เจ้าหญิงรองเท้าดอกหญ้าและหนูอัศวินตัวใหญ่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เจ้าหญิงรองเท้าแก้วที่ใครๆก็รู้จักดี แต่บัดนี้เราได้เปลี่ยนมันให้เป็นรองเท้าดอกหญ้า
ที่เจ้าหญิงจะมีคนข้างเคียงคืออัศวินหนูผู้กล้าหาญ

เนื้อเรื่อง

ความฝันในวัยเยาว์ของใครหลายคนเป็นดังห้วงดินแดนแฟนตาซีอันน่าค้นหา

สำหรับเด็กสาวหลายคนคงไม่พ้นการเป็นเจ้าหญิงในปราสาทหลังโตที่สวยงามและมีความรักที่แฮปปี้กับเจ้าชายที่แสนดีและรูปหล่อ นิทานก็ได้เล่าสู่กาลเวลาเป็นเวลานาน และสืบทอดต่อมาเป็นความฝันของเด็กๆ

     เด็กสาวแสนสวยที่กลับกลายเป็นคนรับใช้ จากการกระทำของแม่เลี้ยงและพี่สาวของเธอ แต่ทว่าปาฏิหาริย์ก็ทำให้ความฝันเป็นจริง นางฟ้าใจดีได้เสกเธอให้ได้ไปงานเลี้ยงเต้นรำ แต่สิ่งมหัศจรรย์ก็มีเวลาจำกัด เด็กสาวสามารถอยู่ได้แค่เที่ยงคืน ไม่เช่นนั้นเธอจะกลับกลายเป็นแค่คนรับใช้ธรรมดา เธอได้ลืมรองเท้าแก้วไว้ที่งาน เจ้าชายตามหาเธอทั่วอาณาจักร และสุดท้ายก็ได้เจอ ทั้งสองมีความสุขตลอดไป.....เจ้าหญิงรองเท้าแก้ว

.

.

.

     "นี้ สักวันฉันจะได้เป็นเหมือนเจ้าหญิงคนนั้นไหมน้าา~~"เด็กสาวเอ่ยขึ้นหลังจากอ่านนิทานให้คนตรงหน้าเธอฟัง

"ไม่รู้สิ"

"ตอบดีๆหน่อยสิ ถ้าฉันได้เป็นนะ ฉันจะเอาตัวนายมาลงโทษคนแรกเลย"

"งั้นหรอ"เด็กหนุ่มยิ้ม

"ก็ใช่นะสิ  แต่ดีจังเลยนะ เธอเป็นคนที่โชคดีมากเลย"

"ก็แค่มีเวทมนตร์มาช่วย ถ้าไม่มีก็คงได้แต่เป็นคนรับใช้ตลอดไป"

"ทำไมมองแบบนั้นล่ะ นายนี่คิดดีๆไม่เป็นหรอ" เธอยื่นมือไปหยิกหน้าคนตรงหน้า

เด็กหนุ่มปัดมือของเธอออก แล้วมองตาเด็กสาว

"งั้นถ้าเป็นเธอ จะแต่งกับคนที่เห็นตรงหน้าที่เป็นเจ้าชายเหมือนในนิทานหรอ"

".....ไม่รู้เหมือนกัน" เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะเธอยังไม่มั่นใจ

         ความเงียบได้กลืนกินเด็กทั้งสอง สายลมที่พัดมาอ่อนๆท่ามกลางทุ่งหญ้าสีออกเหลืองนิดๆ ทุ่งหญ้าที่รกร้างมานาน แสงแดดสีแดงของเวลาใกล้กลางคืนสาดส่องมาที่หน้าของเด็กทั้งสองคน

.

.

.

"คือว่า...มีเรื่องสำคัญจะบอกนะ"เด็กสาวพูดขึ้น

"อืม ว่ามาสิ"เด็กหนุ่มทำเหมือนมันไม่สำคัญและนั่งเล่นดอกหญ้าไปพลางๆ

".....ฉันจะกลับเมืองหลวงพรุ่งนี้"เด็กหนุ่มหันมาทันที

ใบหน้าของเขาแสดงถึงความตกใจและเศร้าอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

"ทำไมรีบกลับล่ะ ไหนบอกอีกนานไง"

"....พอดีคุณพ่อบอกว่าทำธุระที่นี้เสร็จแล้วแล้วก็ไม่อยากให้คุณแม่ที่อยู่ที่บ้านรอนาน"

เธอก้มหน้า เธอรู้สึกผิดที่เพิ่งบอกเขาวันนี้ เธอควรจะบอกตั้งนานแล้ว

แต่เธอไม่กล้าพอที่จะเอ่ยปากบอกเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่สิบวัน

"ขอโทษจริงๆนะที่รีบกลับ ขอโท--"เด็กสาวรู้สึกถึงสัมผัสบนหัวเธอ

เด็กหนุ่มลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ทั้งที่มือก็พอกันแต่ทำไมรู้สึกว่าเป็นมือที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม

          สัมผัสที่อบอุ่นทำให้เด็กสาวรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม

เธอร้องไห้ออกมา เด็กหนุ่มเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายออกจากแก้มของเธอ

"อย่าร้องสิ ร้องแล้วจะไม่สวยนะ เดี๋ยวเจ้าชายก็ไม่มองหรอก ยัยบ้า"

เด็กสาวมองนัยน์ตาของคนตรงหน้า เธอทำให้เขาต้องกลับไปโดดเดี่ยวอีกครั้ง

"ขอโทษ ขอโทษ"เด็กสาวพูดซ้ำๆ

ร่างเล็กของทั้งสองใกล้ชิดกัน เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปกอดเธอหวังว่าจะทำให้เด็กสาวหยุดร้อง

"ฉันไม่ได้โกรธนะ หยุดร้องได้แล้ว"

"ฮึกๆ แต่ฉันขอโท--"

"ถ้าขอโทษอีกที จะโกรธจริงๆนะ"

เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงหยดน้ำตาที่หยดมาเรื่อยๆ ตัวเขาก็ปลอบใจใครไม่เก่งจึงไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ลูบหัวเธอไปมาซ้ำๆ

      เด็กหนุ่มปล่อยเด็กสาวออกจากอ้อมกอดและคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ

"เจ้าหญิงได้โปรดหยุดร้องไห้นะครับ"เขาก้มหน้าลง

เขารู้ตัวว่ามันอาจดูน่าอายแต่เพื่อเด็กสาวตรงหน้า เขาคงต้องทำ.....

"ทำอะไรของนายอ่ะ"เด็กสาวงงกับการกระทำของคนตรงหน้า

"ถึงท่านจะจากไปไกล แต่ข้าก็จะคอยปกป้องท่านอยู่ไกลๆเหมือนกับเจ้าหนูตัวเล็กๆที่อยู่กับเจ้าหญิงองค์นั้นตลอดไปและจะตามหาท่านให้เจอแม้เมืองหลวงที่ท่านไปจะกว้างแค่ไหนก็ตาม"

เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเด็กสาวและยื่นรองเท้าดอกหญ้าที่เขาเพิ่งทำ

   ความจริงกะจะให้วันอื่นแต่คงจะมีโอกาสอีกแล้ว

"ท่านช่วยเก็บไว้ข้างหนึ่งแล้วข้าจะเอาข้างที่สองไปให้เมื่อข้าพบท่าน"เด็กหนุ่มยกเท้าของเด็กสาวมาสวมรองเท้า เขาหวังว่าจะทำพอดีเท้าและมันจะใส่สะดวก

เด็กหนุ่มเงยมองหน้าเด็กสาวอีกครั้ง ใบหน้าของเธอไม่มีหยดน้ำตาแล้ว

"นายไม่โกรธใช่ไหม"เด็กสาวที่หยุดร้องไห้แล้วถาม

"ไม่โกรธอยู่แล้วสิ"เด็กหนุ่มลุกยืนขึ้น

"จริงๆนะ"

"แน่นอนสิ ใครจะโกรธเธอลงล่ะ"

"ดีจัง"เด็กสาวยิ้มกว้าง เธอคงไม่รู้ว่ามันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเขินเมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้นทุกครั้ง

.

.

.

เด็กสาวรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงไปชั่วขณะหนึ่ง เธอแอบอายนิดๆกับการกระทำของเด็กหนุ่มแต่เธออดดีใจไม่ได้เลย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะ ฉันจะรอวันที่นายตามหาฉันเจอ

และนำรองเท้าอีกข้างมาคืนฉัน

.

.

.

เด็กหนุ่มไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเจ้าชายให้แก่เธอเลย ขอแค่ได้เห็นเธอยังยิ้มได้ก็เพียงพอ

อะไรที่ทำให้มีความสุขก็จะทำ แม้มันจะต้องพาเธอไปหาเจ้าชายที่เธอไม่คุ้นเคยก็ตาม

เขาจะตามหาเจ้าหญิงองค์นี้ของเขาไปทั่วเมืองเพื่อจะมอบรองเท้าอีกข้างให้เธอได้ใส่จงได้

.

.

สัญญาจากนิทานเจ้าหญิงรองเท้าแก้วกลายเป็นเจ้าหญิงรองเท้าดอกหญ้า

.

.

.

"อ้ะ ขอโทษค่ะ"หญิงสาวผมยาวก้มขอโทษและช่วยอีกฝ่ายเก็บของที่กระจายเต็มพื้น

"ไม่เป็นไร เก็บเองได้"อีกฝ่ายตอบกลับเหมือนไม่สนใจคำพูดของหญิงสาวแม้แต่น้อยเลย

"ไม่ได้ค่ะ ขอโทษจริงๆนะค--"หญิงสาวสะดุดตากับรองเท้าอันเล็กที่ทำจากดอกหญ้า

เธอหยิบมันขึ้นมาและยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า

"นี้ของนายหรอ.."ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยปรากฏในสมองของเธอ

ภาพกลางทุ่งหญ้ายามเย็นสีแดง

"ไม่ใช่ มันของเธอไง ยัยบ้า"




คือคนเขียนลืมไอดีอันเก่าเลยมาลงใหม่น้าาา เค้าขอโทษจริงๆT^T