ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [TS11] Hear My Heart

    ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER8

    • อัปเดตล่าสุด 20 เม.ย. 58


    CHAPTER 8





     

    อาทิตต่อมา

     

                ชมรมถ่ายภาพของเรามีการออกนอกสถานที่ไปถ่ายภาพจ้า เรามากันที่สวนสาธารณะที่ฉันโดนคนบ้าจับตัวนั้นแหละ วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องเจอพี่ปู้สินะ ฉันไม่ได้เจอ ไม่ตาม ไม่ได้คุยกับเขา ตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่กล้าเจอหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่า 1 อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันกับพี่จิ้งก็ดูสนิทกันมากขึ้น พี่เขาก็น่ารักดี ฉันเดินถ่ายรูปวิวรอบๆเพื่อให้ได้รูปที่สวยที่สุด ตุ้บ ฉันหันไปมอง ชนพี่ปู้จ้า ดูแขนแกยังไม่ค่อยหายดีเลย "ขอโทษคะ"

     

     

                "พี่ปู้ค่ะ ไปถ่ายรูปตรงนั้นกันไหมค่ะ ไปกันเถอะคะ" ยัยแอปเปิ้ลเน่ามาลากพี่ปู้ไปทางนู้น

     

                "เกรซ กินน้ำมั้ย พี่ซื้อมาฝาก" พอสองคนนั้นออกไปพี่จิ้งก็วิ่งเข้ามา

     

                "อ่อ ขอบคุณค่ะ"

     

                "นั่งพักกันก่อนสิ"

     

                "เกรซ พี่ขอถามไรหน่อยสิ"

     

                "เกรซมีแฟนยังอ่ะ"

     

                "อ่อ ยังคะ พี่จิ้งละ"

     

                "ยังไม่มีหรอก แต่ก็อยากได้คนแถวนี้เป็นแฟนอยู่" เน่าสุดๆฉุดไม่อยู่

     

                "เอ่อ น้ำพวกนี้พี่ซื้อมาแจกชมรมเราใช่ไหมค่ะ งั้นเกรซช่วยแจกนะ"

     

                "เอาสิ"

     

                ฉันเดินเอาน้ำไปให้ทุกๆคนรวมถึงพี่ปู้ด้วย "พี่ปู้ค่ะ น้ำคะ" ฉันยื่นน้ำให้เขา เขารับไปอย่างเงียบๆ ฉันได้แต่ยืนนิ่ง

     

                "หิวน้ำจัง ขอน้ำหน่อยสิ" ยัยแอปที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ปู้บ่น ฉันยื่นน้ำให้ 'เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่ ~ ' เสียงโทรศัพท์พี่ปู้ดังขึ้น

     

                "ว่าไงรีน" พี่ปู้ตอบ

     

                "ปู้พร้อมที่จะให้คำตอบรีนแล้วเจอกันที่เดิมนะ รีนว่างกี่โมง เคๆ" ห้ะ อะไรนะ พี่ปู้จะกลับไปคืนดีกับพี่รีน น้ำตาฉันไหลออกมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ฉันรีบเดินหนีไป

                "เอ้า เกรซจะไปไหน"

     

                "เกรซขอกลับก่อนนะ" ฉันพูดโดยไม่รอคำตอบฉันเดินออกมา แถวๆนั้นมีร้านบาร์ ฉันดูเวลาห้าโมงเย็นแล้วร้านบาร์เปิดแล้ว

     

     

     

    ปู้ :

     

                นี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้วรีนยังไม่มาอีก " ปู้ ขอโทษนะที่มาช้า"

     

                "อืม"

     

                "คำตอบปู้คืออะไร เรากลับมาคบกันไหม"

     

                "ปู้ขอโทษนะรีน ปู้คงกลับไปคบกับรีนไม่ได้"

     

                "ทำไมละ"

     

                "ปู้ว่าปู้ชอบคนอื่น"

     

                "ใครหรอที่ทำให้ปู้หวั่นไหวอ่ะ"

     

                "รุ่นน้องที่คณะอ่ะ" เธอสวมกอดผมพร้อมน้ำตา จริงๆตอนแรกผมว่าผมรักเขามาก แต่หนึ่งอาทิตย์ที่ยัยนั้นไม่มากวน ผมกลับไม่มีความสุข "ไปก่อนนะ"

     

                "กลับดีๆนะรีน" ผมบอกลาเธอก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้แถวๆนั้น "ไม่เคยอยู่ในสายตาเธอสาาากครั้ง ช่ายยมายย" มีคนเมาๆร้องเพลงเสียงดัง แต่เสียงดูคุ้นหูจัง ผมหันไปยัยเพี้ยน หมดสภาพเมาเละ

     

                "ขอนั่งด้วยนะคะ" อยู่ดีๆก็มาขอผมนั่งข้างๆ ยัยนี้มันบ้าชะมัด "ลุง ลุงรู้ม่ะว่าหนูเจออะไรมาบ้าง" เฮ้อ ยัยเพี้ยนไม่มองเลยว่านั่งอยู่ข้างใคร คิดว่าฉันเป็นลุงงั้นหรอ เพี้ยนจริงๆ

     

                "หนูชอบผู้ชายคนหนึ่ง เขาอ่ะนะหล่อ เรียนดี มีชาติตระกูลดี หนูชอบเขามากเลย แต่เขาชอบนิ่ง ชอบเย็นชาใส่หนู เขาไม่เคยสนใจหนูเลย แต่หนูรักเขา หนูเข้าชมรมถ่ายรูปก็เพราะเขา ทั้งๆที่หนูถ่ายรูปไม่เป็นเลย แต่ล่าสุดนะเขาไล่หนูให้ไม่ต้องมายุ่งกับเขา เพราะหนูเป็นตัวซวยชอบทำให้เขาวุ่นวาย แต่ก็จริงแหละ ที่แย่ไปกว่านั้นนะลุงรู้ไหม เขากลับไปคืนดีกับแฟนเก่า " ยัยนั้นพูดพล่ามทั้งเมาทั้งร้องไห้ นี้คิดว่าฉันคืนดีกับรีนสินะ ฮื้ออ แอร่ ~ เสียงร้องไห้เธอดังลั่น ก่อนที่จะหยุดแล้วซบที่ไหล่ของผม เธอหลับ โว้ ยัยเพี้ยนนี้ถ้าตรงนี้ไม่ใช่ฉันจะเป็นยังไง ผมพยายามพยุงยัยนี้ไปที่รถเพราะแขนผมอีกข้างยังไม่หายดี ถอดเฝือกแล้วแต่หมอห้ามยกของหนัก  ผมพายัยนี้ขึ้นรถสำเร็จผมมองนาฬิกา 4 ทุ่มแล้วถ้าพายัยนี้ไปส่งหอ หอหญิงในมหาลัยปิดแล้วอีก ถ้าพาไปบ้านเดี๋ยวพ่อแม่ใจสลายลูกชายคนเดียวลากผู้หญิงเข้าบ้าน  ตื้ด...ตื้ด โทรศัพม์ผมสั่นเพราะมีคนโทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนเมย์น้องสาวผม

     

                "ฮาโหล"

     

                "พี่ปู้เมื่อไหร่จะกลับบ้านเนี้ย เมย์อยู่บ้านคนเดียว พ่อแม่พึ่งโทรมาบอกว่ามีบินไปประชุมด่วนที่ญี่ปุ่น"

     

                "อ่อๆ เดี๋ยวพี่กลับเดี๋ยวนี้แหละ"

     

                "เอ่อๆ มาเร็วๆนะกลัว"

     

                "เฮ้ยเมย์เดี๋ยว ช่วยโทรบอกหญิงทีว่าเกรซอยู่กับพี่ เกรซเมามากจนหลับไปแล้ว หอหญิงก็ปิดแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ให้เกรซไปนอนบ้านเรา"

     

                "อ่าๆโอเคๆ" ( จริงบ้านเราอยู่กัน 5 คน มีพ่อแม่เมย์ผมแล้วก็ป้านวล แต่ป้านวลลากลับต่างจังหวัดไปเมื่อวันก่อนเพราะลูกแกป่วย )

     

     

    ณ บ้านปู้เมย์

     

                ผมแบกยัยเพี้ยนนี้เข้าบ้านก่อนจะ พาไปนอนที่ห้องนอนที่เตรียมไว้สำหรับแขก

    โดยมีเมย์คอยนำทางแล้วเปิดประตูให้

     

                "พี่ปู้ เมย์ไปนอนก่อนนะไม่ไหวแล้ว"

     

                "อือๆ เดี๋ยวพี่ปิดบ้านเองไปนอนเถอะ" ผมเดินไปปิดประตูบ้านแล้วกลับมาที่ห้องที่ยัยเพี้ยนนอนอีกครั้งพร้อมน้ำอุ่นและผ้าขนหนู ผมห่มผ้าให้เธอก่อนที่จะเช็ดแขนและหัวให้เธอ จริงๆเธอก็น่ารักดีนะเวลาหลับ

     

                "รู้ไหมตอนที่เธอหายไป ฉันทั้งรู้สึกเหงารู้สึกผิด ทั้งๆที่ฉันควรจะรู้สึกดี เธอชนะฉันแล้ว"

     

                "พี่ปู้ ทำไมพี่ไม่รักเกรซบ้าง" เธอละเมอ  เหอะๆ ผมมองหน้าเธอก่อนจะจุมพิตเธอ



                           คุยกับไรต์
       ยังไม่ถึงวันนัดแต่มาลงให้หายคิดถึงกันก่อน
    ตอนหน้าลงพรุ่งนี้น้าาา อย่าลืมเข้ามาดู แล้วก็
    ไรต์เสียใจกับแฟนคลับเกรซด้วยนะที่เกรซ
    ไม่ได้ไปต่อแต่เกรซจะอยู่ในใจพวกเรา
    ตลอดไป ไรต์ก็เป็นแฟนคลับเกรซเหมือนกัน
    ร้องไห้หนักมาก เป็นกำลังใจให้หญิงกับมาตัง
    สู้ต่อไปนะคะ รักสามสาว ส่งท้ายด้วยรูปเกรซ


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×