คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #ยคยท เนื้อหา หาไปได้นิดนึง เพิ่มไปอีกนิดนึง
เคร้ง !
เสียงช้อนสแตนเลสตกกระทบจานกระเบื้องเคลือบสีสวยจนดังสั่นร้าน ริมปากทรงหัวใจขบกันแน่นอันเนื่องมาจากความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็วขณะกำลังทานสเต็กหมูพริกไทยดำในร้านโปรด คงต้องขอบคุณสเต็กหมูร้านนี้จริงๆที่ทำให้เขา หรือโด คยองซู นึกขึ้นได้ว่า ลืมปิดเตาแก็สที่คอนโด มันคงแย่แน่ถ้าหากเกิดเรื่องบังเอิญโง่ๆเช่นมีโจรเข้าห้องเขาแล้วจุดบุหรี่หรือทำอะไรที่ก่อให้เกิดไฟประมาณนั้น..
คยองซูชูคอโก่งแล้วเอ่ยบอกพนักงานที่ร้านประจำอย่างสนิทสนม ชานยอลพยักหน้ารับลวกๆก่อนที่เขาจะเดินออกจากร้านไปที่หอเพื่อปิดแก็ส ไม่เป็นไรเนอะสเต็กเดี๋ยวกลับมากินต่อ คยองซูคิดดังๆในใจก่อนจะก้าวขาสั้นๆไปที่หอ
ระยะทางไม่กี่ร้อยเมตรทำให้คยองซู มาถึงที่พักอย่างรวดเร็ว ขาเล็กย่ำรัวๆอยู่กับที่อย่างร้อนรนหน้าลิฟต์และเมื่อประตูเปิดเขาก็ไม่รอช้าที่จะก้าวเข้าไปพลางกดชั้นอย่างรวดเร็ว
ติ้ด
เป็นเสียงคีย์การ์ดที่ดังขึ้นหลังจากร่างเล็กก้าวผ่านประตูบานไม่เล็กไม่ใหญ่เข้าไป คยองซูก็มุ่งตรงไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว มือเล็กเอื้อมไปปิดถังแก็ส ซึ่ง...
ไม่มี....
“ย่า ลืมไปเลย” แหงล่ะคอนโดที่ไหนเขาใช้แก็สกัน เตานี่ก็เป็นเตาไฟฟ้า บ้าบอจริงๆ
แม้จะออกมาจากบ้านคุณยายมาหลายเดือนแล้วแต่เขาก็คงยังไม่คุ้นชินกับสภาพที่เป็นอยู่จริงๆ จะว่าไปแล้วตั้งแต่เด็กคยองซูก็ถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กกำพร้าที่สติสตังไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่ จนพอเริ่มอ่านออกเขียนได้ ก็แอบได้ยินญาติพูดๆกันอยู่ว่าอาจเป็นโรคประสาทอันเนื่องมาจากปมในอดีต ซึ่งกว่าที่คยองซู จะทำใจยอมรับมันได้ก็ปาไปนานทีเดียว แต่ในปัจจุบันนี้เขาก็คงยังเชื่อไม่หมดใจ
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เป็นอยู่มันคืออะไร แล้วจะรักษาได้หรือไม่
ตัดสินใจละ เห็นทีจะต้องหาข้อมูลดูซักตั้ง ....
หลังจากเดินโซเซไปจ่ายค่าสเต็กที่ชืดๆแล้วเสร็จ คนตัวเล็กก็เดินกลับมาที่คอนโดอีกครั้งพลางเปิดคอมพ์แล้วหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคที่เขาเป็นอยู่
“อ้ะ นี่ไง”
---------------------------------ข้อมูลโรคเปิดอ่านได้จากตอนก่อนหน้าค่ะ-------------------------------
อ่า สรุปว่านี่ผมเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำสินะ คนตัวตัวเล็กผงกหัวหงึกหงักกบตัวเองพลางคิดเรื่อยเปื่อยส่วนมือก็เลื่อนเมาส์ไปเรื่อยๆจนเจอกับป้ายโฆษณาที่เด้งขึ้นหน้าเว็บ
‘เรารับปรึกษาและแก้ไขปัญหาโรคนี้ได้ พิสูจน์แล้วหายจริง!!! ‘
ประโยคเชิงดึงดูดบังคับให้คนตัวเล็กกดคลิกเข้าไป ในหน้าเว็บนั้นๆ และไม่รอช้าที่จะกดเบอร์โทรติดต่อตามที่ปรากฏบนหน้าจอแลปท็อปสุดหรู
ตื้ด
(สวัสดีครับยคยทโปรดัก ยินดีรับใช้ครับ)
รออยู่ไม่นานปลายสายก็กดรับ มันเป็นเสียงที่ทุ้มแหบพร่าจนหน้าผวาทำเอาคยองซูประหม่าไปไม่น้อย
“ส สะวัดดีครับ อ่า....”
(มีอะไรให้เรารับใช้รึเปล่าครับ)
“คะ คือ” บ้าจริง โดคยองซู นายจะกลัวทำไมนายโทรมานี่ก็เพราะอยากหายจากโรคย้ำย้ำทำนี่ไม่ใช่รึไง เขาบอกมีอะไรให้รับใช้รึเปล่าก็บอกไปสิ! เสียงใต้จิตสำนึกดังก้องภายในหัว ก่อนที่คยองซูจะผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น
อ่าแค่พูดออกไปตามที่เราเป็นสินะ...
(อะไรนะครับ)
“เอ่อ..คือผมจะปรึกษาเรื่องโรคที่ผมเป็นอยู่อ่าครับ...”
“ว่ามาเลยครับ”
คนตัวเล็กเล่าอาการของตนลงในสายอย่างกล้าๆกลัวๆ คยองซูตื่นเต้นมากกับการที่ได้ฟังเสียงของคนอีกคนที่แนะนำเขาด้วยวิธีต่างๆที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน ซึ่งมันก็ทำให้เขาเข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้ขึ้นมาบ้าง
ในที่สุดการตอบรับเซ็นสัญญาในการรักษาขั้นจริงจังก็มาถึง หลังจากวันที่คุยปรึกษากับคุณพนักงานในยคยทโปรดัก คยองซูก็กลับมานอนคิดแล้วตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงรักษาดูเผื่อเขาจะหายกับโรคบ้าๆนี่ซักที
จงอินหรือก็คือชื่อของพนักงานที่รับโทรศัพท์บอกกับ คยองซูว่าวันนี้ให้มาเจอกันที่ร้านกาแฟแถวๆคอนโดของเขา นานแล้วที่คยองซูจะตื่นเช้าขึ้นมาอาบน้ำแต่งกายและพรมน้ำหอมบนปกเสื้อและร่องอับทั้งนี้ก็เพื่อความประทับใจแรกพบกระมัง
มือเล็กกระตุกเสื้อเชิ้ตตัวเองสองสามครั้ง ตรวจเช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเอกสารนิดหน่อยแล้วจึงเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมที่จะหยิบกุญแจรถจักรยานยนต์ออกไปด้วย
มูลจาจัง หรือก็คือ ชื่อรถจักรยานยนต์คันเก๋าของคยองซูโดยปกติเขามักจะไม่ค่อยได้ใช้มันไปไหนมาไหนเท่าไหร่แต่คราวนี้ดูจะจำเป็นเนื่องจากร้านกาแฟที่ทำงานของคุณจงอินไกลกับคอนโดเขาอยู่พอตัว
ครืดด ครืดด ครืดด
“เอ้ะ เดี๋ยวนะ” เป็นเวลาอันเนิ่นนานที่เขาพยายามเหยียบคันเร่งซ้ำไปซ้ำมาแต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าเครื่องจะติด คยองซูพยายามก้มมองว่ามีอะไรผิดปกติในมูลจาจังรึเปล่า
ความคิดเห็น