คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : meet you 100%
Intro
Hyong
"ok...งั้นเจอกันพรุ่งนี้…..เออไอ่กัมจงมึงอย่าลืมไปคิดท่าต่อไปมานะเว่ย”
“ อืมมมมม..งั้นกูไปก่อนนะนัดคยองที่รักไว้เดี๋ยวไปไม่ทัน “
“ เออ งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
เซฮุนเก็บของและเดินโซเซกลับไปที่หอพักของเขาด้วยความเหนื่อยล้า ทั้งเรียนทั้งซ้อมเต้นเหนื่อยเป็นบ้า
แต่เขาก็เต็มใจที่จะซ้อมนะเพราะเขาชอบเต้นมาก ดังนั้นเขาจึงเข้าโรงเรียนนี้เพราะว่าโรงเรียนนี้ขึ้นชื่อเรื่องศิลปะทุกแขนง
ผิดกับโรงเรียนข้างๆที่ขึ้นชื่อเรื่องทางกีฬา
เซฮุนเดินผ่านรั้วกำแพงของโรงเรียนข้างๆ พลางแหงนหน้ามองไปที่สนามฟุตบอล เหล่ามนุษย์คลั่งบอลรับส่งบอลกันอย่างสนุกสนานหากแต่เซฮุนไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยเลย เขากำลังจะหันหน้ากลับแต่ดวงตากลับไปสะดุดเข้ากับคนๆหนึ่งเข้า
แม้ไม่ได้มองใกล้ๆยังสัมผัสถึงออร่าที่แผ่กระจายออกมาได้
เซฮุนขมวดคิ้วพยายามโฟกัสสายตาไปที่คนๆนั้น
ผิวที่ขาวกระจ่างน่าทะนุถนอม ถูสวมทับด้วยชุดเล่นกีฬาสีแดงสด ท่อนขาที่ดูแข็งแกร่งสวมใส่ถุงเท้ายาวประมาณหน้าแข้งกับรองเท้าฟุตบอลยี่ห้อดี
ความเหนื่อยล้าที่มีได้หายไปฉับพลันทันใด เซฮุนเร่งฝีเท้าวิ่งไปด้านหน้าประตูทางเข้าเพื่อนที่จะเข้าไปหาคนๆนั้น
มันดูเป็นการกระทำที่ดูหุนหันพันแล่นไปหน่อย แต่ออร่าของคนๆนั้นสะดุดตาเซฮุนเข้าอย่างจัง
ฟังดูตรรกะแต่เซฮุนนั้นเชื่อว่าถ้าความรักไม่มาหาเราเราก็ต้องวิ่งตามความรักมันไปเอง
พวกผู้หญิงมากหน้าหลายตาในโรงเรียนเข้ามารุมจีบเขาเป็นว่าเล่น แล้วเขาต้องตามหารักทำไม
ก็คนที่ใช่มันไม่มีเข้ามาหาเลยสิ
เซฮุนรีบวิ่งเมื่อเขาเข้าไปถึงในโรงเรียนข้างๆแล้วชายหญิงที่สวมชุดกีฬาหันมามองเซฮุนด้วยสีหน้าประมาณว่า'มึงคือใคร? มึงมาทำไม? เซฮุนไม่สนใจมุ่งหน้าไปที่คนๆนั้น
คนๆนั้นที่เขาคิดว่าจะลองไล่ล่าดู
"ชานยอลวิ่งไปที่ฝั่งขวาแล้วส่งบอลมาให้ซานซอง..."
"ok"
"ซานซอง ส่งให้ซางฮยอก...และซางฮยอกส่งให้ฉัน"
"โอเคครับพี่ลู่.."
ลู่หานกัปตันของทีมสั่งลูกทีมให้ส่งบอลกันตามคำสั่งเขา เพื่อที่เขาจะนำทีมไปสู่ชัยชนะ แม้เป็นแค่การซ้อมแต่ลู่หานก็จริงจังมาก
ลู่หานรับบอลจากซางฮยอกได้พอดิบพอดี เขามุ่งหน้าวิ่งไปที่โกลเพื่อเตรียมซูต ทีมฝั่งตรงข้ามรีบวิ่งมาแย่งบอล แต่ไม่ทัน
หากว่าลู่หานไม่หยุดชะงักก็ไม่มีทางโดนแย่งบอลได้ และเขาก็จะได้ทำประตูให้ทีมอย่างภาคภูมิ
แต่......
"เฮ้ยย ไอ่ที่ เตะบอลอ่ะ มีแฟนยังว่ะ" เซฮุนที่วิ่งมาตะโกนสุดเสียงดังลั่น ทำให้ลู่หานหันไปมอง
"เออ นายนั่นแหละมีแฟนยังเว้ยยย"ลู่หานยืนงง เพียงชั่วครูเขาก็รู้สึกโกรธไอ่เด็กหัวทองที่มายืนเรียกเขาอย่างมาก
เพราะตอนที่เขาหันไปมอง กัปตันทีมฝั่งตรงข้ามก็มาฉวยลูกบอลไปจากการควบคุมของเขา ดังนั้นลู่หานจึงขอเวลานอกกับโค้ชและเดินไปจัดการกับเด็กนั่น
เขาเดินมาหาผมแล้วว
เซฮุนคิดดังๆในใจโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะโดนอะไรบ้างเมื่อลู่หานมายืนหยุดตรงหน้าเซฮุน
"นายมี...."
"นายคือใคร?"
"ผม...?"
"เออเห็นฉันคุยกับคนอื่นอยู่หรอ.."
"เซฮุน...โอเซฮุน ม.5 อยู่โรงเรียนข้างๆ"
อ๋อ..เด็กศิลป์นี่เอง มิน่าหัวทองเชียว
"นายมาทำไม..."
"มาหานายอ่ะ...และนายชื่ออะไร"
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย..."
"เดี๋ยวก็จำเป็นเองแหละ:)"
ไอ่เด็กนี่มันไปร่าเริงมาจากไหนนักหนาว่ะขนาดหยิ่งใส่ยังมายิ้มแป้นแล้นตาหยีให้อีกเดี๋ยวปั้ดเตะเลย
"ยิ้มงี้ กวนตีนกูหรอ.."
"เห้ยป่าวๆ แค่คิดว่าถ้ายิ้มแล้วนายเห็นนายก็ต้องยิ้มตามอะไรประมาณนั้น..:)แนะ มิวายยิ้มใส่อีกที
"ตรรกะบ้าบออะไรของนายฮะ!"
"บ้ามันไม่บอหรอก แต่บ้ามันรักนาย....อุ้บส์เขินเว้ยยย"
ตึง!!!!!
ยืนสตั้นครับพี่น้อง ลู่หานยืนเอ๋อแดกหลังจากได้ยินไอ่หัวทองพล่ามประโยคโครตเสียว เอ้ย! เสี่ยวออกมา ได้ยินแล้วจะอ้วกชะมัด
"แหวะ...อะไรมึงเนี่ย นี่กูกับมึงเพิ่งเจอหน้ากันนะเว่ย"
"ไม่เป็นไรผมไม่คิดมาก...เออ สรุปเราเป็นแฟนกันแล้วนะ"
กูขอยกประโยคที่กูพูดกับมันล่าสุดมาใส่
"ตกลงนะ..."
"ไม่ว่อยยยย และนี่กูยัง...."
"ที่รักชอบเตะบอลหรอครับ..." มันไม่ฟังที่ผมพูดเลย ด้วยความจำยอมผมจึงตอบมันไป
"เออ...เห็นกูเตะลูกปิงปองอยู่หรือไง?"
"55555++"
"หัวเราะเชี่ยไร"
"ที่รักนี่ตลกจัง...."
"ตลกไร.."
ผมเริ่มพูดคำห้วนๆด้วนๆใส่มันเพราะ....(ไรต์เตอร์ขี้เกียจพิมพ์) ไม่ใช่ เพราะรู้สึกว่าพูดไปปล่าวประโยชน์มาก
"ก็~~ทั้งๆที่ผมเรียกนายว่าที่รักนายยังตอบกลับมาเลย งั้นก็แสดงว่านายเป็นที่รักของผมแล้ว
เป็นแฟนผมโดยสมบูรณ์ทั้งกายและใจแล้ว^_^"
'สมบูรณ์ ทั้งกายและใจ'
ส่อเชี้ยๆๆ คำพูดแม่งส่อ(ไปในทางเสื่อม)
เดี๋ยวสิประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น นี่มันชักจะมากไปแล้วถึงขั้นเพ้อว่าผมรับรักมัน เป็นแฟนสมบูรณ์พร้อมห่าไรของมันไม่รู้ ผมควรไล่มันกลับๆไปเสียทีหรือไม่ก็โทรติดต่อโรงพยาบาลประสาทที่ไหนสักที่
ลู่หานคิดและพยายามจะทำให้ได้ดังที่พูด
หากแต่มันไม่ง่ายเช่นนั้น...
"พี่ลู่ฮะๆจะซ้อมต่อไหมฮะ?" ชานยอลวิ่งมาตามลู่หานที่รู้สึกว่ายืนคุยกับไอหัวทองนี่จนเพลิน
เพลินห่าไรครับ
"เออเดี๋ยวไป..." ลู่หานตอบห้วนๆ
"พี่...พี่...."
"เอออีกอย่างฉันแก่กว่านายนะ..." ร่างบางหันไปบอกเซฮุน
"ทำไมหน้าเด็กจังอ่ะ....ที่รัก"
ลู่หานจะรู้สึกเขินมากกว่านี้ถ้าไอ่เด็กนี่มันไม่เติมคำว่าที่รัก
"เรื่องของฉัน รู้งี้ก็ดีแล้วจะได้เรียกฉันว่าพี่..."
"พี่....." เซฮุนทำหน้าฉงนสงสัยเกินทนจนผมโพล่งออกไป
"ทำไมกระดากปากมากนักหรอที่ต้องเรียกฉันว่าพี่เนี่ยะ..."
"ก็ไม่เชิงอ่ะ...."
"งั้นก็รีบๆไปได้แล้วฉันจะไปซ้อมซักที...โอ้ยยเสียเวลามากทั้งๆที่ฉัน*&%6*&6+*ปแหเอกดปเกฟก่ดาเสว้ว่้ะเนาสว้า......."
เซฮุนไม่ได้ฟังลู่หานที่บอกเล่าอะไรเลยแม้แต่น้อยเขาที่งุงงงกับคำว่าพี่ที่ฟังดูเห่ยๆและไม่เร้าใจ(?)บัดนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองจะเรียกลู่หานว่ายังไงดี
"เอ่อ....ผมไม่เรียกพี่ว่าพี่ได้มะ.."
"และจะเรียกว่าอะไรอีก..ไม่เอาที่ร้งที่รักอะไรนะเว่ย..."
"อืม...มันก็พี่แต่ไม่เชิงมันเป็นพี่แต่อีกแบบอ่ะ..."
"อะไรละอีกแบบ..."
"มันคือ......"
"คือ.....?"
"ฮยองครับ....ผมเรียกพี่ว่าฮยองละกันเนอะ;)...."
100%
ย๊าาาาา รู้สึกว่าเขียนน้อยมากกกประเด็นคือไรต์เตอร์ไม่มีคอมที่บ้าน T--T (ชีวิตน่าเศร้า)
แต่ไม่ต้องห่วงน้าเพราะว่ามีแฟนคลับแล้วก็ทุกคนที่มาอ่านไรต์ก็ดีใจแล้ว ตอนนี้100%ก็อยากให้มาคอมเม้นต์กันด้วยนะ
ไรต์จะได้มีกำลังใจเน่อวววว์ อย่าลืมแทก #ฟิคบันทึกรัก ด้วยน้าา
รักนักอ่าน รักคนเม้น รักแฟนคลับรักจุ้บๆๆ
ความคิดเห็น