ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บาดหมาง&ควีนแห่งกริฟฟินดอร์
หลังจากที่ฉันกับแฮรี่ถูกศจ.มักกินนากัลเรียกเขาพบ เธอก็ได้พาฉันกับแฮรี่ไปที่กลุ่มของนักกีฬาควิชดิช ใช่...ฟังไม่ผิดควิชดิช!! โดยฉันถูกเลือกให้เป็นเชสเซอร์ตัวจริง เฮเลนเซียจะไม่ทนเฮเลนเซียจะกรีดร้อง ทำไมอยู่ๆถึงโดนลากให้เป็นนักกีฬาควิชดิชล่ะ?! ทำม้ายยยยยยยยยยยยยย!!*สติแตก*
"ยินดีด้วยนะ แฮรี่ที่นายได้เป็นซีกเกอร์ส่วนเธอ! เฮเลนเซียเธอได้เป็นเชสเซอร์ตัวจริงเลยนะ!ดีใจด้วย"
รอนเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจจนฉันได้ส่งยิ้มแหะๆไปให้ ต่างกับแฮรี่ที่ทำหน้าไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่จนเวลาผ่านไปจนถึงช่วงทานอาหารกลางวัน ฉันที่เดินเข้ามาพร้อมกับสองสหายก็เหลือบไปเห็น เด็กหนุ่มวัย11ปี เรือนผมสีบลอนด์ซีดกับดวงตาสีฟ้าซีดที่จ้องมาทางพวกเธออยู่
"ฉันนึกว่านายจะได้ขึ้นรถไฟกลับบ้านซะอีกนะพอตเตอร์"
น้ำเสียงที่ดูหยิ่งผยองเอ่ยขึ้นจนรอนตั้งท่าจะไปหาเรื่องกับเดรโกแต่ก็ถูกห้ามโดยฉัน และบอกให้พวกเขาเดินไปนั่งกันก่อน
"แฮรี่ รอนพวกนายไปกันก่อนเดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง"
ฉันดันหลังพวกเขาไปเพราะไม่อยากให้มีเรื่องพร้อมกับหยิบอาหารบางส่วนออกมา ก่อนจะกลับมาหาเดรโกที่กำลังยืนรอเธออยู่
"มีอะไรว่ามามัลฟอย ฉันไม่ได้มีเวลาว่างนักนะ"
เฮเลนเซียที่เดินนำเขาจนมาถึงทะเลสาบก่อนจะนั่งลงตามด้วยเขาที่นั่งลงตามเธออยู่ข้างๆ เฮ้อ...ให้ตายสิ
"เฮเลน ฉันขอโทษนะแล้วก็ยินดีด้วยที่ได้เป็นเชสเซอร์"
น้ำเสียงที่ดูอ่อนลงพร้อมกับความรูสึกผิดแฝงออกมาจากน้ำเสียงนั่น เธอที่ตักมันบดเข้าปากอย่างไม่รีบร้อนพร้อมกับชำเลืองมองคนข้างๆนิดๆ
"กลับมาเรียกชื่อจริงฉันแล้วงั้นเหรอ...เดรโก?"
เธอเอ่ยถามอีกฝ่ายพลางเลิกคิ้วขึ้นนิดๆแต่เธอก็ยังไม่หันไปมองอีกฝ่ายอยู่ดี
"และขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันไม่ได้ดีใจเรื่องที่จะเป็นเชสเชอร์เพราะตัวตนเหตุอย่างนาย"
"ก็ฉันขอโทษไปแล้วไงเฮเลน ฟังฉัน"
"ทีตอนฉันห้ามนาย นายเคยฟังฉันด้วย? "
เหมือนคำพูดเธอและน้ำเสียงราบเรียบติดเย็นชาเอ่ยเหมือนกรีดแทงหัวใจของเขา เขารู้ดีว่าเขาเกือบทำเธอซวยถูกไล่ออกไปพร้อมกับเจ้าหัวบากนั่นแล้ว
"ตอนนั้นฉันต้องใจจะแกล้งพอตเตอร์ แต่เธอดันมายุ่งเอง"
"ถ้าเกิดเพื่อนของนายโดนแกล้งแบบนั้นนายจะไม่เข้าไปยุ่งรึไง?"
ครั้งนี้เธอหันมามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วเข้าหาก่อนพร้อมกับเธอที่เริ่มทานอาหารที่หยิบออกมาจนหมด ทั้งคู่ต่างเงียบกันจนได้ยินแต่เสียงของสายลมที่คอยพัดพาร่างของเธอและเข้า จนในที่สุด เดรโก มัลฟอยก็พูดออกมาเพื่อทำลายความเงียบที่ถาโถมเข้ามา
"เฮเลน"
"ว่าไง"
เฮเลนเซียเอ่ยขึ้นพลางกระชัดผ้าพันคอของบ้านสิงห์มาปิดครึ่งหน้า
"ฉันว่าเราทำเป็นคนไม่รู้จักกันเถอะ และต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่าก๊อนท์"
"........"
เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ว่าไงนะ?ทำเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน? หมายถึงเลิกคบเป็นเพื่อนกับเธองี้น่ะเหรอ?
เดรโกที่เห็นเธอนิ่งเงียบไปก่อนจะลุกขึ้นตามด้วยเธอที่ลุกขึ้นตาม มือเรียวเล็กจับชายเสื้อคลุมของอีกฝ่ายนิดๆด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ
"เดร..."
"เรียกฉันว่ามัลฟอย เพราะตอนนี้เธอไม่ีสิทธิ์มาเรียกฉันแบบนี้แล้วก๊อนท์แล้วก็อย่ามาแตะ"
เขาสะบัดแขนออกเพื่อให้หลุดจากเธอ เธอเม้มปากของเธอนิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพาร่างของตัวเองเดินพาตัวอีกฝ่ายไป
"เข้าใจแล้วมัลฟอย...ฉันจะลืมเรื่องเมื่อก่อนของพวกเราให้หมดเลย"
สิ้นเสียงของเธอจบลงพร้อมกับพาร่างไปเข้าไปในโรงเรียนยืนทิ้งให้เด็กหนุ่มหัวซีดไว้คนเดียวอยู่ตรงนั้น
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในระหว่างที่เด็กสาวกำลังตามทางเดินพลางมองไปรอบๆที่มีทั้งนักเรียนคนอื่นๆเดินกันเยอะไปหมด ในขณะที่ชีวิตกำลังอยู่อย่างสงบสุขนั้นเอง ก็มีเสียงแหลมๆของใครบ้างคนดังขึ้นจากข้างหลัง คิดว่าใคร? แพนซี่ พาร์กินสันนั่นเอง!
"ต๊ายตาย วันนี้ไม่ได้อยู่กับเพื่อนๆเหรอยัยนอกคอก อ้อ!ได้ข่าวว่าทะเลาะกับเดรโกจนเลิกเป็นเพื่อนกันเลยนี่!"
กึก...
ขาเรียวเล็กหยุดชะงักลงหลังจากที่แพนซี่พูดเรื่องที่เธอทะเลาะกับเดรโกไปเมื่อช่วงพักกลางวัน ยัยนี่..แอบตามมางั้นเหรอ?...
"เฮ้อ...สะระแนจริงๆนะพาร์กินสันเป็นแค่หมาหน้างอแท้ๆ" น้ำเสียงราบเรียบแต่กลับเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นจนเรียกความสนใจของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!! แก!แกด่าฉัน!!!" มือที่ง้างขึ้นหมายจะฟาดลงบนแก้มขาวเนียนภายใต้ผ้าพันคอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเฮเลนเซียคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และบีบมันแรงจนคนตรงหน้านิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะแปรพลันเป็นสีหน้าที่หวาดกลัว
ดวงตาสีฟ้าซีดกลับแปรพลันเป็นทองสว่าง ม่านตาหดลงจนลงเป็นขีดตรง ดวงตาของงู...
"ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี....ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัวให้หน้างอๆของหล่อนต้องช้ำอย่ามาสะเออให้ฉันเห็นหน้าหล่อนอีก!!!...อ้อ อีกอย่างนะเสียงของหล่อนมันน่ารำคาญ อย่างกับเปรตขอส่วนบุญ เหอะ!หล่อนมันก็แค่สวะชั้นต่ำที่ทำให้ตัวเองดูสูงส่งเพียงเท่านั้น ยัยหน้าโง่!"
น้ำเสียงที่เปร่งขึ้นด้วยอารมณ์คุกรุ่นกับความโทสะภายในใจ เธอไม่ใช่พวกความอดทนสูงจนถึงขนาดชินชาและไม่รู้สึก... มือที่บีบข้อมือของพาร์กินสันพลักหล่อนจะเซไปอีกทาง ดวงตาที่เป็นสีทองสว่างเมื่อครู่กลับแปรพลันเป็นสีฟ้าซีดดังเดิมก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้คู่อรินั่งตัวสั่นอยู่ตรงนั้นท่ามกลางสายตาของนักเรียนที่มองอยู่ แต่เธอก็ไม่สนใจ...
"เฮ้อ..ปวดหัวชะมัด..."
"ไง!"
ในระหว่างที่เธอกำลังเดินหาแก็งของเธออยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจจากเธอได้เป็นอย่างดี นั่นมัน...ถ้าจำไม่ผิดเป็นพี่ชายฝาแฝดของรอนนี่นา
"พี่เฟร็ด พี่จอร์จ?? มีอะไรรึเปล่าคะ?"
เฮเลนเซียถามออกมาด้วยความใสซื่อผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไม่นาน
"เธอสุดยอดมาก!"
"เธอโครตเจ๋งเลย!"
พวกเขาพูดกันพลางกอดคอของเธอที่กำลังขมวดคิ้วว่าเรื่องอะไรวะ...
"เธอ ทำให้เด็กสลิธีรินที่เธอดุไปร้องไห้เลยล่ะ โดยเฉพาะตาของเธอ"
น่าจะเฟร็ด?ที่พูดขึ้น ตา..ตา...
"ตาของหนูเป็นสามีของยายค่ะพี่"
อ้าว เงียบ...พี่ไม่ขำกับมุขของหนูหน่อยเหร๊ออ!
"ว้าว นี่ยังมีอารมณ์มาเล่นมุขอีกนะเธอเนี่ย"
คราวนี้น่าจะเป็นจอร์จพูดพร้อมกับยีหัวของเธอที่ฟูอยู่นิดๆกลับฟูขึ้นไปอีก
"พี่!พอแล้ววว ผมหนูยุ่งหมดแล้ววว!" ว่าแตล้วก็ตีมือของเขาทันที เพี๊ยะๆ!
"ว่าแต่...พวกพี่มีอะไรกับหนูงั้นเหรอคะ?" เธอพูดขึ้นหลังจากที่ไร้สาระกันพอสวมควรแล้วก็เอ่ยถามขึ้น พวกเขามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า
"ฉันคิดว่าเธอ"
"ควรเป็น"
"ควีนแห่งกริฟฟินดอร์!"
พวกเขาพูดสลับกันก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมกันในประโยคสุดท้าย เดี๋ยวนะควีนกริฟฟินดอร์ ห๊ะะห๊ะะ!
"ฮะๆ..เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะ? หนูเนี่ยนะควีน?"
เธอพูดพลางชี้ที่ตัวเองอย่าง งงๆ จะไม่ให้งงได้ไงเล่าาา
"ก็มีไม่กี่คนหรอกนะที่จะกล้าเถียงต่อกรกับพวกบ้านงูจนพวกนั้นกลัว ฮะๆ" เฟร็ดหัวเราะขึ้นก่อนจะลูบหัวของเธอเบาๆ
"เหมือนเธอกำลังหาพวกแฮรี่อยู่ล่ะสิ? นู้นพวกเขาอยู่นู้น"
พวกเขาชี้ไปทางที่แฮรี่กับรอนยืนอยู่ก่อนจะที่เธอกล่าวขอบคุณและเดินไปหาเพื่อนของตน
"ร๊อนนนนนนนนนนนน แฮรี่ยยยยยยยยยยยย์"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น