ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [EXO] GOTTA ต้อง... / KAIHUN

    ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Letter

    • อัปเดตล่าสุด 31 ม.ค. 58


    INTRO

        Letter

     

     

    “ ก๊อก ก๊อก “

                             แสงทองยามเช้าลอดเล็ดผ่านบานหน้าต่างแคบเข้าเบ้าตาของร่างหนาที่นอนตะแคงข้างบนเตียงนอนผืนใหญ่ เรือนผมสีดำสนิทยุ่งเละเทะด้วยมือที่ขยี้มันพลางปรือตาสีสวยที่กำลังพยายามปรับโฟกัสให้เข้าที่

     

               ร่างหนาหยัดตัวขึ้นหลังจากเรียกสติอันน้อยนิดกลับมา ปลายเตียงมีซองกระดาษสีน้ำตาลวางอยู่ให้ดูน่าฉงน ไม่รอช้ามือหนาก้มลงไปหยิบมันและรู้ได้ว่าเป็นจดหมายที่จ่าหน้าถึงเขา

     

                             สงสัยแม่คงเอามาวางไว้มั้ง....ไม่คิดอะไรมากเล็บคมกรีดเปิดจดหมายอย่างช่ำชอง สายตาไล่กวาดอ่านเนื้อความข้างใน...

     

     

     

    ถึง ท่านผู้โชคดี

     

    หากคุณได้รับจดหมายฉบับนี้ 'คุณ' ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งในผู้ร่วมชะตากรรม 12 ท่านที่ทางเราได้เลือกสรรมาเป็นอย่างดีและได้อยู่ร่วมเล่นในเกมอันแสนสนุก

    ทั้งนี้เราหวังเพียงอย่างยิ่งว่าท่านโปรดอย่าได้โยนจดหมายอันต่ำต้อยนี้ทิ้ง เพราะบางทีมันอาจจะวนกลับมา ณ จุดเริ่มต้นอีกครั้ง...

     

    ปล. ลองสูดดมกระดาษแผ่นนี้สิ!

     ลงชื่อ

     

     

    เหอะ!

     

     

                 สิ่งโง่ๆนี่ไม่ควรเป็นเหตุผลที่จงอินควรจะตื่นแต่เช้าเพื่อมาอ่านมัน ....ก็แค่จดหมายกระจอกๆที่ส่งมาแกล้งจากคนที่สมองไม่สมประกอบเท่านั้น......ขยี้หัวตัวเองก่อนจะโยนกระดาษนั่นลงถังอย่างไม่ไยดี พลางเดินไปที่เตียงสิบฟุตที่ตั้งอยู่ไม่ไกลและล้มตัวลงนอน....

     

     

    "จงอิน...มีจดหมายถึงลูกแหนะ..."

    เสียงตะโกนเรียกจากผู้ที่เป็นมารดาดังก้องมาจากห้องโถงชั้นล่าง...วันนี้เป็นวันจดหมายโลกรึไงกัน...จงอินหยัดตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงอันแสนนุ่มก่อนจะก้าวเดินลงไปชั้นล่าง...

     

    เมื่อรับจดหมายจากผู้ที่เป็นมารดา จงอินพลิกจดหมายดูก็รู้ว่ามันจ่าหน้าซองถึงเขาจริงๆและ ด้วยความรีบร้อนจึงแกะออกดูเดี๋ยวนั้น...

     

                          "นี่มันเชี่ย'ไรว้ะ..."  

              จงอินสบถอย่างหัวเสียเมื่อเนื้อความในจดหมายมันเหมือนกับที่จดหมายที่เขาโยนทิ้งไปเมื่อครู่นี้แทบทุกตัวอักษร...

     

     

    ' เพราะบางทีมันอาจวนกลับมาที่จุดเริ่มต้น...'

     

    ประโยคโง่ๆซึมซับเข้ามาให้หวนคิดอีกครั้ง...จงอินรีบเดินออกไปนอกประตูบ้านเนื่องจากเขาคิดว่าคนส่งจดหมายมันจะต้องอยู่แถวนี้แน่ๆ สิ่งต่างๆมันไม่แปลกที่จะทำให้เขาคิดเช่นนั้น

     

                     ไม้เลื้อยที่เกาะอยู่ตามแนวรั้วเป็นลายสวยงามและสงบเงียบ หรือแม้แต่โรงฟางข้างหลังบ้านก็เช่นกัน ไม่มีแม้แต่เสียงนกหรือแมลงๆใดๆ...

     

               หรือมันอาจจะกลัวจนหนีไปแล้ว...

    ไม่มีประโยชน์อะไรในการจะหาสิ่งที่ไม่รู้แม้ตัวตน จงอินทิ้งจดหมายประสาทนั่นในถังขยะหน้าบ้านก่อนจะเดินเข้าบ้านอย่างไม่ยี่หระ...

     

    เปิดประตูเข้าห้องอย่างคนหัวเสีย จงอินไม่ชอบเรื่องไร้สาระและการกลั่นแกล้งแบบกระจอกๆแต่บางทีเขาอาจคิดผิดถนัด...

     

    เพราะสิ่งที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะและเตียงของเขาคือจดหมายประสาทเป็นสิบเป็นร้อยใบ...

     

    คนที่มันเล่นแบบนี้ถ้ากูเจอจะอัดให้ตายกันไปข้าง....

     

             "เชี่ย..."

                 จงอินสบถลั่น เมื่อขณะที่กำลังโกยจดหมายลงถังอย่างไม่ไยดี เท้าเจ้ากรรมก็ดันสะดุดกับอะไรบางอย่างจนทำให้คนตัวสูงล้มตัวโยนจนจมูกแตะกับจดหมายสกปรก...

     

           'ฟืด...ฟัด...' จงอินย่นจมูกขึ้นพลางขยี้ปลายจมูกรั้นที่สภาพอาจจะช้ำจนแดงเถือก กลิ่นหอมลาเวนเดอร์อ่อนที่มันหมุนวนอยู่ตรงโพรงจมูกนี่มันอะไรกัน แม้ว่าเจ้าตัวจะจะบัดหรือขยี้หัวฟัดหัวเหวี่ยงแค่ไหนแต่ก็ไม่มีทีท่าที่กลิ่นมันจะลบเลือนหรือจางไปเลย

     

      “ โอ้ย “  ความเจ็บปวดแล่นพล่านเข้ามาในหัวจนต้องนั่งฟุบลงกับพื้นภายในห้อง จงอินเอามือกุมหัวตัวเอง เสียงร้องที่เข้ามาในหูนี่คืออะไร ภาพเขาโยนจดหมายลงถังย้อนกลับมาให้หวนคิดอีกครั้ง

    “อะ...โอ้ยยยย” จงอินแผดเสียงร้องลั่นห้อง อาการปวดหัวตุ้บๆที่ไม่รู้สาเหตุยังคงออกฤทธิ์ต่อเนื่องเรี่ยวแรงหายไปหมดแม้แต่การเท้าแขนพยุงตัวยังยากมากสำหรับเขาในตอนนี้...

    ร่างหนาทิ้งตัวลงกับพื้นพรมสีเลือดนก รู้สึกร่างกายแข็งทื่อไปหมดเหมือนโดนโยนเข้าห้องฟีส

    มือไม้พยายามดันตัวเองให้กลับมาอยู่ในอิริยาบถที่ดีกว่านี้แต่มันช่างยากเย็นหลือเกิน

     

    “ ต้อง.....ฆ่า....”

     

                    เสียงหญิงสาวที่ดังก้องภายในหูเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนร่างหนาที่ดิ้นทุรนทุรายจะแน่นิ่งและเงียบไป

     

     
    B E R L I N ❀
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×