คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ๔ รับผิดชอบตัวเอง 1/4
๔
รับผิอบัวเอ
็อทำามที่รับปา ไมู่ผิวบอบบาให้เิรอยแอี เมื่อไร้วามัวลเธอึยอมปล่อยายปล่อยใไปามสัมผัสอเาอย่าไม่ัืน ็อละริมฝีปาาลำอึ้นมายึรอเรียวปาหวาน ลิ้นร้อนละเมียละไมไล้เลียให้เธอเผยอ้อนรับ มนรายอมทำามที่เาเรียร้อโย่าย เสีย็อราฮือฮึมในลำออย่าพอใ บเม้มและูเล็มริมฝีปาล่าอเธอเบา ๆ ่อนะสอใส่เรียวลิ้น่ำอเ้ามาวานหาวามหรรษาภายใน วินาทีนั้นใเ็สาวสั่นรัววาบไหวนลมหายใาห้ว ูบอ็อเร่าร้อนเรียร้อราวับ้อารระาวิาอเธอออาร่า
หาไม่ิอะไรมา อยู่แ่ปัุบันและ่อเพียวามรู้สึยามเมื่อเาสัมผัส ่าเป็นสัมผัสที่แสนวิเศษและน่าหลใหล ยิ่เมื่อริมฝีปาร้อนลาไล้ผ่านเนื้อผ้าลไปที่อนุ่มแล้วบเม้มยอทรวเล็นหแ็ี้ัน่อนะถลเสื้อนอนอเธอึ้นเหนือสอเ้า เาเยบอว่าหน้าอเธอเล็ไม่ใ่ในแบบที่เาอบ ทว่าลับุบไล้เลียูินอย่าะละะลามเหมือนเป็นอหวานิ้นโปร็ไม่ปาน อาารอ็อเหมือนนหิวโหยไม่ไ้ินอาหารมาหลายมื้อ เสร็าฝั่้าย็ย้ายมาินฝั่วาอยู่อย่านั้นหลาย่อหลายรอบ ร่าายนอ่อนประสบาร์สั่นสะท้านและร้อนวูบวาบปานเนื้อายำลัถูไฟสุม วามหวามไหวที่่อัวท่วมท้นอยู่ภายในทำให้ยาที่ะระับและัั้นเสียรวราไม่ให้เล็ลอาปาทั้ที่พยายามอย่าที่สุแล้ว อาารอเธอในยามนี้ทรมานว่าเป็นไ้เมื่อเ้าหลายเท่านั เธอ้อารปลปล่อย ้อารให้เาทำอะไรสัอย่าที่พาเธอหลุพ้นาวามรู้สึแสนทรมานนี้
“พี่...ะ ็อ”
“ถ้าอบที่ันทำ็ราออมาั ๆ”
“มน...” มนราสับสนไ้แ่ส่ายหัว และเม้มริมฝีปาเอาไว้เพราะไม่อยาทำามวาม้อารอเา
“เธอมันื้อ ูสิะทนไ้แ่ไหน”
็อยับายลไป้าปลายเีย ถอาเนอนอมนราออทีเียวพร้อมั้นในัวิ๋ว ่อนะับสอาเรียวที่พยายามหนีบเอาไว้แน่นให้ถ่าออว้า สายาแสนระหายมอ้อวามามลาายสาว ไล้เลียริมฝีปาแล้วเหลือบมอวาื่นระหนปนเอะเินอนรั้น
มนราไม่อาสู้สายาหื่นระหายราวเสือร้ายที่หิวโไ้ ึเสหลบและหลับาปิารมอเห็นไปเสีย ็อยิ้มพอใ่อนะ้มลัารับวามามระหว่าสอาเรียว
“อ๊ะ !” ทันทีที่ปลายลิ้นแะลลาเนื้อายอ่อนนุ่ม มนรา็สะุ้โหยสุัว ะยับสะโพหนี็ถู็อับรึไว้แน่น วามหวามไหวที่ปะทุึ้นอย่าหนัหน่วามมาถี่ ๆ นเธอแทบรีร้อ ้อรีบเอามือปิปาไว้เพราะลัวน้อสาวที่นอนอยู่อีห้อะไ้ยิน
็อใ้ปลายลิ้นวัลาไล้ร่อสวาท่ำเยิ้มสลับูุนปุ่มระสันนหแ็เป็นไ เพียไม่นานร่าเล็็เร็สะท้าน ระุเป็นัหวะถี่ระั้น เธอลั้นเสียรานแเถือไปทั้หน้า ่อนะผ่อนลมหายใเือเสียหอบออมายาว ๆ
“ไม่ไหว็อย่าฝืน ป่านนี้น้อเธอหลับไปแล้ว”
มนราลืมาึ้นมอหน้าเ้าอเสียแหบพร่าอย่านึั แ่ลับเห็นายหนุ่มอยู่ในสภาพเปล่าเปลือยเสียแล้ว ลำเนื้อายที่ผาี้ันออมาะที่เานัุ่เ่าแทรอยู่รลาระหว่าาเธอ ทำให้เ็สาวอายที่ะมอน้อหันไป้าน้า แม้ไม่ใ่รั้แรแ่มนรา็ยัรู้สึผวาหวาหวั่น ้วยนาอเาที่เธอมอเห็นและประเมิน้วยสายา แทบไม่มีวามเป็นไปไ้ที่เ้านั่นะสามารถแทรผ่านเ้าไปในายเธอไ้...ทว่าเา็เยทำสำเร็มาแล้ว
็อเหมือนโริที่อบเห็นแววาระหนแมเินอายอเธอ เาัารใส่ถุป้อันอย่ารวเร็ว เสร็แล้ว็โน้มายลมานอนแนบร่าบาบสะโพเบียิให้แ่นายถูไถลลาร่อสวาทที่ำลั่ำเยิ้มพรั่พร้อม ับปลายาเล็ให้หันมารับูบเร่าร้อนาเา ส่เรียวลิ้น่ำอเ้าออนภายใน่อปาหวานอย่าละเมียละไม หวัให้เธอไ้ลิ้มรสาิแสนวิเศษพร้อมลิ่นอันเย้ายวนอย่าที่เาเพิ่ไ้ยลมา...เธอะไ้รู้ว่าอเธอมันี...ีอย่าไม่น่าเื่อ
ส่วน้านล่า...มือหนาำลัับลำายอันผาอัวเอรูเ้าออ้า ๆ เมื่อมันพรั่พร้อมเ็มำลั็นำปลายัแ็่อปาทา่ำเยิ้ม แล้วแทรเ้าไป้าใน ทว่าเพียน้อยนิร่าเล็็สะุ้ในายหนุ่ม้อะั
“อื้อออ...” มนรานิ่วหน้า้วยวามปวร้าวลาาย มันยัระบมอยู่าารระทำอเาเมื่อืน เลยไม่พร้อมะรับัวนอเาเ้าไปอีรั้ในยามนี้
“ทนไ้หรือเปล่า ไม่ไ้ันะหยุ” ็อสัเเห็นสีหน้าอเธอ บวับอาารัวสั่นนสัมผัสไ้ถึวามวิัวล
น้ำเสียที่ถามอ่อนโยนนทำให้นฟัิว่านั่นือวามเมา พาให้ใเธอสั่นอย่ามีหวัว่า็อะไม่ใร้ายับเธอมาไปว่านี้ แ่ำพูถัมา็เหมือนทลายวามหวัที่เพิ่่อัวึ้นให้ถล่มลหมสิ้น
“แ่้อลอเรา็บแ่นี้นะ”
“ทำ่อเลย แ่นี้ันไม่ายหรอ” เธอัฟันพู ะที่หาาลับมีหยาน้ำใส ๆ ร่วเผาะล เ็บายมันไม่เท่าไรหรอ...แ่ใเธอนี่สิ เ็บหนัที่ยัิว่าปีศาร้ายอย่าเาะมีวามเห็นอเห็นใให้แ่เธอบ้า
“เ่มา สมับที่อยาเป็นเมียน้อยัน” ็อพยัยิ้มมุมปาแล้ว่อย ๆ นำพาเนื้อายอุ่นร้อนแทรผ่านวามอ่อนนุ่มทว่าับแน่นเ้าสู่ภายในนสุทา
“อื้อออ...” มนราัฟัน่มวามเ็บนายสะท้าน ็อเอ็ำรามลั่นเมื่อายอ่อนนุ่มโอบรััวนอเาแน่นนแทบยับออมาไม่ไ้ อึอัทรมานแ่็สุนิที่วิเศษเหลือล้น รั้แรว่ายอเยี่ยมแล้ว รั้นี้ลับยิ่น่าหลใหล
เาทิ้วามแ็ัไว้้าในสัพั็่อย ๆ ึออมาเือบสุลำแล้วเ้าไปใหม่อย่า้า ๆ นลึสุทา ทำ้ำอยู่อย่านั้นน่อทาับแบปรับัวยายรับนาอเาไ้ีึ้น ็่อยเร่ัหวะึ้นามแรปรารถนา มนราาที่แรเริ่มมีเพียวามเ็บปวแทบทนไม่ไหว็เริ่มมีวามหวาบไหวแทรึมเ้ามาทีละนินเอานะวามปวร้าวในราแรไ้ทั้หม
เมื่อ็อรับรู้ถึปิิริยาารอบสนอที่เปลี่ยนไปาายเธอ็ทิ้ารเล้าโลม่วบน ลุึ้นนั่ับาเรียวามันึ้น้าหน้านบั้นท้ายามระาที่นอนในระับที่ถนั ยับแ่นายเ้าออ้า ๆ ลอทาเพียสามรั้แล้วระแทเ้าใส่ไม่ยั้นเิเสียเนื้อระทบันัสะนั่น แ่พอมนราใล้ถึฝั่ฝันอีรอบเา็ลัหวะล้า ๆ ปล่อยาที่อ่อนแรแล้วึแนเธอให้ลุึ้นนั่เ่นเียวับเา นเหนื่อยอ่อนปรือามอใบหน้าหื่นระหายอย่าวย แ่อารม์ที่ั่้าและอยาหลุพ้นาวามรู้สึแสนทรมาน็ทำให้เธอไม่อิออเมื่อ็อับสะโพอเธอยึ้นแล้วลโอบลืนัวนอเานมิ้วยัหวะหนัหน่ว สอรับารอัระแทึ้นลาายแร่อย่าเร่เร้ารุนแร
มนราแอ่นายเ้าหาอำยำ วัแนโอบรอบลำอ็อไว้แน่นเมื่อเาเพิ่มแรและัหวะระแทระทั้น นในที่สุร่าายอเธอ็แ่านเร็ระุ่อนะรู้สึัวเบาเหมือนล่อลอยลาอาาศอีรั้ ายเาเอ็ระุถี่ระั้นพร้อมับเสียราำรามลั่นอย่าสุสม แนแร่อรัเอวเธอเอาไว้แน่นเพื่อแ่แ่นายทิ้ไว้ในวามอ่อนนุ่มระทั่แรอรัาเธออ่อนลึ่อย ๆ ายวแนแล้วยร่าสั่นสะท้านให้แยายาเา มนราหอบเหนื่อยเหื่อโายไม่่าานัวให่ หาวามเหนื่อยอ่อน็ทำให้เธอไม่มีแรแม้แ่ะลุไปล้าเนื้อัวอันเหนียวเหนอะแนะ ทิ้ายลนอนะแ้าหันหลัให้เาทันทีที่ไ้รับอิสระ ปิเปลือาลทั้ที่ยัหอบหายใแร
“ไ้สมใแล้ว นอนหันหลัให้ผัว็ไ้เหรอ เป็นเมียน้อยยัไฮะ ยับมานี่”
็อทิ้ายลนอนใล้ ๆ หันมอนัวเล็ที่ทำเอาเาแทบหมแร้วยสายาที่ยัปรารถนา เมื่อนเหนื่อยอ่อนทำหูทวนลมไม่ยอมยับมาหา ายหนุ่มึเป็นฝ่ายยับเ้าหาเธอเสียเอ ่อนะวาแนเ้าสวมอเอวบาและึร่านุ่มนิ่มเ้าไปแนบิาย
“อื้อ ะนอน” เสียน่วนปรือาไม่ึ้นัอู้อี้ ใบหน้าอ่อนเยาว์อเธออ้ำเหมือนเ็ถูัใ ็อมอแล้วส่ายหัว ระบายยิ้มออมาโยไม่รู้ัว
“ไม่ไหวแล้วสินะเธอน่ะ”
“อือ” เธอรารับในลำอพลาพยัหน้าน้อย ๆ ทั้ที่ายัหลับสนิท ็อถึับ้อเท้าแนึ้นมออาัปิริยานั้น้ำ ใบหน้ามยิ้มหัวเมื่อพิศมอใบหน้าอ่อนเยาว์อเธอใล้ ๆ เธอยัเ็ ยัเ็มาริ ๆ ยามหลับแบบนี้เหมือนทารน้อยไม่มีผิ แ่ปาิ้มลิ้มนั้นลับเย้ายวนและึูสายา นนแอบมออไม่ไ้ที่ะ้มลไปบเม้มและูเลียเบา ๆ รริมฝีปาล่าที่บวมเ่อน้อย ๆ
“โอเ นอน็นอน” ่อนที่ะัใลุไปปิไฟแล้วลับมาทิ้ายลนอนแนบายเธอ
#####
มีนรอพี่็ออยู่ไหมน๊าาา
ความคิดเห็น