คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : จดหมาย
คฤหาสน์ที่ดูเก่าแก่หลังหนึ่งในโลกเวทย์มนต์ที่ดูสวยงามเหมือนมันถูกถอดแบบมาจากในนิยาย ตระกูลก๊อนท์ 1ใน28ตระกูลศักดิ์ศิทธิ์ของโลกเวทย์มนต์อีกทั้งยังเป็นเหล่าทายาทแห่งสลิธีริน
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีดำขลับที่เงางามที่ยาวสลวยถึงกลางหลังและดัดลอนเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าซีดที่เพิ่มความลึกลับและน่าค้นหา เด็กสาวร่างบางที่กำลังเดินนมาทางห้องโถงของคฤหาสน์
"เฮเลน มีจดหมายจากทางฮอกวอร์ตส่งมาถึงลูก"
เสียงของชายหนุ่มวัยกฃางคนร่างสูงเรือนผมสีดำเช่นเดียวกันกับเด็กสาวหรือเฮเลน... เด็กสาวจากตระกูลก๊อนท์ทายาทเเห่งสลิธีริน ที่เดินมาหาผู้เป็นพ่อพร้อมกับรับจดหมายมาเปิดอ่านข้อความข้างใน แล้วยกยิ้มขึ้นนิดๆ
"มันคงจะสนุกมากแน่ๆเลยค่ะ ถ้าหนูไปเรียนที่นั่น"
เสียงหวานของเธอเอ่ยขึ้นมามองผู้เป็นพ่อ
"งั้น..เราไปซื้อของเตรียมตัวกันดีกว่า ว่ามั้ยลูกรัก.."
"ค่ะ!"
Helensia say:
ตื่นเต้นจังเลยย วันนี้จะได้ไปเดินเที่ยวตรอกไดแอกอนล่ะ! เอ๊ะ..ไม่สิไปซื้อของสำหรับการไปโรงเรียนนี่นา,,,
คุณพ่อพาฉันไปที่ร้านมาดามมักเกิ้ลเป็นร้านเสื้อคลุมสำหรับทุกโอกาส! คุณพ่อพาฉันไปวัดไซส์ตัวของฉัน อาาตื่นเต้นจังเลย...
พลันสายตาของฉันเองก็เหลือบไปเห็นเด็กชายรุ่นราวเดียวกันกับฉันจึงเอ่ยทัก
"นั่นมัน เดรโกใช่มั้ย?!"
ฉันเอ่ยทักขึ้นจนคนที่ฉันทักหันมามองเมื่อประมาณว่าใครเรียกวะ...ดวงตาสีฟ้าอ่อนซีดเช่นเดียวกันกับฉันหันมามองฉันด้วยสีหน้าอึ้งนิดๆแล้วพูดขึ้น
"อะไรกันเฮเลนเหรอเนี่ย มาตัดชุดรึไง"
เดรโก มัลฟอย ทายาเพียงคนเดียวของตระกูลมัลฟอย เจ้าเด็กหัวเรียบใช้เจลกระปุกสักครึ่งโหลเอ่ยทักฉันพร้อมกับคำถามด้วยน้ำเสียงสงสัย ฉันหัวเราะออกมาเบาๆแล้วพยักหน้าให้พลางตอบ
"มีตาก็เห็นไม่ใช่รึไงว่าฉันมาตัดชุดน่ะไอ้คุณชาย"
ฉันยกยิ้มให้กับอีกฝ่ายที่กำลังอ้าปากโวยวายกับฉัน อาาา เจ้าบ้านนี้ขี้โวยวายเป็นบ้า!
"นี่เธอ คิดจะกวนประสาทฉันรึไงห๊ะ!?"
นั่นไง คิดแล้วไม่มีผิดเลยจริงๆเจ้าหัวเรียบนี่...
"เปล๊าา ไม่บังอาจเจ้าค่ะคุณชายมัลฟอยฉันจะไปทำแบบนั้นทำไมกัน"
ฉันยกยิ้มขึ้นอย่างหน้าด้านๆให้แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และในขณะที่ฉันกำลังนึกสนุกแกล้งเจ้าเดรโกหัวเรียบอยู่ก็รู้สึกเหมือนใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหา เออคุณลุงลูเซียสนี่เอง ฉันเอ่ยทักทายเขาเล็กน้อยเพราะอย่างน้อยก็พอรู้จักกันอยู่พอสมควรเลย
"สวัสดีค่ะ คุณมัลฟอย"
ฉันยกยิ้มให้กับคนนิดๆซึ่งเขาก็ทักทายกลับล่ะนะก่อนจะหันไปคุยกับลูกชายของเขา ไม่นานนักคุณพ่อของฉันเองก็เดินออกมาหาฉันแล้วบอกว่าเรียบร้อยดีแล้วฉันจึงพยักหน้าให้แล้วเอ่ยลา
"ถ้างั้นไปก่อนนะคะคุณมัลฟอย อ้อ!เดรโกเอาไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ บายยย"
ฉันโบกมือลามัลฟอยคนลูก พร้อมกับรีบเดินตามคุณพ่อไปเพื่อซื้อของต่อ...
เวลาผ่าไปหลายชั่วโมงกับการซื้อของกับคุณพ่อที่ตอนนี้กำลังเดินอยู่ตามทางเดินกันอยู่ ก่อนที่เขาจะย่อตัวมาอยู่ในระดับเดียวกันกับฉันเเล้วพูดขึ้น
"เฮเลน ลูกเหลือแค่ไม้กายสิทธิ์แล้วนะ เดี๋ยวพ่อต้องไปทำธุระต่อ ลูกจำทางได้ใช่มั้ย?"
คุณพ่อเอ่ยถามฉันเด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเล็กน้อย โธ่ พ่อออหนูความจำดีจะตายไป! อยาจะพูดแบบนั้นแต่ต้องรักษาภาพพจน์เด็กดีเอาไว้ พูดออกไปไม่วายโดนมะเหงกแหงๆเลย...
"ค่ะ!ร้านไม้กายสิทธิ์โอลิแวนเดอร์ใช่มั้ยคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวจะรีบซื้อของแล้วรีบกลับนะคะ!"
ฉันบอกกับคุณพ่อแล้วยิ้มละไมให้ หลังจากนั้นฉันก็ได้แยกตัวออกไปพลางมองหาร้านไม้กายสิทธิ์ไปเรื่อยจนเจอ แต่ฉันลองแง้มๆประตูดูก็เห็นภาพที่นึกแล้วสงสารแปลกๆ ห้องเละไปหมดเลยแหะ...ฉันเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปแล้วทักทายคุณโอลิแวนเดอร์แล้วเอ่ยทักทาย ฉันมองเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน เรือนผมสีน้ำตาลกับดวงตาสีเขียวที่ดูมีเสน่ห์นั่นเลยอีกทักทายเล็กน้อยให้เมื่อเขาหันมามองฉัน มองอะไรไม่เคยเห็นคนสวยเหรอออ ห๊ะะ ห๊ะะะ!
"คุณโอลิเเวนเดอร์ พอดีฉันจะมาซื้อไม้กายสิทธิ์น่ะค่ะ"
ฉันพูดกับคุณเจ้าของร้านไม้กายสิทธิ์พลางช่วยเก็บของที่มองตกเต็มพื้นด้วยนะ เนี่ย!ดูคนดีแค่ไหน!
"โอ้คุณก๊อนท์....รออยู่ตรงนี้ก็นะ เดี๋ยวผมไปเอามันมาให้..."
น้ำเสียงแหบพร่าของชายสูงวัยเอ่ยขึ้น ฉันที่พยักหน้าแล้วยืนรอเขาอย่างว่าง่าย ฉันมองเด็กชายข้างๆด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามชื่อของอีกฝ่าย
"นายๆ..นายชื่ออะไรน่ะ...ไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"แฮรี่...แฮรี่ พอตเตอร์"
สิ้นเสียงที่เขาบอกฉันถึงกับตาวาวเลยล่ะ แม่เจ้า!เขาคือเด็กชายผู้รอดชีวิตที่แสนโด่งดัง มือของฉันคว้ามือทั้งสองของเขาขึ้นมาด้วยความตื้นเต้น เเม้จ๋าาา หนูเจอคนดังง!
"ฉันเฮเลนเซีย ก๊อนท์ ยินดีที่ได้รู้จักนะพอตเตอร์!"
ในระหว่างที่ฉันกำลังทำความรู้จักกับพอตเตอร์อยู่นั้นคุณเจ้าของร้านก็เดินมาหาพวกเราพร้อมกับกล่องไม้กายสิทธิ์ซึ่งแฮรี่ก็ขอแยกตัวไปหาแฮกริดส่วนฉันก็ยังอยู่
"คุณก๊อนท์..ผมคิดว่าอันนี้มันน่าจะเหมาะกับคุณ"
ฉันมองมองไม้กายสิทธิ์ด้วยความแปลกใจเล็กน้อย มันดูแปลกตาจนฉันต้องเอือมมือไปเเตะมันดู...
หวังว่ามันคงจะไม่ระเบิดอัดหน้าฉันนะ...
ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่กับตัวเองอยู่นั้น มือของฉันก็ได้ไปสัมผัสกับไม้เข้าแต่...ไม่ระเบิด? ไม่ระเบิดล่ะ!!
"โอ้..คุณก๊อนท์ผมคิดว่าไม้กายสิทธิ์นี้จะเลือกคุณ..."
"ว่าแต่..ไม้นี้ทำมาจากอะไรงั้นเหรอคะ?"
ฉันเอ่ยถามพลางลูบไม้กายสิทธิ์เบาๆ ไม้สีดำที่ดูสวยงามและมีอำนาจทำให้ฉันยิ้มขึ้นมานิดๆประหนึ่งมันเป็นลูกเลยล่ะ
"เป็นไม้มะเกลือแกนกลางทำมาจากหนังของบาซิลิกส์ อืม...ความจริงมันเป็นของคุณมาตั้งนานแล้วล่ะนะคุณก๊อนท์"
"หืม?...ของฉันมาตั้งนานแล้ว?"
ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยและพึมพำออกมาเบาๆแต่ก็พยายามที่ได้ไม่ใส่ใจมากนัก
"งั้นเอาไม้นี้ค่ะ!"
ฉันยื่นไม้ให้กับคุณโอลิแวนเดอร์ให้เขาจัดการ อาาา ภารกิจเสร็จสิ้น!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
แอบงงหน่อยๆ แต่ก็นะ/หัวเราะทั้งน้ำตา
ผิดพลาดตรงไหนก็ต้องขออภัยด้วยนะคะะ!
รบกวนช่วยเม้นท์ด้วยจะดีมากค่ะ ฮือ เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไป/โดนชก
ความคิดเห็น