คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Mission 1
ท่ามกลางความเงียบสงบร่างๆหนึ่งเดินทอดน่องไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เขาหยีตาเล็กน้อยเมื่อแสงแดดสอดแทรกผ่านกิ่งไม้เล็กๆมากระทบใบหน้าเขา กลิ่นหมู่มวลดอกไม้พากันส่งกลิ่นหอมหวานตลบอบอวลทั่วพื้นที่ แม้จะงดงามแต่หากเชื่อใจไม่ได้ หมู่มวลดอกไม้พวกนี้ก็เหมือนกับผู้คนแม้จะน่าเข้าหาแต่หากเผลอไผลไปสักนิดก็จะตกเป็น ‘เหยื่อ’ โดยไม่รู้ตัว
หลังจากที่แยกกันจากจุดเริ่มต้นเขาก็วิ่งเข้าป่ามาสักพัก จนกระทั่งรู้สึกห่างไกลจากผู้คนเขาจึงเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ เพราะในตอนแรกเขาไม่ได้คิดว่าจะไปที่ไหน ขอเพียงห่างไกลจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆเป็นพอ
“ให้ตายเถอะ” เขาบ่นพึมพำเล็กน้อย ความรู้สึกหน่วงๆในอกมันทำให้เขาอึดอัดเหลือเกิน เกมนี้เป็นเกมที่ทำให้เขาอดผวาไม่ได้ เขาไม่ใช่คนเก่งและแถมไม่ใช่คนเอาตัวรอดได้ดี อีกทั้งที่หนักที่สุดคือความใจอ่อน เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในชีวิตมันราวกับความฝันที่มีแต่ในนวนิยายกับจินตนาการ แต่วันๆนี้เขากับได้มายืนอยู่ตรงนี้และรับรู้ว่านี่ไม่ใช่ฝันอีกต่อไป
“น้ำจำเป็นแต่อันตรายชะมัด”เขาบ่นอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพยายามหาที่พักที่ดูมั่นคงและไม่อันตรายซึ่งแน่นอนว่ามันหายากจนน่าใจหายเลยล่ะ เขาก็อยากจะไปอยู่ใกล้ๆกับแม่น้ำอยู่หรอกนะแต่ทว่าน้ำเป็นสิ่งที่สำคัญคนทั่วไปก็ต้องคิดอย่างนั้น ถ้าเขาไปตอนนี้ก็มีหวังได้เกิดการนองเลือดเป็นแน่
ชายหนุ่มเพ่งพินิจอยู่สักพักก็ตัดสินใจหาแม่น้ำถึงแม้จะเสี่ยงไปหน่อยแต่ไม่มีอาหารยังพอว่า ไม่มีน้ำคงไม่ไหว ถ้าหากเขาเลือกที่จะหาที่พักห่างไกลจากแม่น้ำไม่มากไม่น้อยเกินไปมันคงจะเป็นการดีเสี่ยงหน่อยแต่ก็พอคุ้มค่าละนะ
เมื่อตัดสินใจเสร็จแล้วเขาจึงกระชับกระเป๋าเป้คู่ใจให้เข้าที่ก่อนจะมุ่งไปหาแม่น้ำที่เขาคาดไว้
2 ชั่วโมง ผ่านไป
ร่างสูงโปร่งเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ ตามผืนป่ากว้าง ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อจุดหมายที่เขาคาดไว้กลับกลายเป็น ..
“ดงกล้วย!”เขาปล่อยเป้ลงอย่างเหนื่อยอ่อน นี่การเดินเนิ่นนานของเขากับกลายมาโผล่อยู่ที่นี่ !?
เขาอยากจะลงไปร่ำไห้กับพื้นหนักๆให้กับความบ้าบอของตัวเองเหลือเกิน .. เขาคิดเพียงว่าเอ่ยสถานที่ไหนแล้วก็จะไปโดยง่ายราวกับตัวเอกในนิยายที่เขาเห็นบ่อยๆ แต่ทว่าภาพตรงหน้ากลับทำให้เขาทรุดและคิดได้ว่าชีวิตจริงนั้นไม่เหมือนในนิทานหรือนิยายเรื่องไหนๆ หากเขาไม่รู้ทิศทางต่อให้เดินให้ขาฉีกก็ไม่สามารถไปยังจุดมุ่งหมายอย่างที่คาดได้
“เอาว้า อย่างน้อยก็มีกล้วย! ..กล้วยที่แสนอิ่มท้อง”เขาพยายามฉีกยิ้มให้กับตัวเองในความเลวร้ายนี่ก็ยังดีที่เขามีอาหาร ส่วนน้ำเขาค่อยว่าที่หลังก็ได้
คิดในใจเสร็จสรรพเขาก็หยิบมีดเล็กที่เหน็บตรงต้นขาออกมา
“เดี๋ยวก่อน! ถ้าที่นี่มีอาหารไม่แน่ว่าจะต้องมีคนมาแน่ๆ ไม่ได้การละ” คิ้วเข้มๆ(?)ขมวดน้อยๆ อย่างใช้ความคิด ก่อนเขาจะเผยยิ้มอันหล่อเหลาออกมา
“คงไม่มีใครคิดแน่ๆ หึหึ”
5 นาทีต่อมา
หลุมขนาดเล็กก็บังเกิดขึ้น หลุมนี้มีขนาดใหญ่กว่าตัวคนเล็กน้อยและมีขนาดลึกไม่มากร่างโปร่งผู้งดงามยิ้มให้กับผลงานของเขาเล็กน้อยก่อนจะลงไปนอนดู(?) ว่าพอเหมาะพอดีไหม
“ในที่สุดที่พักก็เสร็จซะที” เขาจัดการวางกระเป๋าเป้ไว้ในหลุมนั้น ก่อนจะเดินไปยังต้นกล้วยที่ใกล้ๆ หลุมเขาตัดใบตองมาโปรยรอบพื้นที่ ก่อนจะนำใบตองบางส่วนมาไว้ใกล้ๆ หลุมเพื่อใช้พลางหลุมลับ(?)ของเขา
ซวบ ซวบ !
เสียงฝีเท้าของคนที่มาแต่ไกลทำให้โฮเช่ชะงักกึก ก่อนจะหลีบหลบในหลุมที่ตนเตรียมไว้แล้วเอาใบตองมาปิดทับร่างและหลุมของตน
“ โชคดีสุดๆ!!” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นจากอีกมุม โฮเช่เหลือบตามองผ่านช่องเล็กๆ ของใบตองเขาพบกับสาวร่างเล็กกะทัดรัด เธอก้มๆเงยเก็บกล้วยลงกระเป๋าอย่างดีใจ ใบหน้าหวานที่คุ้นเคยกันดีของ ‘เนออน’ ทำให้เขาวางใจเล็กน้อยว่าหากเขาไม่อุกอาจไปทำร้ายก่อนคงไม่โดนเล่นงาน
เวลาผ่านไปสักพักร่างเล็กๆนั่นก็จากไป โฮเช่ลุกขึ้นมาจากหลุมก่อนจับใบตองไปกองข้างๆหลุมเหมือนเดิม เขาเลือกที่จะละความสนใจเนื้อตัวที่เปรอะเปื้อนดินของเขา เพราะตอนนี้เขาควรรีบลงมือเก็บกล้วยพวกนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะมีใครมาแย่งมันไปอีก
เขาจัดการหยิบมีดที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้มาตัดแบ่งกล้วยให้ไม่กินเนื้อที่ในกระเป๋ามากนัก
ซวบ ซวบ!
เสียงบางอย่างเสียดสีไปตามกิ่งไม้ใบหญ้าดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งของโฮเช่รีบเก็บสิ่งของลงหลุมที่ตัวเองเตรียมไว้ทันที ก่อนที่เขาจะรีบพาตัวเขาไปซ่อนทันที
ตึก ตัก ตึก ตัก!
ราวกับถูกบีบอัดหัวใจอย่างหนักหน่วง เมื่อช่องเล็กๆที่สามารถมองผ่านไปได้ ปรากฏฝูงลิงบาบูนจำนวนหนึ่ง ร่างแกร่งของโฮเช่อดที่จะสั่นน้อยๆอย่างตื่นตะลึงไม่ได้ ความน่หวาดผวานี้ทำให้เขาเผลอลืมหายใจไปชั่วครู่
ซวย ซวย ซวยที่สุด!!
เขาคิดว่านี่จะเป็นที่ดีสำหรับเขาแล้ว แต่ทว่าเขาลืมคิดถึงสัตว์พวกนี้ที่จะคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆแหล่งอาหาร!!
คิ้วเข้มๆของเขาขมวดกันแน่อย่างใช้ความคิด คนอย่างเขาจะต้องไม่มาตายอย่างน่าเอนจอนาถแบบนี้ คนอย่างท่านชายต้องตายท่ามกลางหญิงงามเท่านั้น!!
เจอหมีให้แกล้งตาย เจอลิงให้ทักทาย
ราวกับคำที่สวรรค์ส่งมาโปรดเมื่อเขานึกถึงคำพูดหนึ่งจากใครไม่แน่ชัด แต่ทว่าตอนนี้มันกระจ่างชัดในใจ
“ทักทาย..ทักทายสินะ”เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
พรวด!!
ร่างสูงโปร่งของเขาทะลึ่งพรวดขึ้นมานั่งทันที เหล่ใบตองร่วงหล่นจากร่างเขาประปราย
“เฮ้ ว่าไงพวก” ใบหน้าคมส่งยิ้มหวานให้ฝูงลิงนั่น
ชั่วขณะนั้นราวกับมีคนมาหยุดนาฬิกาไว้ ฝูงลิงนั่นจดจ้องชายแปลกหน้าอย่างสงบนิ่ง ..รอยยิ้มของโฮเช่เริ่มจืดจางลงพร้อมๆกับฝูงลิงที่เริ่มแยกเขี้ยวจมน้ำลายอย่างน่าหวาดผวา ดวงตามคมของมันมองมาอย่างมุ่งร้าย และก่อนที่มันจะกระโจนเข้าใส่โฮเช่ก็รีบคว้ากระเป๋าเป้แล้วโกยอย่างไม่คิดชีวิตทันที!!
“บัดซบ!! ใครมันบอกให้ทักทายมันไม่เห็นจะยิ้มตอบอย่างน่ารักเลย แถมแยกเขี้ยวใส่แบบนี้”เขาขบเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคืองคนที่พูดนั่น เขาแทบอยากจะกลับไปหาตัวหมอนั่นและจัดการเฉือดทิ้งซะ! แต่ทว่าตอนนี้เขาต้องเอาตัวรอดจากฝูงลิงนี่ให้ได้ก่อน
แควก!
เสื้อตัวเก่งเขาขาดเป็นทางยาวจากเนื้อมือของลิงตัวหนึ่ง และก่อนที่เขี้ยวแหลมๆนั่นจะกัดลงที่ต้นแขนเขา เขาก็จัดการถีบใบหน้ามันเต็มแรง!! การถีบครั้งนี้ทำให้ฝูงลิงยิ่งหึกเหิมจะฆ่าเขามากกว่าเดิมเสียอีก!!
“ให้ตายเถอะ!” เขาเร่งสปีดฝีเท้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใช้กระเป๋าเหวี่ยงไปรอบๆ เพื่อปัดเหล่าลิงตัวร้ายที่จะเขมือบเขา!
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคิดว่าเขาวิ่งได้เร็วติดจรวดขนาดนี้! ตอนนี้เขาไม่มีจุดหมายปลายทางอะไรทั้งนั้นขอแค่ให้หลุดพ้นจากฝูงลิงบ้าๆนี่เป็นพอ!!
ฟึ่บ ฟึ่บ !
“ลำธาร” โฮเช่หยุดชะงักมองภาพตรงหน้า นี่เป็นสถานที่เขาเดินหามันในที่สุดเขาก็เจอมันแบบฟลุ๊คๆ!
“ลิงล่ะ!?” เขารีบหันไปมองข้างหลังอย่างหวาดผวา เมื่อตอนแรกมันไล่กวดเขาไม่คิดชีวิต แต่ทว่าวิ่งมากสักพักการเคลื่อนไหวของพวกนั้นก็ราวกับช้าลง
“หายไปไหนแล้ว ?”คิ้วเข้มขมวดปมอย่างสงสัย แต่เขาก็ละความสนใจไปเมื่อคิดได้ว่าการจากไปของพวกมันดีสำหรับเขามากกว่ามานั่งกังวล
เขาเดินไปหยุดอยู่ริมลำธารก่อนจะจัดการเอากระติกมาเติมน้ำที่ร่อยหรอไปจำนวนมากให้เต็มเท่าเดิมและจัดการล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
“ค่อยกลับมาดูดีหน่อย” เขายิ้มอย่างพอใจกับเงาของตนเอง(?)ที่ตอนนี้สภาพหล่อเหลาและงดงามหาใครเปรียบ
ในขณะที่เขากำลังชื่นชมเงาอยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่งที่ทำให้เขาต้องผวาแล้วหันไปมองอย่างรวดเร็ว
“อ๊ากกกกกกก!!”ร่างคุ้นเคยของลูคัสถูกจระเข้ตัวยักษ์งับขาสะบัดไปสะบัดมาอย่างน่าหวาดเสียว ชายหนุ่มกรีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวด
“ลูคัส!!” โฮเช่ตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ และนั่นมันทำให้จระเข้ตัวนั้นเปลี่ยนทิศทางมาหาเขาอย่างรวดเร็ว!!
ร่างมหึมาของมันดำผุดดำว่ายอย่างรวดเร็ว จนมาโผล่ฝั่งที่เขายืน!!
“อย่านะโว้ย!!” โฮเช่แหกปากลั่นก่อนจะเริ่มโกยอีกครั้ง
คำว่าวิ่งไม่คิดชีวิตวันนี้เขาได้สัมผัสมันอย่างใกล้ชิดถึงสองครั้งสองครา!! นี่มันเวรกรรมอะไรของเขาก็ไม่ทราบแน่ ที่ต้องมาหนีลิงปะจระเข้แบบนี้!!
“โถ่เว้ยย! เป็นจระเข้บ้าอะไรวิ่งบนบกเร็วแบบนี้!!” เขาก่นด่ามันอย่างมีน้ำโหพร้อม พยายามกระโดดไปตาม โขดหิน ต้นไม้ที่ล้มพาด เพื่อให้มันตามได้ช้าลง
“แฮ่ก แฮ่ก” ลมหายใจเขากระชั้นขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ เมื่อเขาเห็นระยะห่างที่พอสมควรเขาจึงตัดสินใจดึงมีดออกมาแล้วเสียบไปยังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอย่างแรงให้มันจมเข้าไปเล็กน้อย ก่อนจะปีนป่ายต้นไม้ด้วยความเร็ว
“ต้องขอบคุณพวกพ่อบ้านที่ทำให้เขาปีนหนีไปบนต้นไม้บ่อยๆซะแล้ว” ริมฝีปากคมเผยยิ้มอย่างเบาใจเมื่อเห็นว่าเจ้าจระเข้ตัวดีวนไปวนมารอบต้นไม้แล้วจากไป
“เอาเกือบตายแน่ เฮ้อ ” เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะพิงไปกับต้นไม้ใหญ่ เพียงวันเดียวเขาก็ผจญภัยหนักขนาดนี้ แล้ววันข้างหน้าเขาจะเอาชีวิตรอดไปได้ถึงเมื่อไหร่เนี่ย
จ๊อก จ๊อกก
เสียงเล็กๆหวีดออกมาเบาๆเพื่อประท้วงว่าเจ้าของควรจะหาอะไรใส่ท้องได้แล้ว โฮเช่ปลดกระเป๋าสะพายออกจากบ่า ก่อนจะหยิบอาหารกระป๋องที่ได้มาออกมาประทังชีวิต
“กินนี่ก่อนแล้วกัน” เขาบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะ ละเมียดละไมกินอาหารกระป๋องอย่างช้าๆ เพราะเขาคิดว่าการอยู่บนต้นไม้สูงนี่ก็คงทำให้เขาปลอดภัยไประยะหนึ่งล่ะนะ
10 นาทีต่อมา
อาหารกระป๋องก็ถูกจัดการหมดลงในที่สุด โฮเช่เก็บกระป๋องลงกระเป๋าให้เรียบร้อยเพื่อไม่ทิ้งหลักฐาน เขากะจะผักสายตาสักพักแล้วหาที่พักอันปลอดภัย
กุบกับ กุบกับ!!
เสียงฝีเท้าหนักๆทำให้เขาเบียดตัวกับต้นไม้แนบแน่นราวกับรักมันปานจะดูดดื่มกลืนกินไปกับมัน
“ว๊ากกกก!!” เสียงทุ้มติดหวาน(?) กรีดร้องมาแต่ไกล ก่อนจะปรากฏภาพชายหนุ่มน่ารัก(?) คนหนึ่งวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ใบหน้าน่ารักๆชุ่มไปด้วยเหงื่อ ดวงตามกลมโตฉายแววตื่นตะลึง และเมื่อไล่มองไปยังเบื้องหลังเขา ก็พบกับกระทิงยักษ์ตัวหนึ่งวิ่งไล่ขวิดเขาไม่คิดชิต
“เยล ไปทำอีท่าไหนถึงห้อยตัวอันตรายมาแบบนี้เนี่ย”โฮเช่พึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมมองภาพตรงหน้า
ฮึ่มมมม !!
เมื่อร่างของเยลวิ่งผ่านต้นไม้ที่เขาอยู่พ้นไป ก็มีสิ่งที่ทำให้เขาตื่นตะลึงอีกครั้ง!!
“ฮึ่มมมม” เสียงกระทิงยักษ์ร้องขู่ฟ่อดังมาไม่ไกล มันไม่ได้วิ่งตามเยลไปแล้ว แต่ทว่ามันเล็งเขาที่อยู่บนตนไม้แทน!!
“โถ่เว้ย!!” โฮเช่ตะโกนออกมาอย่างหัวเสียเมื่อกระทิงตัวนั้นใช้เขาชนกับต้นไม้ของเขาอย่างแรง จนมั่นสั่นคลอน!
“กระทิงบ้าเอ้ย!!” เขาก่นด่ามันอย่างคับแค้นใจ ก่อนจะกระโจนไปยังต้นไม้ใกล้เคียง
“โอ๊ย!!” ร่างเขาห้อยต่องแต่งบนกิ่งไม้อีกต้นอย่างอเนจอนาถ แต่ทว่าแม้ท้องเขาจะฟาดกับต้นไม้เขาต้องข่มความเจ็บไว้ เพราะโชคยังดีกระทิงยังไม่รู้ตัวว่าเขสกระโจนมาต้นนี้แล้ว
โฮเช่รีบกล้ำกลืนข่มความเจ็บปีนลงจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าถ้าหากต้นไม้นั่นล้มลงเมื่อไหร่กระทิงจะรู้ตัวทันที ดังนั้นเขาจึงวิ่ง และวิ่งสุดแรง!!
“นี่มันวันวิ่งมาราธอนหรือไงฟะ!”
แม้ปากจะบ่นแต่เขาก็เลือกที่จะวิ่งต่อไปไม่หยุดในชีวิตนี้เขาไม่เคยรู้สึกหวงแหนชีวิตเท่าวันนี้มาก่อนเลย วันที่ชีวิตเขาจะขาดง่ายๆทุก 5 นาทีแบบนี้!!
ผลัก!!
ด้วยความที่วิ่งสุดแรง ทำให้เขาไม่สามารถเบรกได้ทันท่วงทีเมื่อมีใครคนหนึ่งโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้โดยไม่ตั้งตัว
“โอ๊ย!!” ความเจ็บปวดจากการที่กระแทกกิ่งไม้ทำให้เขาเจ็บปวดขึ้นไปอีกเมื่อต้องชนกับใครคนหนึ่งจนล้มไปกระแทกพื้น
“รีโน่!!”ดวงตามคมของโฮเช่เบิกกว้าง เมื่อเขาเจอทีมศัตรู!!
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เจอลิง เจอจระเข้ เจอกระทิง และยังมาเจอศัตรู!!
ชิ้ง!
มีดเล่มเล็กถูกชักออกมาจากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย อย่านะ!” ยังไม่ทันได้ห้ามมากกว่านั้นร่างนั้นก็พุ่งกระโจนมาแทงเขาอย่างรวดเร็ว..ยังดีที่เขากลิ้งหลบอย่างฉิวเฉียด จนปลายมีดบาดเพียงใบหน้าเขาเล็กน้อยเท่านั้น
“ใจเย็นเพื่อน..วันนี้ไม่ใช่วันที่เรามาสู้กันนะ.. เห็นด้านนู้นมั้ย ? กระทิงกำลังจะมาเราควรหนี เฮ้ย! ” ยังไม่ทันที่ได้อธิบายจบ ร่างนั้นก็กระโจรเข้ามาอีกครั้งพร้อมเตะสีข้างโฮเช่เต็มแรง
“อุก!” ร่างโปร่งงอตัวอย่างเจ็บปวด และก่อนที่รีโน่จะได้เอามีดแทงเขาสมใจ เขาก็รีบคว้าข้อมือของอีกฝ่าย
“บอกแล้วไงว่ากระทิงกำลังมา!!” เขาตะโกนใส่หน้ารีโน่ด้วยหลากอารมณ์ กังวลก็กังวล โกรธกก็โกรธ มันปะปนจนแทบระเบิด!!
โฮเช่จัดการบิดข้อมืออีกฝ่ายจนมีดอีกฝ่ายหลุดมือ ก่อนที่จะถีบท้องอีกฝ่ายอย่างแรงจนอีกฝ่ายล้มไปกองกับพื้น
“เชิญเสวยสุขกับกระทิงไปแล้วกัน” พูดจบโฮเช่ก็รีบออกตัววิ่งอีกครั้งเพราะได้ยินฝีเท้าของกระทิงแว่วมา
“จะหนีไปไหน!” รีโน่ตวาดกร้าวแล้วกระชากข้อเท้าของโฮเช่อย่างแรงจนโฮเช่ที่ออกแรงวิ่งล้มลงหน้าครูดกับพื้นเต็มๆ
“ปล่อยนะเว้ย” โฮเช่กระหน่ำถีบไปเต็มหน้ารีโน่เพื่อให้รีโน่ปล่อยข้อเท้าตน แต่ทว่ามือนั่นกลับบีบข้อเท้าเขาแน่นไม่ยอมปล่อย
“กรรข์!!”เสียงร้องดังมาแต่ไกลทำให้โฮเช่ชะงักอย่างตกใจ
“มันมาแล้ว!!”โฮเช่รีบกระหน่ำทีบไปเต็มใบหน้ารีโน่เพื่อหวังเอาตัวรอด
ยังไม่ทันที่รีโน่จะปล่อยข้อเท้าตนกระทิงก็ปรากฏกายขึ้น ใบหน้ามันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและอาฆาต มันวิ่งตรงมาที่เขาและรีโน่โดยไม่ยั้งฝีเท้า ก่อนที่มันจะก้มต่ำเพื่อหวังจะปลิดชีพเหยื่อทั้งสองด้วยเขาของมัน!!
“อย่าโกรธกันเลยนะ..มีนไม่มีทางเลือกจริงๆ”โฮเช่พึมพำเบาๆ และวินาทีที่กระทิงพุ่งเข้ามาเขาก็จัดการดันร่างรีโน่ไปรับเขาคู่นั้นของมันเต็มๆ!!
เลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากไหล่ทั้งสองข้างของรีโน่ ก่อนที่ร่างนั้นจะสิ้นใจคาเขาคู่นั้นทันที!
โฮเช่รีบรวบรวมสติทั้งหมดไว้แล้วเบือนหน้าออกจากภาพตรงหน้า เขารีบตะเกียดตะกายหนีอีกครั้ง การหนีครั้งนี้ไม่ใช่การวิ่งหนีแบบทุกที แต่มันคือการหนีความผิด ความดำมืดของจิตใจตัวเองที่ทำเพื่อเอาตัวรอด!! เคยมีคนพูดไว้ใจที่น่ากลัวที่สุดคือใจมนุษย์เพราะยามที่ตัวเองตกอยู่ในอันตรายแล้วก็จะยอมทำทุกอย่างเพื่อตัวเองอยู่รอด!!
ตลอดมาเขาไม่เคยเชื่อมัน แต่วันนี้เขารู้แล้วแม้แต่ตัวเองก็หวาดกลัวจนทำลายชีวิตผู้อื่นลงไป!!
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ..มันแค่อุบัติเหตุ” นั่นคือข้ออ้าง เขารู้ดีว่าจิตใจในส่วนลึกๆเขาตั้งใจจะหลุดพ้น แล้วป้ายความผิดว่ารีโน่ผิดเองที่ไม่เชื่อเขา รีโน่สมควรจะโดนเพราะจะฆ่าเขาก่อน มันคือข้ออ้างที่เห็นแก่ตัว!! เพราะแท้จริงแล้วเขารู้ดี เขารู้ดีว่าเขาเนี่ยแหละที่หวาดกลัวจนเอารีโน่มาเป็นกำบัง!!
โฮเช่ออกวิ่งไปเรื่อยๆ อย่างไร้ทิศทาง เขาต้องการหนี..หนีไปจากกระทิง และหนีจากความผิดบาปในหัวใจตัวเอง … โดยที่รู้ดีว่ามันจะตราตรึงในใจไปชั่วกัปชั่วกัลป์
ตุ๊บ!!
ความไม่ดูทางทำให้เขาสะดุดล้มลงในบ่อน้ำแร่ ร่างทั้งร่างของเขาเปียกปอนไปหมดเขาตบน้ำแรงๆ หวังระบายความอึดอัดและอัดแน่นในใจ
“บ้าเอ้ย!!..ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้…”เขาพึมพำกับตัวเองคนเดียวอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะพยายามใช้น้ำล้างไปทั่วตัว
ออก ออกให้หมด ออกทั้งเลือดรีโน่ และออกทั้งความดำมืดในจิตใจ ล้างมันออกให้หมด!!
“สวรรค์ลูกทำผิดพลาดไปแล้ว..”เขาซบใบหน้าลงกับมืออย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เขาไม่อยากไปไหนแล้ว เขาอยากให้น้ำ มันซัดทุกอย่างไปให้หมด ชะล้างทุกอย่างให้มันหายไป ราวกับมันคือฝันร้ายที่เมื่อลืมตาแล้วจะไม่อยู่ในความทรงจำ….
Mission Complete
---------------------------------------------------
รีโน่อย่าโกรธกันเลยนะ เค้ามีเหตุผลนะ 55 ไม่ได้ฆ่าเพราะใส่ใจ เพราะรีโน่ไม่น่ามีใครฆ่าก็เลยฆ่า เพราะยังไงก็ไม่ออกจากเกมอยู่แล้ว > <
ความคิดเห็น