ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~บทที่ 1~
บทที่ 1
"ว่าไงนะ !! O.O ไปพักที่บ้าน! "
"ครับ..^^ "
TToTT มีหวังโดนพ่อแม่ตบหน้าหันแน่ๆ พาผู้ชายเข้าบ้านทีนึงแล้ว นี่ต้องไปนอนบ้านเขาอีก...ฮือๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกมีความจำเป็น อีตาหน้าหล่อและน่ากินคนนี้ (>///<)มันขู่ฆ่าหนูด้วยยน้า~หล่อใสใจอำมหิตจ้าTT^TT
" ^o^// อ้อ แสดงว่าที่ผ่านมายัยเมอร์ช่ามันห่วยแตกสินะ เป็นครูสอนภาษาไม่ได้เรื่องก็เลยต้องไปฝึกความเป็นกุลสตรีที่บ้านของพ่อหนุ่ม โฮ่ๆ เข้าใจแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ"
O[]O ป๊ะป๋าา~~!!! ทำไมไม่โมโหแล้วด่ามันเป็นภาษาต่างประเทศ 7 ภาษาเลยล่ะเคอะ???!!! ตะ..แต่แม่อาจจะไม่ยอมก็ได้ จะมีแม่ประหลาดคนไหนให้ลูกสาวตัวเองไปอยู่บ้านชายแปลกหน้าละเนอะ ^0^~~โฮะๆๆ แม่เขารักฉันจะตาย แม่ไม่ยอมร้อกกก ~~
"ฉันเห็นด้วยค่ะ ^^ ยัยเมอร์ช่ากระโหลกกะลาแบบนี้ เสียชื่อดิฉันหมดเลย จะเอาไปต้มยำทำแกง หรือจะดัดนิสัยยังไงก็ เชิญเลยนะคะ ^^ "
มะ...ไม่จริง TT^TT ทะ...ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ !! โฮๆๆ เรื่องจริงนี่ยิ่งกว่านิยายซะอีกนะ ฮือๆๆๆ TT0TT oี่ตัวฉันผิดหรือไร ฉันต้องชดใช้หนี้กรรมให้ครายยยยย~
Sad Princess
ในนิยายอะไรก้เกิดขึ้นได้นะจ๊ะ เมอร์ช่า (เพราะถ้าไม่เกิดขึ้น นิยายเรื่องนี้อาจจบไม่สวย)
End
" ป๊า แม่ >< ไหงเป็นแบบนั้นง่าาส์ "
"อ้าว ก็ดีไม่ใช่เหรอลูก ไม่ต้องไปสอนภาษาให้ลิ้นพันกัน แต่แค่ไปดัดนิสัยกะโหลกกะลาของลูกนิดเดียวเอง ^^"
QoQ แล้วความสามารถที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ มันกุลสตรีไม่พอเหรอไง(ถ้าอยากรู้ ไปอ่านบทนำนะคะ T^T)
" T^T ป๊าอ่ะ ! "
"เอาเป็นว่าขอฝากยัยเมอร์ช่าด้วยนะคะ ^ ^ "
"ครับ ^ _^ วางใจได้เลยครับ"
ชิส์ ช่างขุดคุ้ยเรื่องสตรอเบอร์รี่เก่งจริงจริ๊ง! ฉันจะขาดใจตายก่อนน่ะสิ !
วันต่อมา (วันมหาวิปโยคของเมอร์ช่า)
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในตัวบ้านที่ตกแต่งสไตล์ยุโรป แะละเป็นสีพาสเทลสวย สไตล์สเปน มันช่างเหมาะเจาะกับเด็กสาวที่สวมชุดกระโปรงพลีตยาวแค่หัวเข่า พร้อมกับผมสีน้ำตาลชอคโคแลต ที่เซ็ตมาแล้วเข้ากับใบหน้ารูปไข่ของเธอพอดี ทำให้เธอไปตกอยู่ในเป้าสายตาของใครบางคน...
Mercha's Part
"มองอะไร -///- ไม่เคยเห็นคนรึไง ไหว้ซะสิ !"
"เรื่องอะไรฉันต้องไหว้เธอด้วย -_-"
-3- จิ๊ ! กวนประสาทจริง!! แต่ในเวลาแบบนี้แล้วเขาก้ดูดีเหมือนกันนะ ผมสีบลอนด์ทอง ที่ยาวประบ่า กับเสื้อเชิ้ตขาว ที่ดูใส่ล้วสบายตัว แล้วก็แอคเซสเซอรี่นิดๆหน่อยๆ เขาดูเหมือน ' เจ้าชาย' เลยล่ะ ฉันยืนนิ่งสำรวจเขาไปมาอยู่ในใจ และสุดท้ายก็ต้องหยุดมัน
"มองอะไรน่ะ -.- ไม่เคยเห็นคนรึไง ไหว้ซะสิ "
กรี๊ดดดดดดด>[]< เขาย้อนช้านนนนนนน!!! กวนประสาทนัก !!
"เคยดิ แต่พิสดารแบบนายอ่ะ ไม่เคย :P "
"ไปกันได้แล้ว "
"ฉันไปลาพ่อแม่ก่อนสิ -0-+ "
" 5 นาที "
"อือ "
จากนั้นฉันก็เดินทางไปที่บ้านเขา ถึงบ้านฉันจะไฟเขียวแต่บ้านเขาจะด่าว่าฉันรึเปล่าก็ไม่รู้ เป็นใครมาจากไหน ทำไมอยู่ๆต้องมานอนบ้านเขาด้วย แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆอ่ะนะ เพราะว่า ฉันกับเขาเพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียว แต่เขาทำเหมือนรู้จักฉันมานานและดีพอยังไงอย่างงั้นแหละนะ -^-
O[]O ! อ๊ากก !สวย! สวยไำด้อีก ! สวยมากๆ ! บ้านของเขาเป็นสไตล์ยุโรปผสมผสาน อีกอย่างบ้านเขายังมีสวนดอกไม้ด้วย น่ารักจังเลย >w< ~~ ถ้ารู้ว่าบ้านเขาสวยแบบนี้ ฉันมาตั้งแต่เมื่อวานไม่ร่ำไม่ลาพ่อแม่ร้อกก ~(ใจมันง่ายอ่ะค่ะ -w-)
"บ้านนาย..สวยจัง * w * "
"มาอยู่ด้วยกันมั้ย?...." อะไรนะ! ฉันได้ยินเขาพูดไม่ถนัดเลยอ่ะ >,,< พูดก็เบา ตาก็ไม่สบ ใครจะไปฟังรู้เรื่องเล่า!!
"ว่าไงนะ คือ เสียงนายมันเบามาก จน.."
"เข้าบ้านเหอะ ^ ^ "
อ้าว -o- ไหงเป็นงี้ฟะ ! ตัดบทเฉยเลย อยากจะเด่นล่ะสิ ! ชิ ระวังจะไม่มีบท ฉันจะเดินไปฟ้องนักเขียนเลยคอยดู -_-;;
"มาแล้วเหรอจ๊ะ " ผู้หญิงวัยประมาณแก่กว่าฉันซักไม่กี่ปี เดินเข้มาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ฉันคิดว่าเธอคงไม่ใช่แม่หมอนี่หรอกนะ -0- แต่เธอมีส่วนคล้ายเขามากเลยน้า ~~อืมๆ น่าสงสัยๆ
"^^ สวัสดีค่ะ "
"เมอร์ช่าใช่มั้ย ฉัน ลีน่านะ เป็นพี่สาวของเลโอเขา เข้้าบ้านสิ ^^ "
O[]o ค้าง~ ค้างได้อีก เขารู้เหรอเนี่ย แต่ฉันก็ไม่น่าโง่เนอะ -_- น่าคล้ายกันอย่างกับแกะแบบนั้น คิดไปวะไกลว่าเป็นแม่ บ้าจริงๆฉัน :P (คนเขียนต่างหาก =0=)
"ขอบคุณค่ะ ^ U ^ " เมื่อเธอเชื้อเชิญ ฉันก็เลยเข้าไปในบ้านของเธอ ที่นี่สวยมากๆมากจนฉันอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปแล้วสิ ฮ่าๆๆ ฉันนี คิดอะไร ลมๆแล้งๆอีกแล้วนะ เมือ่ฉันเดินเข้าไปในบ้านสาวใช้ก็พาฉันขึ้นไปบนห้อง แหม - -;; ฝึกมาดี๊ดี น่าให้รางวัลเนอะ มารยาทงามมากมาย (กระชากกระเป๋า่ส่วนตัวฉันไปถือเสียเอง แหม ารยาทดีเกินเหตุนะคะเนี่ย -^-)
เมื่อฉันจัดของและเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วจึงลงมาข้างล่าง เพื่อไปดูสวนดอกไม้นั่น>.<
ตะ....แต่ (. . ") ใครจะไปรู้เล่าว่าบ้านเขามีเขาวงกตด้วย (แหงล่ะ รวยล้นพ้นฟ้า >O<)
แล้วทีนี้ฉันจะไปยังไงอ่ะ TT[]TT
"May i help you ? "
เสียงนี้ คุ้นเคยจัง ....เหมือนเคยได้ยินมาก่อน ลางๆ เมื่อนานๆมานี้ื เอ...ทำไมจำไม่ได้นะ...มันไม่น่าจดจำรึยังไงกัน เสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นนี้ อืมม...
"ฉันถามทำไมไม่ตอบ "
อ้าว เสียงเขาเองเหรอ เอ เขาก็เคยถามฉันแบบนี้นี่นา แฮะๆ ขี้ลืมจัง >,<
" คือ ฉันอยากไปสวนดอกไม้น่ะ มันสวย"
"ฉันพาไปนะ ^ ^ "
"อื้ม " จากนั้นฉันก็เหลือไปเห็นสร้อยคอ ของเขา ไอ้ที่ว่าสวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่ที่น่าแปลกใจ ก็คือ... ทำไมจี้สร้อยถึงเป็นชื่อของฉัน ! แล้วทำไมเขาถึงใส่มันด้วย! O.O?? งงจริงๆเลย ทำไมฉันนึกไม่ออกว่าเคยมีสร้อยเส้นนี้อยู่ด้วย!!
"มีอะไรรึเปล่า?"
"สร้อยเส้นนั้น...ทำไม..."
"นึกให้ออกสิ ...เธอลืมง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ "
ฉะ ...ฉัน ฉันปวดหัว TT^TT ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาด้วยแค่นึกไม่ออกว่าไอ้สร้อยนั่นมันมาอยู่กับเขาได้ยังไง ฮึก ฮึก ฉันปวดหัว Q_Q
" ฉันปวดหัว เลโอ ฉันปวดหัว ฮือๆๆๆ ปวดมากเลยอ่ะ TToTT "
"ใจเย็นๆ ฉันจะพาเธอไปที่สวนเธอลองนึกดีๆนะ ^^ "
หมายความว่าไง หมายความว่าสร้อยนั่น เกี่ยวอะไรกับฉัน ! แต่เอ๊ะ สร้อย...สรอ้ยเส้นนึงที่ฉันมีอยู่ มันก็สลักชื่อเขาไว้เหมือนกัน ฉะ...ฉันงงไปหมดแล้วอ่ะ
เขาอุ้มฉันไปที่สวน ฉันรู้สึกคุ้นเคยเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ ทำไมมันคุ้นเคยเหมือนเคยเกิดขึ้นแบบนี้นะ หรือว่านี่จะเป็นเหตุการณ์ที่นักวิจัยฝรั่งเศสค้นพบ นั่นก็คือ ' De javu'
"มันหมายความว่าไง ฉันงง เลโอ เล่าให้ฉันฟังสิ "
"ยิ่งเล่า เธอก็จะนึกตาม แล้วเธอก็จะปวดหัวด้วย "
"ฉันก็มีสร้อยเส้นนึงนะ มันสลักชื่อ นาย "
"เธอลองดูสร้อยสองเส้นนี้ดีๆ สิ แล้วนึกสิ "
"ฉันจำมันได้แค่ลางๆ จำได้แค่ที่นั่น อุทยานแห่งชาติเยลโลว สโตน .."
"จากนั้นล่ะ? "
"ลืมอ่ะ >*< "
"-__-;; ช่างเถอะๆ นี่ไงสวนดอกไม้ที่เธอให้ฉันพามา"
"OwO สวยมากเลยอ่ะ "
ดอกไม้นานาพรรณ มองไปทางไหนก็สดชื่น ทั้งกุหลาบ คาร์เนชั่น ลิลลี่ แดนดิไลออน ลาเวนเดอร์ บลาๆๆๆๆ มันเยอะมากจนสาธยายไม่ถูกเลยล่ะ >w< อู่ที่นี่แล้วนึกถึงตอนที่ไปสเปน กับ ฝรั่งเศสจัง ดอกไม่พวกนี้มันเ้ากันกับตัวบ้านของเขามากเลยล่ะนะ
"หมดเวลาแล้วนะ ไปกินข้าว ^^ "
"T^T ก็ได้ ~~"
ติดตามตอนต่อไป........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น