คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 (10%)
Chapter 1
ตึกๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าหนักกระทบพื้นชื้นที่เปียกแฉะไปด้วยน้ำฝนอันหยาดลงมาจากฟ้าสีทมิฬ จงอินวิ่งท่ามกลางเม็ดฝนเม็ดใหญ่ ในมือมีมีดปอกผลไม้สีเงินต้องแสงจันทร์ หากแต่ก่อนหน้านั้นมันชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสดๆของใครคนหนึ่งที่วิ่งตามเขามาจนต้องพลั้งมือแทงมีดเข้าที่หน้าท้องจนมืดด้าม
ความทรงจำครั้งสุดท้ายของจงอินช่างเรือนลางเสียจริง เมื่อดวงตาคมเบิกตาขึ้น ความเจ็บปวดก็แล่นพล่านขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าลามจนถึงกกหู มือไม้แข็งเกร็งก่อนที่ร่างล้าจะสั่งงานให้เดินเข้าครัวหยิบมีดมาถึงและวิ่งออกมาจากบ้านโดยที่ไม่มีเสียงทัดทานของสิ่งมีชีวิตใดๆ
ไม่รู้ทำไมจงอินถึงทำแบบนั้นอาจเป็นเพราะสันชาติญาณในกมลสันดานดิบของเขากระมังที่สั่งให้เอาตัวรอดในสถานการณ์เช่นนี้
'ต้อง...ฆ่า..'
คำเดียวที่จงอินจำได้แม่นเหมือนมันมาสลักอยู่ในเซลล์สมองส่วนที่ดีที่สุดก็เป็นได้ นัยต์ตาคมกระพริบถี่หลีกหนีเม็ดน้ำฟ้าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง สองขายาวยังคงก้าวในจังหวะต่อเนื่องเพื่อให้ผ่านพ้นโซนอันตราย ในคืนนี้ จงอินต้องหาที่พักอาศัยหรือที่หลบภัยดีๆ เนื่องจากว่ามีคนพวกนั้นตามเขาอยู่ไม่ห่าง
อีตเทอร์หรือคนกินคนมันไม่ใช่ผีดิบแต่เป็นพวกมีโครโมโซนที่ผิดแผกไปจากผู้อื่นที่จงอินเผลอไปเห็นและส่งเสียงให้มันรู้ตัวจนวิ่งตามล่ามา โง่ดีๆนี่เอง
จงอินยังคงวิ่งต่ออย่างต่อเนื่องเช่นเดียวกับฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย จนในที่สุดเขาก็เห็นบ้านสีแดงอิฐตั้งตระหง่านบนถนนสายแคบๆที่ปูด้วยอิฐเช่นเดียวกับมัน มือหนาเลื่อนไปลูบหน้าคมก่อนจะตัดสินใจพักที่นี่
หลอดไฟดวงเล็กติดๆดับๆแต่ยังคงส่องแสงพอที่จะเห็นป้ายบอกบ้านเลขที่ได้ชัดเจนข้างๆคือออดที่จงอินไม่คิดจะกดมันแต่ดันปีนรั้วเข้าไปเคาะหน้าบ้าน
จงอินกลัวว่าเสียงออดเพียงน้อยนิดจะส่งไปถึงพวกอีตเทอร์ที่ไล่ตามเขามาจากมุมใดมุมหนึ่ง
"อ้ะ..." สบถเล็กน้อยเมื่อแขนดันไปเกี่ยวพุ่มหนามจนได้แผล เลือดสีแดงฉานค่อยซึมออกมาซิบๆ จงอินใช้ปากร้อนดูดมันไว้ก่อนจะค่อยๆย่างเท้าเข้าไปภายในบ้าน
ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มมีช่องให้ส่งจดหมายติดอยู่ ไม่รอช้าคนผิวแทนก้มลงไปสอดส่องภายในบ้าน
ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตใดๆจู่ๆสมองอันน้อยนิดก็สั่งการให้จงอินยกมือขึ้นเคาะประตูเรียกเผื่อจะมีคนมาเปิดประตูให้หน่อย
"มีใครอยู่มั้ย..."
"ฮัลโหลลล"
แม้ว่าจะตะโกนจนสนั่นลั่นทุ่งหรือเคาะประตูจนเลือดจะคั่งมือแค่ไหนประตูบานนี้ก็ไม่มีที่ท่าว่าจะเปิดหรือขยับใดๆเลย
เมื่อยืนรออยู่นานจงอินจึงเดินไปสำรวจรอบๆบ้านแทนที่จะยืนโง่งมโข่งอยู่หน้าประตูที่ไม่รู้จะมีคนเปิดรึเปล่า หน้าต่างบานไม่ใหญ่มากแต่พอให้คนๆหนึ่งสามารถลอดเข้าไปได้เปิดอยู่อ้าซ่า คนตัวหนาไม่รอช้าดันตัวเองเข้าไปในช่องทางเล็กและเข้ามาในบ้านได้ในที่สุด
เพล้ง
เสียงของแตกดังอยู่ข้างทำให้จงอินต้องหันไปมองแล้วเห็นว่าเป็นจานลายดอกกุหลาบนี่เองที่ตกลงกระทบพื้น
"เห้ยใครอ่ะ..."
ไม่ทันขาดเสียงก็มีบุคคลที่สองโผล่พรวดเข้ามาในห้อง สภาพล่อแหลมที่มีแค่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียวหุ้มกายส่วนล่างเอาไว้มาพร้อมกับหน้าตาอันขาวเหมือนผีในความคิดของจงอิน
"เออๆไหนก็เจอแล้วคืนนี้..."
"อะไรจะเอาอะไร ออกไปจากบ้านฉันนะเว่ยไม่งั้นพ่อจะยิงให้แม่งเละไส้ทักลักออกมากองให้นกจิกกินเลยคอยดู" คนเปลือยกายหยิบปืนที่มาตั้งแต่ตอนไหร่ไม่รู้จ่อเข้าที่กลางกบาลเขา ฟังแล้วจงอินถึงกับเอามือมากุมท้องเขาอย่างระมัดระวัง
"เห้ยๆใจเย็นก่อนกูแค่มาขอนอนด้วย อ้ะ!"
มือหนาลูบที่ศีรษะเหนือคิ้วหลังจากไอบ้าหน้าซีดขวางก้อนอะไรซักอย่างมา
"ไอกาม กูแมนเว่ย กูไม่นอนกะ..."
"โอ้ยยยยยย!"
"...."
"โปรดฟัง กู หน่อย ได้ มั้ย "จงอินพูดช้าๆชัดๆซึ่งถ้ามันยังคงตื่นตูมไม่เลิกเห็นทีว่าเขาต้องใช้ไม้แข็งซักที
"เออ ว่ามา..."
"คิอผมจะขอนอนบ้านคุณมึง แค่คืนเดียวแค่นั้นจบ"
"แล้ว จะมานอนทำไมบ้านช่องไม่มีหรอไง" คนตัวบางส่งสายตายียวนมาให้เขาแต่จงอินไม่ได้ตอบอะไรไป ร่างหนาก้าวผ่านเจ้าของบ้านตื่นตูมและเดินขึ้นบนชั้นสองอย่างเสียมารยาท
10%
กำลังใจจงมาาาาา
ความคิดเห็น