Wanna one x you ft.produce101 My little star

ตอนที่ 8 : เรื่องของหัวใจ 100%

"ระวัง!!!"

เพล้งงงง

อยู่ๆแจกันดอกไม้ก็หล่นลงมาจากตึก โชคดีที่คนข้างหลังช่วยไว้ทัน ไม่งั้นหัวคงแหลกเป็นแตงโมโดนทุบแน่ๆ  แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายโดนเศษแจกันกระเด็นมาโดนขาจนทำให้เกิดแผล

"บ้าเอ้ย ใครหวะ!" 

ดาเนียลสบถอย่างหัวเสียหลังจากที่เดินตามจีนึลมาและบังเอิญเจอเจ้าของแจกันที่จงใจปล่อยมันลงมาแต่กลับไม่เห็นหน้าเพราะคนร้ายใส่ฮูดปิดบังใบหน้าเป็นอย่างดี 

"ขะ ขอบใจ"

เนื่องจากยังตกใจกับเหตุการณ์อยู่ทำให้แถบพูดอะไรไม่ออก และไม่มีแม้แต่แรงผลักดาเนียลออกจากตัวเอง ถึงจะโดนแกล้งบ่อยแต่นี่มันมากไปแล้ว กะเอากันถึงตายเลยรึไง 

"ฉันว่าเธอไม่ปลอดภัยเเล้วนะจีนึล" 

ดาเนียลดันตัวจีนึลให้หันหน้ามาหาตัวเองเพื่อสำรวจว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึป่าว และมันก็เป็นไปตามคาด ขาซ้ายของจีนึลตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด

"ไปทำแผลดีกว่าจีนึล" 

หลังจากนั้นก็ต้องก้มลงมองขาตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บขึ้นมาเมื่อดาเนียลพูดเรื่องแผล

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับไปทำที่ห้อง" 

เพราะยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้เขาเลยปฏิเสธไปจนทำให้อีกคนถอนหายใจยาวๆหนึ่งที 

"ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่น่าให้อภัย แต่ขอร้องเถอะ ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ" 

เพราะเมื่อเห็นสีหน้าของดาเนียลเลยทำให้ไม่อยากปฏิเสธ ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังผลักใสเขาอยู่เลยแต่มาวันนี้กลับยอมง่ายๆ หรือจะเป็นเพราะคำพูดของรุ่นพี่ซองอูกันนะ

"นั่งตรงนี้ก่อน" 

เมื่อมาถึงห้องพยาบาลดาเนียลก็จับจีนึงนั่งลงและรีบไปค้นตู้ยาเพื่อหาอุปกรณ์ทำแผล เมื่อได้ครบก็รีบกลับมาจัดการทำแผลให้จีนึลทันที

"โอ้ยย เบามือหน่อยสิ!" >o<

เพราะความแสบจี๊ดๆเพราะแอลกอฮอร์ล้างแผลทำให้ตัวจีนึลสะดุ้งและมาพร้อมกับการที่เผลอดุดาเนียล

"ขอโทษ มือหนักไปหน่อย" 

พูดเสร็จก็ก้มลงทำแผลต่อด้วยน้ำหนักมือที่คิดว่าเบาที่สุด จีนึลเองก็เผลอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ 

"เสร็จแล้วหละ" 

หลังจากที่ติดผ้าปิดแผลเสร็จดาเนียลก็เงยหน้าขึ้นมา เกือบทำให้หลบหน้าไม่ทัน

"ขอบใจ" 

พูดเสร็จก็รีบลงจากเตียงเพื่อจะกลับห้อง แต่กลับโดนอีกคนรั้งแขนไว้ก่อน 

"ขอโทษเรื่องวันนั้น" อยู่ๆอะไรไม่รู้ดลใจให้เขากล้าพูดขอโทษ ทั้งๆที่วันนั้นมีโอกาสแต่กลับไม่เดินตามจีนึลออกไป หลังจากที่จีนึลลาออกจากโรงเรียนเขาก็เอาแต่ตามหาจีนึล และไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย

  และเพราะทนมองสถานที่เก่าๆไม่ได้เลยตัดสินใจมาเรียนที่นี่ และไม่คิดว่าจะเจอเธอง่ายๆแบบนี้ แต่เมื่อจะเข้าหาเธอกลับทำเป็นจำไม่ได้และเผลอทำอะไรบ้าๆลงไปจนจากที่เธอเกลียดอยู่แล้วเงยเพิ่มlevelขึ้นอีกเป็นเท่าตัว 

"พูดตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรอ"

จีนึลเองก็หันหน้ามาจ้องดาเนียลอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่วันนั้นเธอพร้อมจะให้อภัยเขาแท้ๆเพียงแค่เดินมาพูดอะไรสักอย่าง พูดว่าเขาแค่เผลอไป พูดว่าเขาแค่เหงา หรือพูดแค่ว่าไม่รักกันแล้ว แต่กลับไม่

"ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ฉันอยากขอโอกาส"

   จีนึลเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ขอโอกาสที่ไม่หน้าให้โอกาสเนี่ยนะ ตลกแล้ว!

"นายจะขอโอกาสที่มันหมดไปเมื่อ2ปีที่แล้วงั้นเหรอ"

 แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อคิดถึงคำพูดของรุ่นพี่ซองอูก็ทำให้อดคิดไม่ได้ จีนึลเม้มปากเเน่นอยู่นาน คิดทบทวนกับตัวเองไปมาสักพักก่อนจะตัดสินใจตอบไป

"ก็ได้ แต่ฉันขออะไรสักอย่างหน่อยสิ"

ดาเนียลเงยหน้าขึ้นมามองจีนึลอย่างแปลกใจ อะไรสักอย่างที่ว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

"ว่ามาสิ" เพราะสถานะตัวเองไม่ใช่จะปฏิเสธอะไรได้ง่ายๆเลยจำเป็นต้องรับเงื่อนไข 

"ช่วยหันกลับไปมองคนที่เขารักนาย " 

และคนที่จีนึลหมายถึงก็คือแชยอน เธอรู้ว่าแชยอนรักดาเนียลมากขนาดไหนหลังจากเจอกัันวันนั้น เลยไม่อยากให้เธอมาเสียใจแบบตัวเองเหมือน2ปีทีทแล้วเพราะผู้ชายคนเดียวกัน ถึงแม้ในใจรู้สึกหน่วงก็เถอะ 

"ฉันทำให้ไม่ได้หรอก เพราะคนที่ฉันรักยืนอยู่ตรงนี้แล้ว"

"แบบนี้สินะ" ทั้งสองหันไปตามเสียงของบุคคลที่สาม ก่อนที่จีนึลต้องตกใจเพราะคนที่ยืนอบู้คือรุ่นพี่แชยอน O_o

"รุ่นพี่.."

จีนึลพูดเสียงแผ่วเพราะรู้สึกผิด ต่างจากดาเนียลที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยเอาแต่ยืนนิ่งไม่ทำอะไรสักอย่าง 

"ขอโทษที่เข้าขัดนะ คุยกันต่อเถอะ"

ปัง!!

แชยอนปิดประตูและรีบวิ่งออกมาให้ห่มงจากห้องนั้น แบบนี้สินะดาเนียลถึงไม่หันมามองเธอเลย 

"ฮึก ฮึก" 

แชยอนเดินร้องไห้ตัวสั่นไปตามทางเดิน โชคดีที่ไม่มีคนเดินผ่านไปมา เพราะอาการปวดหัวแท้ๆที่พามาเจอเรื่องแบบนี้

ปึก 

เพราะเอาแต่ก้มหน้าร้องไห้เลยไม่ได้มองทางเดินว่ามีคนเดินสวนมา

"เดินระวังหน่อยสิ" ชายหนุ่มที่โดนชนพูดขึ้น และเป็นเสียงที่คุ้นเคยดี 

"ควานลิน" 

และเมื่อแชยอนเงยหน้าขึ้น ทำให้ควานลินตกใจไม่น้อยที่เห็นน้ำตาเธอ

"เป็นอะไร"

แม้จะรู้ว่าแชยอนเป็นอะไรก็อยากจะถามให้แน่ใจ เพราะที่แน่ๆดาเนียลฮยองต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ

"ฮึก ฉันฮึกก เจ็บฮรืออ" สายอารมณ์ที่อดกลั้นไว้ขาดสบั้นทันที นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แชยอนร้องไห้เพราะดาเนียลฮยอง แต่ครั้งนี้เรียกได้ว่าหนักมากจริงๆ 

"ดาเนียลฮยองอีกแล้วสินะ" 

"รุ่นพี่คะ!!!"

และนี่คงจะเป็นต้นเหตุ

จีนึลวิ่งตามแชยอนออกมาโดยหวังว่าจะอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่กลับต้องหยุดชะงักเมื่อพบว่ามีอีกคนยืนอยู่ด้วยและเขาคนนั้นกำลังเหลือบตาขึ้นมามองและทำท่าไม่พอใจสุดๆ ไล ควานลิน

"รุ่นพี่...." 

ได้แต่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเพราะรู้สึกถึงแรงอำมหิตของควานลิน จริงๆเธอไม่จำเป็นต้องวิ่งตามมาอธิบายกับแชยอนเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่ถ้าไม่ใช่ดาเนียล เหตุผลเพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะเขาอีก 

"แชยอนนูนา กลับหอไปก่อน" 

เขาพูดกับแชยอนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ก่อนจะเหวี่ยงสายตาดุๆมาทางจีนึลเมื่อแชยอนเดินจากไป แต่เมื่อจะก้าวหนีก็ต้องหยุดคิดซะใหม่เพราะเธอคงปล่อยให้เขาเข้าใจอะไรผิดๆแบบนี้ไม่ได้หรอก 

"เธออีกแล้วนะ" 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แชยอนร้องไห้โดยมีจีนึลเป็นฉากประกอบ และมันก็เป็นฉากเด่นๆซะด้วยสิ ทั้งๆที่เขาเองก็บอกให้จีนึลเลิกยุ่งกับดาเนียลแล้วแท้ๆแต่เธอก็ยังทำ

"แต่ว่านั่นมันเรื่อง"

"เข้าใจผิด??" 

0.0!

คนทำผิดมักจะใช้คำนี้เสมอ ควานลินสวนกลับจีนึลจนเธอพูดอะไรไม่ออก ในสายตาเขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยใช่ไมแล้วทุกครั้งที่เจอกันทำไมมีแต่สถานการณ์ร้ายๆที่เธอดันดูเป็นคนผิดด้วยหละ 

"แชยอนไม่เคยร้องไห้กับอะไรง่ายๆ และที่เธอร้องไห้หนักแบบนี้คงมีเรื่องเดียว"

ควานลินกอดอกมองจีนึลเขม็งโดยที่จีนึลเองก็จ้องเขาอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน 

"เธอทำให้ฉันต้องเตือนเธอเป็นครั้งที่2นะ" 

บรรยากาศเงียบ จีนึลที่ไม่เข้าใจควานลินเอาซะเลยว่าทำไมต้องกันเธอออกจากดาเนียลขนาดนี้ ทั้งที่มันก็ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย ถ้าเป็นเรื่องที่เขาชอบเธอตัดทิ้งได้เลยเพราะไม่มีทาง

"รุ่นพี่ชอบรุ่นพี่แชยอนรึไง" 

ด้วยความสงสัยจึงเผลอถามออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านอะไรทำให้อีกฝ่ายเหลือบตามองและเหมือนจะโกรธมากกว่าเดิมอีก 

"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน แค่เธอเลิกยุ่งกับดาเนียลฮยองก็พอ" 

"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามจีนึลเลือกยุ่งกับฉัน" 

ดาเนียลที่เดินมาตอนไหนไม่รู้พูดขึ้น ทำให้ทั้งสองหันหน้าไปมอง ไม่นานควานลินก็ใช้แขนคล้องคอจีนึลไว้ก่อนจะพูดประโยคที่คาดไม่ถึง

"เพราะผมชอบยัยนี่" 

O.O

และแน่นอนคนที่อึ้งกว่าใครคือจีนึล ไม่คิดไม่ฝันจะได้ยินประโยคนี่จากปากควานลิน อารมณ์สับสนที่มีทั้งเชื่อและไม่เชื่อหูตัวเองทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก แถมหัวใจยังเต้นแรงมากอีกด้วย 

  ดาเนียลมองควานลินอย่างรู้ทัน เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันย่อมมองกันง่ายนิดเดียว การที่ควานลินพูดว่าชอบจีนึลจริงๆแล้วมันไม่ได้มาจากใจหรือความรู้สึกจริงๆของควานลินหรอก แต่คงเป็นเพราะใครอีกคนที่ควานลินคอยตามห่วงตามหวงตลอด และที่แน่ๆคือแชยอน 

พรึบบ!!

0.0 

ตัวจีนึลเซถลาไปตามแรงของดาเนียลและตอนนี้เธอเปลี่ยนจากที่ยืนอยู่ข้างควานลินมาอยู่หลังดาเนียลแทน  และดูเหมือนผู้ชายตัวสูงกำลังทำสงครามด้วยเย็นด้วยสายตาจนตอนนี้จีนึลรู้สึกเย็นไปหมด 

"ก็แค่ชอบ หึ"

ดาเนียลทำเสียงปั่นประสาทควานลิน ทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ร้อนเพิ่มขึ้น นี่ถ้าดาเนียลไม่ใช่รุ่นพี่ที่เคารพคงได้ต่อยกันแน่ๆ 

"จีนึล บอกไปสิว่าวันนั้นเราจูบกันดูบดื่มแค่ไหน"

คำพูดและสายตาเอาชนะของควานลินส่งไปยังดาเนียลและคนที่รู้สึกชาไปทั้งตัวคือจีนึล 

ผลั่ก!! 

ดาเนียลที่ไม่สามารถข่มอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไปพุ่งเข้าไปต่อยหน้าควานลินจนรทางสูงผอมล้มลงไปกองกับพื้น แต่ถึงอย่างนั้นควานลินก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่กลับหันหน้าขึ้นมาแสยะยิ้มใส่ดาเนียลแทน และนั่นยิ่งทำให้ดาเนียลโกรธเป็นเท่าตัวและพุ่งลงไปจับคอเสื้อควานลินไว้แน่นจนจีนึลแถบห้ามไว้ไม่ทัน 

"หยุดนะ!!" 

  เสียงผู้ชายสองคนที่ตะโกนและกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาเรียกร้องความสนใจแก่ทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ไม่งัื้นควานลินคงโดนต่อยอีกหมัดแน่ๆ

"รุ่นพี่ " 

  จีนึลโค้งตัวให้รุ่นพี่ทั้งสองคน นั่นก็คือซองอู และจินยอง ซองอูดึงควานลินให้ลุกขึ้นและจ้องทั้งสองอย่างคาดโทษ เขาเองก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรถึงต้องลงไม้ลงมืิกันขนาดนี้ 

"เรื่องนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้แล้วหละ"

   เพราะต้องทำให้เป็นบทเรียนแก่คนอื่นเลยจำเป็นต้องรายงานให้จีซองรู้ 

"ไปที่ห้องประชุม" 

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรเพียงแค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆเพราะโทษอย่างมากก็คงเป็นทำความสะอาดและโดนอบรมจนหูชา

"เธอด้วย จีนึล" 

ห้องปนะชุมWanna one

"มีเรื่องอะไรกันถึงได้ทำตัวเป็นนักมวยแบบนี้ ถ้าครูใหญ่รู้จะเกิดอะไรขึ้น" 

จีซองนั่งบ่นไปพลางจ้องทั้งสอง โดยมีจีนึลนั่งตัวหดอยู่ข้างๆ และสมาชิกWanna one ทุกคนนั่งล้อมรอยอยู่จนรู้สึกเกร็งไปหมด

  พวกเขาจะรู้ไมว่าทัื้งสองทะเลาะกันเพราะเธอเอง มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักนิด ไม่เลย 

"ว่าไง จีนึล" 

เพราะไม่มีใครตอบ จีนึลจึงเป็นคนรับกรรมแทน จะให้ตอบว่ายังไง จะตอบว่าเพราะดาเนียลโกรธที่ควานลินจูบตัวเองก็ดูจะหน้าด้านไป

"นี่ตกลงจะไม่มีใครพูดเลยงั้นสิ" 

จีซองเองก็เหนื่อยที่จะซักไซร้หาคำตอบทั้งที่มันไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำ แต่คนที่มองการออกคงเป็นซองอู เพราะเขาแน่ใจว่าส่วนหนึ่งมาจากจีนึล 

"ฉันเหนื่อยใจกับพวกนายจริงๆ ทำไมชอบมีเรื่องกันนักคิดว่าโรงเรียนเป็นสนามมวยรึไง พรุ่งนี้ตอนคัดเลือกioiเสร็จไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดแล้วไปเก็บกวาดห้องซ้อมทั้งของWanna one และioi ถ้ามีเรื่องกันอีกฉันจะรายงานครูใหญ่ เธอด้วยนะจีนึลโทษฐานที่ไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย" 

กรรม!  แล้วจะต้องทำร่วมกันทั้งสามคนเลยรึไง แง้(T⌓T) จะไม่เกิดเรื่องจริงๆใช่ไม

"จีนึลเจ็บขาอยู่ ผมจะรับส่วนของเธอเอง"

ดาเนียลพูดขึ้นทำให้จีซองต้องก้มลงมองขาจีนึล 

"แผลไกลหัวใจ ยังไงก็ต้องทำ"

เพราะคนผิดก็คือผิด ดาเนียลเองก็ไม่กล้าเถียงจีซองมาก เพราะเวลาโกรธน่ากลัวสุดๆ 

"หึ!" ควานลินไม่พูดอะไรแต่กลับส่งเสียงออกมาจากในลำคอจนดาเนียลต้องหันไปมอง 

"หยุดเลย หยุดๆ" 

จีซองรีบห้ามศึกไว้กลัวห้องประชุมจะกลายเป็นเวทีมวยอีก 

จีนึลโดนปล่อยตัวออกมาก่อนโดยมีซองอูอาสาไปส่งที่หอ ส่วนควานลินกับดาเนียลนะเหรอ โดนสั่งให้นอนด้วยกันในห้องประชุมเพื่อปรับความเข้าใจ แต่ดูเหมือนจะกลายเป็นสนามรบ พรุ่งนี้คงมีข่าวว่าเกิดการฆาตกรรมก็เป็นได้ 

"สองคนนั้นต่อยกันเพราะเธองั้นเหรอ" 

(´△｀) คำพูดของซองอูทำให้จีนึลต้องหันไปทางเขา แต่ไม่กล้าที่จะตอบอะไร 

"จริงสินะ" แน่นอนเขาคือใครกันหละ องผู้รู้ องผู้ตื่น และองผู้เบิกบาน แค่เขามองตาก็รู้ใจแล้วว่าคนคนนั้นกำลังคิดอะไร 

"ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อย เฮ้อ" 

จีนึลถอนหายใจยาวๆอย่าท้อใจ แทนที่วันนี้จะเป็นวันพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้แท้ๆ กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้  นอกจากจะท้อใจและยังเหนื่อยใจอีก 

"ฉันแค่ไม่อยากให้ใครเสียใจเพราะคนคนเดียวกัน แต่เรื่องกลับกลายเป็นว่าฉันเป็นคนผิด"

พูดอีกก็น้อยใจอีก ควานลินไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยสักครั้ง หนำซ้ำยังจ้องจะพูดจาทำร้ายจิตใจกันอยู่เรื่อย ถ้าเปลี่ยนเธอเป็นแชยอนคงจะดีทำอะไรคงเหมือนเพชรพลอยที่แม้จะแตกหรือหักก็ยังดูสวย ˋ﹏ˊ 

"เวลาเธอทำหน้าแบบนี้น่ารักมากเลยรู้ตัวรึป่าว" 

ซองอูหยีหัวจีนึลด้วยความเอ็นดู พร้อมกับรอยยิ้มตาหยีที่สาวๆต้องละลายไปตามๆกัน 

"ถ้างั้นรุ่นพี่ก็จีบฉันสิคะ ฉันจะตกลงเป็นแฟนซะตอนนี้เลย เรื่องจะได้จบๆ" ไม่ใช่เพราะชื่นชอบซองอูเป็นการพิเศษหรอก แต่อยากรอดพ้นกับสิ่งที่เกิดกับตัวเองต่างหาก จีนึลเองก็นึกสับสนกับคำว่าชอบของควานลิน ที่พฤติกรรมที่ทำกับเธอสวนทางกันเหมือนเกลียด 

"ฉันหล่อนเกินไปที่จะเป็นแฟนเธอ"

สีหน้าจีนึล (^▽^)

คำพูดหลงตัวเองของซองอูทำให้จีนึลเผลอหัวเราออกมา และไม่ทันสังเกตุว่าเดินจนถึงหอพักแล้ว 

"พรุ่งนี้ฉันจะโหวตให้เธอนะ น้องสาว" 

คำพูดแสนอบอุ่นของซองอูทำให้จีนึลอุ่นใจขึ้น อย่างน้อยถึงไม่มีคนโหวตให้ก็ยังมีคะแนนจากรุ่นพี่ซองอูคนนี้  ที่ดูเหมือนพี่ชายของเธอไปซะแล้ว 

"พูดแล้วนะคะ"

วันแข่งขัน 

ห้องประชุมใหญ่ของโรงเรียนเต็มไปด้วยผู้คนมากมายแต่ส่วนมากเป็นปี2ขึ้นไปมากกว่า เพราะเด็กปีหนึ่งลงแข่งคัดเลือกกัน จีนึลที่นั่งอยู่ในห้องแต่งตัวต้องสะกดตัวเองให้หายตื่นเต้นเพราะกลัวจะโป๊ะแตกเวลาขึ้นเวที 

"ฉันจะทำได้ไหมนะ" 

เมื่อหันไปหาอึนซอแต่กลับดูแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเลยสักนิด นี่เป็นเวทีแรกที่จีนึลจะขึ้นแสดงและดูเหมือนจะไม่ใช่แค่คนในโรงเรียนด้วยที่มาเข้าชม ดูจากโซนการนั่งของผู้ชมแล้วคงจะเป็นคนใหญ่คนโต 

"ฝึกมาขนาดนี้ต้องได้สิ อะนี่ของเธอ ฉันเจอมันข้างๆกระเป๋า" อึนซอเพิ่มความมั่นใจให้เพื่อนตัวเองด้วยการเอามือทั้งสองข้างไปวางที่ไหร่และตบมันเบาๆ พร้อมกับยื่นกล่องนมสตอเบอรี่ที่มีโพสต์อิทติดอยู่ให้จีนึล 

'สู้สู้'

แม้จะดูห้วนๆแต่กลับทำให้จีนึลยิ้มออกมาได้ ใครกันที่ส่งมันมาให้ แถมยังเป็นรสที่เธอชอบอีก 

"คิมจีนึล และ ลีอึนซอ ถึงเตรียมตัวข้างเวที"

รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นสตาฟตะโกนขึ้น ยิ่งทำให้จีนึลต้องข่มอารมณ์ตัวเองเพิ่มขึ้น  และในขณะนั้นมินฮยอนและอูจินก็เดินเข้ามา ทำให้คนอื่นๆตกใจปนตื่นเต้นไปด้วย

"ถ้าเธอไม่ผ่านคัดเลือก เธอต้องมาเป็นเบ้ให้ฉัน" อูจินพูดขึ้นและยิ่งทำให้จีนึลร้อนใจกว่าเดิมอีก 

"ฉันให้มาเพื่อนให้กำลังใจจีนึล" 

มินฮยอนเอ็ดน้องชายเบาก่อนและหันกลับมาหาจีนึลพร้อมกับยื่นนมสตรอเบอรี่ใหทั้้ง2ขวดเธอสำหรับจีนึลและอึนซอ จีนึลมองมันอย่างงงๆก่อนจะหยิบมมันมา 

"ขอบคุณนะคะ แต่ว่ารุ่นพี่ให้มาแล้วนะ" 

เธอชี้ไปที่นมขวดที่ตั้งอยู่หน้ากระจกและหันกลับมาหามินฮยอนอีกที 

"ไม่ใช่ของฉันนะ" 

ได้คำตอบดันนั้นจึงหันไปทางอูจินแทน 

"ไม่ทางอะ" อูจินพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นเขา 

"ฉันจะโหวตให้พวกเธอทั้งสองเลย ทำให้เต็มที่หละ" มินฮยอนทำท่าสู้ๆและเดินออกไปจากห้องเพราะถ้าอยู่นานกว่านี้สาวๆในห้องอาจเป็นลมเพราะความหล่อของพวกเขาได้ 

เมื่อทั้งสองขึ้นมาบนเวทีทำให้รู้สึกถึงแรงกดดัน สายตาของกรรมการจากครูฝึก และผู้ชมทำให้จีนึลรู้สึกประหม่า เธอกวาดสายตามองไปรอบๆในโซนของWanna one และสดุดกับสายตาของควานลินที่จ้องเธอเขม็งจนรู้สึกประหม่าเป็นเท่าตัว และแล้วเพลงที่เตรียมมาก็เริ่มดังขึ้น จีนึลจึงละสายตาจากควานลินและข่มใจตัวเองว่าให้ทำให้เต็มที่  เสียงเพลงท่อนสุดท้ายจบลงพร้อมกับท่าจบทั้งสองเต้นอย่างลงตัวจนได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมและรอยยิ้มจากกรรมการ 

"คิมจีนึล ลีอึลซอ ทักษะการเต้นของพวกเธอเข้ากันได้ดีมาก แต่เราอยากฟังทักษะการร้อง ช่วยแสดงด้วย" 

เมื่อดนตรีเริ่มขึ้นอึนซอจึงพยักหน้าเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้แก่จีนึล และดูเหมือนเธอจะทำออกมาดีมากซะด้วย ทั้งที่แต่ก่อนทักษะจีนึลไม่ได้เรื่องเลยด้วยซ้ำ และเมื่อการแสดงจบแสงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง 

เมื่อลงมาจากเวที จีนึลก็ถอนหายใจกับตัวเองทีผ่านพ้นมันมาได้แถมยังได้เสียงปรบมือดังๆจากผู้ชมอีก 

ผลประกาศจะออกพรุ่งนี้ตอนเช้าทางเว็บไซต์ของโรงเรียน ทำให้รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย 

"จีนึล เธอทำฉันอึ้งนะเนี่ย" 

จัสตินที่เดินตามมาระหว่างทางที่จีนึลจะไปทำความสะอาดพูดขึ้น 

"นายด้วยนะจัสติน โชว์ของนายกินใจฉันสุดๆเลยหละ นูนานอมูเยปออออ~~" 

(เผื่อใครอยากดูความน่ารักของลูกชายไรท์ค่ะ )

อึนซอร้องเพลงพร้อมกับทำท่าน่ารักๆตามจัสตินไปด้วย 

"จริงๆแล้วฉันแมนมากนะ" 

จัสตินแก้ให้ตัวเองและทำท่าทางไม่พอใจอึนซอสุดๆ

เมื่อมาจีนึลก็บอกให้ทั้งสองกลับไปก่อนเลย เพราะวันนี้เหนื่อยมากมากแล้ว ดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์จะได้นอนอย่างเต็มที่หน่อย 

  เมื่อเปิดประตูเช้ามาก็เจอสายตาของควานลินจ้องเข้า จนไม่สามารถขยับไปไหนได้เพราะคำว่าชอบของเขาเมื่อวาน 

"เอ่อ. ดาเนียลหละ" 

เพราะบรรยากาศเงียบเกินไปจีนึลจึ่งเอ่ยทักขึ้นเพื่อลดความหมองคล้ำของบรรยากาศ 

"เดี๋ยวคงมา" เขาไม่ได้หันมาสนใจจีนึลนักและเช็ดกระจกต่อ จีนึลจึงเดินไปหยิบผ้าและตรงไปเช็ดช่วยเขา 

"เธอ.. คงไม่ได้ชอบดาเนียลฮยองใช่ไม"

  

18 11 2017

หลังจากที่ไรท์หายไปนานมากกกกกก ก็มาอัพแล้ว เม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ มีคำผิดก็ขออภัยด้วยไรท์พิมท์ในโทรศัพท์ค่ะ ช่วงนีไรท์วุ่นๆกับเรื่องมหาลัยชีวิตเด็กม.6 แต่จะพยายามมาอัพให้ให้ได้ค่ะสัปดาห์แห่งกีฬาสีมาบรรจบแล้ว ไรท์เลยวุ่นคูณ2. ฝากฟิคเรื่องนีไว้ในดวงใจด้วยนะคะ ขอโทษที่มาอัพช้าเด้อออ

06 11 2017

มาแล้วจ้า รู้สึกหายๆไปนาน ตอนนี้เอาพี่ดามาเสิร์ฟ แล้วนางเอกจะทำยังไงต่อกับหัวใจตัวเอง จริงไรท์หลายใจ แต่พระเอกอยู่ในสองคนนี้นะไม่หลินก็พี่ดา ไรท์พยายามหาโมเมนให้ บวกกับวนว.คนอื่นๆด้วย เม้นให้กำลังใจด้วยเด้อ