คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คำสารภาพ 1 วันกับคิมแทฮยอง
12/1/60
แ้ำผิ
"อ่าฮยอ!" ผมหันลับไปมอ็พบว่าแทฮยอำลัวิ่ามผมมาหน้าาื่น
่วยทำัวให้มันปิหน่อยมันะายไหมิมแทฮยอ?
"ผม อ่า แฮ่ๆ วันอาทิย์นี่าราานเรามันว่าใ่ไหมล่ะ?" แทฮยอ้มลหอบแฮ่ๆ่อนะยืัวึ้นเ็มวามสูแล้วลูบหลัอัวเอไปมา
"ทำไม?" ผมมวิ้วมอแทฮยอที่มีท่าทีเ้ๆัๆเหมือนายหนุ่มำลัวนสาวไปออเทรั้แรอะไรแบบนั้น
"ือี้ฮยอ ผมะ...เอ่อ วนฮยอไป้านอ หมายถึไปพัผ่อน้านอ อ่า ือแบบนี้ฮยอ ผมหมายวามว่า อ่า..." แทฮยอเอาแ่อ้ำอึ้เอ่ออ่าอยู่นั่นผมเลยหันหลัเรียมัวะเิน่อ
น่ารำาริๆ
"ฮยอไปเที่ยว้านอัน....."
"ับผม อ่า.....สอน"
"ันว่าะเ้าสูิโอ" ผมอบลับไปามริพร้อมหันหน้าลับมามอแทฮยอ ไม่อยาะปิเสธหรอนะแ่ผมอยาไปทำเพลที่สูิโอเียบๆมาว่าออไป้านอ
"อ่อ...รับฮยอ" เสียหอยๆับอาารอหูลู่อเ้าลูหมาทำให้ผมถอนหายใเบาๆ
"พรุ่นี้เที่ยนะ ันี้เียื่นเ้า" ผมอบลับไปส่ๆ แทฮยอยิ้มว้านปาแทบี
"อ่าฮยอ!"
"ะเสียัทำไมเล่า"
วันรุ่ึ้น 12.30
ผู้ายสอนที่วามสู่าันเือบไม้บรรทัเินู่ันอยู่้าทาที่เ็มไป้วยร้านอาหารมามาย ุโทนสีำและแมสปิปาสีำทำใหู้ลมลืนไปับเหล่าวัยรุ่นที่ออมาเที่ยวันใน่ววันหยุ ายหนุ่มร่าสูว่าแอบมอน้าๆเป็นระยะๆพร้อมับรอยยิ้มภายใ้แมสสีำสนิท
"ะมออะไรันหนัหนา" ผมหันไปมวิ้วใส่แทฮยอเมื่อรู้ว่าเามอผมบ่อยเินไปแล้ว
"อ่าฮยอ!" แทฮยออุทานภาษาถิ่นออมาเสียั้วยวามใพร้อมับใ้าโเหลือๆอเามอมาที่ผม
"ะเสียัทำไมเล่า ลัวนอื่นำไม่ไ้หรือไ" ผมีแนเาเบาๆแล้วรีบึเาให้เินามผมไปอีทาเมื่อนเริ่มะหันมามอเราสอนาเสียอุทานภาษาถิ่นแปลๆอแทฮยอ ผมลาเาเ้าไปในาเฟ่เบเอร์รี่แถวๆนั้น มันเป็นร้านเล็ๆที่แ่้วยสีพาสเทส ที่โ๊ะมีโหลแ้วใส่อุหลาบเล็ๆวาอยู่ลาโ๊ะ ผมลาแทฮยอเินมานั่โ๊ะในสุอร้านเพื่อเลี่ยาผู้น ผมนั่ลฝั่นึส่วนแทฮยอ็นั่ลอีฝั่นึ
ผมสั่าแฟอย่าเียวามภาษานินอะไรไม่เ่ส่วนแทฮยอ็สั่เ้มาสอิ้นับาแฟหนึ่แ้ว ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเลื่อนไปเรื่อยระหว่าที่รอ
"ผมอยาพาฮยอไปสวนสนุ" แทฮยอพูึ้น ผมเยหน้าึ้นมามอแล้ว็ส่ายหัวไปมา
"นเยอะ ันไม่อยาไป" ผมอบไปามริ
"อ่า...รับ" เสียหอยๆอบรับลับมาพร้อมับหน้าหมาหอยที่แทฮยออบทำเมื่อเารู้สึไม่่อยีเท่าไหร่
"ันอยานัู่วิวแบบนี้" ผมี้ออไปทาระที่มีผู้นเินไปเินมาเ็มไปหมภายนอร้าน
"เปลี่ยนเป็นินนี่เสร็แล้วออไปเินเล่นันไ้ไหมฮยอ?" แทฮยอพยายามยิ้มให้ำลัใัวเอ เาอาะหวัว่าผมะอบรับ
"็ไ้"
"ยุนิฮยอใีั"
"เียบเหอะน่า"
___________________________________________
"ฮยอเยิอยาลับไปเป็นมินยุนินธรรมาบ้าไหมอ่ะ?" แทฮยอหันหน้ามาถามในะที่เราเินไปามถนน
"เย แ่ันลับไปไม่ไ้ เพราะมีแฟนๆที่เื่อในัวัน" ผมอบลับไปพลาทอสายาไปามถนนอย่าผ่อนลาย ถนนเส้นนี้เป็นถนนนเินทีู่่รัมัะมาเินเล่นัน เพราะะนั้นึไม่มีใรสนใเราเพราะเา่า็สนใแู่่อัวเอ
"ผมอยาลับไปเป็นแ่ิมแทฮยอนธรรมาอนที่ผมมีวามรัับใรบาน" แทฮยอยื่นมือมาับมือผม ผมหันไปมอเา้วยวามไม่เ้าใ ะมาับทำไมเราไม่ใู่่รัแบบผู้นที่เินอยู่ที่นี่สัหน่อย แ่สายาเศร้าๆอแทฮยอที่มอมาทำให้มือผมที่ำลัะสะบัออ้อรีบเปลี่ยนวามิทันที เา้อารนที่ะระบายให้ฟัและให้ำลัใเา
"นายแอบรัใรอยู่?" ผมถามเาพร้อมับมอหน้าเา้วยวามสนใ แทฮยอหยุเินทำให้ผม้อหยุเินไป้วย
"อ่า มันออะแปลๆน่ะรับ" แทฮยอยิ้มเ้ๆัๆพลายมือ้าที่ว่าึ้นเาหัวแร่ๆเมื่อผมเริ่มถามเ้าเรื่อทันที
"ันเป็นเมมเบอร์และเป็นฮยออนายนะแทฮยอ นายสามารถปรึษาันไ้ทุเรื่อ" ผมบอเาไปามร ผมอาะเป็นนปลอบและแสออไม่เ่แ่ถ้าเป็นผู้ฟัล่ะ็เ่พอัวเลยล่ะ
"เา...อ่า เป็นผู้ายน่ะรับ"
"หืม? ใร?" ผมมวิ้วเล็น้อยพยายามไม่แสสีหน้าอะไรเพื่อไม่ให้แทฮยอรู้สึอัอัใ
"อ่า ผมรู้ว่ามันผิ แ่ว่า..."
"...?" ผมมอหน้าเา้วยวามสวสัย
"ผมอบฮยอ" ำสารภาพที่มาพร้อมับหน้าอแทฮยอที่ยื่นเ้ามาใล้เรื่อยๆเล่นเอาผมมึนนทำอะไรไม่ถู อยู่ีๆหน้าปาร์ีมิน็โผล่ึ้นมาในวามิเยเลย
มินยุนิไปหมแล้ว...
แ่่อนที่ปาแทฮยอะถึปาผมผม็เบนหน้าหนีเาไปสะ่อน
ผมเียบ
แทฮยอ็เียบ
"อ่า ผมเ้าใแล้ว" แทฮยอถอยห่าออาผมไปหนึ่้าวแ่็ยัไม่ยอมปล่อยมือออามือผม
"ยุนิฮยอ" เสียแทฮยอมันเบานเสียลมยัะัเสียว่า
"อือ" ผมอบรับในลำอ สายา็มอ้นไม้มอถนนไปเรื่อยเพราะไม่ล้าะสบาับวาเศร้าๆอแทฮยอ
"่วยลืมว่าผมเป็นวีบัทันสัวันนะยุนิฮยอ วันนี้ผมเป็นเพียผู้ายธรรมาที่ื่อิมแทฮยอ"
"ผู้ายธรรมา.....ิมแทฮยอ?"
"แ่วันนี้วันเียวเท่านั้นแล้วผมะเป็นวีนเิม เมมเบอร์ที่พูแ่เรื่อไร้สาระอฮยอ"
"อือ"
"ผมอูบไ้ไหมรับ?"
"ัน.." ผมไม่รู้ว่าะอบไปว่าอะไรี ู่ๆหน้าีมิน็โผล่มาในวามินผม้อสะบัหัวเบาๆเพื่อลบมันออาหัว
"ไม่ไ้สินะรับ"
ันไม่ไ้ส่ายหัวเพราะไม่อยาให้นายูบนะ แ่.........
นายอย่าูบันเลย มันะทำให้วามสัมพันธ์อเราวุ่นวาย และัน็ไม่อยาให้ปาร์ีมินโรธ....
"..."
"ผมไ้ำอบแล้วล่ะรับ ีมินรัฮยอมานะรับ ผมอ่า....ฝาเพื่อนผม้วย"
"นะ....นายรู้?" ผมแทบะล้มทั้ยืนเมื่อู่ๆแทฮยอ็เอ่ยถึบุลที่สามึ้นมา สายาหาที่วาไม่ไ้นมันเสมอไป้ายทีวาที วามลับที่ผมลัวว่ามันะถูเปิเผยอนนี้มันลับลายเป็นเรื่อริสะแล้ว
"เมื่อวานอนที่ผมำลัูรูปฮยอที่ผมแอบถ่ายไว้ ีมินมาเห็นเ้าแล้วถามว่าผมิยัไับฮยอ ผม็เลยบอไปรๆว่าผมอบฮยอ เาูไม่ไ้ใอะไร เาบอว่าที่เาอบทำัวิฮยอ็เพราะเาิับฮยอแบบเียวับผม แ่ผมรู้ั้นานแล้ว หน้าเาูเศร้าลอนที่พูถึฮยอ ผมรู้ว่าเารัฮยอมานาไหนาสายาอเาเวลาที่แอบมอฮยอหรือพูถึฮยอ"
"หุบปาไปเลยิมแทฮยอ นายะไปรู้อะไร" ผมเยหน้าสบาแทฮยอ้วยวามไม่พอใ
เหอะ รับ้าบออะไร ไม่รู้็หุบปาไปเถอะ
"รู้สิ ผมรู้ ผมเป็นเพื่อนับีมินมาี่ปีทำไมผมะไม่รู้ ถึบาทีีมินอาะทำอะไรที่ไม่สามารถาเาไ้ไปบ้า แ่เาแ่ไม่รู้วิธีะรับมือับฮยอ เาไม่รู้ว่า้อแสวามรัออไปแบบไหน"
"ันะลับแล้ว"
สับสน
ผมำลัสับสน
เรียมัวะเินลับแ่แทฮยอ็รั้ผมไว้้วยมือที่ับันอยู่ ผมยืนหันหลัให้แทฮยอที่ไม่รู้ว่าอนนี้ทำหน้าแบบไหนอยู่
"ฮยอรู้ัวหรือเปล่าว่าหลัๆมานี้ฮยอมอีมิน้วยสายาแบบไหน บารั้็เหมือนไม่อบใเามาๆ บารั้็เหมือนสับสน บารั้็เหมือน......."
"..." ผมเียบเพื่อรอฟัว่าแทฮยอะพูอะไร
ึัึั
"ผมไม่ไ้บอีมินเรื่อฮยอหรอและผม็ไม่รู้ว่าวามสัมพันธ์อฮยอับีมินเป็นยัไหรือไปถึไหน"
แทฮยอไม่รู้เรื่อนั้น?
"แ่ที่ผมรู้ ผมอยาให้ฮยอลอมอีมินีๆ มอหัวใอเา"
แล้วเพื่อนายมันเยถามันบ้าหรือเปล่าว่าันรู้สึยัไอนที่ันโนระทำใส่
"ไปบอปาร์ีมินเพื่อนนายเถอะว่าถ้ายัไม่รู้ัำว่ารั็อย่ามาพู" พูบผม็ระามือัวเอออามือแทฮยอึ่เา็ยอมปล่อยแ่โยี
ผมวรไปสูิโอ
*********
"ลับมาแล้ว" แทฮยอโผล่หน้ามาาประูในเวลาเือบหโมเย็น แทฮยอเินไปที่เียอัวเอแล้วทิ้ัวเอลเียนุ่มๆทันที
"เป็นไบ้า"
"็โนปิเสธไ"
"แล้ว?" ีมินเยหน้าาารอ่านาร์ูนาโทรศัพท์ึ้นมามอแทฮยอที่นอนเยหน้ามอเพาน
"ีมิน นาย่วยูแลยุนิฮยอหัวใอันให้ีๆล่ะ"
"เ้าหมาบ้าันรัอันมาั้หลายปี ามเป็นี้้า็หลายรั้"
"น่าสสารปาร์ีมินเานะรับ ฮ่าๆ"
"โอเป่ะว่ะเนี้ย?"
"สบาย" แทฮยออบลับพลาหันหน้ามายิ้มให้ีมิน
"ิมแทฮยอเ้าหมาบ้าหมเวลาอนายแล้ว"
"ันไ้ทำในสิ่ที่อยาทำแล้ว"
"ห้ามมาวุ่นวายับมินยุนินเินวามำเป็นอีล่ะเ้าหมาบ้า"
"ไ้"
"เพื่อนรัันลอไป"
"แู ปูาน เฮ้ เฮ้ ฮ่าๆ"
"เออ ไอมนุษย์่าาว"
"เออไอเี้ย"
*******
Taehyung part
หัวใแทฮยอำลัร้อไห้ล่ะรับ.....
แ่ีมินเป็นเพื่อนอผม และเา็รัยุนิฮยอมาหลายปี ผมไม่รู้ว่าเบื้อหลัเวลาีมินไปหายุนิฮยอเาทำอะไรันบ้า บารั้ผมไ้ยินเสียทะเลาะันลาึึ่เมมเบอร์นอื่น็หลับันหมแล้ว แ่มัน็ไ้ยินไม่ัเพราะห้อมันเ็บเสียเลยไ้ยินแ่เสียอู้อี้เบาๆเท่านั้น ยุนิฮยอเป็นนี้รำาเาอาะรำาที่ีมินไปยุ่ับเาบ่อยๆ แ่หลายรั้ที่สายาอยุนิฮยอมัะมอีมิน้วยวามเอ็นูโยเพาะ่วเบิว์ปีแรๆ แ่่วหลัๆมานี้ยุนิฮยอมัะมอีมิน้วยวามไม่พอใบาที็สับสน ผมไม่รู้ว่าระหว่าเาสอนเิอะไรึ้นและ็ไม่อยาะเ้าไปยุ่เพราะมันเป็นเรื่อส่วนัวอเาสอน
แ่ไ้เห็นยุนิฮยอยิ้ม หัวใอผมมัน็พอโและมีวามสุมาแล้ว
วามรัมันไม่ใ่ารรอบรอ แ่ือารเห็นนที่เรารัมีวามสุ่าหา
ผมหวัว่าีมินะูแลยุนิฮยออย่าีเหมือนอนที่เาเยทำมาั้แ่่อนเบิว์
_____________________________________________________________
โปริามอน่อไป
;_;
ความคิดเห็น