คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ปากแข็ง
หยาน้ำระเ็นสาละออพร่าพราย ร่าแบบบาสะท้านไหวยามสนิทแนบพระอุระหนาหนั่น หัวใเ้นรัวแรถี่ระั้น รัศมีันทราอน้อยมิไ้อยู่ในพระหัถ์แร่แล้ว หามันแทนที่้วยมือทั้สออหิสาวที่ทรระับไว้นแน่นแทน
“ฝ่าบาท ทรทำอะไรเพะ” หิสาวทูลถาม แม้พยายามบัับมิให้เสียนสั่น หาำพูที่เปล่ออมานั้นแหบพร่าราวเสียระิบ็ไม่ปาน
“็เธอให้ัน่วย” รับสั่้วยพระพัร์มายเือรอยแย้มสรวล พระเนรมริบับ้อพานให้ร่าายรุ่มร้อนอย่าประหลา
“ทรปล่อยหม่อมันเถอะเพะ” หิสาวลั้นใทูลอ พยายามืนายนให้ออห่าาพระอุระ หาเ้าอพระหัถ์ลับระับให้ร่าน้อยยิ่แนบแน่นนมิอายับไ้ ไอพระวรายอุ่นโอบล้อมำแรผ่านผิวเนื้อแผ่่านรสู่ระแสธารหัวใ
“ทำไมถึมาที่บุรีเรศน์” สุรเสียทุ้มระิบรัสิริมหูอ่อนหวาน ศมานิ่้า้วยไม่อาหาำอบถวายไ้แม้สัประโยเียว
เพราะำอบริๆ นั้นะอย่าไร็ให้ทรทราบไม่ไ้!
“ว่าอย่าไรล่ะ มาที่บุรีเรศน์ทำไม” รัสย้ำเร่เร้า พระหัถ์หนาระับ้อมือบาแน่นยิ่ว่าเ่า ูราวพาราสีห์นามำลัไล้ปลายมูหยอเย้าลูวาน้อยในรเล็บ
ะปบเพียนิ็ม้วยสิ้นแล้ว
“หม่อมันามพ่อมา้าผ้าเพะ” หิสาว้มหน้าอบรับสั่ะุะั ระนั้นสายายัเห็นรอยยิ้มสรวลบนพระโอษ์หยัที่ทรแย้มว้ายิ่ว่าเ่า
“เพิ่รู้ว่าพ่ออเธอ้าผ้า้วย” สุรเสียล้ายไม่เื่อถือ หิสาวึยืนราน้วยน้ำเสียหนัแน่น แม้ะื่นเรเสียเหลือเินว่า วามริที่่อนอยู่ะถูพาราสีห์นนี้บีบเ้นออมาในไม่้า
“เพะ พ่ออหม่อมัน้าผ้าเพะ”
“ัอยาเห็นร้านผ้าับพ่ออเธอ”
“พ่อหม่อมันสิ้นแล้วเพะ”
ศมาล้ายะไ้ยินเสียสรวลลึอยู่ในลำพระศอ ่อนที่มือทั้สอ้าะถูปล่อยเป็นอิสระ หิสาวรีบผละออาพระอุระอุ่นร้อน้วยวามีใ หาร่าน้อยไม่ทันไ้ห่าเิน่วัว เอวอ็ถูว้ารวบโยพระหัถ์แร่ให้ลับมาแนบสนิทพระอุระ ไร้ึ่ระยะห่าระหว่าัน ามนถูพระรอี้าเยึ้นปะทะสายพระเนร
ทั้หมนี้เิึ้นอย่ารวเร็ว โยศมาไม่มีแม้โอาสไ้ั้ัว!
“ยัไ็ไม่ยอมบอสินะ” แววพระเนรมริบ้อลึาั้น หิสาวถูมน์สะาสายพระเนรนั้นนายหนาวสั่นสะท้าน น้ำในสระสรเย็นยะเยือหายัมิอาสู้สายพระเนรทีุ่ะบันาลให้เลือในายเหือแห้สนิทมิหลเหลือเพียสัหย
“ันวระทำอย่าไรับเธอี”
รับสั่ล้ายรัสถาม หาศมารู้าพระเนรมว่าทรมิไ้อยาฟัำอบาเธอ ศมาึเลือที่ะเียบ พยายามเบือนสายาหลบสายพระเนร ริมฝีปาบาถูบเม้มนแน่นเพื่อระับนมิให้สั่น
หาร่าแน่น้อยยัสั่นระริอยู่ในอ้อมพระอุระว้า อาภร์นาในส่วนบนที่พ้นาน้ำเปียปอนแนบสนิท แย้มเผยรูปโมสะราที่ถูแอบ่อนให้ปรา
ันีเรียวไล้ปลายามนแผ่วเบาราวสำรว สัมผัสเนื้อเนียนละเอียราวปุยเม่าาวามหยาบร้านที่ทอพระเนรเห็น รู่หนึ่ ริมพระโอษ์หยั็ปรารอยแย้มสรวล
“เธอว่า นปาแ็นี่สมวรโนลโทษไหม”
อีรั้ที่เหมือนะรัสถาม หาศมายัมีเพียวามเียบแทนำอบเ่นเ่า เพราะำพูทั้หมทั้มวลราวถููลืนหายสิ้นนับแ่อยู่ในอ้อมพระอุระนี้
“ถ้าอย่านั้น ัน็วรทำให้นปาแ็ยอมพูออมาให้ไ้สินะ”
เพียสิ้นรับสั่ ศมา็แทบหยุหายใ เมื่อพระพัร์มายเลื่อน่ำนพระปัสสาสะร้อนปะทะใบหน้า หิสาวหลับานเอแน่นเมื่อรับรู้แล้วว่าำลัะ้อพบเอับสิ่ใ
หาเ้าอพระพัร์มายลับหยุพระอ์รัษาระยะห่าไว้เพียเท่านั้น พระเนรมริบับ้อแพนาอนยาวที่แนบสนิทนวลแ้ม ิ้วโ่เรียว มูน้อยเิรั้น ริมฝีปาบาที่ถูเม้มแน่นเสียนพระอ์เรว่ามันะบอบ้ำ
ทอพระเนรวนเวียน้ำรู่ให่ ่อนะลายพระหัถ์าเอวอ หันหลัเส็ึ้นาสระสรพร้อมับรัสเพียสั้น ๆ แ่ัเน้อัวาน
“ันะ้อทำให้เธอพูให้ไ้ ศมา”
เ้าายวสวัิ์เส็ออาห้อสรไปนานแล้ว หาศมายัยืนนิ่ท่ามลาสายน้ำเย็นยะเยือราวรูปสลั ายไหวสั่นระริ หัวใเ้นแรระรัว ถ้อยำรัสเมื่อสัรู่ยัสะท้อนไปมา้ำ ๆ...้ำ ๆ
ทรทราบแล้วหรือเพะ...
ลายพระหัถ์สวยถูวัเรียเป็นระเบียบบนระาษสีาวสะอาแผ่นแล้วแผ่นเล่า โ๊ะทรพระอัษร้านหนึ่ยัมีีาหลายบับที่ยัไม่ผ่านราวินิัย อี้านหนึ่ือรายานที่ถูส่มาาบรราเสนาบีฝ่าย่าๆ บาบับยัถูเปิ้า และอีหลายบับที่รอส่ลับืนผู้ถวายรายานเพื่อทำารปรับปรุ
วาลาส่อแสมลัเมลือระทบเสี้ยวพระพัร์มายทีู่ะสนพระทัยเพียราิที่อยู่เพาะพระพัร์เท่านั้น ับพลัน็ทรหยุพระหัถ์ วัสายพระเนรมทอผ่านวามมืสลัวไปยัมุมห้อทรพระอัษร้านหนึ่ที่มีเพียวามว่าเปล่า
“ลับมาแล้วหรือ”
รัสับวามว่าเปล่า้วยสุรเสียไม่ันั ทว่าเพียพริบา วามว่าเปล่า็ถูแทนที่้วยร่าหนึ่
“พระเ้า่ะ” ผู้อบรับสั่ถวายำนับเ็มพิธีาร ่อน้าวออามุมห้อึ่มีเพียวามมื เผยให้เห็นใบหน้าเรียบเยอราอรัษ์ู่พระทัยประำพระอ์
“เป็นอย่าไรบ้า ราเมศ” รับสั่ถามะที่ลับมาสนพระทัยราิบนโ๊ะทรพระอัษร่อ หาราเมศถวายานเ้าายวสวัิ์และเิบโมาพร้อมับพระอ์ ึรู้ีว่าแม้ะไม่ทอพระเนร แ่็ทรสนพระทัยทุำที่นำลัะถวายรายาน
“ทานั้นยัปิีพระเ้า่ะ”
“็น่าะเป็นอย่านั้น” รับสั่โ้อบะพระหัถ์ยัทรพระอัษร “แ่ไม่ไ้มีแ่นั้นใ่ไหม”
“พระเ้า่ะ ระหม่อมทราบมาว่าอำลัพิเศษแห่เ้าายศายุมีารเลื่อนไหว” ราเมศรายานสิ่ที่นไ้รับรู้ พระหัถ์ที่ำลัทรพระอัษรหยุะัอีรั้
“มาทานี้ใ่ไหม”
“พระเ้า่ะ” ราเมศอบรับสั่ ับ้อพระพัร์ามราวรูปสลัเทพำแล วรายส่าามเบื้อหลัโ๊ะทรพระอัษรเป็นภาพที่เห็นนุ้นินสายา แ่เป็นสิ่ที่น้อยเสียยิ่ว่าน้อยนที่ะไ้เห็นเเ่นเา
น้อยนนับไ้เพียแ่ใ้มือ้าเียว
เพราะนเหล่านั้นะไ้เห็นเพียภาพเ้าายวสวัิ์ผู้ทรพระสำราเท่าที่พระอ์อยาให้เห็นเท่านั้น
“ราเมศ”
ผู้ถูเรียื่อหลุาห้วำนึนเมื่อไ้ยินระแสรับสั่ “พระเ้า่ะ”
“เธอว่า ‘ันทรา’ ยัสถิอยู่บนฟาฟ้าเหมือนเิมไหม” รับสั่เหมือนวนุยเรื่อยเปื่อย หาวามหมายนั้นราอรัษ์ประำพระอ์รู้ี
“ระหม่อมเรว่า ะ่อนเร้นอยู่หลัม่านเมาเสียมาว่า”
แสวาลาไหววูบรั้หนึ่ ่อนพระเนรมริบสีนิละวัึ้นทอพระเนรราอรัษ์ประำพระอ์ ามมา้วยรับสั่ทุ้ม เรียบ ทว่าผู้ใไ้ฟั็้อรู้สึถึวามน่าเราม และพระราอำนาที่แฝอยู่ในสุรเสียเมื่อรัส้วยพระพัร์เ่นนั้น
“ับาูให้ี ถ้าแอเราพบ ‘ันทรา’ เมื่อใ ให้รีบบอทันที”
“รับ้วยเล้าพระเ้า่ะ”
ราอรัษ์รับพระบัาหนัแน่น ทว่ายัยืนนิ่ไม่ยับเยื้อน นัยน์าับ้อเหมือนมีบาสิ่ที่้อารราบทูล
“มีอะไรอีหรือเปล่า ราเมศ” เ้าายวสวัิ์รับสั่ถาม ราเมศลัเลอยู่รู่ ่อนัสินใทูลทั้ที่พอะทราบำอบ
“ระหม่อมะราบทูลว่า ใล้รุ่สาแล้ว ฝ่าบาทไ้บรรทมหรือยัพระเ้า่ะ”
รอยแย้มสรวลผุึ้นที่ริมพระโอษ์หยั สีพระพัร์แปรเปลี่ยนาเมื่อรู่ นัยน์พระเนรสีนิลส่อประายระยับอย่าที่ราอรัษ์ประำพระอ์รู้ีว่าทรอยู่ในอารม์ใ
อารม์ที่ว่า็ือ ทรำลัะหาเรื่อสำราพระทัย้วยารประลอวาทะับอรัษ์เ่นเา
“เธอถามเหมือนเิมประำ ไม่เบื่อบ้าหรือไ” ทรเริ่ม้วยารรับสั่เลี่ยไปอีเรื่อ ราอรัษ์หนุ่มแสร้ถอนหายใเสียั ทว่าใบหน้าเรียบเยยัเรียบเ่นเ่าเมื่อราบทูล
“แล้วฝ่าบาทเบื่อำถามระหม่อมหรือยัพระเ้า่ะ”
ล้ายะไ้ยินเสียสรวลลึอยู่ในลำพระศอ ราเมศสบพระเนรมริบสีนิลที่ทอพระเนรมามิไ้หลบ ้วยำแหน่ราอรัษ์ประำพระอ์และสหายวัยเยาว์ ทำให้เาเป็นหนึ่ในไม่ี่นที่ล้า่อำับพระอ์เ่นนี้
“ถึันบอว่าเบื่อ เธอ็ะหาำถามใหม่มาถามอยู่ี”
“ฝ่าบาท็ทรทราบ แล้วทำไมไม่ทรอบำถามล่ะพระเ้า่ะ”
“็เธอรู้ำอบอยู่แล้ว” รับสั่อบ้วยำอบที่ไม่ใ่ำอบ ราวนี้ราอรัษ์หนุ่มถอนใริ ๆ อย่า้อาระทูลว่าอยอมแพ้ ้วย่อให้เถียเ่นไร ็ไม่มีทาที่ะเอานะเ้าายวสวัิ์เมื่อทรอยู่ในอารม์เ่นนี้ไ้
อารม์ที่เาไม่แน่ในัว่า ระหว่าเ้าายวสวัิ์ผู้ประอบพระราินรุ่สา ับเ้าายวสวัิ์ผู้ทรพระสำราและโปรารประลอวาทะเ่นเวลานี้ เ้าายผู้ที่ประทับรหน้าถูพระทัยและโปรใ้อารม์แบบไหนันแน่
แ่เมื่อไม่มีทาที่ะทราบถึวามในพระทัยเบื้อลึ ราเมศึเลือที่ะทูลามร
“ระหม่อมเป็นห่วพระพลานามัยนะพระเ้า่ะ”
“เราไม่ไ้อ่อนแอนานั้น ราเมศ” รับสั่้วยสุรเสียล้ายุ ทว่านัยน์พระเนรที่ไ้สบลับอ่อนโยนทั้ยัทรอบรับวามห่วใยเเ่นทุราวที่ผ่านมา
ไม่ว่าะในอี หรือปัุบัน...
“บรรทมสัรู่ ระหม่อมะสั่มหาเล็ให้ถวายพระระยาหารเ้าสายหน่อย”
มิไ้ทรอบรับหรือั้าน ราเมศึ้มศีรษะถวายบัมลา หายัไม่ทันไ้พ้นาห้อทรพระอัษร ราอรัษ์หนุ่ม็ไ้ยินสุรเสียทุ้มัึ้นเบื้อหลั แผ่วเบา...ทว่า้อัวานราวเสียระัทอส่อสว่าลาใ
“อบใมา ราเมศ”
ราอรัษ์หนุ่มหันลับมาถวายำนับ่ำเ็มพิธีาร ่อนลับายนออาห้อทรพระอัษรอย่าเียบเียบเ่นเียวับอนที่เ้ามา
สายลมอ่อนๆ พัพระวิสูรบาพลิ้วไหว พระหัถ์หนาวาีาบับสุท้ายที่ำเป็น้อสะสาสำหรับวันนี้ล วรายสูเส็ิริมพระบัร ทอพระเนรไปยัวามมืสลัวเบื้อล่า สายลมมิไ้พัแ่เพียพระวิสูรให้ยับไหว หายัหอบเอาลิ่นหอมอ ‘รัศมีันทรา’ ภายในอุทยานให้้อพระนาสิ้วย
พระเนรมึ้ั่ันทราระยับพรายปราึ้นเบื้อพระพัร์ ริมโอษ์อิ่มยับึ้นลยามทรอออ้อนให้พระอ์อยเอาพระทัย และยามที่วัสายพระเนรม้อนเมื่อพระเษาอย่าพระอ์ไม่ไ้ั่พระทัย
“หรือมิ้อฝาสายลมส่ไปไลอีแล้ว”
ศมาอเราะโนับไ้หรือไม่ ฝาเป็นำลัใให้ศมาและไรท์้วยนะะ
ิ์
ความคิดเห็น