ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อีกวันหนึ่ง...
โรพยาบาล...
"นไ้ระอัเลือ่ะุหมอ!"เสียพยาบาลพูแล้วรีบเ็นเียนไ้ในห้อนไ้พิเศษออไปยัห้อุเินโย่วนะโนบอุหมอเ้าอไ้
"เรียมห้อุเินให้พร้อม!"
....
"อือ..."
ันพยายามยเปลือาอัวเอให้ึ้น มันหนัมานเหมือนเอาะั่วมาทับาเียวล่ะ อีอย่า รู้สึมอมาๆ้วย สสัยที่ันระอัเลือเมื่อเ้านี้ะำทำให้หมอเอาันเ้าห้อผ่าัอีรั้ละมั...เอ แล้วนี่มันรั้ที่เท่าไรแล้วนะ...ที่ันเทียวเ้าออโรพยาบาลนเหมือนเป็นบ้านอันเอเลย...
10.......20.........30........40.........50........เอ๊ะ! เป็นร้อยรั้แ้ล้วมั้...
"เพน! เธอื่นเเล้ว!"เสียหวานใสๆอผู้หินหนึ่ัทะลุเ้ามาในโสประสาท ให้าย ันีใัที่ื่นมาแล้วมีเธออยู่้าๆน่ะ...ีเฮ
"เพน เธอ่อยๆลืมาึ้นมานะ อย่าเพิ่พูอะไรนะ เเผลผ่าัยัไม่หายเลย" ีเฮพูแล้วเหมือนะวิ่เ้ามาูใล้ๆ แน่นอน ันพยายามลืมามอเพื่อนสนิทเพียนเียวที่สวมเสื้ิอแนยาวสีมพูับระโปรสั้นเท่าเ่าสีาว และเลิ้สีำ...แบบุเิมลอ
"ัน...ผ่าัอีแล้วเหรอ"
"อย่าเพิ่พูสิ!"
"..."
ันไ้แ่นิ่เียบแล้วมอีเฮที่ำลัเล่าเรื่อทั้หมให้ฟั
"เธอทาน้าวเ้าอยู่มั้ พยาบาลบอว่าพอเ้ามาเธอ็สลบไปแล้ว แถมทั้้าวทั้เลือเปรอะเ็มัวเลย เหมือนเธอะสำลั้าว เลือ็ออเหมือนเิม อย่าลืมสิ แผลผ่าัที่ออเธอ เเผลเ่ายัไม่หายเลยนะ มันปริแอี ุพ่อับุแม่อเธอท่านเป็นห่วเธอมานะ ท่านบอว่าเรียร์านไ้แล้วะมา..."
ันฟัอย่าสบนิ่ ใ่ พ่อับแม่อันไม่ไ้มาเยี่ยมันนานแล้ว ท่านทั้สอทำานอย่าหนัเพราะ่าใ้่ายในารรัษาอันเเพมาๆเลย และบาทีอาำเป็น้อส่ัวไปอเมริาเพื่อรัษาโร โรอะไร็ไม่รู้ รู้แ่ทำให้ันเพลีย ้อารนํ้าบ่อยๆ ปวหัว เป็นไ้ อาเียนอยู่ลอเวลา และแนไม่่อยมีแร เินทีไรเหมือนศพลุออาหลุมมาเินเล่นั้นแหละ น่าเสียายสุภาพีๆริๆ...
Rrrr...Rrrr...Rrrr
"เฮ้อ าบ้าเอ๊ย!"ีเฮบ่นแล้วหยิบโทรศัพท์ออมา ันยับมุมปาเล็น้อยเพราะยิ้ม ใรล่ะที่โทร.มานอาพี่ายอีเฮ
"อะไรอพี่เนี่ย ันมาเยี่ยมเพน หมอโทร.มาบอว่าเพนเพิ่ผ่าัเสร็!"ีเฮะโนใส่โทรศัพท์แล้วทำหน้าโมโห แ่มอยัไ็ูน่ารัมาๆ
"โอเๆ ห้อเิมนั่นแหละ แล้วนี่อยู่ไหน..."
ีเฮพูแล้วย้อมือึ้นมอนาฬิา ่อนะบ่นพึมพำเบาๆเหมือนร่ายาถาอะไรบาอย่า ันอยาหัวเราะนะ...แ่มันเ็บแผลที่อเนี่ยสิ
"เอันนะะพี่ยุนโฮ"
ีเฮวาสายไปเรียบร้อยแล้ว และอนนี้เธอ็เินไปหยิบสมุออมาาระเป๋าิิี้สีมพูอีเฮเอ ันรู้เลยว่าีเฮำลัะบอว่าวันนี้เิอะไรึี้นที่โรเรียน ันไปโรเรียนไม่ไหวมาหลายเือนแล้ว และ้อมาเรียนับีเฮพร้อมับอ่านทวนเอ ยัไม่ีพอ...อนไปสอบยั้อนั่วีลเเร์ไปสอบเลยล่ะ...
"พี่ยุนโฮมาเหรอ..."
"ใ่แล้ว...เอ๊ะ! ันบอว่าไม่ให้เธอพูไล่ะ"ีเฮพูแล้วีหน้ายัษ์อริให้ัน อ่าๆ ไม่พู็ไ้....
"วันนี้เราเรียนประวัิศาสร์เาหลีันน่ะ เเบบละเอียเลย ันบันทึให้เธอแล้วนะ รับรอ ว่าเธอ่านรู้เรื่อแน่ๆเลย! แล้ว็...วันนี้เรียนพละ...เพื่อนๆบ่นิถึเธอนะ...รวมทั้เา้วย..."
"..."
"เาห่วเธอนะ อีอย่าหนึ่ เาอให้เธอหายี"
ันรู้ๆ ันรู้ว่าเาห่วัน แ่มัน็บไปแล้ว! ันเบือนสายาหนีไปะที่ีเฮมอหน้าัน
เหมือนำลัับผิ แ่เราไม่มีเรื่ออะไร้อุยันอีแล้วและอนนี้ ันหวัเพียอย่าเียวือ หายาโรบ้าๆที่เหมือนเอามะเร็มาผสมับเอเเอลเอส(โรล้ามเนื้อเสื่อมำลั)สัที!
ห้อ 1403
"ีเฮ!"ผมเรียน้อสาวสุที่รัเสียั และพอเปิประูออ ็พบน้อสาวหน้าาน่ารั ผมยาวถึลาหลัสีำสนิท มอมาทาผม้วยสายาเรียไ้ว่า าเียว!! เอ่อ... บอผมที ว่าผมไม่ไ้เสียันทำให้เพื่อนน้อสาวอย่าเพนใ=_=;;
"พี่ยุนโฮทำอะไรน่ะ รู้ไหมว่าเสียมันัมาเลย เพนใึ้นมาะทำยัไ แล้วูสิ! ไม่พลาัวไม่พลาาเลย ถ้าแฟนลับมาแล้วรบวนเพื่อนีเฮะทำยัไ"
แล้วน้ิอสาวผม็บ่นผมเบาๆแ่สายาำหนิมันแสนทิ่มแท=_= ่อนะหยิแนผมอี ใ่สิ ผมมันนัร้อั แ่ผม็อยาะเินไปไหนมาไหน้วยุปิมั่สิ สาบานไ้ว่าผมเห็นแฟนลับวิ่ามไม่ี่ร้อยเอนะ...ริริ๊!
"เอ่อ...แล้วเพนเป็นอะไรอีล่ะ"ผมถามีเฮแล้วมอ้ามหัวน้อสาวีเฮไปยัเียนไ้ที่มี
ร่าบานหนึ่นอนอยู่ เธอมอมาทาัน้วยแววาบัน ามร่าายเ็มไป้วยสายระโยระยา และผมเห็นแผลล่าสุแล้วล่ะ...รลาออเธอไ...
"เพนเาระอัเลือน่ะสิ-_- ถามแปลๆ อีอย่านะ รีบเ้้ามาีว่า แฟนลับพี่มาเมื่อไร แล้วเพื่อนหนูรำาล่ะ็..."ีเฮน้อยพูแล้วเอานิ้วี้มาทำท่าปาอ ทำเอาผมหน้าี เหอะๆ บอผมทีว่าผมบัับเธอไ้เรื่อเียวือเรื่อแ่าย ส่วนเรื่ออื่น...น้อีเฮอผมเอาเรียบ=_=
ผมอยู่ในห้ออเพน ีเฮำลัปอผลไ้ม้และเอา้อนบให้เหลว เี๋ยวะถึเวลาอาหารเย็นอเพนเเล้ว พูรๆือเพนเป็นผู้หิที่สวยมาๆ สวยสุๆเลยล่ะ แ่เสียายที่เธอ่อน่าผม และหน้าีแทบไม่มีสีเืลือเสมอเลย ผมรู้ัเพนมาั้แ่เ็และเห็นเธอเทียวเ้าออโรพยาบาลแบบนี้เสมอ และ้วยวามที่เพนเป็นนสวย... ไม่แปลเลยถามผมะ...
....เเอบอบเธอ...
แ่เพนไม่เยรับรู้หรอ ผมั ผมเป็นูเปอร์สาร์ในนามวบัินิ เธอเอาแ่ลุ้มและลัววามายที่อามาเยือนไ้ทุเมื่อ บาทีีเฮไม่ว่า ผมมาเยี่ยมเพนเอ ยัแอบเห็นเธอเอาแ่นอนร้อไห้และสวภาวนาเสมอ
ผมมอไปทาเพนที่นอนนิ่ๆอยู่บนเีย ทำสีหน้าหม่นๆ ผมรุ้ว่านี่น่ะ มันแย่สำหรับเธอมาๆเลย เธอวรไ้ออไปเทีี่ยวบ้า อย่าน้อย็ไปูอนเสิร์ผมบ้าสิ! เธอมียูโน ยุนโฮอยู่ในห้อนี้เียวนะ แ่เธอลับไม่เยไปอนเสิร์ที่ผมอุส่าห์ิ๊ั๋วาเพื่อนมาให้T^T แย่ั...
"พี่ยุนโฮ"เสียีเฮัึ้นะที่ผมำลัมอเพนอยู่ เอ่อ แอบเหวอนะ
"หืม"
"เอาผลไม้ป้อนเพนให้หน่อยสิ อ้อ ำเล็ๆนะ แล้วเอาปุ่มไว้ใล้มือ้วย ะไ้เรียหมไ้ถ้าเพนเป็นอะไรไป"
ผมพยัหน้ารับแล้วเินไปเอาถ้วยผลไม้บ ล้วยเพิ่มพลันั่นเอ ่อนะเินเ้าไปหาเพนที่มอผมแล้วพยายามยิ้มบาๆให้ บอามรว่าสวย...ริๆ
"อ้าปานะ^_^ อ้าม^O^"ผมยิ้มแล้วัล้อยบป้อนเพน้าๆ เธอพยายามอ้าปาและินล้วย้าๆอย่าใเย็น ่อนะ่อยๆเี้ยวแล้วลืน บอไ้ามรว่ามันลำบา แผลผ่าัอยู่รอพอี แ่เพนลับยืนยันว่าะไม่เาะท้อเ็า เพราะเธอะไม่สามารถเินไ้เลย ผมอยาบอนะ ว่ามันไม่่าันเลย เนื่อาว่า ปิ เพน็นั่วีลแร์มาว่าเินอยู่แล้ว...แ่เาว่าเาะท้อมัน
ทรมามาเลย แน่สิ...
"ทรมาั..."เสียหวานๆอเพนัึ้น ผมมอเธอ่อนะยิ้มให้
"สู้หน่อยสิเพน"
เธอพยัหน้ารับแล้วพยายามิน่อไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TOT สสารเพนัเลย่ะ เอาล่ะ สำหรับอนแร ่อยๆเป็น่อยๆไปันเถอะนะT^T เราพยายามสื่อให้เห็นถึวามน่าสสารอเพน...และ...
เพื่อนๆเรียมฮิฮะ ันไ้เลย!! เพราะอน่อไป แุ มาแล้ววววววว
"นไ้ระอัเลือ่ะุหมอ!"เสียพยาบาลพูแล้วรีบเ็นเียนไ้ในห้อนไ้พิเศษออไปยัห้อุเินโย่วนะโนบอุหมอเ้าอไ้
"เรียมห้อุเินให้พร้อม!"
....
"อือ..."
ันพยายามยเปลือาอัวเอให้ึ้น มันหนัมานเหมือนเอาะั่วมาทับาเียวล่ะ อีอย่า รู้สึมอมาๆ้วย สสัยที่ันระอัเลือเมื่อเ้านี้ะำทำให้หมอเอาันเ้าห้อผ่าัอีรั้ละมั...เอ แล้วนี่มันรั้ที่เท่าไรแล้วนะ...ที่ันเทียวเ้าออโรพยาบาลนเหมือนเป็นบ้านอันเอเลย...
10.......20.........30........40.........50........เอ๊ะ! เป็นร้อยรั้แ้ล้วมั้...
"เพน! เธอื่นเเล้ว!"เสียหวานใสๆอผู้หินหนึ่ัทะลุเ้ามาในโสประสาท ให้าย ันีใัที่ื่นมาแล้วมีเธออยู่้าๆน่ะ...ีเฮ
"เพน เธอ่อยๆลืมาึ้นมานะ อย่าเพิ่พูอะไรนะ เเผลผ่าัยัไม่หายเลย" ีเฮพูแล้วเหมือนะวิ่เ้ามาูใล้ๆ แน่นอน ันพยายามลืมามอเพื่อนสนิทเพียนเียวที่สวมเสื้ิอแนยาวสีมพูับระโปรสั้นเท่าเ่าสีาว และเลิ้สีำ...แบบุเิมลอ
"ัน...ผ่าัอีแล้วเหรอ"
"อย่าเพิ่พูสิ!"
"..."
ันไ้แ่นิ่เียบแล้วมอีเฮที่ำลัเล่าเรื่อทั้หมให้ฟั
"เธอทาน้าวเ้าอยู่มั้ พยาบาลบอว่าพอเ้ามาเธอ็สลบไปแล้ว แถมทั้้าวทั้เลือเปรอะเ็มัวเลย เหมือนเธอะสำลั้าว เลือ็ออเหมือนเิม อย่าลืมสิ แผลผ่าัที่ออเธอ เเผลเ่ายัไม่หายเลยนะ มันปริแอี ุพ่อับุแม่อเธอท่านเป็นห่วเธอมานะ ท่านบอว่าเรียร์านไ้แล้วะมา..."
ันฟัอย่าสบนิ่ ใ่ พ่อับแม่อันไม่ไ้มาเยี่ยมันนานแล้ว ท่านทั้สอทำานอย่าหนัเพราะ่าใ้่ายในารรัษาอันเเพมาๆเลย และบาทีอาำเป็น้อส่ัวไปอเมริาเพื่อรัษาโร โรอะไร็ไม่รู้ รู้แ่ทำให้ันเพลีย ้อารนํ้าบ่อยๆ ปวหัว เป็นไ้ อาเียนอยู่ลอเวลา และแนไม่่อยมีแร เินทีไรเหมือนศพลุออาหลุมมาเินเล่นั้นแหละ น่าเสียายสุภาพีๆริๆ...
Rrrr...Rrrr...Rrrr
"เฮ้อ าบ้าเอ๊ย!"ีเฮบ่นแล้วหยิบโทรศัพท์ออมา ันยับมุมปาเล็น้อยเพราะยิ้ม ใรล่ะที่โทร.มานอาพี่ายอีเฮ
"อะไรอพี่เนี่ย ันมาเยี่ยมเพน หมอโทร.มาบอว่าเพนเพิ่ผ่าัเสร็!"ีเฮะโนใส่โทรศัพท์แล้วทำหน้าโมโห แ่มอยัไ็ูน่ารัมาๆ
"โอเๆ ห้อเิมนั่นแหละ แล้วนี่อยู่ไหน..."
ีเฮพูแล้วย้อมือึ้นมอนาฬิา ่อนะบ่นพึมพำเบาๆเหมือนร่ายาถาอะไรบาอย่า ันอยาหัวเราะนะ...แ่มันเ็บแผลที่อเนี่ยสิ
"เอันนะะพี่ยุนโฮ"
ีเฮวาสายไปเรียบร้อยแล้ว และอนนี้เธอ็เินไปหยิบสมุออมาาระเป๋าิิี้สีมพูอีเฮเอ ันรู้เลยว่าีเฮำลัะบอว่าวันนี้เิอะไรึี้นที่โรเรียน ันไปโรเรียนไม่ไหวมาหลายเือนแล้ว และ้อมาเรียนับีเฮพร้อมับอ่านทวนเอ ยัไม่ีพอ...อนไปสอบยั้อนั่วีลเเร์ไปสอบเลยล่ะ...
"พี่ยุนโฮมาเหรอ..."
"ใ่แล้ว...เอ๊ะ! ันบอว่าไม่ให้เธอพูไล่ะ"ีเฮพูแล้วีหน้ายัษ์อริให้ัน อ่าๆ ไม่พู็ไ้....
"วันนี้เราเรียนประวัิศาสร์เาหลีันน่ะ เเบบละเอียเลย ันบันทึให้เธอแล้วนะ รับรอ ว่าเธอ่านรู้เรื่อแน่ๆเลย! แล้ว็...วันนี้เรียนพละ...เพื่อนๆบ่นิถึเธอนะ...รวมทั้เา้วย..."
"..."
"เาห่วเธอนะ อีอย่าหนึ่ เาอให้เธอหายี"
ันรู้ๆ ันรู้ว่าเาห่วัน แ่มัน็บไปแล้ว! ันเบือนสายาหนีไปะที่ีเฮมอหน้าัน
เหมือนำลัับผิ แ่เราไม่มีเรื่ออะไร้อุยันอีแล้วและอนนี้ ันหวัเพียอย่าเียวือ หายาโรบ้าๆที่เหมือนเอามะเร็มาผสมับเอเเอลเอส(โรล้ามเนื้อเสื่อมำลั)สัที!
ห้อ 1403
"ีเฮ!"ผมเรียน้อสาวสุที่รัเสียั และพอเปิประูออ ็พบน้อสาวหน้าาน่ารั ผมยาวถึลาหลัสีำสนิท มอมาทาผม้วยสายาเรียไ้ว่า าเียว!! เอ่อ... บอผมที ว่าผมไม่ไ้เสียันทำให้เพื่อนน้อสาวอย่าเพนใ=_=;;
"พี่ยุนโฮทำอะไรน่ะ รู้ไหมว่าเสียมันัมาเลย เพนใึ้นมาะทำยัไ แล้วูสิ! ไม่พลาัวไม่พลาาเลย ถ้าแฟนลับมาแล้วรบวนเพื่อนีเฮะทำยัไ"
แล้วน้ิอสาวผม็บ่นผมเบาๆแ่สายาำหนิมันแสนทิ่มแท=_= ่อนะหยิแนผมอี ใ่สิ ผมมันนัร้อั แ่ผม็อยาะเินไปไหนมาไหน้วยุปิมั่สิ สาบานไ้ว่าผมเห็นแฟนลับวิ่ามไม่ี่ร้อยเอนะ...ริริ๊!
"เอ่อ...แล้วเพนเป็นอะไรอีล่ะ"ผมถามีเฮแล้วมอ้ามหัวน้อสาวีเฮไปยัเียนไ้ที่มี
ร่าบานหนึ่นอนอยู่ เธอมอมาทาัน้วยแววาบัน ามร่าายเ็มไป้วยสายระโยระยา และผมเห็นแผลล่าสุแล้วล่ะ...รลาออเธอไ...
"เพนเาระอัเลือน่ะสิ-_- ถามแปลๆ อีอย่านะ รีบเ้้ามาีว่า แฟนลับพี่มาเมื่อไร แล้วเพื่อนหนูรำาล่ะ็..."ีเฮน้อยพูแล้วเอานิ้วี้มาทำท่าปาอ ทำเอาผมหน้าี เหอะๆ บอผมทีว่าผมบัับเธอไ้เรื่อเียวือเรื่อแ่าย ส่วนเรื่ออื่น...น้อีเฮอผมเอาเรียบ=_=
ผมอยู่ในห้ออเพน ีเฮำลัปอผลไ้ม้และเอา้อนบให้เหลว เี๋ยวะถึเวลาอาหารเย็นอเพนเเล้ว พูรๆือเพนเป็นผู้หิที่สวยมาๆ สวยสุๆเลยล่ะ แ่เสียายที่เธอ่อน่าผม และหน้าีแทบไม่มีสีเืลือเสมอเลย ผมรู้ัเพนมาั้แ่เ็และเห็นเธอเทียวเ้าออโรพยาบาลแบบนี้เสมอ และ้วยวามที่เพนเป็นนสวย... ไม่แปลเลยถามผมะ...
....เเอบอบเธอ...
แ่เพนไม่เยรับรู้หรอ ผมั ผมเป็นูเปอร์สาร์ในนามวบัินิ เธอเอาแ่ลุ้มและลัววามายที่อามาเยือนไ้ทุเมื่อ บาทีีเฮไม่ว่า ผมมาเยี่ยมเพนเอ ยัแอบเห็นเธอเอาแ่นอนร้อไห้และสวภาวนาเสมอ
ผมมอไปทาเพนที่นอนนิ่ๆอยู่บนเีย ทำสีหน้าหม่นๆ ผมรุ้ว่านี่น่ะ มันแย่สำหรับเธอมาๆเลย เธอวรไ้ออไปเทีี่ยวบ้า อย่าน้อย็ไปูอนเสิร์ผมบ้าสิ! เธอมียูโน ยุนโฮอยู่ในห้อนี้เียวนะ แ่เธอลับไม่เยไปอนเสิร์ที่ผมอุส่าห์ิ๊ั๋วาเพื่อนมาให้T^T แย่ั...
"พี่ยุนโฮ"เสียีเฮัึ้นะที่ผมำลัมอเพนอยู่ เอ่อ แอบเหวอนะ
"หืม"
"เอาผลไม้ป้อนเพนให้หน่อยสิ อ้อ ำเล็ๆนะ แล้วเอาปุ่มไว้ใล้มือ้วย ะไ้เรียหมไ้ถ้าเพนเป็นอะไรไป"
ผมพยัหน้ารับแล้วเินไปเอาถ้วยผลไม้บ ล้วยเพิ่มพลันั่นเอ ่อนะเินเ้าไปหาเพนที่มอผมแล้วพยายามยิ้มบาๆให้ บอามรว่าสวย...ริๆ
"อ้าปานะ^_^ อ้าม^O^"ผมยิ้มแล้วัล้อยบป้อนเพน้าๆ เธอพยายามอ้าปาและินล้วย้าๆอย่าใเย็น ่อนะ่อยๆเี้ยวแล้วลืน บอไ้ามรว่ามันลำบา แผลผ่าัอยู่รอพอี แ่เพนลับยืนยันว่าะไม่เาะท้อเ็า เพราะเธอะไม่สามารถเินไ้เลย ผมอยาบอนะ ว่ามันไม่่าันเลย เนื่อาว่า ปิ เพน็นั่วีลแร์มาว่าเินอยู่แล้ว...แ่เาว่าเาะท้อมัน
ทรมามาเลย แน่สิ...
"ทรมาั..."เสียหวานๆอเพนัึ้น ผมมอเธอ่อนะยิ้มให้
"สู้หน่อยสิเพน"
เธอพยัหน้ารับแล้วพยายามิน่อไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TOT สสารเพนัเลย่ะ เอาล่ะ สำหรับอนแร ่อยๆเป็น่อยๆไปันเถอะนะT^T เราพยายามสื่อให้เห็นถึวามน่าสสารอเพน...และ...
เพื่อนๆเรียมฮิฮะ ันไ้เลย!! เพราะอน่อไป แุ มาแล้ววววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น