คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER11
CHAPTER11
ฉันพึ่งหายจากไข้เลือดออกจะบ้าตายต้องมาฝึกเข้าเวรที่โรงพยาบาลอีก นี้ฉันได้อยู่ฝ่ายห้องฉุกเฉิน แล้วรุ่นพี่ใครอีกคนละที่จะมาอยู่กับฉัน เขายังไม่มาเลย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องฉุกเฉิน ตึก ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับชายคนหนึ่งใส่เสื้อกราวเดินตรงมาหาฉัน และเขาก็คือ... "เพี้ยนนี้เอง" เขาเดินมานั่งข้างฉัน
"พี่ปู้มาทำอะไรที่นี้ค่ะ" ฉันว่าชื่อที่ฉันดูมันไม่ใช่ชื่อเขานะ
"ก็มาเข้าเวรไง"
"แต่ชื่อที่เกรซดูมันไม่ใช่ชื่อพี่หนิ"
"เพื่อนมันขอสลับด้วย มันกลัวเธอไงยัยเพี้ยน" ฮั่นแหน่ใช่ป่าววว ยังงี้ค่อยมีความสุขหน่อย เฮ้ออออ
หญิง :
เวรกรรมอะไรของฉันเนี้ย มาอยู่แผนกห้องดับจิตจะบ้าตายฉันกลัวผีโว้ยยยย ฉันกำลังเดินไปที่หน้าห้องดับจิต และ ตึกๆ! ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเหมือนคนตามฉันมา ขวับ! ฉันหันไปมองพบแต่ความว่างเปล่า ตึกๆ! เสียงฝีเท้าดังขั้นใกล้ตัวฉันมากฉันไม่กล้าหันไปมองได้แต่เร่งฝีเท้าก่อนที่จะมีมือๆหนึ่งแตะที่ไหล่ฉัน ฉันค่อยๆหันไปในใจภาวะนาให้เป็นคน แฮร่!!!! ฉันรีบชกทันที ฉันไม่รู้ว่าคืออะไรแต่ฉันตกใจจริงๆ โอ้ยยย! แล้วก็มีเสียงโอ้ยตามมาฉันว่าไม่ใช่ผีแล้วฉันพยายามเหลือบตาไปมองอ่าวเอกหนิ
"ผู้หญิงอะไรหมัดหนักชะมัด"
"แล้วนายมาแกล้งฉันทำไมละ"
"ก็รักหรอกจึงหยอกเล่น"
"..."
"โอ๋ๆ ไม่มีไรแล้วน้าาาคนสวย ป่ะๆไปห้องดับจิตกัน"
"แต่รุ่นพี่ที่ได้คู่กับฉันมันชื่อพี่ริทหนิ"
"ฉันขอแลกกับไอริทเรียบร้อยแล้ว ไปเถอะสายแล้ว" เขาคว้ามือฉันไปครองแล้วพาฉันไป
เวลา 0:00
โอ้ยง่วงจังเลย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่หน้าห้องดับจิตกับเอกสองคน ฉันซบลงที่ไหล่ของเอก ตึกตักกุกกัก เสียงพี่พยาบาลคนหนึ่งเข็นเตียงที่มีผ้าคลุมร่างคนที่นอนบนเตียงตั้งแต่หัวจรดเท้า
"คนไหนอยู่ปีสองค่ะ" พี่พยาบาลคนนั้นถาม
"ผมครับ"
"ฉีดฟอมารีนด้วยนะคะ แล้วก็อย่าลืมใช้สำลีอุดจมูกกับหูคนไข้ด้วยนะคะ เดี๋ยวสักพักคนแต่งหน้าศพจะมาค่ะ"
"ครับ/ค่ะ" ฉันหันไปมองหน้าเอก
"จะรออยู่ข้างนอกหรือจะเข้าไปกับฉัน"
"ไปด้วยกันสิ ฉันไม่กล้าอยู่คนเดียวหรอก" ฉันเดินตามเอกที่เข็นเตียงไป ฉันเดินตามเขาไปติดๆ ในห้องนี้เย็นมากแถมมีเตียงตามลอกเบอร์ต่างๆ ฉันเกลียดบรรยากาศอย่างนี้ที่สุด "หญิงไปเตรียมอุปกรณ์มาให้หน่อย" ฉันต้องเดินไปอีกฝั่งเพื่อเตรียมอุปกรณ์ ฉันหยิบเข็มฉีดยา ฟอมารีน แล้วก็สำลี วางที่รถเข็นสำหรับอุปกรณ์ ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูที่ทำเอาฉันสะดุ้ง ฉันหันไปมองเอกเขามองฉันก่อนที่จะเดินเข้ามาหาฉัน และเอี๊ยด... เสียงประตูเปิดออกช้า ฉันหลบอยู่หลังเอกหลับตาสนิท ฉันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
"หญิงๆ" เอกสะกิดฉัน
"อะไร"
"ลืมตาได้แล้ว"
"ไม่เอา"
"คนไม่ใช่ผี" ฉันค่อยๆลืมตา พบว่าเป็นพี่ที่จะมาแต่งหน้าศพ เห้อ จะบ้าตายใครให้คุณพี่โผล่มาแบบนี้กันค่ะ
เกรซ :
น่ารักจังเลย ฉันกำลังมองพี่ปู้ที่กำลังนอนฟุ้บอยู่บนโต๊ะ ขอดูหน้าใกล้ๆหน่อยนะ ฉันเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ พรึ่บ
"จะทำอะไรอ่ะเพี้ยน" เขาลืมตาก่อนที่จะพูด
"อะไรป่าวสักหน่อย" ปัง! เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดอย่างแรง และมีเสียงชุลมุนไปหมด ฉันกับพี่ปู้รีบวิ่งไปดู "เร็วๆๆ" เสียงบุรุษพยาบาลที่ช่วยกันเข็นผู้ป่วยนับสิบเข้ามาในห้อง "เกิดอะไรขึ้นครับ"
"รถบัสคว่ำนะ เร็ว! นายแพทย์ปีสองใช่ไหม เตียง 2 4 5 9 ฉีดยานี้ด้วยด่วนเลย"เขาหยิบยาพร้อมชื่อยาให้พี่ปู้ ฉันรีบวิ่งไปเตรียมเข็มให้พี่ปู้ เข็ม เข็ม ฉันกลัวเข็มหนิ ฉันสั่น จนทำถาดเข็มหล่น
"ยัยเพี้ยนไม่ต้องช่วยฉันไปทำแผลไป" พี่ปู้ว่าก่อนที่จะหยิบเข็มฉีดยาใหม่ไปฉีดผู้ป่วย ส่วนฉันไปทำแผลให้กับคนที่เจ็บเล็กน้อย
4 ชม ถัดมา
เห้อ เหนื่อยจังฉันถอดเสื้อกราวด์พร้อมออกเวร ฉันหันไปเห็นมุ่งตรงมาที่ฉัน "นี้เธอ มาคุยกับฉันหน่อย" เขาพูดพร้อมลากฉันไปที่สวนของโรงพยาบาล "เธอกลัวเข็ม?"
"ใช่"
"เพี้ยน กลัวเข็มแล้วมาเรียนหมอเนี้ยนะ"
"ก็เกรซอยากเรียนนี้ เกรซใฝ่ฝันว่าอยากจะช่วยเหลือคนอื่น"
"ยัยเพี้ยน เธอกลัวเข็มแล้วเธอจะเป็นหมอได้ยังไง ถ้าเธออยากเป็นหมอเธอก็ต้องเลิกกลัวเข็มให้ได้"
"แล้วต้องทำไงละ"
"อืม..."
"..."
"อ่อ คิดออกแล้ว พรุ่งตอนบ่ายโมงมาเจอกันที่ ใต้ตึกแพทย์ เข้าใจไหมยัยเพี้ยน"
วันต่อมา
"เอาคาปูชิโน่แก้วหนึ่งค่ะ" ฉันเข้าคอฟฟี่ชอปไปซื้อกาแฟ ก่อนที่จะไปหาพี่ปู้
"45 บาทค่ะ" ฉันก้มไปหยิบกระเป๋าตังค์แต่ เอ๊ะ กระเป๋าตังค์ฉันหายไปไหน ฉันรีบหาดูให้ทั่ว ทำไงดีละเรา
"อ่ะนี้ครับ" ฉันเงยหน้าไป เห็นผู้ชายคนหนึ่งยื่นเงินให้พนักงาน เขาหน้าตาไม่คุ้นเลย "กระเป๋าตังค์หายหรอครับ" เขาพูดพร้อมหยิบแก้วกาแฟยื่นให้ฉัน "อ่อ ค่ะขอบคุณมากนะคะ เอ่อ..."
"ผมแกงส้มครับ สถาปัตปี 3"
"อ่อคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"น้องชื่อ?"
"เกรซค่ะ แพทย์ ปี1"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"เอ่อคือ ขอเบอร์ไว้ได้ไหมค่ะ เดี๋ยวเกรซจะได้เอาเงินมาคืน"
"อ่อ ไม่ต้องคืนหรอกครับ คิดว่าสะว่าผมเลี้ยง โอเคมั้ย"
"เกรงใจจังเลยค่ะ งั้นเกรซไปก่อนนะค่ะ" ฉันหันมองนาฬิกาบ่ายโมงสิบห้าแล้วฉันสายแล้ว ฉันรีบวิ่งไปที่ตึกเรียน
"สายไป 15 นาที" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเมื่อฉันมาถึง "อ่ะ นี้" เขายื่นของบางสิ่งให้มันคือเข็มฉีดยาเจาะรูแล้วร้อยเชือกเป็นสร้อย ฉันรับมาอย่างมิสั่นตัวสั่น จนสร้อยหล่น เขาหยิบขึ้นมาแล้วใส่ให้ฉัน "ใจเย็นๆ ฉันอยู่ตรงนี้ เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" เขาพูดพร้อมจับมือฉันที่สั่นไหว แต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่มือสั่นแล้วหัวใจสั่นด้วยเพราะเขานั้นแหละ
"หลับตา แล้วคิดว่ามันไม่ใช่เข็ม" ฉันทำตามที่เขาสั่ง
"ลืมตา แล้วมองมัน คิดเหมือนเดิมว่ามันไม่ใช่เข็ม เธอต้องใส่อันนี้จนห้ามถอดออก 7 วัน"
ความคิดเห็น