คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER13
CHAPTER 13
ศุกร์เลิกเหงา
และแล้วก็ถึงวันนี้ ทั้งวันนี้หญิงปฏิเสธดอกไม้นับ 10 ส่วนฉันนะหรอ ไม่มีสักราย เห้อ "อ่ะแฮ่ม" เสียงทักทายจากทางด้านหลัง เอกนั้นเอง
"เอ่อ...งั้นฉันไปก่อนละกันพวกแกจะได้คุยกันสะดวกๆ" ฉันขอตัวออกมาไม่อยากเป็นกางขวางคอ เอ๊ะนั้นพี่ปู้หนิ ถือดอกไม้มาด้วยแต่กำลังคุยกับยัยแอปเปิ้ลเน่าอยู่ ฉันไม่รอช้าย่องไปแอบหลังเสาฟังเขาคุยกัน
"พี่ปู้มีคู่ไปเสาร์โสดรึยังคะ"
"อ่อยัง"
"งั้นดอกไม้พี่ปู้แอปขอได้ไหมคะ" ดอกไม้นั้นเขาเอาไว้ให้ฉันย้ะ "น้องเกรซครับ" มีคนมาเรียกและสะกิดฉันจากทางด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งเบาๆ นั้นก็คือพี่รหัสฉันเอง "น้องเกรซรับดอกไม้จากใครไปรึยัง"
"เอ่อ....ยังคะ"
"งั้นช่วยรับดอกไม้ของพี่ไปได้ไหม" เอาไงดีว่ะจะปฏิเสธยังไงดีเกรงใจพี่แกอยู่เหมือนกัน
"เอ่อ.........คือว่า......."
"ว่าไงครับน้องเกรซ"
"เอ่อ....คือ...."
"อ่ะเธออยากได้ไม่ใช่หรอ" มีเสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาเสียงที่ชอบทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาพูดพร้อมยื่นดอกไม้มาให้ฉัน
"เห้ย ไอปู้ไม่เห็นรึไงว่ากูกำลังให้ดอกไม้น้องอยู่อ่ะ ทำไมมาตัดหน้ากันอย่างงี้ว่ะ หรือว่าแกสนใจน้องเกรซห้ะ?"
"ใช่ฉันสนใจ" ห้ะ อะไรนะ กรึ๊สแปป
"เอ่อ...คือ...ขอโทษนะคะพี่จุ้งจิ้ง" ฉันพูดพร้อมหยิบดอกไม้จากมือพี่ปู้ "พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันไปรับ แต่งตัวดีๆอย่าให้ขายขี้หน้าฉันนะยัยเพี้ยน" เขาพูดหน้านิ่งๆแล้วเดินออกไป แอร้ย เขินชะมัด ส่วนพี่จิ้งก็ยืนคอตกก่อนที่จะเดินออกไป
เมย์:
เห้อ อากาศบนนี้อ่ะสบายสุดละ ที่นี้คือที่ประจำของฉันเองเป็นดาดฟ้าของตึกรวมของคณะสายสุขภาพ เป็นที่ที่ไม่ค่อยมีใครขึ้นมา เป็นที่ที่ฉันอยู่บ่อยๆ เพราะมันสงบดี ฉันไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย เอี๊ยด ปัง!! เสียงประตูเหล็กบนดาดฟ้าที่เก่าแก่เปิดขึ้นพร้อมปิดอย่างแรงแสดงว่ามีคนเข้ามา "โว้ย!!!!!!!" สงสัยจะมาระบายอารมณ์คนส่วนใหญ่ที่ขึ้นมาที่นี้เพราะเหตุผลนี้กันทั้งนั้นแหละ ฉันหันไปมองต้นเสียง อ่าว พี่จิ้งหนิเป็นอะไรไป
"พี่จิ้ง"
"อ่าว น้องเมย์มาอยู่นี้ได้ไงครับ" เปลี่ยนอารมเร็วมากเหมาะกับเป็นพี่จิ้งจริงๆ
"เมย์อยู่ที่นี้ประจำอยู่แล้วคะว่าแต่ลมอพไรพัดพี่จิ้งมานี้ได้คะ" พี่เขาทำหน้าตาซึมๆ ก่อนที่จะยกดอกไม้ในมือให้ดู ฉันก็พอจะเดาออกว่าน่าจะโดนผู้หญิงปฏิเสธงานศุกร์เลิกเหงา เสาร์เลิกโสดมา
"อ่อ เกรซใช่ไหม"
"ใช่ อยู่ๆพี่ชายน้องเมย์ก็มาตัดหน้าไปเฉยเลยมันน่าเจ็บใจจริงๆ"
"โอ๋ๆๆ" ฉันพูดน้ำเสึยงปลอบใจพร้อมขยี้หัวพี่จิ้ง
"โห้ว น้องเมย์ผมพี่เสียทรงหมด" เขาพูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิดตลกชะมัด
"5555555555555"
"หัวเราะอะไร"
"ป่าว"
"อ่ะ พี่ให้" พี่จิ้งพูดพร้อมยื่นดอกไม้มาให้ ฉันมองหน้าเขาแบบงงๆ "งงอะไรละ รับไปสิ พรุ่งนี้เจอกัน" เขาวางดอกไม้แล้วเดินจากไป
เสาร์เลิกโสด
เกรซ:
"เพี้ยนถึงหน้าหน้าหอแล้วลงมาเลย"
"ห้ะ ถึงแล้วหรอรอแปปน้าาา" รีบจุงยังแต่งหน้าไม่เสร็จเลย ฉันรีบวางสายแล้วหันหน้าให้หญิงแต่งหน้าให้ต่อทันที "เร็วเลยแก พี่ปู้มาแล้ว"
"เรียบร้อย ไปได้"
"หญิงแกตามมาเร็วนะ อย่าลืมว่าวันนี้แกต้องประกวดด้วยละ" ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะออกจากห้องมา ฉันรีบลงมาข้างล่าง และพบชายที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงได้อยู่เสมอ เขายืนอยู่ข้างรถ เขามาในชุดสูทกำมะยี่สีกรมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว เขาดูเท่มากๆเลยแหละ
"มาแล้วๆ" เขาหันมามองฉันแล้วขึ้นรถไป ชิ คิดว่าจะเปิดประตูให้
ณ งานเสาร์เลิกโสด
ฉันกับพี่ปู้ลงมาจากรถ ทุกคนเป็นที่จับตามอง งานอลังการมาก เข้าไปในงานด้วยการเดินพรหมแดง มีคนถ่ายรูปมากมายเพราะพี่ปูเป็นคนดัง พี่ปูเขายื่นหน้ามาข้างหูฉัน "ควงฉันสิ" เขากระซิบ พร้อมทำท่าให้ควงแขน ฉันไม่มีรอจับแขนพี่ปูทันทีเราเดินเข้างานไปอย่างสวยงาม อ่าวนั้นเมย์หนิไหงมากับพี่จิ้งฉันเดินไปหาเมย์พร้อมกับพี่ปู้
"วิ้ดวิ้ว" เมย์แซวฉันกับพี่ปู้
"พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" อยู่ๆพี่จิ้งก็ขอแยกตัวออกไป "นั้นไงๆดาวแพทย์มาแล้ว" มีเสียงแทรกมาพร้อมคนวิ่งกรูกันไปถ่ายรูปยังกับดารา ใครมานะหรอหญิงมา หญิงเป็นตัวเต็งของการประกวดนี้นะ นั้นไงเดินมาทางฉันแล้ว เขาเดินควงมาพร้อมกับเอกดูเหมาะสมกันมาก "หญิงแกสวยมากอ่ะ"
"ไม่หรอกแก คณะอื่นสวยๆก็มี"
"ไม่จริงยังแกต้องชนะ" เมย์พูดแทรกขึ้นมา
"น้องหญิง น้องเอกครับ เชิญด้านหลังเวทีเลยครับ" มีคนมาเรียกพี่เอกกับหญิงไป
"พี่ปู้ไปหาอะไรกินกันม่ะ" ฉันชวนพี่ปู้ เขาพยักหน้าแล้วเดินมากับฉัน ฉันไปหยิบอาหารกิน
"ต่อไปจะเป็นการแสดงพิเศษของเดือนมหาลัยปีที่แล้วกับน้องหญิงนะครับ ได้ข่าวว่าสองคนนี้เขากิ๊กกันอยู่ด้วย เชิญน้องเอกกับน้องหญิงเลยครับ" เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมเสียงเพลงขึ้นมา
"สวัสดีครับ/สวัสดีคะ"
"โรคภูมิแพ้กำเริบจนทนไม่ได้ หมอก็ขอให้หนีจากกรุงเทพไป~" หญิงเอกร้องเพลงภูมิแพ้กรุงเทพกัน น่ารักมาก "เกรซว่านะหญิงต้องชนะแน่ๆ"
"ไม่แน่หรอยัยเพี้ยน"
"ใช่ไม่แน่หรอก เพราะฉันต่างหากที่จะได้เป็นดาวมหาลัย" แอปเปิ้ลพูดแทรกขึ้นมา
"หมายความว่าไง"
"เดี๋ยวเธอก็รู้" เธอพูดทิ้งเป็นปริศนาก่อนที่จะเดินหนีไป ฉันตามแอปไป "นี้เธอจะทำอะไร" ฉันพูดพร้อมจับแขนเธอไม่ให้เธอหนี "ปล่อย!"
"ไม่" เขาพยายามสะบัดมือ "ฉันบอกให้ปล่อย!"
"เธอก็ตอบมาก่อนสิ"
"ได้!" เธอพูดพร้อมยิ้มแบบนางร้าย "ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย ผู้หญิงคนนี้จะทำร้ายแอป" ยัยนี้ตะโกนผู้คนมองมาที่เราสองคน ฉันปล่อยยัยนี้ "ไปเพี้ยน" พี่ปู้ลากฉันออกมา
"เกรซว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเลยอ่ะ" ฉันพูดกับพี่ปู้ พร้อมแอบย่องตามยัยแอปไป "จะไปไหนเพี้ยน" พี่ปู้ถาม พร้อมเดินตามมา
นั้นยัยนั้นเดินไปหลังเวทีละ "น้องๆเอาน้ำนี้ไปให้พี่หญิงกินที่บอกว่าจากเกรซ ฝากบอกด้วยสู้ๆนะ" ยัยแอปบอกสตาฟคนหนึ่งให้เอาน้ำไปให้แถมยังบอกอีกว่าเป็นชื่อฉัน เอาไงดีฉันจะเข้าไปไงดี "พี่ปู้ทำไงดีละ" ฉันหันไปขอความช่วยเหลือ
"เอ่อ น้องครับพี่ขอเข้าไปได้ไหมครับ" พี่ปู้ถามสต๊าฟ "ไม่ได้ค่ะ"
"เอ่อ ผมคือปู้ เป็นรองเดือนแพทย์ปีที่แล้วครับ พอดีพี่ทีมงานข้างในเรียก"
"อ่อ งั้นเชิญค่ะ"
"ป่ะ" เขาหันมาบอกฉันพร้อมจูงมือฉันเข้าไป ห้ะ พี่ปู้จับมือฉัน
หญิง :
"รักของเราจะคงอยู่แสนนาน~"
"ขอบคุณคะ/ครับ" จบสักที่การแสดงของเราสองคน แอร้ย คนดูกรี๊ดเพียบ
"หญิงของเค้าเก่งที่สุดเลย"
"เอกของเค้าก็เก่ง"
"สู้ๆนะคนสวย" จุ๊บ เขาหอมแก้มฉัรก่อนจะออกไปฉันต้องรีบไปเปลี่ยนชุดต่อ
"หญิงมีคนฝากมาให้ เขาฝากบอกด้วยว่าสู้ๆนะ" สต๊าฟหลังเวทีเอาน้ำมาให้
"เอ่อไม่ทราบว่าใครฝากมาหรอคะ"
"เขาบอกว่าชื่อเกรซอ่ะคะ"
"อ่อ ขอบคุณคะ" น่ารักจริงๆ ยัยเกรซ ฉันเปิดฝาขวดพร้อมจะดื่ม
คุยกับไรต์
เอามาง้อนะ 5555 ตอนหน้าเตรียมตัวพบบทสรุป
ของเรื่องนี้ ตอนแรกไรต์คิดว่าจะแต่งแค่ 12 ตอน
แต่ไรต์ก็ยืดมาเรื่อยๆไรต์ว่าถึงเวลาอันสมควรแล้ว
รู้สึกใจหายเหมือนกัน รักรีดทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น