ความทรงจำ

เนื้อเรื่อง

                                 สายลมที่อบอุ่นของฤดูที่ดอกไม้หลากสีสันกำลังจะเบ่งบานเหมือนอัญมณีที่เจียระไนเสร็จพร้อมประดับ
พัดผ่านเส้นผมสีฟ้า และใบหน้าสีขาวเนียน มันทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
               ภายในห้องสีขาว และร่างนั้นอยู่บนเตียง มีดอกไม้ปักไว้ในแจกันข้างเตียง 

               กลิ่นยาฆ่าเชื้อ เสียงคนเดินอยู่หลังประตู

                                                                  .....…ที่นี้คือโรงพยาบาล........

                           ....มันเกิดอะไรขึ้น
                                             ...ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย
                                                                        ....ยกเว้น....เรื่องนี้...

                            เมื่อวานระหว่างทางกลับบ้าน

                ท่ามกลางคนมากมายที่เดินผ่านผมไป

                บางคนเร่งรีบ บางคนเอื่อยๆ เวลาเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่กระทบพื้น

                 อยู่ๆมีเสียงตะโกนฝ่าฝูงชนที่หนาทึบด้วยน้ำเสียงตกใจและหวาดกลัว

                "รถชนๆ มีคนโดนชน ช่วยด้วยๆ"

                เมื่อคนที่เดินผ่านหันหน้ามองไปตามเสียง........กลับยิ่งตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

                                                   เด็กชายผมสีฟ้าร่างบางจมอยู่ท่ามกลางกองเลือด พร้อมกับรอยยิ้ม

                                     ............ นั่นมันตัวเรานิ.............

                      ..อึก.......หัวมันเริ่มปวดเวลานึกย้อนกลับไป.

                 .....มันเกิดอะไรขึ้นกัน?....แย่ล่ะ..ร่างกายถึงขีดจำกัด นึกไม่ออกเลย ทำไมเราไปอยู่อย่างตรงนั้นล่ะ

          ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นจากเมื่อกี้ อยากรู้ อยากจำได้ เรื่องที่เราลืมไปมันต้องมีอะไรแน่ๆ

                   ทำยังไงดี ทำยังไงถึงจะได้ความทรงจำกลับคืนมา

ปกติในละคร จะมีคนมาเยี่ยมและเล่าเรื่องเก่าๆให้ฟัง ไม่ก็ เดินไปเดินมาในสวน แล้วเจอเหตุการณ์เหมือนในอดีต แต่เราล่ะ อย่าว่าแต่คนมาเยี่ยมเลย ใครสักคนก็ยังไม่เห็นหน้าเลย จะเดินไปข้างนอก ร่างกายก็ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกยืนยังไม่ไหวเลย เป็นแบบนี้ควรทำไงดี..

ถ้าเกิดเราได้ความทรงจำกลับมา จะเกิดอะไรขึ้น เราจะเป็นยังไง เกิดเราอยากฆ่าตัวตายตอนนั้น ความเจ็บปวด ความเครียดทั้งหมดนั้นจะกลับมาใช่ไหม ไม่จริง เราไม่ต้องการแบบนั้น งั้นเราควรก้าวเดินใหม่หรอ ไม่สิ หรือเราควรตามหาอดีตที่หายไป 
                               ..............ไม่เข้าใจ
                                                       ...............ไม่เข้าใจ 
                       ใครก็ได้ช่วยเดินเข้ามาที กลัว กลัวเหลือเกิน
                                                ไม่ ไม่
                     เราคง...........จะไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้นะ..... 
เสียงคนเดินด้านนอกหายไปตั้งแต่เมื่อไรกัน เสียงคน เสียงคุย เสียงเรียก มันหายไปไหนหมด

                                           .....................................ไม่จริงใช่ไหม..................................
'ใจเย็นๆ ลองออกไปดูดีไหม? เขาอาจไปพักกันก็ได้ อย่ากังวลๆ'
แย่ล่ะ ยิ่งคิดยิ่งกลัว เราจะเป็นยังไงต่อไป เกิดอะไรขึ้น
ปะ... ปวดหัว ปวดเหมือนมีอะไรเข้ามาบีบหัว เหมือนมันจะระเบิดออก
มี....ภาพเข้ามาในหัว หนังสือ..คะ..คล้ายต้นฉบับ ชื่อล่ะ ชื่อว่าอะไร ชื่อเรื่อง คือ...ความทรงจำ....
ไม่รู้ว่าทำๆมถึงตกใจ แต่ มันคุ้นมาก ไม่รู้เคยเห็นที่ไหน มันเกี่ยวกับเราหรอ เราเคยอ่านมัน? มันอาจจะเป็นเบาะแสก็ได้ เราคงต้องลองตามหาเผื่อจะได้อะไรขึ้น แต่...ตอนนี้คงต้องนอนพักเอาแรงก่อน เพื่อที่จะสู้กับฝันร้ายนี้ต่อไป

หลังจากหลับไป เจอฝันที่ไม่ค่อยอยากจะให้เกิดหรืออีกแง่ของคนอื่นมองว่ามันเป็นฝันร้ายที่มีสัตว์ประหลาดมาทำร้ายคุณ แต่สำหรับผมตอนนี้มันคงเป็นฝันดี.....ถ้าเทียบกับเมื่อผมลืมตาขึ้น
                     เพดานสีขาวที่ไม่นึกว่าจะต้องได้เห็น
                     มันช่างแสนว่างเปล่าเหมือนเราในตอนนี้เลยนะ
                                              ' ถึงเวลาผจญภัยในฝันร้ายนี้แล้วสินะ '

คงต้องลองเปิดประตูก้าวข้ามผ่านเพื่อทดแทนส่วนที่ขาดหายไป เหมือนกับผืนผ้าใบที่รอการรังสรรค์จากผู้วาดเพื่อนำไปอวดแด่สายตาชาวประชา แต่ของผมกลับเป็นผืนผ้าใบที่มีคนแกล้ง นำมันไปจุ่มน้ำทำให้สิ่งที่ผมทำมาสูญเปล่าในพริบตาเดียว และผมก็ยังยึดติดกับรูปเดิมๆ

           เมื่อก้าวออกมาจากตึกมองเห็นท้องฟ้าสีฟ้าที่เปิดกว้างสำหรับนกน้อยผู้ต้านทานแรงโน้มถ่วงโลก

เพื่อที่จะโผบินสู่ถิ่นใหม่  เมฆสีขาวคล้ายสายไหม ถ้าได้ไปนอนบนนั้นไม่สบายจนเหมือนฝัน ไม่ก็ตกลงมาลงไปสู่พื้นดินที่แข็งกระด้าง

'ถ้าไปร้านหนังสือน่าจะ หาเจอได้'

คนที่เดินผ่านผมไปดูไร้สีหน้า ไร้อารมณ์เหมือนหุ่นยนต์ แต่เมื่อมองใกล้ๆก็เป็นคนนิ ในที่สุดก็ได้เจอคนอื่นล่ะ เรายังไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก ค่อยโล่งอกขึ้นมานิดนึง

                                               'ตามหาให้เจอ'

เอ๊ะ เสียงนี้เข้ามาในหัว ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน มันดังก้องอยู่ในหัว หันไปทางไหนก็ไม่เจอ ...แต่เสียงมันช่างเหมือนว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

เดินตามทางที่คล้ายจะคุ้นเคยแต่ไม่เลย จนหยุดที่ร้านหนังสือ เป็นร้านที่ดูเก่ามากใกล้จะพังได้ทุกครั้งที่มีคนเหยียบเข้าไปในร้าน ช่างเหอะขอมันอย่ามาพังตอนนี้ล่ะกัน

ภายในร้านหนังสือ ตกแต่งคล้ายสไตล์ตะวันตก มีตู้หนังสือเรียงเหมือนเขาวงกตที่ซับซ้อน ไม่มีใครเข้ามาเลย

ไล่นิ้วตามตัวอักษรที่อยู่บนตู้ไปเรื่อยๆ ตัว ค. อยู่ไหน อยู่ไหนนะ แล้วมายืนหยุดที่ตู้หนังสือ ค.

อันนี้ไม่ใช่ นี้ก็ไม่ นั่นก็ไม่ หยุดสายตาที่สาดส่อง หยุดที่หนังสือที่ดูเก่า แต่สะอาดไร้รอยขีดข่วน "ความทรงจำ"

นี้แหละที่ตามหา หยิบมันออกมาจากชั้นอย่างไม่ยากเย็น สภาพมันดูยังดีอยู่แฮะ นึกถึงภาพที่เห็นเข้ามาในหัวตอนนั้น แปลว่า มันตีพิมพ์ออกมานานแล้วสินะ

'ลองอ่านดู'

เสียงนี้อีกแล้ว ต้องการให้อ่านใช่ไหม ได้ เอาสิ

ขณะเปิดหน้าแรก

'หนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับเด็กชายคนหนึ่งที่เขียนมาเป็นเรื่องราว '

'มันคือความทรงจำของเขา'

'ขอเชิญคุณเข้าสู่โลกแห่งความทรงจำ'

                           เมื่ออ่านจบถึงบรรทัดนี้ ลมที่ไม่รู้พัดมาจากไหน พัดให้หนังสือเปิดไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว และหยุดที่หน้าว่างเปล่าหน้าหนึ่ง พอมองออกจากหนังสือ ร้านหนังสือหายไป กลายเป็นห้องสีดำที่มีแค่ไฟสีขาวส่องที่เรา นี้มันอะไรกัน ฝัน หรือ ความจริง ภาพมายา หรือโฮโลแกรม

'อยากมาเป็น...ส่วนหนึ่งของเราไหม'

เสียงดังมาจากไหนไม่รู้อีกแล้ว เป็นส่วนหนึ่งหรอ ส่วนหนึ่งของอะไรล่ะ เริ่มกังวลอีกล่ะ หันหน้าไปมาอย่างกระสับกระส่าย

'ส่วนหนึ่งของความทรงจำยังไงล่ะ'

เด็กหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางกองคำถามมากมายที่ไม่รู้จบ เราเสียความทรงใจไปแล้วนิ แล้วจะเอาไปรวมกับของใคร เอาไปทำอะไร เพื่อใคร ใครสั่งมา

'เด็กหนุ่ม เจ้าคงมีคำถามมากมาย ' เสียงนั้นตอบเหมือนสามารถอ่านใจเราได้

'เอาเป็นว่า คำตอบของทุกคำถาม ไม่ใช่เราที่ตอบหรอก'

.....'แต่เป็นตัวเจ้าเอง'

อยู่ดีๆไฟที่สว่างเพียงหนึ่งเดียวในห้องดับลง เหลือแต่ความมืดที่ไม่สิ้นสุด ไม่มีทางออก เหมือนเราในตอนนี้

"นี้ ช่วยบอกเราที เราเป็นใครกัน"

'เจ้าก็คือเจ้า'

"ทำเพื่ออะไร"

'เพื่อเจ้า'

"หยุดๆ อะไรๆก็ตัวเรา แล้วนายเป็นใคร"

'เราก็คือเจ้า'

มันคือเรา เราคือเรา มันอะไรกัน อย่ามาล้อเล่นกันนะเฟ้ย

เหมือนมันรู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ อย่างกับ..เป็นตัวเราจริงๆ

'เราพูดจริง'

"สรุป นายต้องการความทรงจำของฉัน

แต่ฉันเพิ่งความจำเสื่อม เพราะงั้นเสียใจด้วย"

ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้ไปหาคนอื่น แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

มันเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจเต้น เสียงลมหายใจของตัวเอง เงียบจนได้ยินกระทั่งความคิดของเรา แต่กลับไม่ได้ยินอะไรจากเสียงนั้น

'เจ้าพร้อมตัดสินใจหรือยัง'

"เอาไงเอากันล่ะนะ ฉันยอมเป็นส่วนหนึ่งของนายก็ได้"

'เจ้าตกลง เป็นอันว่าสัญญาถูกต้อง"

                       เมื่อเสียงนั้นพูดจบ ทุกอย่างก็ยังดำมืด แต่ทันใดนั้น ร่างกายค่อยๆสลายหายไป เริ่มจากขา ใกล้เข้าถึงเอวแล้ว สลายไปในห้วงอากาศสีดำมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด

.....นี้มันอะไร นี้คือจุดจบของเรา เราจะตายงั้นหรอ เราต้องดิ้นรนไหม ต้องพยายามหนีไหม

...ไม่ดีกว่า ปล่อยไปอย่างที่เป็น มันบอกว่ามันคือเราสินะ ..เรากำลังยิ้มอยู่หรอ..มีความสุขหรือเป็นบ้า ...นี้ผมกำลังหัวเราะเหมือนคนบ้าไปแล้ว เสียงหัวเราะของผมดังไปทั่วแต่กลับไม่สะท้อนเสียงใดๆกลับมา ตอนนี้ร่างของผมสลายถึงอกแล้ว รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก แปลกดีนะ.ไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย...

                      ตอนนั้นเองกลับมีแสงประหลาด เสียงฝีเท้าคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อย ผมเริ่มเห็นเป็นรางๆ มองไม่ค่อยชัดแต่ รูปร่างค่อนข้างเล็กและผอม อึก...แสงมันจ้าเกินไป

คนคนนั้นยืนมือมาแตะที่หน้าผม สัมผัสที่อุ่นจากมือ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย นี้คงเป็นสัมผัสสุดท้ายของเราแล้วสินะ ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

และร่างกายที่เหลือเพียงน้อยนิดก็สลายหายไปต่อหน้าเด็กสาว

เด็กสาวที่ใส่หน้ากากครึ่งซีกเอ่ยออกมาคล้ายเสียงกระซิบ หลังจากคนที่ยืนตรงหน้าหายไป

"หึๆ... ไม่ต้องกังวล เธอจะได้ค้นพบกับสิ่งที่น่าสนุกกว่าโลกที่น่าเบื่อนี้แน่นอน

เอาล่ะ...จะเชิญใครเป็นคนต่อมาดีนะ เริ่มตื่นเต้นสะแล้วสิ.."

เด็กสาวเริ่มหัวเราะอย่างร่าเริง เธอเดินกึ่งวิ่งราวกับเด็กตัวเล็กๆ

โลกที่น่าเบื่อมีฝนตกลงมาแล้วสินะ ถ้าฝนนี้ล้างความน่าเบื่อ ความเซ็งออกจากโลกใบนี้ก็คงดี

เธอกระโดดไปมาคล้ายเล่นน้ำที่โปรยปรายลงมาหรือกระโดดลงไปในแอ่งน้ำเล็กๆ ให้น้ำกระเด็นขึ้นมากระทบเสียงที่ส่องผ่านเมฆทึบ และเธอก็เริ่มฮัมเพลง....เพลงแด่ความทรงจำ