หลงเงาลวง (ฉบับพิมพ์เล่ม)

ลำดับตอนที่ #5 : ๒ ไร้รังพักพิง 2/3

๒ 

ไร้รังพักพิง

“ตกลงว่าทำไมพ่อยังไม่กลับคะ” ช่อแก้วยังคงมีสีหน้าแววตาสงบอยู่เช่นเดิม หากแต่ข้างในตอนนี้เธอรู้ดีว่ามันกำลังเดือดแค่ไหน 

พยายามเข้าไว้ช่อแก้ว เธอต้องไม่ตกเป็นทาสของความโกรธอีกเด็ดขาด

ขณะที่คนหนึ่งพยายามดับไฟร้อนในใจ อีกคนกลับพยายามเทน้ำมันราดรดลงไปเป็นเชื้อเพลิง

“ทุกวันนี้พูดจาดูดีขึ้นเยอะนะ มีคะมีขา สงสัยไปอยู่โน่นคงมีคนคอยสั่งสอนแล้วละสิ ไม่มีนังนั่นนังนี่แล้วเหรอ ดูแปลกจังนะคะคุณหนูช่อ”

“พ่อไปไหน” เสียงเริ่มห้วน

“คุณชาติเขาก็ไปทำงานเขาสิ วันนี้ไม่ได้มีอะไรสำคัญพอให้เขาต้องหยุดงานนี่ ถามทำไมเหรอคะ คุณ-หนู-ช่อ-แก้ว”

ปัทมาช่วยบุตรสาวจุดไฟเผาอีกแรง อีกไม่นานหรอก ทั้งสองรู้ดีว่าจุดอ่อนของเด็กนี่คงหนีไม่พ้นพ่อบังเกิดเกล้าไม่ไยดี หากแผนการวันนี้สำเร็จ แน่นอนว่าคนที่แสนเกลียดชังตรงหน้าจะไม่มีทางได้ลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านหลังนี้ให้ระคายใจอีกหลายวัน หรือบางทีอาจจะตลอดไปเลยก็ได้

“ไม่จริง อย่ามาโกหก พ่อบอกจะรีบกลับมาหาฉัน”

“ถ้างั้นก็โทร.ไปตามสิ ป่านนี้คงยุ่งอยู่ที่บริษัทโน่น” ปัทมาท้า

“ว้าว แล้วนี่ทำอะไรอยู่จ๊ะ...คุณหนู ใส่กันปงกันเปื้อนเสียด้วย อย่าบอกนะว่าคุณหนูช่อเข้าครัวทำอาหาร เอ๊ะ! หรือกะจะทำเอาใจคุณพ่อท่านคะ เสียใจด้วยนะ ลุงชาติเขาไม่สนใจไอ้กับข้าวที่หมายังเมินของคุณหนูหรอก”

“คุณปรายรู้ได้ยังไงคะ ว่ากับข้าวของฉันหมามันยังเมิน”

“อ้าว! ไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นลองฉันเทให้หมากินเพื่อพิสูจน์หน่อยเป็นไง”

ไม่รอให้ช่อแก้วได้ตั้งตัว ร่างบางของคนพูดก็เดินฉับ ๆ เข้าไปในห้องครัว

ความตกใจทำให้ช่อแก้วรีบตามไปอย่างไม่รีรอ แต่ก็ไม่ทันคนมาก่อน อาหารที่ทำไว้บนโต๊ะถูกอีกคนเทรวมกันไปหลายอย่าง ก่อนที่จะเกิดการยื้อแย่งกันไปมาจนกับข้าวหกเลอะเทอะเต็มโต๊ะ

“หยุดนะคุณปราย!”

ผู้เป็นเจ้าของกับข้าวพยายามห้ามไว้สุดฤทธิ์ รวมทั้งนายก้านก็พยายามจะช่วยนายสาว แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องสองแม่ลูกนั้นรุนแรง

“แม่คะ มาช่วยปรายเอากับข้าวพวกนี้ไปเทให้หมามันเมินหน่อยสิคะ คนทำมันจะได้รู้ว่ารสชาติห่วยแค่ไหน”

“หยุดนะ คุณปัทม์ คุณปราย ฉันบอกให้หยุดไง” ช่อแก้วตวาดขึ้นสุดเสียงอย่างโกรธจัด 

“จุ๊บแจง แกมาเอาเศษขยะนี่ไปให้หมาจรจัดหน่อยสิ ดูด้วยนะว่ามันจะเมินอย่างที่ฉันพูดหรือเปล่า” ปวิตราไม่ฟังเสียงห้าม ตรงกันข้าม สองแม่ลูกได้ทียิ่งร่วมมือกันเต็มเหนี่ยว เทกับข้าวปนกันจนไม่เหลือดีสักอย่าง

“ไม่ไหวแล้วนะ”

ช่อแก้วกัดฟันข่มอารมณ์อยู่นาน ฝ่ามือเล็กกำเข้าหากันแน่น เมื่อไม่อาจทนได้ มือบางจึงวาดไปกระชากผมของหญิงสาวที่ยืนหันหลังออกคำสั่งอยู่นั้นให้หันกลับมารับฝ่ามือหนัก ๆ ของเธอเต็มแรง 

เผียะ!

ใบหน้านวลงามของคนที่โดนแรงปะทะหันขวับไปจนคอแทบเคล็ด

“โอ๊ย! นังช่อแก้ว นี่แกตบฉันเหรอ!” เมื่อหันกลับมาได้แววตาที่มีแต่ความโกรธแค้นก็จ้องคนที่เพิ่งฝากรอยนิ้วมือไว้บนใบหน้าเธอราวกับจะกินเลือดเนื้ออีกคน

“เออ! เมื่อกี้เขาเรียกตบ แต่ถ้ายังอาละวาด เห่าหอนจิกกัดไม่เลิก ต่อไปมันจะโดนมากกว่านั้น”

“แกคิดว่าฉันจะยอมแกเหมือนเมื่อก่อนหรือไง นังเด็กเหลือขอ!”

“ก็เข้ามาสิ ถึงฉันจะไม่ได้บริหารมือไม้มานาน แต่รับรองฝีมือยังดีไม่มีตก หวังว่าแกจะยังไม่ลืมนะนังปราย”

“แกคิดจะทำอะไรลูกฉัน!” ปัทมารีบเข้ามากันบุตรสาวออกห่างเพราะรู้ดีว่ายามที่เด็กปีศาจตรงหน้าบ้าขึ้นมาก็บ้าได้ดีเดือด เธอกับลูกเคยน่วมมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

“คิดจะปกป้องลูกสาว ดูสังขารตัวเองก่อนไหมคะ คุณปัทมา”

“หลบไปแม่ ปรายตบกับมันเอง วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายด้วยมือของฉัน ฉันจะทำให้แกได้รู้ นังเด็กปีศาจ ว่านังปวิตรา วรรณกาญจน์ คนที่หน้าโง่ยอมให้แกโขกสับเมื่อก่อน มันได้ตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว ฉันเกลียดแก นังช่อ!”

พูดจบปวิตราก็พุ่งเข้าหาร่างของช่อแก้วอย่างขาดสติ ลืมไปเสียสนิทว่าต้องการเพียงแค่ยั่วอารมณ์อีกฝ่ายให้เดือด ในยามนี้ เธออยากจะฉีกทึ้งดึงเนื้อหนังของอีกคนให้ย่อยยับไปกับตา เธอเกลียด เกลียดเด็กปีศาจตรงหน้าจนสามารถฆ่ามันให้ตายได้เลยในวินาทีนั้น

หากแต่เด็กปีศาจที่เตรียมพร้อมตั้งท่ารออยู่แล้วก็ไม่ยอมให้เสียชื่อ ไม่รอให้ร่างนั้นได้ถึงตัว เมื่ออีกคนพุ่งเข้ามาเท้าเล็กก็ยกขึ้นถีบทันควัน ปวิตรากระเด็นล้มลงไปกองกับพื้นแข็งทำให้เจ็บจุกจนต้องครางโอดโอย นี่หรือคนที่บิดาบอกปวดท้องจะเป็นจะตายก่อนหน้า ฤทธิ์เยอะขนาดนี้มันคงดูน่าเชื่อเสียเหลือเกิน

ยิ่งคิดว่าบิดาโดนสองแม่ลูกนี้หลอก คนที่เริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ยิ่งเดือดขึ้นปุด ๆ รีบสาวเท้าตามไปกระหน่ำตบซ้ำอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ลืมไปเสียสนิทว่าเพิ่งให้สัญญากับใครบางคนมาหยก ๆ ว่าจะไม่รังแกผู้หญิงตรงหน้านี้อีก

“คุณช่อ คุณปราย อย่าครับ พอเถอะครับ” นายก้านพยายามจะแยกทั้งสอง แต่ก็โดนลูกหลงจากนายสาวไปหลายที 

“นังจุ๊บแจง แกมัวทำอะไรอยู่ เข้าไปช่วยลูกสาวฉันสิ แกจะปล่อยให้มันตบลูกฉันตายก่อนหรือไง”

“ดะ ได้เลยค่ะคุณปัทม์”

คนรับใช้สาวถึงกับกลืนน้ำลายฝืดคอเมื่อได้ยินคำสั่งผู้เป็นนาย เข้าไปก็ตายเห็น ๆ แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ กำลังจะเข้าไปดึงตัวคนที่ได้เปรียบอยู่เหนือร่างบางของนายสาวออก แต่เสียงทรงพลังของใครคนหนึ่งกลับดังขึ้นหยุดทุกอย่างลงเสียก่อน

“หยุดนะ ยัยช่อ”

“พ่อ!”

ความตกใจมีไม่น้อยเมื่อหันไปเห็นหน้าผู้เป็นเจ้าของเสียง ร่างบางที่นั่งทับอยู่เหนือคนที่นอนสะบักสะบอมอยู่ข้างล่างก็รีบยันกายลุกขึ้นจากอีกคนทันที

ปัทมารีบเข้าไปพยุงบุตรสาวให้ลุกขึ้นตาม

เมื่อสติเริ่มกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง ช่อแก้วก็เริ่มคิดได้

เธอพลาดไปแล้วช่อแก้ว เธอยอมให้ความโกรธเข้าครอบงำจนขาดสติ พ่อต้องโกรธและเกลียดเธออีกแน่ ๆ

“แกยังจำได้หรือว่านี่น่ะพ่อแก”

“ทำไมพ่อพูดอย่างนั้นล่ะคะ พ่อเป็นพ่อของช่อนะ ช่อมีพ่อแค่คนเดียว ทำไมช่อจะจำพ่อไม่ได้”

หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือ เจ็บปวดนักกับน้ำเสียงแข็งกระด้างของคนเป็นพ่อ นี่หรือคำแรกที่พ่อเอ่ยทักเมื่อเห็นหน้าเธอ คำว่าคิดถึง คำว่าห่วงใย คำว่ารักและอ้อมกอดอบอุ่นที่ฝันหามาตลอดห้าปีล่ะมันอยู่ที่ไหน ยิ่งมองเห็นสายตาของบิดาที่มองมาไม่ต่างจากตัวเสนียดของบ้าน ความเจ็บปวดก็ยิ่งปะทุขึ้นในหัวใจ

“แล้วแกเคยเห็นหัวพ่อคนนี้บ้างไหม แกเคยนึกถึงความรู้สึกของไอ้หัวหงอกหัวขาวคนนี้บ้างไหม ทำไมแกถึงยังสร้างเรื่องได้ไม่จบไม่สิ้น ฮะ!” เสียงตวาดของบิดามาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่ปะทะเข้ากับแก้มนวลด้วยโทสะ 

“พ่อออ!” เสียงสั่นครางออกมาเบาหวิวอย่างเสียขวัญ 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ช่อแก้วโดนบิดาตบหน้า หากแต่ทุกครั้งที่โดนเพราะนั่นเธอผิดที่หาเรื่องสองแม่ลูกนี้ก่อน แต่ครั้งนี้ไม่เลย...มันไม่เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด

“พ่อตบช่อ พ่อไม่ถามช่อสักคำว่าทำไม...”

หญิงสาวปล่อยให้น้ำตาไหลรินมาเป็นสาย หากแต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดจากแรงปะทะของฝ่ามือ แต่มันเจ็บลึกที่หัวใจ ยากนักที่จะทำใจยอมรับว่าบิดารักคนอื่นมากกว่าเธอที่เป็นลูกแท้ ๆ 

“พ่อไม่ใช่พ่อชาติคนเดิมของช่อแก้ว ของแม่พิมพ์ พ่อไม่รักช่อกับแม่แล้วใช่ไหม พ่อไม่ต้องการช่อ ไม่อยากเห็นหน้าช่อ ไม่เคยคิดถึงช่อเลย ทั้งที่ช่อคิดถึงพ่อ...ตลอดเวลา”

“แกจะพูดให้มันได้อะไร พูดให้ใครต่อใครเขานึกสมเพชแกอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อแกทำตัวแกเองทั้งนั้น เคยบ้างไหมที่จะสร้างชื่อเสียงให้คนอื่นเขาชื่นชม ฉันต้องคอยแบกหน้าหลบหนีนักข่าวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันไม่ใช่เพราะมีลูกที่น่ายกย่องอย่างแกหรือไง กลับมาไม่ถึงวันก็ก่อเรื่องให้ฉันได้ปวดหัวซะแล้ว แกคิดว่าสมควรไหมที่ฉันจะคิดถึงแก อยู่ดี ๆ อย่างคนอื่นเขา แกทำไม่เป็นหรือยังไง”

“ค่ะ ช่อมันเลว ช่อมันตัวก่อเรื่อง ไม่เหมือนลูกสาวคนใหม่ของพ่อ ดีทุกอย่าง ถ้าการที่ช่อไม่อยู่บ้านหลังนี้เป็นความสุขของพ่อนัก ช่อก็จะไป ขอโทษนะคะที่กลับมาแล้วทำให้พ่อเดือดร้อน ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วพ่อไม่ต้องการ ช่ออยู่กับป้าพิณตลอดไปจะดีกว่า!”