คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER6
CHAPTER 6
วันนี้ฉันนัดหญิงกะเมย์มากินเค้กร้านดังในย่านนี้ เห้ยนั้นมันพี่ปู้หนิ มากับใครอ่ะ เข้าร้านที่ฉันนัดกับหญิงไว้ด้วยอ่ะ รีบตามไปดีกว่า
"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงพนักงานต้อนรับ กล่าวต้อนรับฉัน ฉันรีบมองหาหญิงกับเมย์ทันที นั้นไง
"เห้ยแกรอนานยัง"
"สักพักแล้วแก นั่งก่อนดิเกรซ" หญิงเอ้ยเชิญฉันนั่ง "เอ่อ นี้ไงเมย์คนที่ฉันเล่าให้แกฟังอ่ะ"
"อ่อๆ เราชื่อเมย์นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะเกรซ"
"ยินดีที่ได้รู้จักจ้า"
"คิดยังไงชอบอีพี่ปู้เนี้ย นิ่งชะมัด" เมย์ถามฉันอย่างเบาๆเพราะ พี่ปู้นั่งอยู่โต๊ะข้างๆพวกเรา
"เอิ่ม.. ไม่รู้สิ เมย์ว่าแต่ผู้หญิงที่มาด้วยนั้นใครว่ะ"
"เอ่อ ดิเมย์สวยด้วย" หญิงแทรกเข้ามา
"อ่อ คนเนี่ยชื่อพี่เชอรีน แฟนเก่าพี่ปู้อ่ะ พี่แกรักมากเลยนะ ตอนเลิกกันพี่แกแบบเฮิร์ตมากจ้า กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ดีๆวันนี้เขามานัดเจอกันได้ไง" มีศัตรูหัวใจเพิ่มขึ้นมาอีกคนแล้วหรอเนี่ย ยัยเกรซ
"เอ่อ แกพรุ่งนี้เลือกชมรมแล้วอ่ะ พวกแกเใจะเลือกชมรมไรกันอ่ะ" ยัยหญิงเปลี่ยนเรื่อง
"ฉันว่าฉันจะอยู่ชมรมละครอ่ะ" เมย์ตอย
"ฉันว่าฉันจะเข้าชมรมมวยไทย แกล่ะเกรซ" หญิงถามฉันต่อ
"ฉันว่าจะอยู่ชมรม..ชมรม... ว่าแต่พี่ปู้อยู่ชมรมไรอ่ะ"
"โว้ว มัวแต่ชมรมๆอยู่ตั้งนาน" หญิงต่อว่าฉันเบาๆ ก็ฉันไม่รู้นี้ว่าจะอยู่ชมรมไร
"ชมรมถ่ายรูปจ่ะ" ห้ะ ชมรมถ่ายรูป ฉันถ่ายรูปไม่เป็นเลยสักนิดกล้องก็ไม่มี เห้ยนั้นพี่ปู้กับเชอรีนกำลังออกจากร้านแล้ว
"แกๆฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่นะเมย์" ฉันรีบเดินตามไปอย่างห่างๆ และเขาก็มาหยุดคุยกันที่สวนสาธารณะ ฉันแอบหลบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆพวกเขา
"ปู้ รีนขอโทษนะที่ทิ้งปู้ไป ปู้จะว่าอะไรไหมถ้ารีนขอโอกาสอีกสักครั้ง"
อะไรย้ะ ทิ้งไปแล้วยังจะมาขอโอกงโอกาสอะไรกัน กรี๊สสส
"รีน ปู้ก็อยากให้โอกาสรีนนะแต่ปู้ขอเวลาหน่อยได้ไหม" ห้ะๆๆอะไร ไม่เอา ไม่ยอม
"ทำไมอะปู้"
"เพราะปู้ยังไม่แน่ใจว่าถ้าปู้กลับไปคบกับรีนครั้งนี้ปู้จะรักรีนได้จริงๆรึป่าวปู้ขอเวลาหน่อยนะ"
"เอ่อ งั้นรีนไปก่อนนะ" ฉันได้ยินเสียงเชอรีนเดินออกไป เสียงบทสนทนาก็เงียบไปด้วย
"จะแอบฟังอีกนานไหม เพี้ยน" เสียงที่ทำให้ใจฉันเต้นรั่วเสมอดังขึ้นจากด้านหลัง กรี๊สสส ฉันจะทำยังไงดี
"อะไร เกรซไม่ได้แอบฟังสักหน่อย พอดีของตกเลยนั่งเก็บของ" ถลอกแล้วเรา
"เพี้ยนจริง" เขาทิ้งท้ายเบาๆแล้วเดินออกไป ฟี้บ โอ้ย มีคนเอาแขนมาล็อคคอฉันจากด้านหลัง ฉันไม่รู้ว่าใคร แต่ฉันเหลือบมองตรงคอ เห้ย มีด บ้าไปแล้ว กรี๊ส เสียงจากคนรอบข้างกรี๊ดร้องและชุลมุนมาก "อย่าเขามานะไม่งั้นไอนี้ตาย"
ปู้ :
ผมกำลังเดินออกจากสวนสาธารณะ แต่อยู่ดีๆก็เหมือนเกิดเรื่องชุลมุนอะไรขึ้นไม่รู้
"คนบ้าคลุมคลั่ง ถือมีดจ่อคอผู้หญิงอยู่ตรงนั้นอะแก"เสียงผู้หญิงสองคนกำลังสนทนากันด้วยความตื่นตนก แต่ผมรู้สึกมีรางสังหรณ์แปลกกลัวว่าจะเป็นยัยเพี้ยน ผมรีบวิ่งกลับไป จริงๆด้วยยัยเพี้ยนถูกคนบ้าล็อคคออยู
"อย่าเข้ามานะไม่งั้นไอนี้ตาย" คนบ้าพูดแต่อย่างนี้ ผมจะช่วยยัยนี้ยังไงดี
"พี่ครับเหนื่อยไหมครับ" ผมถาม
"เหนื่อย" "ยังงั้นวางมีดแล้วมากินน้ำก่อนดีไหมครับ" คนบ้าค่อยๆปล่อยยัยเพี้ยนแล้ววางมีดลง ก่อนที่ผมจะรีบคว้าตัวยัยเพี้ยนแล้วรีบวิ่งหนีไป เราวิ่งมาไกลพอสมควรแล้วและคิดว่าที่นี้ปลอดภัยแล้ว ยัยเพี้ยนเข้ามาสวมกอดผมเพื่อตั้งสติ กอดที่เขาจะผละตัวออก
"เธอนี้มันเพี้ยนจริงๆ"
"ขอบคุณนะคะพี่ปู้ ว่าแต่ทำไมพี่ปู้ถึงกลับมาช่วยเกรซละ"
"ฉันไม่ได้จงใจมาช่วยเธอ ฉันทำของตกไว้แถวนั้น"
"อ่อ งั้นเกรซขอเลี้ยงข้าวเย็นเป็นการขอบคุณได้ไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอก กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" ยัยนั้นทำท่าเขินใหญ่ "ถ้าฉันไม่ไปส่ง ฉันกลัวเธอจะตายสะก่อน"
ความคิดเห็น