คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ฉันเกลียดนาย
ผมมอ้ายมอวาหาร่าสูที่ผมอยาเอ แ่ไม่มีแม้แ่วี่แวว หรือว่าเาลับไปแล้ว -*-
หมับ!
“อ๊ะ!” อยู่ๆ ็มีมือนิรนามมาับแนอผมไว้แล้วลาไปเยๆ ผมใพยายามสะบัมือออามืออเา แ่็ไม่หลุ พอผมเยหน้าไปมอเา แม้ะเห็น้านหลัแ่ผม็ำไ้...
เระ! O_O
เระลาผมไปเรื่อยๆ ในสวนที่สบๆ ที่ไม่มีใรเลยสันเียว
เาปล่อยแนผมให้เป็นอิสระ แล้วหันหน้าลับมามอผม
อาาศหนาวมาทำให้ผมเอามือมาออแล้วถูแนัวเอแ้หนาว นึโธรัวเอที่ลืมหยิบเสื้อโ้มา้วย =*=
ฟุบ!
“ใส่ะ” เระถอเสื้อโ้ที่เาใส่อยู่ในโยนลมาบนหัวผม
“ไม่เอา” ผมส่ืนไป
“้อใส่”
“เอ๊ะ! -*-“ ผมเริ่มหุหิ
“ื้อริๆ” เระรับเสื้อโ้ืนแล้วอยู่ๆ ็เินอ้อมมาใส่ให้ผมาทา้านหลั
“บอแล้วไว่า...” ผมหยุพูเมื่อู่ๆ เระ็อผมาทา้านหลั เาเอาามาเยับไหล่อผม ลมหายในที่รรวยรินอยู่ที่หูอผม ทำให้ผมรู้สึร้อนั๊ี้แปลๆ
ผมยืนนิ่อยู่เยๆ ให้เาอ โยไม่ัืน ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมผมไม่ิ้นัืนเหมือนแ่่อน แ่ว่าอ้อมออเาทำให้ผมรู้สึอบอุ่นมาเลย ผมิถึสัมผัสนี้นเือบปล่อยให้น้ำาไหล แ่ผม็เ็บน้ำาไว้ไม่ให้ไหลออมา
ผมเริ่มยับริมฝีปาพูเ้าุประส์อัวเอ
“เระ...ันแ่เอาอมาืน”
เระลายอออ ผมึหันหน้าลับไปหาเา แล้วล้วหยิบสร้อยาวออมา
เระ้อมอมัน้วยสายามเหมือนำลัิวิเราะห์อะไรบาอย่า แล้วเา็หยิบสร้อยไปามือผม
ผมหันไปมอทาอื่น ไม่ล้ามอเระรๆ เพราะผมลัวว่าเาะทำร้ายผมอี ที่ผมโมยอสำัอเามา เาโธร เาะลโทษผมสินะ...
ผมลัววามรุนแร ผมึไม่ล้าที่ะยืนรนี้อี่อไป ผมึหันหลัเินออมา...
แ่เระ็เอื้อมมือมาว้าแนผมไว้ แล้วึเ้าหาัว ไม่ให้ผมไปไหน เาเอามือมาเยาผมให้สบสายาับเา แล้วเา็ยับริมฝีปา แล้วพูำพูแ่ประโยเียวที่ทำให้ผมถึับน้ำาไหล
“ันเลียนาย...”
ผมน้ำาไหลลอาบแ้มอย่าห้ามไม่อยู่ หัวใอผมมันเ็บไปหม
วินาทีนี้ผมรู้ัวเอทันทีว่าผมรัเระ ผมรัร่าสูรหน้า ผม้อารสัมผัสอนรหน้ามาแ่ไหน
แ่เาเลียผมแล้ว เาไม่ให้อภัยผมับวามผิรั้นี้ มัน็สมวรแล้วที่ผมทำไว้ับเา ผมหลอลวเาไว้มามาย
ผม...
เระเอานิ้วมือปาน้ำาอผมอย่าแผ่วเบา ผมสะบััวออาเระ
“ันเ้าใแล้ว...อย่าเ้ามาใล้ันอี อย่ามาเอันอีเลย อย่ามาทำอ่อนโยนับัน” ผมพ่นใส่ร่าสูรหน้า
ไ้โปร...ถ้าเลียผมอย่ามาให้ผมเห็นอี ผมเ็บเมื่อเห็นหน้าเา อย่ามาทำอ่อนโยนับผมเลย เพราะมันทำให้ผมิเ้า้าัวเอ และมันทำให้ผมหวัลมๆ แล้ๆ
เระึแนผมอย่าแรนผมเถลาไปนเา เาเอาสอมือมาโอบผมเ้าไปอแน่น ผมิ้นพยายามให้หลุาอ้อมอที่อบอุ่นนี้ แ่็ไม่หลุ
“ันเลียนายที่ทำให้ันิถึ ันเลียนายที่ทำให้ันเป็นห่ว ันเลียนายที่ทำัวน่ารั...” เระ้มลระิบที่้าหูผม ในะที่ผมนิ่อึ้ับสิ่ที่เาพู “ันเลียนาย...ที่ทำให้ันรันาย”
“วะ...ว่าไนะ” ผมถาม้วยเสียสั่นๆ
“ันรันาย” เระลายอแล้วเยาผมึ้นสายาเราประสานัน ผมเห็นแววาอเาริัเหมือนพยายามะสื่อว่าสิ่ที่เาพูเป็นวามริ ไม่มีแววล้อเล่นในแววาอเาเลย
“อย่ามาล้อเล่นนะ! -///-“ ผมรู้สึใบหน้าอผมร้อนผ่าวนิๆ เาล้าพูออมาไ้ยัไน่ะ!
“ันไม่ไ้ล้อเล่น ัน็ไม่รู้เหมือนันว่าั้แ่เมื่อไหร่ที่ันอยมอหาแ่นาย อยาเ้าใล้นาย ิถึแ่นาย เห็นว่านายน่ารั”
“=///=”
“นันมั่นใว่าวามรู้สึนี้ือ...ันรันาย”
“แ่...อุ๊บ!”
เระ้มลูบผม เามอบสัมผัสนุ่มนวลอ่อนหวานที่ผมิถึ ผมอึ้ไปสัพัแ่ไม่นานผม็หลับาพริ้มยอมรับสัมผัสนี้อเาแ่โยี ผมรู้สึโหยหาสัมผัสนี้ นเผลอยมือล้ออเาไม่ไ้ แ่ผมลับรู้สึถึรสอะไรบาอย่า ผมเลยผลัเาอออย่าแร...
“อะไรน่ะ!” ผมะโนถามแล้วเอามือุมปา
“อะไร?” เระถามพร้อมทำสีหน้าๆ
“รสสรอว์เบอร์รี่นั่น!”
“อ๋อ...เนี่ยนะเหรอ” เระล้วหยิบล่อลูอมรสสรอว์เบอร์รี่ออมาาระเป๋าาเ “ันอมไอ้นี่มา่อนน่ะ ทำไมเหรอ”
“ันเลียสรอว์เบอร์รี่!” ผมรัสปาเ็ี้แ่เลียสรอว์เบอร์รี่! T^T
“เอ... J” เระลาเสียยาวแล้วยิ้ม้วยสีหน้าเ้าเล่ห์นผมเริ่มใไม่ี
เระเปิล่อลูอมแล้วหยิบลูอมสรอว์เบอร์รี่เ้าปาหนึ่เม็ แล้วเา็ึผมเ้าหาัว
“อ๊ะ! เี๋ยว!...” ผมห้ามไม่ทันเมื่อเระให้ปาปิปาผมอีรั้ ราวนี้ผมไ้รับรสสรอว์เบอรรี่เ้ม้นว่าเิม เระใ้ลิ้นันลูอมสรอว์เบอร์รี่เ้าปาผม แล้วบรรูบร้อนแรมาึ้นเรื่อยๆ ผมไม่อบรสาิอสรอว์เบอร์รี่และไม่เยิะิน แ่ทำไมไม่รู้ เมื่อเป็นูบรสสรอว์เบอร์รี่อเระ ผมลับรู้สึว่ามันหวานละมุน นผมรู้สึว่าัวเอไม่่อ้านแล้ว ผมรับรสนั่นแ่โยี
ผมรู้สึว่าผมูบับเระนานมา ใอผมเ้นรัวแรวแทบไม่เป็นัหวะ
และแล้วเระ็ถอนูบออ
ผมรับประันไ้เลยว่าหน้าผมแมาแน่ๆ -////-
“ั้นันะทำให้นายอบรสอสรอว์เบอร์รี่เอ ^^”
“บ้า =////=”
เระแล้ผม! >O<
“ันรันายนะ”
“รู้แล้ว -_-///”
“แล้วนายล่ะ รัันไหม”
“ถะ...ถามอะไรน่ะ TwT///”
“รัผมหรือเปล่ารับ...” เระระิบ้าหูอผม้วยเสียนุ่นวลน่ารั นผมรู้สึั๊ี้
“ือ...” ผมไม่ล้าพูอ่ะ T-T///
“ริสมาสอีฟทั้ที ไม่ิะทำให้ผมเลยเหรอ T^T” เระทำหน้าหอยเหมือนะร้อไห้ แ่ทำไมูน่ารัในสายาอผม็ไม่รู้
เอ่อ...ผมลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันริสมาสอีฟ
“็...”
“(‘ ‘)” เระมอหน้าผมรอำอบ
“ือ...”
“(‘ ‘)”
“ัน...ันรันาย (. . ///)” ผมพูเสี้ยอู้อี้และ้มหน้าไม่ล้าสบาับเระ
“^^” เระยิ้ม้วยวามีใ
แล้วอยู่ๆ เระ็อ้อมมาอยู่้าหลัผม แล้วหยิบสร้อยาวมาใส่ที่ออผมให้ผมเสร็สรรพ ผมมอเา้วยวามไม่เ้าใ
“นี่มัน...” ผม้มมอสร้อยาวที่อยู่รออผม
“ันฝาให้นาย่วยูแลสร้อยนี้ไปพร้อมๆ ับหัวใอันไ้ไหม”
“บ้า! -_-///”
“ถือว่าเป็นอวัวันริสมาสอีฟอเราไ ^^”
“แ่ว่าสร้อยนี่ มันสำัมาไม่ใ่เหรอ”
“ใ่ มันสำัมา ันถึอยาให้นสำัที่สุเ็บไว้ไ”
“=///= แล้ว...แล้วนายไม่โธรที่ันโมยสร้อยนายเหรอ”
“ไม่หรอ...แ่ันสสัยอยู่เหมือนัน”
“...”
“ทำไมนาย้อโมยสร้อยัน้วย ใร้านายมา?” เระถาม้วยน้ำเสียริั ผม้อบอวามริไปสินะ U_U
“พ่อันบอให้ันโมยสร้อยอนายมาให้ไ้เพื่อวาล้าทาุมะ แลับอิสระในารเป็นนัร้ออัน”
“ันไม่เ้าใ พ่ออนายทำแบบนั้นไปทำไม”
“็พ่ออันเป็นหัวหน้ามาเฟียอิวยูไ...”
“...”
“นายไม่รู้เหรอ”
“-_-“
แปลว่าเาไม่เยให้นสืบประวัิอผมเลยสินะ -___-
ทุนรู้อยู่แล้วใ่ไหมล่ะ อะ...อ้าว...ผมยัไม่ไ้บอหรอเหรอ -_-?
“รู้อย่านี้แล้ว นายมั่นใเหรอที่ะฝาสร้อยนี่ไว้ที่ัน?”
“ไม่เป็นไรหรอ เพราะันไว้ในาย ^^” แล้วเระ็เปลี่ยนสีหน้ามายิ้มเหมือนเิม “ไม่ั้นนายให้พ่อนายไปั้นานแล้วล่ะ”
“อ่า...(_ _)” ที่ริ็เือบให้ไปอ่ะนะ
“แ่็ีอย่าหนึ่นะ...”
“อะไร?”
“็...มันทำให้เราไ้รัันไล่ะ ^^”
“นั่นสินะ =///=a”
“บับันนะ” เระมอสบาผมนิ่
“อะ...อื้อ -_-///”
แล้วเระ็ปิปาผมอีรั้นไ้ =////=
ความคิดเห็น