คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การจู่โจมเมื่อยามวิกาล
เริ่มยามสอง
ฮัวเซาะกลับไปนานแล้ว
แม้ว่าโจวจะใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แต่การที่ยังมีคนมาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ ก็ทำให้โจวรู้สึกดีใจไม่น้อย (แม้จะเป็นเด็กก็เหอะ....)
โจวยังคงห่วงน้องสาววัย 16 อย่างฮัวเซาะอยู่ แม้ฮัวเซาะจะเป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนนอกแข็งใน แต่รูปร่างหน้าตาของฮัวเซาะก็เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามคนหนึ่ง อีกอย่าง เขาก็ไม่รู้ขอบเขตของวรยุทธของฮัวเซาะเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฮัวเซาะมีวรยุทธหรือวิธีการป้องกันตัวบ้างรึเปล่า เขาจึงมีความรู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย
และแม้ว่าโจว จะ “เคย” เป็นผู้กว้างขวางในยุทธภพ ทำให้โจวมีสหายอยู่มากก็จริง แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว ก็ไม่มีสหายใดมาเยี่ยมโจวเลย เนื่องจากโจวคิดว่า การที่เหล่าสหายได้สาบสูญไปนั้นเป็นความผิดของเขา เพราะโจวเป็นต้นคิดเรื่องการปราบมารขาว หากได้ปราบมารขาว พวกเขาก็จะมีชื่อเสียง แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น โจวได้แต่โทษตัวเองและเริ่มเก็บตัว และตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น โจวก็เหลือเพียงตัวคนเดียว.....
ทว่า ไม่มีเวลาให้คิดถึงความหดหู่นี้นานนัก
เสียงฝีเท้าจำนวนมาก 3...7..10 ไม่สิ 12 คน 12 คน มาหาโจวยามวิกาล คนเหล่านี้มิได้มีเจตนาดีเป็นแน่ โจวเตรียมตั้งรับการต่อสู้ที่ข้างนอกบ้าน
ฉัพพลัน 4 ร่างก็ทะยานเข้ามาหาโจว มันทั้ง 4 ใช้มีดสั้นเป็นอาวุธ แม้โจวจะไร้ซึ่งพลังปราณ แต่โจวก็ยังสามารถใช้วิชาง่ายๆ ที่ไม่ต้องใช้ปราณ และเป็นวิชาที่โจวถนัดที่สุด....
“บาทาวายุ”
โจวใช้ลูกเตะได้ดี รวดเร็วดั่งสายลมสมชื่อ 4 คนนั้นล้มไป อีก 8 กำลังตามมา และดูท่าว่า 1 ในนั้น จะมีหัวหน้าของกลุ่มนี้ด้วย
7 คนโผเข้ามาหาโจวจากทิศที่ต่างกัน โจวหมุนตัวเตะไปรอบๆ ก่อให้เกิดคลื่นพลัง อัดกระแทกคนทั้ง 7 ออกไปนอนกอง
เหลืออีกเพียง 1 ทว่า โจวเริ่มรู้สึกผิดปกติ ร่างกายเริ่มเย็นลง เย็นลง...
“คงงงล่ะสิ ว่ามันเกิดอะไรกับร่างกายของเจ้า”หัวหน้าโจรพูด
“มันคือพิษที่เจ้าอาจจะเกลียดที่สุดเลยก็ได้นะ เรียกว่า “เมฆาเยือกเย็น””
โจวเริ่มรู้สึกถึงความหนาวเย็นและเริ่มรู้สึกว่า เขาเคลื่อนไหวไม่ได้ เข็มพิษตรงหัวไหล่เขา คงมีใครใน 4 คนแรกพุ่งมันมาหาเขาโดยมิทันรู้ตัว
“มันจะทำให้เจ้ารู้สึกหนาวเย็น และขยับตัวไม่ได้....”
มันเริ่มใกล้เข้ามา ชักมีดเล่มเล็กออกมาจากในเสื้อ
“และข้าจะได้ ฆ่าเจ้าได้ง่ายขึ้น.....”
มีดพุ่งเข้ามา โจวพยายามเคลื่อนไหว ไหล่ข้างที่มีเข็มพิษขยับไปทางโจร ทำให้มันทำให้มันโดนเข็มพิษไปด้วย
“อุ๊บ ฮึ่ยย์ ยังมีพิษสงอีกนะ ตายซ....อุ...อึก น...หนาว หนาวเป็นบ้าเลย...”
โจรเริ่มเคลื่อนไหวไม่ได้ คงเป็นเพราะมันไม่มีแรงต้านทานพิษเท่าโจว อาการจึงออกอย่างรวดเร็ว นั่นคือข่าวดี....
ข่าวร้ายคือ 11 คนที่ล้มไปเริ่มฟื้นตัว และพุ่งเข้ามาหาโจวพร้อมๆกับที่โจวเริ่มขยับตัวไม่ได้อีกต่อไป
มีมือหนึ่งมาสัมผัสหลังของโจว
“....วิชาฟื้นปราณ.....”
โจวรู้สึกถึงการไหลเวียนของปราณ มันไหลหลั่งเข้าร่างดั่งอุทกเอ่อแผ่นดิน พิษที่แตกซ่านไปทั่วร่าง ถูกปราณที่ร้อนแรงเผาผลาญไปจนสิ้น
ไม่มีเวลามา “รู้สึก” ถึงความรู้สึกนี้นานนัก...
“วิชาบาทาวายุ......”
ฝูงโจรกระโจนเข้ามาใกล้ทุกที
“วายุประลัยกาล!!!!!!!!!!!”
สายลมจากการโจมตีด้วยเท้าของโจวโหมกระหน่ำใส่โจรร้ายจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง แล้วก็พากันหนีไป
สิ่งที่โจวสงสัยคือ ใครมาช่วยเขา....
“ข้าเอง...”
แสงทมิฬงั้นรึ....
“แสงทมิฬ เหตุใดทานจึงมาช่วยข้า”
“ข้ามิอาจทนเห็นผู้ใดถูกรังแกอยู่ได้ จึ้งมาช่วยท่าน”
“เหตุใดท่านจึงรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่”
“ก่อนอื่นข้าต้องขออภัยที่ข้าต้องปกปิดท่าน มิมีเหตุอันใดที่ข้าไม่รู้เกี่ยวกับตัวท่าน ความจริงข้าได้ศึกษาเรื่องทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวท่าน ข้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้มนุษยธรรมก็จริง แต่มันเป็นสิ่งจำเป็น...”
“อ๋อ งั้นท่านก็รู้เรื่องของข้าทุกอย่างเลยสินะ”
“มิผิดนัก ความจริง ยังมีอีกหลายเรื่องที่คนนอกอย่างข้าไม่รู้อีกมากมาย เช่น เรื่องในวัยเด็ก......”
“เอาล่ะๆ พอๆ สรุปก็คือท่านรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวข้าแทบทุกอย่าง ข้าเข้าใจ แต่ทำไม ท่านต้องมาช่วยข้าด้วย”
“จริงๆแล้วนี่มันบังเอิญมากที่ข้าได้พบท่าน จนถึงตอนนี้ ท่านคงจะเข้าใจแล้วว่า ข้ามาตามหาท่านโดยเฉพาะ....”
“อืม”
“ที่ข้ามาช่วยท่าน ก็เพราะว่า ข้าคิดว่า ท่านมีความแค้นในตัวมารขาวมากกว่าใคร เหมือนข้า และในตอนนี้ ท่านคงจะเดาออกแล้วว่า มันจะมาที่นี่ในอีกไม่นานนี้”
“แล้วท่านก็คิดว่า เราควรร่วมมือกัน”
“ใช่ นั่นคือเหตุผลแรก”
“แล้วเหตุผลที่ 2 ล่ะ”
“....ท่านกับข้าคือสหายร่วมกัน....”
โจวชะงักไปชั่วขณะ แสงทมิฬเชื่อใจข้างั้นรึ โจวคิด
“ข้าไปล่ะ หมดธุระของข้าแล้ว โชคดีสหายข้า”
“.....เช่นกัน”
แสงทมิฬทะยานออกจากบ้านโจวไปด้วยความเร็ว
โจวไม่เดียวดายอีกต่อไป
ทว่า ยังคงสงสัยเรื่องหน่วยลอบฆ่าเหล่านั้นอยู่
ความคิดเห็น