Wanna one x you ft.produce101 My little star

ตอนที่ 9 : .......

"เธอคง.....ไม่ได้ชอบดาเนียลฮยองใช่ไม" 

จีนึลหยุดเช็ดกระจกและเปลี่ยนองศามาทางควานลินแทน ก็แค่แปลกใจทำไมถึงถามแบบนี้และที่หนน้าแปลกที่น้ำเสียงเปลี่ยนไปจากเมื่อวานนี้ ดูเหมือนจะดีแต่ก็ไม่เชิง 

   แต่ถ้าพูดตามตรงจีนึลเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะบอกว่าเกลียดดาเนียลก็คงไม่ร้อยเปอร์เซ็น เพียงแต่ความรู้สึกลึกๆแล้วเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ 

"อืมมม..." 

หลังจากนั้นบรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบเช่นเดิม  

"โทษที  มาช้าไปหน่อย" 

ดาเนียลโผล่หัวมาก็ตอนที่ทั้งสองทำความสะอาดเสร็จหมดแล้ว 

"ขอบใจที่ยังอุตส่าห์มา" 

   จีนึลปัดมือตัวเองเมื่อเลื่อนลำโพงเข้าที่เข้าทางเสร็จ และหันมาประจันหน้ากับดาเนียล 

"เสร็จหมดแล้วฮยอง ขอบคุณที่ทำงานหนัก" 

  ตามมาด้วยควานลินที่สีหน้าเรียบเฉยแต่ประโยคหลังเขากลับตั้งใจจะประชดพี่ชาย 

"จะไปไหนต่อไหม เดี๋ยวไปส่ง" 

ดาเนียลไม่สนใจคำพูดของควานลินแต่หันมาสนใจจีนึลแทน เขาเดินเข้ามาชิดจีนึลจนทำให้หญิงสาวต้องถอยห่าง 

"จะกลับหอพัก"

"เดี๋ยวไปส่ง/เดี๋ยวไปส่ง" (´ｰ｀)(｀- ´)

ความลินและดาเนียลพูดขึ้นพร้อมกัน จนจีนึลตกใจเพราะมันไม่ใช่การพูดธรรมดาแต่เขาตะคอกต่างหาก 

"ไม่ต้อง ฉันยังไม่อยากกลายเป็นศพเพราะแฟนคลับพวกนาย" 

จีนึลเองก็รีบปฏิเสธอย่างเร็ววัน หลังๆมานี้มีแต่เรื่อง และเหตุผลก็คงเป็นพวกเขานี่แหละ  

"แต่เธอพึ่งเกือบตายมาแล้วนะ มีฉันไปด้วยจะได้ไม่มีใครกล้า"

  ดาเนียลเองก็ไม่ยอมแพ้ เพราะถ้าตอนนั้นเขาไม่เจอจีนึลหัวเธอคงเละเป็นแตกโมตกตึกไปแล้ว 

"แล้วสาเหตุมันมาจากใครกันละ"

ควานลินมองค้อนดาเนียลด้วยสายตาที่ไม่มีความเกรงใดๆทั้งสิ้น แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองก็เป็นเหตุให้คนตัวเล็กโดนขู่บ่อยๆเช่นกัน 

"ฉันไปส่งดีกว่า". 

ควานลินเดินมาจับมือจีนึลอย่างถือวิสาสะแล้วลากให้ตามเขาไป 

"เฮ้ยย. ได้ไงหวะ" ดาเนียลที่เดินตามหลังมาโวยวายไม่หยุดเพราะไม่พอใจอย่างยิ่งที่ควานลินจับมือถือแขนจีนึล  และดูเหมือนจีนึลจะไม่ขัดซะด้วยต่างจากเวลาเขาจับแขนเธอที่รีบดาึงออกอย่างกะเขาเป็นเชื้อโรค 

หมับบ 

ตอนนี้กลายเป็นว่าทั้งสามเล่นต่อแขนกันไปแล้วโดยมีจีนึลขั้นกลาง  

"ทำอะไรของฮยองหวะ" 

ควานลินหันกลับมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ 

"แล้วนายทำอะไรหวะ" 

เรียกได้ว่าไม่มีใครยอมใครเลย  อย่าบอกนะว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอย

"เดี๋ยวฉันกลับเองก็ได้"

ด้วยความที่ไม่อยากให้มีเรื่อง จึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ผลที่ได้คือ 

"ไม่ได้!/ไม่ได้!!"

การตะคอกระดับคูณสอง จนตัวเล็กของจีนึลสดุ้งเพราะตกใจ 

"เธอเลือกสิว่าจะไปกับฉัน หรือไปกับควานลิน"

จะบอกว่าไม่อยากทั้งสองจะไม่โดนเขาทั้งสองฆ่าตายใช่ไม ขนาดเมื่อกี่ยังตะคอกอย่างกับอยู่ไกลกันงั้นแหละ จีนึลหันกลับไปมองตาควานลิน สายตาที่แตกต่างจากในห้องทำให้เธอตัดสินใจลำบากเพราะเขาส่งสายตามาข่มขู่ พอหันกลับไปทางดาเนียลกลับรู้สึกถึงการขอร้อง แต่ถ้าให้เลือกก็ไม่เลือกอยู่ดี 

"ว่าไง "

ควานลินถามขึ้นจี้เอาคำตอบกับจีนึล  ในใจเธออยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่อยากให้ไปส่งทั้งสองคนแหละ แต่ก็ไม่กล้า 

"รุ่นพี่ควานลินค่ะ" 

เหตุผลไม่ใช่อะไรหรอก เพราะแชยอนเองแหละ เพราะเหตุการณ์เมื่อวานพึ่งเกิดขึ้น แล้วถ้าแชยอนมาเจอเธอกับดาเนียลอีกคงจะทำให้เรื่องเลยเถิดกันไปใหญ่ อีกอย่างดูเหมือนควานลินจะห่วงแชยอนเอามากๆถ้าเกิดแชยอนร้องไห้อีกเธอเองคงจะใช้ชีวิตอย่างลำบากในโรงเรียนนี้ 

"จีนึล ฉันว่า.." 

"นายกลับเถอะ"

เพราะดาเนียลไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งในคำตอบของจีนึลเลยตั้งใจจะขัดทั้งสอง 

"คิดยังไงถึงเลือกฉันเนี่ย" 

ควานลินพูดอย่างภูมอใจเพราะตัวเองเป็นผู้ถูกเลือก แต่หารู้ไม่ว่าที่ถูกเลือกเพราะจีนึลไม่อยากมีเรื่องกับตัวเอง 

"ก็แค่....ไม่อยากโดนมองว่าเป็นตัวร้าย" 

กึก~

ควานลินหยุดเดินอย่างกระทันหันจนคนตัวเล็กชนหลังเข้าเพราะไม่ได้ดูทาง 

"หึ"

จีนึลเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ สีหน้าของควานลินเป็นปกติทุกอย่าง แตกต่างจากจีนึลที่พอมองหน้าเขากลับใจเต้นแรงผิดปกติ  เขาจะไม่สะทกสะท้านหน่อยเหรอ จะไม่ถามหน่อยรึไงว่าความจริงมันเป็นยังไง 

"แค่เธอไม่ยุ่งกับดาเนียลฮยอง เธอก็ไม่โดนมองว่าเป็นตัวร้ายหรอก" 

"ถ้าฉันรู้ว่าเขาเรียนที่นี่ฉันคงไม่มาให้ตัวเองดูเป็นคนหน้าสมเพชแบบนี้หรอก" 

ความรู้สึกต่างๆที่หลั่งออกมามันกลับมาจุกที่อกจนทำให้อยากร้องไห้ออกมา ตั้งแต่เข้ามาที่นี่เรื่องวุ่นวายต่างๆก็เกิดขึ้นไม่หยุดไม่หย่น ไหนจะโดนเเกล้ง ไหนจะเจอคนที่ไม่อยากเจอ แล้วยังโดนมองแบบผิดๆมาตลอดจากผู้ชายตรงหน้า แค่เรื่องเรียนก็ลำบากใจจนแทบอยากลาออกซะให้พ้นแล้ว

"แต่เธอก็ยังตามอ่อยเขาไม่ใช่รึไง" 

เขาเอาตาไหนดู คนที่เข้ายุ่งกับเธอคือดาเนียลไม่ใช่รึไง 

"ไม่ว่าจะทำยังไงรุ่นพี่ก็มองฉันแบบผิดๆอยู่ดี"

เพราะขี้เกียจจะอธิบายให้เขาเข้าใจเลยเลือกเดินหนีแทน

"ส่งฉันแค่นี้หล่ะ ฉันจะออกไปหาอะไรกินสักหน่อย" 

ควานลินยกนาฬิกาข้อมือตัวเองขึ้นมาดู เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะสามทุ่มแล้ว ออกไปตอนนี้หอก็ปิดพอดีสิ 

"ตามใจ" 

หลังจากนั้นจีนึลก็เดินแยกออกมา และตรงไปยังร้านอาหารที่ถัดจากโรงเรียนมาไม่ไกลนัก 

"ป้าคะ ขอโซจูซักขวดได้ไม" 

อารมณ์ไหนไม่รู้แต่ตอนนี้เพราะเครียดมากจนอยากลองดื่มสักหน่อยเพราะเห็นผู้ใหญ่กินเผื่อจะช่วยให้ลืมเรื่องเครียดๆได้บ้าง  

"นักเรียนเธอยังอายุไม่ถึง20เลยนะ" 

"แค่ขวดเดียวจริงๆค่ะ ไม่มีใครรู้หรอก ฉันไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์มโรงเรียนนะคะ" 

ป้าเจ้าของร้านทำหน้าลำบากใจแต่สุดท้ายก็เอามาให้เธออยู่ดี และให้จีนึลเดินไปนั่งโต๊ะด้านในสุดของร้านแทน  

"ยี๋ รสชาติฝาดลิ้นมากอะ" 

ด้วยความที่ไม่เคยกินมาก่อนทำให้เผลอโซ้ยเข้าไปแบบเต็มแก้วโดยไม่คำนึงถึงรสชาติมันเลยสักนิด 

เวลาล่วงเลยมาจนตอนนี้ปาไปห้าทุ่มแล้ว ร่างเล็กของจีนึลหมอบลงกลับโต๊ะเพราะอาการเวียนหัวที่เกิดจากโซจู1ขวดเต็มๆ เพราะนี่คือครั้งแรกที่ดื่มเลยรู้สึกเมาจนตัวเองลุกไม่ขึ้น 

"นักเรียนๆ ร้านจะปิดแล้วนะ กลับบ้านได้แล้ว"

"ขออีก5นาทีนะคะ". 

"นักเรียน ร้านอาหารนะไม่ใช่ห้องพัก เธอนอนที่นี่ไม่ได้" 

จีนึลยันตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะเกรงใจเจ้าของร้าน และเดินออกมานั่งอยู่หน้ารร้านแทนเพราะรู้สึกเหมือนโลกหมุนให้เดินต่อไปคงไม่ไหว 

หมับบบ

ก่อนที่จะล้มลงกองกลับพื้นกลับมีให้สักคนเดินมารับไว้ทัน 

"หืมมมม คายยยยย" 

"ยัยบื้อ" 

ชายหนุ่มร่างสูงรีบเปลี่ยนท่าทีแล้วจับให้จีนึลขี่หลังแทน คนตัวเล็กแบบจีนึลไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย แต่กลับเดินอย่างคล่องอคล่วและพาคนตัวเล็กเข้ามาในโรงเรียน 

"ย่าห์!!!!" 

อยู่จีนึลก็โพล่งออกมาอย่างกระทันหันจนชายหนุ่มรู้สึกปวดหูไปหมด และเกือนหงายหลังกันไปแล้วเพราะจีนึลสดุ้งตัวขึ้นมา

"เป็นอะไรของเธอ" 

หลังจากตั้งหลักได้เขาก็เดินให้ช้าลงเพราะกลัวจีนึลสดุ้งตัวขึ้นมาอีก 

"รู้ไมว่าฉันลำบากแค่ไหน" 

อยู่ๆจีนึลก็ปรับโหมดเข้ามาเศร้าแทน และดูเหมือนจะนักด้วยสิ 

"ทำไมต้องเป็นฉันที่ผิด. ...ฮึก" 

ร่างสูงวางให้จีนึลนอนลงบนเตียงของตัวเองเพราะไม่หอพักจีนึลปิดไปแล้วเลยต้องแบกมาห้องตัวเอง ด้วยความที่เป็นwanna one เลยมีกุญแจสำรองของหอพัก 

"นายเคยเข้าใจฉันไม ....มองฉันในแง่ดีบ้าง" 

จีนึลจ้องหน้าชายหนุ่มเนิ่นนาน แววตาเศร้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยทำให้ชายหนุ่มเผลอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของร่างเล็ก 

"บางทีก็ดี ...บางทีก็ร้าย ฮึก!" 

จีนึลร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด จนร่างสูงทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นร่างเล็กร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อน 

"ฉัน...ฮึกกก ชอบนาย ควานลิน" 

0.0 

จีนึลยื่นหน้าเข้าไปประกบปากคนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว และดูเหมือนร่างสูงจะไม่ขัดแต่กลับจูบตอบมันอย่างอ่อนโยน 

อึก! ⊙﹏⊙

จีนึลถอนจูบออกอย่างกระทันหัว เพราะอาการที่ดูเหมือนจะอ้วก 

"อย่านะเว้ย!!"

อ้วกกกก

  ไม่ทันซะแล้ว ตอนนี้เสื้อตัวละสามพันของเขาเต็มไปด้วยสิ่งที่เรียกว่าอ้วก ที่มาจากร่างเล็กที่ตอนนี้ได้ล้มตัวลงนอนไปพร้อมกับอ้วกที่มาจากตัวเอง 

"ย่าห์!! คิม จีนึล!" 

ชายหนุ่มยกมือไปขยี้ผมตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำเพื่อไปชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยอ้วก ก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับกระละมังใส่น้ำเล็กๆเพื่อเช็ดตัวให้จีนึล 

"อีกนิดเดียวเธอคงเสียตัวให้ฉันแล้ว" 

ยอมรับว่าเขาเองก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน แน่นอนสิ เขาเองก็ผู้ชายโดนไฟขนาดนี้ก็ต้องลุกเป็นธรรมดา  เมื่อเปลี่ยนเสื้อให้ร่างเล็กเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอนเตียงอีกฟากที่ว่างอยู่ทันที เพราะความเหนื่องแถมตอนนี้ก็เลยมาเที่ยงคืนแล้ว โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์จะได้ตื่นสายได้หน่อย 

09:05 

"งื้อออ โคนี่อาาา" 

ร่างเล็กของจีนึลคว้าตุ๊กตามากอดเอาไว้แน่น แต่วันนี้กลัวแปลกไปเพราะตุ๊กตาของเธอมันแข็งผิดปกติ แถมยังดูจะสูงกว่าปกติด้วยสิ 

   ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาขึ้นมา ก่อนจะพบความจริงว่าแท้จริงแล้วโคนี่ของเธอไม่ใช่หมีน้อยอย่างที่คิด 

"กอดฉันซะแน่นเลยนะ"

เฮือก!!!(⊙o⊙) ควานลิน!!!!!

ฟรึบบบ

"ว๊ายยย"

ตุ๊บบบ!!!

"โอ้ยยยยย" 

เพราะความตกใจจนเผลอดีดตัวแรงไปหน่อยจนตัวเองไถลตกลงเตียงจนเจ็บไปหมดทั้งเตียง 

"นะ..นาย เข้าห้องฉันมาได้ไง"

"ก่อนจะว่าฉัน มองดูก่อนไมว่านี่ห้องใคร"

จีนึลมองดูรอบๆห้องและพบว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง เลยยันตัวลุกขึ้นทั้งที่เจ็บอยู่ก่อนจะถอยหลังจนตัวเองแถบจะสิงกับพนังห้อง 

"นายพาฉันมาทำมิดีมิร้ายใช่ไม!! แล้วเสื้อหละ เสื้อฉันหายไปไหน!"

ร่างสูงชักสีหน้าอย่างเอือมๆเพราะเมื่อคืนตัวเองเป็นคนช่วยเธอไว้แท้ๆ

"เธอเมาหนักจนอ้วกใส่ตัวเอง ฉันเลยต้องเปลี่ยนให้ แถมยังเดือดร้อนมาถึงฉันอีก ต้องอาบน้ำรอบสองและยังต้องเช็ดตัวให้เธออีก" 

จีนึลอึ้งในการกระทำของตนเองจนพูดอะไรไม่ออกเพราะความอาย  ควานลินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆและพูดประโยคที่จีนึลฟังแล้วถึงกับอึ้งขึ้น 

"อีกอย่าง อย่าไปกินเหล้าอีกเลย ถ้าไม่ฉันเธอคงได้ผัวตั้งแต่เรียนไม่จบแล้วแหละ" 

พูดเสร็จเขาก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้จีนึลยืนอึ้งอยู่คนเดียว และพยายามทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น 

"ฉันทำอะไร กรี๊ดดดดดดดดด" 

จีนึลกรี๊ดด้วยเสียงที่เบาพร้อมกลับดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียงเพราะรำลึกเรื่องเมื่อคืนได้ 

"แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

"ก็เอาไว้ที่เดิมนั่นแหละ"

ควานลินที่ใช้เวลาอาบน้ำอย่างรวดเร็วมองการกระทำของจีนึลจนทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา และทำหน้าเก็กขรึมเหมือนเดิมเมื่อพูดกับจีนึล 

"ฉันเมาเลยทำอะไรบ้าๆหนะ อาจจะพูดพร่ำเพ้อไปหน่อย อย่าเชื่อเลย"

"คนเมามักพูดเรื่องจริง"

กรี๊ดดดดดดดด 

เสียงกรี๊ดที่อยู่ในใจจีนึลตอนนี้ดังมากกว่าเสียงเครื่องบินซะอีก 

"ฉันกลับหละ" ㅠ.ㅠ 

เพราะแก้สถานะของตัวเองไม่ได้เลยต้องคอตกและเดินลงจากเตียงอย่างหงอยๆ 

"เดินออกจากห้องฉันเธอคงตายตั้งแต่ก้าวที่สองอะ" 

ลืมไปเลย! เกือบกลายเป็นประเด็นร้อนแล้วไง ลืมไปเลยว่าควานลินคือใคร

"จริงด้วย" 

จีนึลกลับไปนั่งลงที่ปลายเตียงเช่นเดิม และจิกมือตัวเองไปมาและแอบมองควานลินเป็นระยะๆ แปลกทำไมเขาไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด แตกต่างจากจีนึลที่ตอนนี้ทั้งอึดอัด กังวล และอายพร้อมกันจนอยากจะออกจากห้องนี้ซะให้เร็วแต่ก็กลัวคนจะเห็น  แล้วโดนขู่หนักกว่าเดิม 

"ฉันจะกลับแล้วนะ" 

"เดี๋ยวไปส่ง ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครตายก่อนวัยอันควร"

แงงงงงㅠ.ㅠ  เขาจะพูดให้โลกนี้ดูโหดร้ายไปทำไมกัน ถึงเขาไปส่งวันต่อๆไปก็โดนแกล้งอยู่ดี 

"อ้าว! จีนึล มาทำอะไรที่นี่" 

มินฮยอนที่พึ่งเปิดประตูออกมาจากหอเจอทั้งสองคนพอดี  

"เอ่อ.. มามายืมลำโพงควานลินค่ะ" 

มินฮยอนมองทั้งสองอย่างแปลกๆ เพราะดูยังไงๆจีนึลก็มีพิรุธ 

"ทำไมใส่เสื้อควานลินหละ" 

0.0

ไม่ใช่ว่าเขาจดจำรายละเอียดควานลินได้หรอก แต่เพราะเสื้อตัวนี้เขาซื้อเป็นของขวัญวันเกิดควานลินต่างหาก 

"เมื่อคืนยัยนี่เมาหนัก ผมไปเจอพอดีเลยลากมาที่ห้องครับ แถมยังอ้วกใส่ตัวเองอีก ผู้หญิงอะไรไม่รู้โครตน่าเกลียดเลย" 

-_-b สีหน้าจีนึล

"อายุยังไม่20เธอไปกินเหล้าได้ยังไง"

"ฉันเครียดๆหนะ เลยเผลอไป" 

ต้นเหตุก็เพราะคนที่พึ่งพูดให้เธอเมื่อกี้นั่นแหละ 

"ดีแล้วที่ควานลินเจอ ถ้าเจอคนไม่ดีคงไม่รอด"

  เมื่อคืนก็เกือบไม่รอดอะ  เป็นคนเริ่มเองซะด้วยสิ หึหึ งามนัก 

"งั้นฉันกลับแล้วนะคะ" 

จีนึลโค้งตัวให้มินฮยอนและเตรียมจะเดินต่อ 

"วันนี้ผลการแข่งขันออกแล้ว อย่าลืมไปเช็คหละ"

จริงสิ ลืมไปเลย ผลจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย 

"กังวลเหรอ" 

ควานลินที่สังเกตุสีหน้าของจีนึลทนไม่ไหวเลยพูดขึ้น 

"ฉันเหมือนกังวลเหรอ" 

"ป่าว เธอดูโครตจะแฮปปี้กับโลกไปนี้เลยหวะ" 

  

"เธอทำได้อยู้แล้วหละ การแสดงของเธอสองคนเทียบกับห้องAได้เลย" 

  ไม่ นี่ไม่ใช่ไลควานลินที่จีนึลรู้จัก ควานลินคนนั้นเขาเอาแต่พูดดูถูกและเหยียบย่ำสารพัดที่จะทำได้

"นายเป็นใคร??"

"คนที่เธอชอบไง"

แล้วเขาก็เดินไปเลย 

สถานการณ์ตอนนี้คือจีนึลยืนอึ้งแดก...........  

05-11-2017

มาแล้วๆ หายไปนานมากกกก หลังจากนี้คงเดาพระเอกไม่ยากหรอก 

รักนางเอกของเราด้วยเด้ออออ ขอโทษที่มาช้า