[Fic FT] Unbearable :: [Yaoi~*Wonbin x HongGi,,*]

ลำดับตอนที่ #1 : [Unbearable :: Pt.1, Wonbin x HongGi,,*]

ใครว่าคนที่ดูร่าเริงตลอดเวลาอย่างผม
จะเป็นคนที่เข้มแข็ง ...
สามารถยิ้มสู้กับปัญหาต่าง ๆ ได้


คิดผิดแล้วล่ะ ..
คนอย่าง ผม มันไม่เอาไหนเลยสักนิด
ดีก็แค่ ต่อหน้า ... พอลับหลัง เป็นไงล่ะ




... เจ็บ …



ต้องทนกับความเจ็บปวด .. ที่ผมไม่สามารถบอกใครได้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เฮ๊ยยยยย ... พ่อหนุ่มป๊อบ วอนบิน เมื่อคืนเปนไงมั่งวะ กับรุ่นพี่คนนั้นอ่ะเจ๋งป๊ะๆ”

“ก็ งั้น ๆ” ชายหนุ่มไม่ได้สนใจกับคนตรงหน้า ตอบคำถามไปอย่างส่ง ๆ หันไปหยิบหนังสือจากกระเป๋าขึ้นมาอ่าน

“โธ่ .. ไรว๊า งกชิบ แค่นี้ก็ไม่บอก ไม่งั้นชั้นจีบเองนะเว๊ยยยย”
วอนบินเพียงหลุดหัวเราะออกมานิด ๆ กับท่าทางขำๆของคนตรงหน้า

“ฮงกิ .. ถ้านายว่างมากนักล่ะก็ ทำไมไม่ไปช่วย จงฮุน ทำงานล่ะ” สายตายังคงไม่ละออกจากหนังสือที่อ่าน คำพูดที่เอ่ยมา ทำเอา คนตรงหน้า อดที่จะขวางตาใส่เสียมิได้



ชริส์.. ทำเป็นขยันอ่านหนังสือ .... ผมล่ะหมั่นไส้นัก - -*
จงฮุนมันจะทำงานอยุ่คนเดียวแล้วจะทำไม มันล่ะ
มันก็ทำได้นี่ ไม่ได้ขอความช่วยเหลือสักหน่อย โชคดีนะย๊ะ ตา ชเวจงฮุน ^^



ผมมีความสุขที่ได้แกล้งเพื่อนไปวัน ๆ (โดยเฉพาะตาจงฮุน)
และผมก็มีความสุขที่ได้คอยเซ้าซี้ เอาใจ เพื่อนสนิทคนนี้ เหมือนกัน ... โอวอนบิน



“เฮ๊ย วอนบิน มีคนมาหาอะ” เสียงตะโกนมาจาเพื่อนที่โผล่หัวมาทางหน้าประตูห้อง
ผมชะเง้อหน้าไปมอง หญิงสาวที่อยุ่หน้าห้อง รุ่นพี่ซึลกิ คนที่วอนบินอยุ่ด้วยเมื่อวาน ...


“ฮิ้วววววววว ... แหม แค่คืนเดียว มาหาถึงห้องเลยนะมึง”


“เงียบน่า .. แค่คุยธุระ”


ทำไมผมถึงรุ้สึก ชา ๆ ที่หัวใจนะ มันทำอะไรไม่ถูก พอเห็น วอนบินเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปหาผู้หญิง คนนั้น เค้าก็แค่ผู้หญิง และวอนบินก็เป็นแค่เพื่อนของผม แต่ภาพของคนสองคน ที่ยืนคุยกันอยุ่หน้าห้อง ทำไมผมละสายตาไปจากมันไม่ได้ ความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปแทรกมันก่อตัว ความรู้สึกนี้ .... มันคืออะไร ?? ผมเริ่ม ไม่เข้าใจตัวเองเอาซะเลย ......


“ฮงกิ....ฮงกิ !!” เสียงเรียกชื่อของผม เรียกสติของผมกลับคืนมา นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย นี่ผมก็แค่ หวงเพื่อนตัวเองใช่มั๊ย …..








//// ตุบ ////







... เหมือนมีอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับหัวของผม เหมือนจะเป็นสันหนังสือที่ตอนนี้มันอยุ่ที่พื้น อืม ....... เล่มหนาได้ใจมาก - -* ทำไมไม่ยกเก้าอี้ทุ่มหัวผมไปเลยล่ะ =____________=



“อะไรวะ ไอ้จงฮุน กูเจ็บนะมึง”
ฮงกิหันไปตาขวางใส่ มือลงไปเก็บหนังสือที่พื้น และทำท่าเหมือนจะปากลับไปหาเจ้าของ

“เฮ่ย ๆๆ แหม ขึ้นกูมึงเลยเรอะ ทำเป็นดุ ก็กูเรียกมึง แล้วไม่หันนี่หว่า ยืนจ้องประตูแล้วเหม่อ อยุ่นั่นแหละ กูจะให้มึงมาช่วยกูทำเว๊ย” จงฮุนกำลังวุ่นอยุ่กับการประกอบโมเดลหุ่นยนต์ ที่ต้องส่งอาจารย์ พรุ่งนี้เช้า แต่ใครจะไปทำเสร็จ ในเมื่อเพื่อนคนหนึ่งมัวแต่ไปจีบสาว กับอีกคน คอยทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ - -*

“ให้กูทำอะไรล่ะ”
ฮงกิหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามกับจงฮุน กวาดสายตา มอง ๆ เจ้าหุ่นยนต์ตัวข้างหน้า จงฮุน อธิบายวิธีทำให้เป็นขั้นเป็นตอน

“ก็แค่เนี๊ย .. ช่วยกูแป๊บเดียวก็เสร็จ”
ฮงกิขมวดคิ้ว เริ่มหยิบชิ้นงาน มาประกอบอย่างที่จงฮุนว่า แต่แล้วก็ต้องวางมันลง ก็คนมันไม่มีอารมที่จะทำ ได้ป๊ะล่ะ = =

“กุทำไม่เป็นอะ มึงทำอะดีแล้วเดี๋ยวกูทำแล้วพัง ขึ้นมาจะแย่นะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของฮงกิ ทำให้จงฮุนปฏิเสธเสียมิได้ เข้าใจดี ว่ามีแกอยุ่ในกลุ่มก็เหมือนไม่มี !! เอาล่ะ งานหน้าจะพยายามหวาดล้อมให้ฮงกิมันทำบ้าง คอยดู ชเวจงฮุนคนนี้ จะไม่ยอมมันอีกแล้ว (หรอ ?)

------------------------------------------------------------------------------------------------

“วอนบิน ชั้นชอบนายจริง ๆ นะ คบกับชั้นเถอะ”
หญิงสาวกุมมือชายหนุ่มเอาไว้ พร้อมทั้งเอ่ย ความในใจ

“พี่ซึลกิ ขอโทษจริง ๆ นะครับ อีกอย่างเราเพิ่งรู้จักกัน .. เรามาเป็นเพื่อนกันก่อนไม่ดีกว่าหรือครับ”
วอนบินเพียงแค่ตอบออกไปด้วยสายตาที่เย็นชา มองไปที่หญิงสาวตรงหน้าที่ดวงตาเริ่มรื้นไปด้วยน้ำใส ๆ


“นายมีคน ๆ นั้นในใจแล้วหรอวอนบิน นายถึงไม่เคยรับใครเลย นายถึงปฏิเสธทุก ๆ คน”
หญิงสาวร่ำไห้ โผเข้ากอดวอนบิน วอนบินพยายามคลายมือของหญิงสาวที่โอบรอบ ๆ เอวออก เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นกลับไป เขายังคงนิ่งเงียบ และรู้สึกชินกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาแบบนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน


“งั้นชั้นจะรอนะ วอนบิน เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้ ชั้นจะรอวันนั้นของนาย”
ซึลกิ ใช้มือปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก้มลงมองพื้น เพราะรู้คนอย่างวอนบิน คงไม่ตอบอะไรกลับมา




ใช่ ... ผมไม่เคยคิดจะรักใครจริง ๆ จัง ๆ
ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนใจร้ายอะไรหรอกนะ
แต่ความรู้สึกในใจของผมมันต่อต้าน ....


.....หัวใจของ โอวอนบิน ต่อต้านที่จะรับใครเข้ามา ในนี้….. ก็เท่านั้น .....


-----------------------------------------------------------------------------


ฮงกิเขี่ยเศษข้าวในจานไปมา กินอยุ่คำสองคำ ทำเอาคนที่นั่งอยุ่ฝั่งตรงข้าม รู้สึกเอะใจ


“เป็นอะไรไป ฮงกิ กับข้าวไม่อร่อยรึไง”


“.......”
ร่างที่ถูกถาม ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่นยิ้มกับตัวเองน้อย ๆ


“ฮงกิ นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย เห็นเหม่อ ๆ มาตั้งแต่เช้า”

“ไม่ได้เป็นอะไร .. อืม นี่ แล้ววอนบินหายไปไหนของมันเนี่ย”
ฮงกิถามพร้อมส่งรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง รอยยิ้มที่ไม่มีใครเหมือน รอยยิ้มที่ทุกคนต่างอิจฉา รอยยิ้มที่เข้ากับดวงตาคมสวยได้รูปนั่น ต่างพาทุกคนหลงใหล แต่สำหรับจงฮุนแล้ว เพื่อนสนิทอย่างเขา ดูก็รู้ ว่า มันไม่ได้ออกมาจากใจ คงกำลัง ..... ฝืนยิ้ม ... ใช่มั๊ย ฮงกิ


“ฮงกิ .. ที่นายเป็นแบบนี้เพราะเรื่องวอนบินเมื่อเช้ารึเปล่า”
จงฮุนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง ไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้ และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นด้วย

“เรื่องอะไร ??”

“ก็ที่พี่ซึลกิเค้ามาขอวอนบินคบไง”

“งั้นหรอ..”

“ก็เค้าลือกันให้แซ่ด ทั้งโรงเรียน”

“คิดมากน่าจงฮุน เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ทำไมเราต้องเสียใจด้วยล่ะ แหม ... หนุ่ม ป๊อบแบบนั้น จะคบกับใครมันก็ไม่ผิดนี่นา เพื่อนกันก็ต้องดีใจกับเขาสิ .. นายก็คิดแบบนั้นใช่มั๊ยล่ะ”
จงฮุนไม่ได้พูดอะไรกลับไป แต่ ฮงกิ ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ ... นายจะโกหกใคร ก็ โกหกได้ แต่มันต้องไม่ใช่ตัวนายเอง .. รอยยิ้มของนายในตอนนี้ ... มันไม่ได้ปกปิดแววตาของนายได้เลย





ผมก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน
ว่าผมกำลังรัก .... เพื่อน .... ตัวเองรึเปล่า
แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้

ผมไม่อยากให้วอนบินไปคบกับใคร
ผมไม่อยากให้วอนบินต้องห่างผมออกไป
ผมไม่อยากให้วอนบินไปสนิทกับใครนอกจากผม

นี่ผม … เห็นแก่ตัวไปรึเปล่า ...







อีกด้านของโรงอาหาร เสียงเจื้อยแจ้ว เสียงดัง เรียกร้องความสนใจจากคนทั้งโรงอาหารได้เป็นอย่างดี ภาพของหนุ่มร่างสูงกับหญิงสาวรูปงามกำลังนั่งทานอาหารอยู่โต๊ะเดียวกัน ถ้าเป็นคู่ชายหญิงธรรมดาทั่วไปก็คงไม่แปลก แต่นี่ เป็น วอนบินกับพี่ซึลกิ

แน่นอนว่าเสียงเหล่านั้นทำให้ฮงกิต้องเหลือบหันไปมอง หันไปมองภาพที่ไม่อยากเห็นเอาซะเลย วอนบิน .. นายตกลงที่จะคบกับพี่ซึลกิแล้วงั้นหรอ .. ทำไมในหัวของผม มันไม่ได้ดีใจไปกับวอนบินเอาซะเลย มันมีแต่ความรู้สึกที่เจ็บแปลบ .. ผม ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ ..







// ปึง //






ฮงกิลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างแรง ทำเอาจงฮุนสะดุ้งกับการกระทำของคนตรงหน้าเล็กน้อย

“จงฮุน .. เราอยากกลับห้องแล้วล่ะ”
ว่าปุ๊บ ก็หันหลังเดินออกจากโรงอาหาร ไม่ได้รอคำตอบหรือฟังคำเรียกจากจงฮุนแต่อย่างใด ตอนนี้รู้แค่ว่า อยากไปให้ไกล ไกลที่นี่ให้มากที่สุด

ดูเหมือนจงฮุนจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างในตัวฮงกิแล้ว จงฮุนเดินตามหลังฮงกิมาอย่างเงียบ ๆ จนถึงห้อง ฮงกิเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่ตอนแรกมันอยู่โต๊ะข้าง ๆ วอนบิน แล้วย้ายมานั่งลงข้างโต๊ะจงฮุนตรงริมหน้าต่างแทน

“วันนี้นั่งด้วยนะจงฮุน”
สายตาของฮงกิสลดลงต่างจากตอนเช้าอย่างเห็นได้ชัด







“นาย.......รักวอนบินเข้ารึไง ฮงกิ”
จงฮุนก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งอะไรหรอกนะ แต่มันทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้ ฮงกิคลี่ยิ้มออกช้า ๆ แล้วพูดออกมาด้วยสายตาอันว่างเปล่า

“เราก็ไม่รู้เหมือนกันจงฮุน เราไม่คิดมาก่อนว่าเราจะรักวอนบิน แต่ทำไมก็ไม่รู้เวลาที่เห็นวอนบินอยู่กับพี่ซึลกิ เรารู้สึกเหมือนกำลังจะเสียวอนบินไป แล้วหัวใจมันก็รู้สึกเจ็บ จงฮุน เราจะทำยังไงดี เราสับสน สับสนไปหมด”

ฮงกิค่อย ๆ ฟุบตัวลงกับโต๊ะ จงฮุนลูบหัวฮงกิอย่างเบามือ เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ยิ้มให้น้อย ๆ ไม่นาน ฮงกิก็หลับไป ...







หมดช่วงเวลาแห่งการพัก ทุกคนต่างทยอยกันขึ้นห้อง วอนบินเองก็เช่นกัน


“ฮงกิเป็นอะไรไป ??”
วอนบินทิ้งตัวลงนั่ง แล้วหันมาถามจงฮุน เมื่อเห็นฮงกิย้ายที่นั่งแถมยังนอนฟุบหลับที่โต๊ะ

“เห็นบอกว่าง่วงน่ะ”
วอนบินพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วจึงหันกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง

“เอ่อ...วอนบิน”

“หืม ??”
ไม่ได้หันกลับมามองแต่ส่งเสียงตอบรับมาแทน


“ตกลง ... มึงคบกับพี่ซึลกิรึเปล่าวะ”

“ไม่ได้ตกลง...แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ .. กูก็แค่อยากลองให้โอกาสเค้าสักครั้ง”
เมื่อวอนบินพูดจบ จงฮุนหันไปยิ้มบาง ๆ กับร่างที่นอนอยู่




...ฮงกิ...
นายก็ไม่ได้หมดความหวังไปซะทีเดียวนี่นา
อยู่ที่ความกล้าของนายแล้วล่ะ

...กล้า..ที่จะแก้ปัญหาในใจของนาย รึยัง ??



TBC~*