.+พนันรักหัวใจ ของนายขี้เก็ก+.

ลำดับตอนที่ #2 : พนันรักหัวใจ 2 : เกนกุง...ป่วนโรงเรียน

"พ่อค้าบ" เกนกุงวิ่งไปหาผู้ชายคนหนึ่ง จะว้าย!! หล่อมากค่ะทุกคน หล่อจนจะละลายอยู่แล้ว แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกแล้ว ทั้งๆที่ยังดูรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน


"พ่อ มาม๊ามาหาเกนกุงแล้ว" เกนกุงวิ่งมาหาฉันแล้วบอกพ่อเขา ไอ้เด็กบ้า ฉันไม่ใช่แม่แกน่ะ บอกกี่ทีแล้ว(ครั้งเดียวเอง) เดี๋ยวแม่จะควักไส้หรอก


"พี่ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ใช่พี่ฉัน" ก็ใช่น่ะสิ เขาทำหน้าอย่างไม่เชื่อ


"พี่ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนี้ด้วย พี่ตายไปแล้วไม่ใช่หรอ" เขาพูดกับตัวเองเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยินที่เขาพูด


"ฉันไม่ใช่คุณนาโซ ฉันชื่ออึนเน ลูกนายวิ่งมาชนฉันแล้วเรียกฉันว่าแม่ แล้วก็เลยเอาลูกนายมาคืน ไปน่ะ หมดธุระฉันแล้ว" ฉันพูดโดยเร็วแล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ พลางขึ้นแท็กซี่กลับบ้านโดยที่ฉันลืมว่าต้องมาทำรายงาน



โรงเรียนชองมุน 

"อึนเน ทำไมไม่ไปทำรายงาน!!!" มาถึงก็โดนด่าเลยเรา


"ขอโทษ พอดีที่บ้านหมาตายน่ะ ก็เลยลืมไปว่าต้องทำรายงาน"


"เดี๋ยวน่ะ เธอพักที่คอนโดไม่ใช่หรอ แล้วไหนบอกไม่ชอบเลี้ยงสุนัข แล้วทำไม..." เขามองฉันอย่างสงสัย ตายล่ะหวา ลืมไปเลย


"ก็...แบบว่าเพิ่งอยากเลี้ยงอ่ะ....ไปเถอะเข้าแถวกัน" ฉันรีบพูอตัดบทก่อนที่ไอ้เคโวมันจะพูดอะไรออกมา แต่มันก็ยังคงทำหน้าสงสัยตลอดเวลาที่เข้าแถว พอเข้าห้องก็เรียนคาบแรกที่ฉันเกียจแสนเกียจ



"ครูจะให้นักเรียนไปทำการบ้านหน้า  49 - 179 ส่งเดือนหน้าน่ะ 20 คะแนน ใครไม่ส่งอย่าหวังว่าจะสอบผ่านน่ะ" เอาอีกแล้ว คนยิ่งไม่ชอบอยู่ แล้วถึงลอกไอ้เคโซเอาก็ได้แล้วอาจารย์ก็ออกไป เพื่อนคนอื่นต่างทำงานกันอย่างขมักเขม้น ส่วนฉัน นอนหลับอย่างสะบายใจ


"อึนเน...ทำงานเดี๋ยวนี้เลยน่ะ" ง่า!!! คุณแม่มาอีกแล้ว


"มาจิ...เมื่อไรจะเลิกทำตัวเหมือนเป็นแม่ฉันสักที เดี๋ยวฉันถึงลอกแกก็ได้นิ"


"ฉันจะเลิกก็ต่อเมื่อแกตั้งใจเรียนกว่านี้..แล้วอย่าหวังว่าจะได้ลอก" ง่า!!..มาจิใจร้าย



"มาจิน่ะ...ขอร้องละน่ะ เธอก็รู้นิว่าฉันไม่ชอบเรียนวิชานี้...ขอร้องล่ะให้ฉันลอกน่ะ ถือว่าสงสารเด็กน้อยน่ารักคนนึงล่ะกัน" ฉันทำสายตาวิ้งๆใส่มาจิ


"แกน่ารักตายล่ะ...เออๆ" และแล้วมาจิก็เดินจากไปนั่งที่เดิมแล้วทำงานต่อ



"คุณชายเกนกุง สวัสดีค่ะ...ทำไมได้มาล่ะค่ะ"


"หวัดดีค้าบทุกคน เกนกุงมาหามาม๊า" ฉันได้ยินเสียงนักเรียนพูดคุยกับใครก็ไม่รู้ แต่ชื่อนี้สิ ทำไมมันคุ้นจัง


"หา!!!...มาม๊าหรอ!!" นักเรียนต่างส่งเสียงดัง คนจะนอนน่ะโว้ย เงียบกันหน่อย แล้วฉันก็เริ่มหลับต่อ


แอด!!!(เสียงประตูเปิด)


"ทุกคน เคารพคุณชาย" 


"ม่ายต้อง...เกนกุงจะมาหามาม๊า...มาโมห้องนี้หรือป่าว" 


"ค่ะ คุณชาย...แต่ว่าเขา..."


"ม่ายต้องพูด....มาม๊าอยู่ไหน" ฉันได้ยินเสียงของเด็กพูดกับมาจิซึ่งเป็นหัวหน้าห้อง และบุคคลอีกคนหนึ่งซึ่งชื่อมาโม......มาโมหรอ!!!

ตึง!!(เก้าอี้ล้มค่ะ)

"มาม๊าอยู่นี้เอง" จริงด้วย!! ไอ้เด็กเกนกุงนี้น่า แม่จ้าช่วยหนูด้วย ฉันลุกขึ้นเพราะคนที่ชื่อมาโม มันคุ้น เก้าอี้เลยล้มทำให้ฉันเป็นจุดสนใจของทุกคน และยิ่งสนใจไปมากกวว่านั้นเกนกุงมันวิ่งมากอดฉัน!!! พระเจ้าแกล้งฉ้าน!!!!!!!


"กะ..เกนกุง ปะ..ป้ามาโม!!หวัดดีค่ะ" ฮือ พระเจ้าลงโทษหนู ต่อไปหนูจะตั้งใจเรียนคณิตศาสตร์ค่า!!


"เกงกุงคิดถึงมาม๊า...ก็เลยมาหา" แกจะมาทำไม ทำไมไม่ไปหาพ่อแก


"ระ...เหรอเกนกุง มานี้เร็ว" ฉันอุ้มเกนกุงแล้ววิ่งไปเรื่อยๆ โดยที่เพื่อนๆในห้องมองตามฉัน


"เกนกุง.. ปะป๋าเกนกุงอยู่ไหน"


"ก็อยู่โรงเรียนนี้ไงค้าบ"


"โรงเรียนไหนล่ะ" ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไหมเนี่ยว่าพ่อแกอยู่ไหน


"โรงเรียนนี้แหละค้าบ"


 "จริงน่ะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า" ฉันวิ่งอ้อมกลับไปที่เดิมแล้วเปิดดูรายชื่อนักเรียน พ่อเกนกุงเรียนปี 3 หรอ แล้วทำไมมีลูกแล้วล่ะเนี่ย


"ปี 3 ห้อง B ฮานมินโซ" ฉันอ่านเสร็จก็ขึ้นวิ่งไปที่ตึกปี 3 ตลอดทางมีคนทักทายเกนกุงตลอดทาง ส่วนไอ้เด็กเกนกุง มันก็มัวแต่เล่นผมฉัน ในที่สุด ก็มาถึงเหนื่อยน่ะเนี่ย ไหนจะต้องขึ้นบันไดไปชั้น 4 อีก แม่เจ้า ลูกเหนื่อยค้า!!! แล้วฉันก็มาหยุดที่ห้อง B 


"ไอ้บ้ามินโซ..มาเอาลูกแกไป" ฉันพูดคนเดียว แล้วเปิดประตูยืนหอบ ครูกำลังสอนหันมามองฉันอย่างต่อว่า นักเรียนคนอื่นก็มองมาที่ฉัน


"ครูค่ะ...ขออนุญาตุน่ะค่ะ แปปเดียว อย่าพึ่งพูดอะไร หนูไปแล้วถึงพูด" ฉันหันไปพูกกับครูที่มองฉันอยู่ ครูพยักหน้าอย่างเข้าใจ เกนกุงยังคงเล่นผมฉันอยู่


"ฮานมินโซ...มาเอาลูกของแกไป!!!!" ฉันตะโกนเสียงดังจนคนแทบจะเอาหูปิดไม่ทัน เสียงฉันดังพอที่จะทำให้คนได้ยินทั้งชั้นเลยทีเดียว


"มาม๊ามาทำไร"


"ฉันไม่ใช่แม่แก ไอ้เด็กบ้า!!!" เกนกุงหันมาพูดกับฉัน แต่โดนฉันตะคอกใส่ แล้วทำหน้าจะร้องไห้


"หุบปาก..ห้ามร้องน่ะ!!!" แล้วมันก็หุบปากค่ะ ฉันวางเกนกุงลงแล้วเดินไปหน้าฉันเพื่อหาไอ้มินโซ มันนั่งอยู่ข้างหลังนี้เอง

"เอาลูกของแกไป!!!" ฉันพูดพลางลาก ย้ำว่าลากเกนกุงไปหาพ่อมัน แล้วส่งเกนกุงให้ เขารับกนกุงอย่างอึ้งๆ


"กะ..เกนกุง"


"ปะป๋า..หวัดดีค้าบ"



                            


ตายล่ะหวา เกนกุงดันไปป่วนโรงเรียน


แล้วอย่างนี้คนเขาก็คิดว่าอึนเนเป็นแม่ แล้วคิมโซเป็นพ่อ


แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหนอ เรื่องราวเริ่มสนุกแล้ว เราติดตามต่อดีกว่า