คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KAIHUN | HOWLONG 00 (100%)
ผมกับเขาพบกันที่ทะเล นานแสนนานนับจากวันนั้น
หากเพียงแต่ความรู้สึกยังคงไม่เลือนหายไป
.
.
.
.
ความรู้สึกของเราเริ่มต้นที่ทะเล
และกาลเวลาที่ไม่เคยโกหกใคร
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
ผมก็ยังรักเขาเสมอ
00
ถึงกระนั้นก็ไม่ได้แปลว่ามันจะสวยงามอย่างที่ทุกคนคิด ทะเลมีทั้งคลื่น ทั้งลม บางวันสงบ บางวันโหมกระหน่ำจนใจไม่ได้ตั้งตัว เปรียบดังหัวใจของผมที่ไม่มีวันหยุดสั่นคลอนได้เลยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา
แสงสีทองทอประกายบนฟากฟ้า ผืนทะเลทอดไปไกลสุดลูกหูลูกตา รอบข้างเป็นผืนทรายสีขาวละเอียด นับเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่ โอ เซฮุน กลับมาที่แห่งนี้กระนั้นก็เอื้อมไปจับข้อมือคนข้างๆราวกับจะสานต่อความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาไม่มากก็น้อย
“หนาวหรอครับ” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูบังคับกายให้รู้สึกแล่นพล่านไปทั่ว คิมจงอินมักจะอ่อนโยนกับเขาเสมอ คนผิวขาวไม่ตอบอะไรไปเพียงแต่กุมมือหนานั้นไว้พร้อมกระชับให้แน่นขึ้น
“หนาวรึเปล่า...หื้ม?” ยักคิ้วเป็นเชิงซักถาม ดวงหน้าเนียนละเอียดหันมาสบเข้ากับใบหน้าคมอีกครั้งก่อนจะพยักหน้า “หนาวสิครับ...นี่มันทะเลหน้าหนาวนี่”พลางตอบด้วยเสียงนุ่มหู
ภาพในหัวถูกฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง เป็นวันแรกที่เราทั้งคู่ได้มาพบกัน ที่ทะเลแห่งนี้ เมื่อ4ปีก่อน...
โอ เซฮุน ในชุดนักศึกษาวิทยาลัยชื่อดัง ก้าวเดินออกมาจากคณะวิทยาศาสตร์เอกธรณีวิทยา เห็นว่าชานยอลเรียกเขามาที่นี่เพื่อที่จะเดินไปกินข้าวแต่ยืนรอมาตั้งซักพักนึงแล้วก็ยังไม่เห็นหัวมันอยู่ดี
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดที่เพื่อนสนิทตัวดีทำตัวเหลวไหลและไม่ตรงต่อเวลาอย่างนี้ ถ้าพ่อเจอจะมะเหงกให้ ว่าแล้วก็พาร่างตัวเองไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ สะโพกมนหยัดลงกับม้าหินอ่อนที่วางหันเข้ากับโต๊ะหินอ่อนชุดเดียวกัน
“ว่าไงเกลอเอ๋ย”
ไม่ทันขาดคำเสียงแหบที่ออกจะติดทุ้มนิดหน่อยก็ดังขึ้นข้างหู มือขาวเรียวกระตุกทันท่วงที ป๊อก!
“โอ้ย...Why you hurt me? (ทำร้ายกูทำไม?)”
“หึ”
เป็นคำสั้นๆที่เอ่ยออกไปแทนความรู้สึก เขาจะไม่แก้ตัวและขอโทษกับสิ่งที่ลงมือไป ปาร์ค ชานยอลควรจะโดนแบบนี้ซะบ้าง
“เออใช่ซี้”
“สรุปว่างานที่อาจารย์สั่งจะเอายังไง” เปิดประเด็นขึ้นมาโดนไม่สนใจกิริยาเรียกร้องความสนใจของอีกฝ่าย ร่างสูงเบะปากเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆ โปรเจ็กต์ใหญ่ประจำภาควิชาสาขาของเขานั้นเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อยไปกว่าการระวังไม่ให้อุกกาบาตพุ่งชนโลกเข้าซักวัน
นึกถึงหน้าอาจารย์ตอนยื่นกระดาษสีเหลืองที่ท่านอุตส่าห์บรรจงใส่รายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจ็กต์ที่ว่าอย่างครบถ้วน ยังจำได้ว่าเวลานั้นคุณชายโอก็ถึงกับเงิบไปไม่น้อย
“ให้นักศึกษาไปสำรวจพื้นที่ที่ตนสนใจโดย1กลุ่มประกอบไปด้วยเพื่อนร่วมภาคและเพื่อนต่างคณะอีกคนหนึ่งเท่านั้น!”
ราวกับสายฟ้าฟาดกลางหน้าผากโอเซฮุน ไอจะหาพื้นที่สำรวจตามความสนใจมันไม่ยากหรอก เพียงแต่อีจำนวนคนในกลุ่มนั่นแหละที่เป็นปัญหาที่ทั้งคู่คิดไม่ตก
“เรื่องนั้นกูมีทางแล้วล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยดึงสติของคนตัวบางให้หันไปสนใจ คิ้วขมวดกันเป็นปมแน่นเมื่อเพื่อนหูกางพูดอะไรแปลกๆออกมา
“อะไร”
“กูได้เพื่อนต่างภาคที่จะไปกับเราแล้ว”
มือหนาเลื่อนอ่านข้อความในแอพพลิเคชั่นไลน์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกวาดข้าวของเครื่องใช้ที่น่าจะจำเป็นในการเดินทางลงกระเป๋า
เอื้อมหยิบมันขึ้นพาดบ่าก่อนที่จะตรวจเช็คอีกทีว่าไม่ลืมอะไรแล้วจึงเดินออกไปเปิดประตูห้อง ล็อกมันไว้พลางลงมาชั้นล่างของคอนโดอย่างช่ำช่อง
หูกางๆของเพื่อนตัวดีเด่นอยู่ตรงลอบบี้ ไม่รอช้า คิมจงอินสาวเท้าเข้าไปหาปาร์ค ชานยอลทันที “ว่าไงเกลอเอ๋ย”
ดูจะเป็นคำติดปากของร่างสูงไปแล้ว คิมจงอินพยักหน้า แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป สายตาก็ไปสบเข้ากับใบหน้าหน้ารักข้างหลังซะก่อน ผิวขาวละเอียดของโอเซฮุนทำให้จงอินเผลอมองโดยไม่ละสายตาได้ไม่รู้ตัว
“จงอินนี่โอ เซฮุน”
“อือ”
“เซฮุนนี่จงอิน”
“อือ”
“....”
“....”
“พวกมึงโว้ย!” ปาร์ค ชานยอลตะโกนออกมาสุดเสียงนอกเสียจากเพื่อนรักทั้งคู่ที่ยืนจ้องกันไม่เลิกนี่ไม่คิดจะมีใครมาสนใจสุดหล่อคนนี้เลยใช่ไหม
“ตะโกนทำไม”
“นั่นสิ...คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว” ก็ใช่อย่างที่มันพูดนั่นแหละสายจานับสิบที่จ้องมาเป็นจุดเดียวบังคับให้ชานยอลต้องก้มหัวขอโทษงกๆก่อนจะรีบพาร่างออกจากคอนโดนี่ก่อนจะถูกยามเรียกตัวก็เป็นได้
รถตู้คันสีขาวสะอาดตระหง่านอยู่ตรงหน้า จงอินเสยผมขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินตามคนผิวขาวขึ้นรถไป เหลือบไปเห็นโลโก้ข้างรถก้ต้องร้องอ๋อขึ้นมาทันที
รถของคุณชายโอ เซฮุน...
ทางบ้านของเซฮุนมีธุรกิจเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอยู่มาก รวมทั้งอุปกรณ์ทางอุตสหกรรมรักสิ่งแวดล้อมต่างๆ อาทิเช่น กล่องบรรจุภัณฑ์ซึ่งทำมาจากกากข้าวโพดเอย ถุงพลาสติกที่รีไซเคิลแล้วเพียงแต่ฆ่าเชื้อแล้วก็ตาม เรียกได้ว่ารักธรรมชาติสุดๆ
และเหตุผลที่เจ้าตัวเลือกเรียนเอกธรณีวิทยานี่ก็ไม่ได้มีอะไรมากคงจะเข้าข่ายรักโลกอีกเช่นเคยนั่นแหละ
ส่วนคิมจงอินนั้นทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย แต่ก็ถือว่าอยู่ในระดับที่ทานแม็กนัมได้โดยไม่กระเบียดกระเสียนกับค่าใช้จ่ายมากนัก เขาเข้ามาเรียนในโซลโดยพักอาศัยอยู่ที่คอนโดหรูมีระดับพอตัว แถมยังอยู่ในย่านที่เจริญ มีแสงสีเสียงเป็นศูนย์กลางของโซลก็ว่าได้
อ้อ...ถ้าพูดถึงราคาของมันก็ไม่มากหรอก..
เพียงแต่เล่นเอาชานยอลอดข้าวไปได้หลายสิบปีเท่านั้น...
จงอินเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของชานยอลที่รู้จักกันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย แม่ของจงอินกับชานยอลรู้จักกันโดยบังเอิญ ณ โรงเรียนอนุบาลที่มีแต่พวกมีระดับกันทั้งนั้น
ใช่แล้วปาร์คชานยอลก็เป็นเพียงลูกคนจนธรรมดาๆใช้ความสามารถและความพยายามขวนขวายขึ้นมาจนปัจจุบันนี้
คุณหนูโอ ซฮุนที่ไม่น่าจะมารู้จักกับเขาได้ ทำไมกันล่ะ?
เรื่องนี้ถ้าให้บอกจริงๆเขาก็จำมันไม่ได้หรอก...
รู้ตัวอีกทีก็สนิทกันซะแล้ว
รถเคลื่อนตัวไปตามระยะทางทิวทัศน์รอบๆในฤดูหนาวเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อรถตู้เลื่อนเข้าสู่ตัวชนบท สายฝนมีทีท่าจะตกลงมาเรื่อยๆในทุกขณะ หันไปมองคิมจงอินก็คอพับลงไปเรียบร้อยโรงเรียนไคแล้ว มีแต่เขาก็เซฮุนที่ตาตื่นไม่ยอมหลับ
บรรยากาศภายในรถมีเพียงเสียงเพลงที่ดังคลอไว้เท่านั้น ใช่ ชานยอลเปิดมันเองก่อนที่จะขับรถคันนี้ นั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ร่างสูงไม่สามารถหลับได้เช่นกัน
เขาลืมบอกไป เซฮุนเป็นคนเงียบมาก ถึงจะรู้สึกถึงความสนิทกันตั้งแต่ตอนปี1แต่เจ้าของดวงหน้าน่ารักก็ยังคงความขรึมไว้ดังเดิม ทำให้ถ้าไม่เปิดเพลงในรถมันคงจะเงียบจนน่าหดหู่ใจเลยทีเดียว
ไร่นาข้างทางสลับกับภูเขาไปได้ราวๆหนึ่งชั่วโมง ชานยอลจึงขอพักล้างหน้าล้างตาในปั๊มก่อนจะเดินทางต่อ แม้ว่าโอเซฮุนจะสามารถเรียกคนขับรถให้ไปส่งได้เลยแต่เพื่อนหูกางดันขัดไว้ซะก่อนด้วยเหตุผลว่างานของเรา เราต้องทำเองทุกอย่าง
หันไปมองคนผิวแทนกว่าหลับคอพับคออ่อนขึ้นมาก็มีสำนึกว่าควรไปปลุกให้ลุกมาเดินเหินบ้างกันอัมพาต เลยเอี้ยวตัวไปสะกิด
“นี่นายตื่นได้แล้ว”
“....zzz”
“นายตื่น...”
“....ZZZZZZ”
“นี่!...อ้ะ” ทันทีที่ส่งเสียงมือเจ้ากรรมก็ดันลื่นส่งผลให้ริมฝีปากอุ่นๆทาบลงกับแก้มนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อ้ะ...อื้ม”
ทีอย่างนี้หละตื่นทันทีเลยนะพ่อคุณ!
“ขะ...ขอโทษทีพอดีมันลื่น”
“ไม่เป็นไรครับ” เอ่ยพร้อมรอยยิ้มให้กับคนตรงหน้า ความรู้สึกร้อนแล่นวาบเข้ามาในใบหน้า ไม่รู้ทำไมเวลามองเซฮุนแล้วเขารู้สึกเหมือนจะละลายไปทุกที
คิมจงอินกระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะลงไปหาซื้ออะไรกินในร้านสะดวกซื้อ ทิ้งให้คนผิวขาวรู้สึกแปลกกับตัวเองอยู่ราวๆห้าวินาทีได้
บ้าเอ้ย!
TBC
แชมเปิลกันเบาๆนะ ชอบกดแฟบ แอนด์ คอมเม้นต์ให้หนูด้วยนะ หนูจะสัญญาว่าจะมาอัพบ่ยๆ ถึงจะมาน้อยแต่ก็มาบ่อยน้า รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น