คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +++บทนำ+++
แฮะๆ.. มาอัพแล้วนะครับกับตอนแรก นั่งเมื่อยมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว...
งั้นผมขอตอบคำถามนะครับ
Y : ทำไมกาเซลล์มันถึงมาได้ !?
W : ก็แค่...เอามาเพิ่มสีสันให้กับฟิคขอรับ
Y : แล้วไมต้องเบียคุยะกับโยรุอิจิ ไม่เอาคู่อื่นอ่ะ
W : เพราะอะไรหน่ะหรอ... เพราะว่าตรูจิ้นนน !!
วันนี้มีสองคำถามองครับ ... ไปอ่านเลยแล้วกัน
------------------------------------
ณ หน่วยที่ 2
“ซุยฟง ... “ เสียงเรียกดังขึ้น
“.....” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“เราจะนับ 1 - 3 นะ ถ้าเจ้ายังไม่ลุกเราจะหอมแก้มเจ้านะซุยฟง” สิ้นเสียงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงก็ลุกพรึบขึ้นมาทันที
“ท..ท่านโยรุอิจิ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ ? “ เธอถาม
“อ้าว.. จำไม่ได้หรอ เจ้านอนหลับคาตักเรานะ เราจะลุกไปไหนได้” หญิงสาวสวยผมสีม่วง นัยน์ตาสีอำพันตอบเธอ
“ข..ข้านอนหลับคาตักท่านโยรุอิจิ >///< “เธอทวนคำพูดอีกครั้งแล้วก็หน้าแดงแปร๊ดเพราะปกติมีแต่
โยรุอิจิเท่านั้นที่นอนตักเธอ
“โยรุอิจิ !!!!!!”เสียงเด็กน้อยตัวเล็กตะโกนดังลั่นแล้ววิ่งตึงตังเข้ามา
“หืม.... ? “เจ้าของชื่อหันไปมอง
“อยู่นี่เองหาซะแทบแย่ โยรุอิจิสัญญาอะไรกับฉันไว้อย่าลืมสิ”แทนที่จะเป็นเด็กน้อยอายุ 7 ขวบเดินเข้ามากลับเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับโยรุอิจิเดินเข้ามาแทน
“เราสัญญาอะไรกับเจ้าไว้หรอฟูสุเกะ”เธอถามเจ้าของเรือนผมสีขาวที่กำลังย่างกายเข้ามาหาเธอ
“แหม..ลืมซะแล้วแบบนี้มันต้องทำโทษนะโยรุอิจิ”เขาเอื้อมมือทั้งสองเข้าโอบเอวโยรุอิจิแล้วยื่นหน้าเข้าไปหา
“น..นี่เจ้าจะทำอะไรท่านโยรุอิจิน่ะ”ซุยฟงที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ทักขึ้น
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่ทำโทษนิดๆหน่อยๆเอง”เขาตอบแล้วก้มหน้าลงไปไซร้ที่ต้นคอของโยรุอิจิเบาๆ
“ย..อย่าน่าฟูสุเกะเราจั๊กจี้นะ”ร่างที่ถูกกระทำกล่าวขึ้นถึงแม้จะพยายามร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผล
ฟูสุเกะหยุดการกระทำนั้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาหาโยรุอิจิอีกครั้งจากนั้นก็จะทำการประกบปากซะ
“ฟูสุเกะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ! “ซุยฟงร้องตะโกน แต่ก็ไม่เป็นผลอีกเช่นเคย ใกล้แล้ว เกือบแล้ว !
12 เซน 8 เซน 5 เซน 2 เซน
“ม๊ายยยยยยยย !! “ซุยฟงตะโกนดังลั่นแล้วจากนั้นฝันร้ายก็หายไป
กลับเข้าปัจจุบัน
“เฮ้อ... ฝันไปหรอ ? “เหงื่อไหลเป็นก๊อกแตก
“ตื่นแล้วหรอเจ๊ “เด็กน้อยวัย 7 ขวบถามขึ้น เธอหันไปมองต้นเสียงพบเจ้าหนูเรือนผมสีขาวนั่งกินไอติม
อยู่ข้างๆ
“อ่า.. “เธอไม่พูดอะไรมากเพราะฝันร้ายนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ ถ้าเธอไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนเธอคงได้เห็นเจ้าฟูสุเกะมันทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับโยรุอิจิแน่ๆ
“แหกปากซะดังเชียวนะเรา”ฟูสุเกะพล่าม
“หนวกหูย่ะ ! ที่ข้าร้องเสียงดังแบบนั้นเพราะว่าเจ้ากำลังจะ ! “อุ๊บ เกือบหลุดพูดไปแล้วไหมล่ะ
“ฉันกำลังทำไมหรอ ?“เด็กน้อยเอ่ยถาม
“เปล่า ไม่มีอะไร ลืมๆมันไปซะ”เธอตัดคำพูดซะดื้อๆ
“เออนี่ ว่าแต่เห็นโยรุอิจิไหม ? อย่าบอกนะว่าลืมสัญญาไปแล้วน่ะ..”ฟูสุเกะงึมงำคนเดียว
“.. ทำไม !! เจ้าต้องการอะไรจากท่านโยรุอิจิ อย่าได้ทำอะไรที่มันไม่ดีไม่ร้ายเชียวนะ !!“ซุยฟงรัวคำพูดใส่ฟูสุเกะขนาดที่ว่าคนฟังนั้นรู้สึกเหมือนโดนด่าอย่างไงอย่างงั้น
“เจ๊... ตัวฉันแค่เนี่ยจะไปทำอะไรโยรุอิจิได้ !! อะไรของเจ๊เนี่ย แค่ถามว่าเห็นโยรุอิจิไหม ทำโวยวายไปได้” ฟูสุเกะทำหน้าตายใส่ซุยฟงประมาณว่า พูดไรไม่ดูตัวตรูเลยนะ
“เจ๊ฝันไรกันแน่เนี่ย.. รึว่าเจ๊ฝันว่าฉันข่มขืนโยรุอิจิ เจ๊ถึงได้พูดแบบนี้”ฟูสุเกะแซวซุยฟงเล่นๆแต่ใครจะไปคิดล่ะว่ามันเป็นเรื่องจริง
“น่ารำคาญจริงเลยนะเจ้าเนี่ย”ซุยฟงเบี่ยงเบนที่จะตอบเรื่องฝัน
“เหอะ ฝันแบบนี้แหงเลย ~ “ฟูสุเกะก็ยังกวนต่อไป
“ไม่ได้ฝันย่ะ !! “ - ซุยฟง
“หาววว ว่าไงๆ ~ “จู่ๆ แมวตัวหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับสีหน้างัวเงียสุดๆ
“โยรุอิ จ๊ากกก !! “ฟูสุเกะที่วิ่งเข้าไปหาโยรุอิจิถูกเตะปลิวไปด้านหลังด้วยฝีมือของซุยฟง
“ท่านโยรุอิจิ ~ “ - ซุยฟง
“จ.. เจ๊ทำบ้าอะไรของเจ๊เนี่ย !! “ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วโวยวายทันที
“ไม่รู้แหละ ข้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”เธอสะบัดหน้าใส่ฟูสุเกะ
“ไม่ได้ทำบ้าอะไรเล่า !! เตะฉันซะปลิวไปนู้นเลย”ยังแหกปากต่อไป
“หนวกหูๆ ~ “เธอตอบแบบเอาแต่ใจ
“เหอะ.. แล้วก็นะ โยรุอิจิ ! สัญญาอะไรกับฉันไว้ !? “หนุ่มน้อยทวงสัญญาที่หญิงสาวในร่างแมวเคยให้ไว้
“สัญญา ? เราสัญญาอะไรไว้กับเจ้าหรอ ? “เธอยังงงๆกับคำพูดของเด็กน้อย
“โถ่.. ก็โยรุอิจิสัญญาว่าจะสอนชุนโคให้อ่ะ แล้วตอนนั้นก็ให้สัญญาเป็นหมั่นเป็นเหมาะเลยด้วย”เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยใส่
“งั้นหรอ แต่ว่าเราว่ามันยังเร็วไปสำหรับเจ้านะ”เธอบอก
“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกทีเลยนี่น่า !”เด็กน้อยทำหน้ามุ่ย x2
“รอให้ถึงเวลาก่อนเถอะน่า เราสอนให้เจ้าแน่”
“ว่าแต่ท่านโยรุอิจิ ท่านมาที่นี่มีธุระอะไรหรอคะ ?”ซุยฟงถาม
“เปล่า .. เราก็แค่อยากจะมาหาลูกศิษย์ของเราก็เท่านั้นเอง ว่าจะชวนไปบ้านคูคาคุน่ะ”เธอพูดแล้วจู่ๆร่างแมวสีดำก็เปลี่ยนกลายเป็นหญิงสาวผมสีม่วงยาวสลวยไปจนถึงกลางหลัง ดวงตาสีอำพัน ผิวสีน้ำผึ้ง ซึ่งอยู่สภาพเปลือย
“ฮว๊ากกกกกกกกก”ฟูสุเกะถึงกำหงายเงิบเพราะแรงดันของเลือดกำเดา
“ท..ท่านโยรุอิจิ ท..ทำไมถึงได้ O//,,//O”แม้แต่ซุยฟงเองก็ต้องยกมือขึ้นมาปิดเลือดกำเดา
“อ้าว..ฟูสุเกะเจ้าเป็นอะไรไปน่ะ ?”หญิงสาวเอ่ยถามเด็กน้อยที่นอนเลือดกำเดาไหลราวกับน้ำพุพุ่ง
“ก..ก็ดูเธอเด่ะ ~ “เด็กหนุ่มพยายามตอบทั้งๆที่เลือดนั้นอาบหน้าไปหมดแล้ว
“เราทำไมงั้นหรอ..”เธอก้มมองตัวเอง
“ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่“ เธอเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเด็กหนุ่ม
“ก็เพราะว่ามันไม่มีอะไรเลยอย่างไงเล่า !!! “เด็กหนุ่มปาดเลือดกำเดาแล้วลุกขึ้นมาตะคอก
“เห... เจ้าเลือดกำเดาไหลกับเรื่องพวกนี้ด้วยหรอ ลามกใหญ่แล้วนะเจ้าน่ะ”เธอยิ้มส่อแววกวนๆออกมา
“เจอไอของแบบนี้ใครไม่ไหลก็ไร้ความรู้สึกเกินไปแล้ว !!”ฟูสุเกะยังโวยวายต่อไป
“ฮ่าๆๆๆ งั้นเราไปใส่เสื้อผ้าก่อนแล้วกัน ฝากเจ้าหนูนี่ด้วยนะซุยฟง”เธอหัวเราะชอบใจก่อนลุกไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปในห้อง
“ค..คะ”ซุยฟงขานรับ
“ให้ตายเหอะ เดี๋ยวนี้โยรุอิจิซักจะติดเรทเข้าไปทุกทีแล้ว”ฟูสุเกะลุกขึ้นมางึมงำคนเดียว
“อย่ามาว่าท่านโยรุอิจินะ !”ซุยฟงท้วงขึ้น
“ก็มันจริงนี่ !!”ฟูสุเกะตอบ
“ไม่จริงย่ะ !!”ซุยฟงเถียงกลับ
“จริง ! เมื่อกี้เจ๊ไม่เห็นรึไงห๊า !” แล้วสงครามน้ำลายของทั้งคู่ก็เปิดฉากขึ้นฝุ่นตะหลบอบอวน
“ไม่จริง !”
“จริง !”
“แหมๆ ไม่ไหวเลยนะพวกเจ้าเนี่ย เผลอแป๊บเดียวทะเลาะกันอีกแล้วดีๆกันไว้หน่อยสิ”โยรุอิจิเดินออกมาพบว่าลูกศิษย์ของเธอทั้งคู่กำลังกัดกันอยู่จึงได้ขว้าตัวทั้งคู่ออกห่างกัน
“ฟูสุเกะเริมก่อนนะคะ ท่านโยรุอิจิ” – ซุยฟง
“ฉันเปล่านะซุยฟงต่างหาก” – ฟูสุเกะ
“พอได้แล้วทั้งคู่เลย... เราไม่สนหรอกนะว่าใครเป็นต้นเหตุ เราจะออกไปข้างนอกจะไปกับเรารึเปล่า ?”เธอปล่อยทั้งสองคนแล้วเดินไปที่ประตูก่อนหันมาถาม
“ไป !!”ทั้งคู่ตอบเป็นเสียงเดียวกันโดนที่ไม่ได้รู้เลยว่าโยรุอิจิจะไปที่ไหน ประมาณว่า ไปไหนไปกัน อะไรประมาณนี้
โยรุอิจิพาฟูสุเกะและซุยฟงผ่านป่าผ่านเขามาเป็นเวลา 30 นาทีกว่าๆแล้ว
“โยรุอิจิยังไม่ถึงอีกหรอ...”เด็กน้อยที่เดินโซซักโซเซ
“ถึงแล้วล่ะ !!”เธอบอก
“ท่านโยรุอิจิคะ ที่นี่มัน”ซุยฟงหันไปมองหน้าคนเดินนำ
“บ้านคูคาคุ !!!!!”เด็กน้อยเบิกตากว้างเตรียมตัววิ่งกลับแต่ไม่ทันซะแล้วโยรุอิจิลากเขาเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
“โย่ววว คูคาคุ ~”โยรุอิจิกล่าวทักทายเพื่อนาวที่นั่งอยู่กลางห้องกว้าง
“สวัสดี”ซุยฟงกล่าว
“อืมๆ.. “เธอไม่ได้สนใจเลยเพียงแค่ตอบรับแล้วหันไปมองหาอะไรบ้างอย่าง
“หาอะไรหนอ ?”โยรุอิจิมองเพื่อนสาวที่มองซ้ายมองขวา
“ฟูสุเกะอยู่แล้วล่ะ”ซุยฟงคิดในใจคนเดียว
“เจ้านี่รึเปล่าเอ่ย ?”เธอพูดแล้วชูฟูสุเกะที่ลากมาให้คูคาคุดู
“ฟูสุกี้
“ช่วยอะไรเราซักอย่างสองอย่างสิ..”โยรุอิจิยิ้มมุมปาก รอยยิ้มบนใบหน้าเธอแสดงให้เห็นถึงใบหน้าเจ้าเล่ห์
“ช่วยอะไร ?”คูคาคุถามเพราะเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโยรุอิจิ
“เถอะน่า.. แล้วเราจะให้เจ้าเอาเจ้าหนูเนี่ยไปฟัดเดือนนึงเลย”โยรุอิจิยื่นข้อเสนอที่ว่าคูคาคุไม่มีทางปฏิเสธลง
“เห.. !!!!!”ฟูสุเกะถึงกับเงิบ
“ตกลงเลย ! แล้วแผนการอะไรล่ะ ? ”คูคาคุตอบอย่างไม่ลังเลแล้วถามโยรุอิจิ
“ก็แค่แผนการนิดๆหน่อยๆที่จะเตรียมไว้ให้ในงานวันเกิดของเราน่ะนะ... แต่ว่า.. ต้องให้งานสำเร็จก่อนนะเจ้าถึงจะได้ตัวฟูสุเกะ”โยรุอิจิบอก
“โอเคๆ รอก่อนนะจ๊ะฟูสุกี้
--------------- To Be Continue ---------------
ความคิดเห็น