[Harry Potter] she is mine [dm×oc]

ลำดับตอนที่ #4 : เรียนวันแรกที่แสนวุ่นวาย

ในช่วงเช้าของวันถัดมา เฮเลนเซียที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงอันแสนนุ่มนิ่มและผ้าห่มพื้นหนาอยู่บนเตียงบ่งบอกได้เลยว่า เธอ ขี้ เกียจ ตื่น สุดๆ!!

"เฮเลนเซีย เฮเลนเซียตื่นเดี๋ยวนี้นะเรามีเวลาอีก1ชั่วโมงสำหรับทานอาหารเช้านะ" เฮอร์ไมโอนี่เขย่าตัวของเธอแรงๆจนเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีดำที่กำลังบิดขี้เกียจอยู่ใต้ภายห่ม 'ขี้เกียจจจจ' นี่เป็นสิ่งที่เฮเลนเซียคิดเป็นอย่างแรกแน่นอน...แต่สุดท้ายเห็นแก่ความพยายาม(รำคาญ)ของเพื่อนสาวเลยลุกขึ้นอย่างจำใจและลากสังขารของตนไปอาบน้ำ

"ช้ามาก!"

เป็นเสียงของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้งที่พูดขึ้นพร้อมกับเท้าเอวแล้วมองเธอด้วยสายตาคาดโทษ แล้วจะรอทำไมเล่า..แหม...

"ไม่เอาน่าเฮอร์ แค่ครั้งแรก"

เด็กสาวร่างบางพูดขึ้นระหว่างกำลังพันผ้าพันคอของเธอ ผ้าพันขอสีแดงสลับกับเหลืองทอง บ่งบอกว่าเธอเป็นเด็กบ้านไหน ช่วยไม่ได้นี่นา...

เมื่อเธอจัดธุระกันเสร็จก็เดินไปที่ห้องโถงเพื่อไปทานอาหารเช้าของวันแรกที่จะเริ่มเรียน

ในเวลาต่อมาเฮเลนเซียที่ได้ขอตัวไปที่ห้องเรียนก่อนเพื่อที่จะเตรียมตัวระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่ก็แยกตัวไปอ่านหนังสือ

"เฮเลน"

น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยดังขึ้นจากทางด้านหลังจนทำให้เธอสะดุ้งตัวนิดๆด้วยความตกใจก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มเรือนผมสีซีดกับดวงตาสีฟ้าซีดเช่นเดียวกับเธอ เพียงแต่เขาสวมชุดของบ้านสลิธีริน

"เดรโก"

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามาในระยะประชิดจนเธอต้องก้าวถอยหลังพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายนิดๆ 

"ม มีอะไรเหรอเดรโก" อย่าทำหน้าอย่างงั้นนนน กลัวแล้วเมอร์ลิน ช่วยด้วยยย

"มันต้องผิดพลาดแน่ๆ"

"หืม?"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นในลำคอด้วยความแปลกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายนิดๆ อะไรผิดพลาดอ่ะ...

"ทั้งๆที่เธอน่าจะต้องได้อยู่บ้านสลิธีรินแท้ๆ แต่ทำไม..."

ในระหว่างเขาพูดอยู่ก็มีเสียงหวีดแสนแสบแก้วหูดังขึ้นพร้อมกับเด็กสาวผมสั้นสีดำที่เดินเข้ามากอดแขนอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม

หล่อนเป็นใครยะ!?!!

เฮเลนเซียได้แต่มองด้วยสีหน้าอึ้งๆนิดๆพร้อมกับเดรโกที่เบ้ปากทำหน้าไม่อยากอยู่กับเธอด้วย 

"นั่นใครน่ะเดรโก"

ยัยหมาจูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ้อนๆใส่จนน่าหมั่นไส้ ขอโดดเตะก้านคอนางทีดิ..

"เฮเลนเซีย ก๊อนท์"

เสียงหวานเอ่ยออกจากปากของเธอด้วยน้ำเสียงร่บเรียบก่อนจะมีเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น คิ้วเรียวสีดำเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างสงสัย 

"อ้ออ ลูกสาวตระกูลก๊อนท์ที่แหกคอกไปอยู่กริฟฟินดอร์นี่เอง"

หืม..อะไรนะ แหกคอกเหรอ

หางตาขวาของเฮเลนเซียกระตุกขึ้นนิดๆก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นออกมา

"อ้อออ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าผู้หญิงหน้าเหมือนหมาจูที่เดินตามผู้ชายตอนที่อายุ11ล่ะนะหน้าสงสารพ่อแม่ที่ส่งเธอมาเรียนจังเลย" ตอกหน้าไปหนึ่งดอก เจ็บล่ะซี่ยยย์เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเฮเลนเซียเหรอ? บอกเลยจบไม่สวยนะคะซิส!

เฮเลนเซียส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทางแต่ก่อนหน้านั้นก็ยังหันมากระซิบกับมัลฟอยคนลูกที่สะบัดแขนออกจากแพนซี่

'เดี๋ยวตอนพักเที่ยงมาคุยกันที่ทะเลสาบก็ได้..'

เฮเลนเซียที่เลือกที่จะนั่งข้างกับเฮอร์ไมโอนี่พลางมองหาใครบางคน สองสหายสุดซี้ของเธอไงล่ะ แฮรี่กับรอน!ทำไมยังไม่มากันนะ

ก่อนจะได้ยินเสียงเท้าดังขึ้นมาเรื่อยๆพร้อมกับเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่เธอกำลังคิดอยู่แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ

"นึกสีหน้าของมักกอนนากัลออกมั้ยถ้าเรามาสาย"

รอนเป็นคนเอ่ยขึ้นมาเฮเลนเซียจึงหันไปมองพร้อมกับขมวดคิ้วพลางส่งซิกว่าอย่าพูด!พลางเหลือบไปมองแมวที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาจารย์ก่อนที่แมวสีเทาลายดำกระโดดลงมาบนพื้นพร้อมกับกลายร่างเป็นคน นั่นคือคนที่รอนกำลังนินทาอยู่...เฮเลนเซียได้แต่ลูบหน้าเพราะความงี่เง่าของเพื่อนชายตนและเตรียมไว้อาลัยในใจ3วิ...

"แบบนั้นคงปราดเปรื่องมากเลย!"

รอนแก้ตัวทันทีหลังจากที่เป็นศจ.มักกอนนากัลอยู่ข้างหน้า เฮเลนเซียได้แต่ทำหน้าเหนื่อยใจแล้วส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้แนวสื่อความหมายว่า

'โชคดีนะ สหาย...'

"ขอบคุณสำหรับการแระเมินคุณวีสลีย์อาจจะเป็นประโยชน์กว่านี้ถ้าฉันเปลี่ยนร่างคุณพอตเตอร์กับคุณให้เป็นนาฬิกาพก แบบนั้นใครคนหนึ่งอาจะจะตรงเวลา"

"เราหลงทางครับ"

แฮรี่พูดแย้งขึ้นมา แต่ก็จริงเพราะโรงเรียนมันกว้างมากขนาดเธอยังเดินสำรวจยังไม่หมดเลยด้วยซ้ำ

"งั้นเปลี่ยนเป็นแผนที่ดีมั้ย จะได้หาที่นั่งเจอเหมือนเพื่อนๆ'

ศจ.มักกอนนาเอ่ยขึ้นเหมือนจะไม่รับฟังคำแก้ตัวใดๆของทั้งคู่แล้วกลับไปสอนต่อ

วิชาต่อไปเป็นของเนปจี้!ความจริงเรียกว่ารู้จักกันเลยจะดีกันเพราะคุณพ่อเลยนะ!แถมเราก็ยังค่อนข้างที่จะสนิทกันพอสมคว..

'ปึง!'

"จะไม่มีการโบกไม้กายสิทธิ์หรือร่ายเวทมนต์คาถาในชั้นนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่คาดหวังว่าหลายคนจะปลื้มต่อวิทยาศาสตร์กับศิลปะในการปรุงยา"

ศจ.สเนป เซเวอร์รัสเดินเข้ามาพร้อมกับปิดประตูดังปึงจนหลายๆคนสะดุ้งเลยทีเดียว หัวใจจะวาย...

ระหว่างที่เขากำลังพูดอยู่พลันเหลือบไปเห็นแฮรี่ที่กำลังจดอะไรสักอย่างเธอจึงกระทุ้งศอกใส่เขาเบาๆจนเขาสะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้น

"คุณพอตเตอร์...คนดังคนใหม่ของเรา"

อยู่ๆก็รู้สึกลางร้ายใกล้ๆเข้ามาหาเพื่อนชายเธอซะแล้วสิ..

"ผงจากรากอัสโฟเดลผสมน้ำกระสายต้มเวิร์มวู้ดจะได้อะไร"

หลังจากที่เขาพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ยกมือขึ้นแต่..เขาถามแฮรี่นะเพื่อน แฮรี่ส่ายหัวให้กับเขาแต่ศจ.สเนปยังไม่หยุด

"คุณไม่รู้? งั้นลองใหม่นะ..คุณจะหาที่ไหนถ้าฉันจะขอให้นำบิซัวร์มาให้"

และเป็นอีกครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นแต่สเนปก็ยังไม่สนใจและเมินไป

"ผมไม่ทราบครับ"

"แล้วมองส์ฮู้ดกับวูฟส์เบนแตกต่างกันตรงไหน"

"ไม่ทราบครับ"

"แย่จริง...เห็นได้ชัดว่าชื่อเสียงไม่ได้ช่วยอะไรเลย ใช่มั้ยคุณพอตเตอร์"

คนอื่นๆหันมามองโต๊ะของกลุ่มเพื่อนเธอเป็นตาเดียว แต่ก็...ยกเว้นเดรโกคนนึงที่เธอเห็นเขายิ้มเยาะเย้ยใส้แฮรี่เพื่อนยาก!

"ดวงตากระต่ายกับเสียงดีดพิณ เปลี่ยนน้ำแก้วนี้ให้กลายเป็นรัม"

"ดวงตากระต่ายเสียงดีดพิณ เปลี่ยนน้ำแก้วนี้ให้กลายเป็นรัม"

เฮเลนเซียที่ได้แต่มองเชมัสกำลังท่องอะไรก็ไม่รู้โดยสายตาที่สงสัยพอตัวแต่ก็...มันไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่นาเลยเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

"เชมัส กำลังทำอะไรอยู่น่ะ..."

"เป็นเหล้ารัม เมื่อวานนี้มันกลายเป็นน้ำชาไปทีนึงแล้ว"

ตูม!

อยู่ๆดีแก้วน้ำของเชมัสก็ระเบิดจนเธอสะดุ้งตัวเล็กน้อยพร้อมับเสียงหัวเราะของทุกคนในห้อง

"อ่ะ มีเมลล์มา"

ก่อนจะผ่านไปไม่กี่นาทีก็มีเสียงนกฮูกดังขึ้นพร้อมกับเสียงของรอนเอ่ยดังขึ้นคาดว่าจะเป็นเมลล์ของผู้ปกครองล่ะมั้งนะ แต่คุณพ่อจะส่งมาให้รึเปล่านะ..เห็นได้ข่าวว่าล่าสุดต้องไปทำงานที่ต่างประเทศด้วยอ่ะ ฮือ...

คนอื่นๆได้รับเมลล์มารวมทั้งเธอด้วย โอ้! เคราเมอร์ลินคุณพ่อสุดที่รักส่งจดหมายมาให้ยยยย์ พลันสายตาของเธอเหลือบไปเห็นเนวิลล์ที่ได้ลูกบอลกลมๆอยู่นั่นพร้อมกับสีหน้าบู้บี้

"เฮ้ เนวิลล์ได้ลูกแก้วเตือนความจำ"

มีเพื่อคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ที่อธิบายต่อเรื่องของลูกแก้ว ส่วนเธอก็เก็บจดหมายเอาไว้ในเสื้อคลุมเพราะกะว่าจะเปิดตอนก่อนนอน

"ฮิๆ ขนาดงานยุ่งๆยังส่งจดหมายมาให้เนี่ย รักลูกคนนี้ซะจริงๆเลยน้าคุณพ่อ"

เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเเผ่วเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่ปรากฎขึ้นมาพร้อมกับแฮรี่ที่เหมือนจะพูดขึ้นว่ามีคนบุกธนาคารกริงกอตส์แต่ก็สนใจอยู่แวบนึงก่อนจะไม่ได้สนใจอีกเลย...

"สวัสดีทุกคน"

"สวัสดีมาดามฮูช"

มาดามฮูชเป็นอาจารย์ที่สอนวิชาการบินให้กับนักเรียนปี1 หรือนั่นก็คือการขี่ไม้กวาด! แต่ว่าตอนนี้รู้สึกเหมือนมีสายตากำลังจ้องมองมาที่เธออยู่เลยแหะ...เธอมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กหัวเรียบๆกำลังมองมาที่เธออยู่

นึกว่าใคร ไอ้คุณชายนี่เอง มองอะไรไม่เคยเห็นคนสวยเหรอจ๊ะะ

เฮเลนเซียที่เห็นแบบนั้นก่อนจะยกยิ้มขึ้นนิดๆพลางเดินเข้าไปต่อแถวตามคำสั่งของมาดามฮูชที่กำลังบอกว่าให้สั่งให้ไม้กวาดลอย พออธิบายจบนักเรียนคนอื่นๆก็รีบทำตามคำสั่งของมาดามทันที

"ลอย"

ไม้กวาดลอยขึ้นมีอยู่กับสามคน แฮรี่ เดรโกและเฮเลนเซีย...ของคนอื่นๆก็คงกระเด้งขึ้นบางคนก็ฟาดเข้าที่หน้าบ้างอย่างเช่นรอน อืม...เพื่อนฉันสุดยอดไปลยจ้าาาา พอผ่านไปสักพักคนอื่นๆที่ไม้กวาดไม่ลอยก็ให้หยิบขึ้นมาจับเลย

"เหวออออ!!" เสียงของเนวิลล์ผู้โชคร้ายดังขึ้นเมื่อจู่ๆไม้กวาดของเขาดันลอยขึ้นและพยศขึ้นท่ามกลางเสียงตกใจของนักเรียนคนอื่นๆพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักของนักเรียนบ้านสลิธีรินดังขึ้น เจ้า3แสบตัวปัญหานั่นเอง

"หุบปากของนายซะมัลฟอย" เสียงหวานของเฮเลนเซียเอ่ยขึ้นแต่มันราบเรียบจนเย็นชาจนทำให้พวกเขาหยุดหัวเราะทันที เฮเลนเซียถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะไปมองเนวิลล์อีกครั้งก็เห็นเขาตกลงมาที่ข้างล่างเสียแล้ว เฮเลนเซียรีบก้าวเท้าเข้าไปดูอีกฝ่ายทันที ยังไงนั่นก็เพื่อนร่วมบ้านเธอนะ!

"ไม่เป็นไร เขาข้อมือหัก เด็กน้อยไม่เป็นอะไรนะ ลุกขึ้นมา ทุกคนยืนอยู่ตรงนี้ตอนที่ฉันพาเขาไปห้องพยาบาลเข้าใจมั้ย ถ้าฉันเห็นไม้กวาดใครลอยอยู่บนฟ้าคนขี่จะต้องถูกไล่ออกจากฮอกวอร์ตก่อนพูดว่าควิดดิชจบ"

มาดามฮูชได้ทำการสั่งพวกเธอไว้ก่อนจะพาเนวิลล์ไปที่ห้องพยาบาลเพื่อรักษา

"เห็นหน้าเขามั้ย ถ้าเจ้าอ้อวนบีบลูกนี่ไว้ล่ะก็เขาคงจำได้ว่าควรจะออกหัวหรือก้อย"

น้ำเสียงยานคางอันเป็นเอกลักษณ์ของไอ้คุณชายพูดขึ้นพร้อมกับหยิบลูกแก้วขึ้นมา

นั่นมัน...ของเนวิลล์นี่??

"เอาคืนมาซะเดรโก"

เฮเลนเซียที่เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพลางแบมือหมายจะขอลูกแก้วคืนจากคนตัวเล็กกว่า แต่ผิดคาด...ที่เขาไม่ให้แถมยังขัดคำสั่งของมาดามฮูชอีก

"เดรโก!"

"ไม่ ฉันจะเอาไปซ่อน...ซ่อนไว้บนหลังคาดีมั้ย อ้าว?เป็นอะไรล่ะ 'ก๊อนท์' ไม้อยากได้ลูกแก้วนี่แล้วเหรอ?"

เขายกยิ้มมุมปากขึ้นมองมาที่เธอ เฮเลนเซียเม้มนิมฝีปากของกับการกระทำของอีกฝ่าย ซ้ำยังมาเรียกนามสกุลเธอแบบนี้อีก!! ได้เลยเดรโก มัลฟอย เจ้ากิ้งก่าหัวเรียบบบบ!!!

"แฮรี่อย่านะ! ได้ยินที่มาดามฮูชสั่งมั้ย เธอยังไม่รู้วิธีการบินเลย...แล้วนั่นเฮเลน! เธอเองก็ด้วยหยุดเลยนะ"

เสียงของเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเมื่อแฮรี่คว้าไม้กวาดก่อนจะบินขึ้นพร้อมกับตามด้วยเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีดำขลับ

"มัลฟอย ส่งลูกแก้วคืนมาซะนี่ถือว่าฉันเตือนครั้งสุดท้ายแล้วนะ"

เฮเลนเซียเอ่ยออกมาอย่างเหลืออดแต่ เดรโกกลับทำหน้าไม่รับรู้และไม่สนใจ...ให้ตายสิ!แล้วนั่นเขาปาลูกแก้วไปอีกทาง

"แฮรี่!!"

น้ำเสียงของเด็กสาวเอ่ยขึ้นเรียกเพื่อนข้างๆตัวเอง ฉอรี่พยักหน้ารับก่อนจะพุ่งตัวไปรับลูกแก้วได้ทันแบบเฉียดฉิว...แต่เจ้ากรรมเขาเสียการทรงตัวและกำลังจะตก ไม่ดิ!ตกลงมาแล้วต่างหากเล่า!!

"เฮ้ย แฮรี่!!!"

เฮเลนเซียเอ่ยร้องขึ้นออกมาเมื่อเห็นเพื่อนของตนกำลังจะตกลงมาสู่พื้นหญ้า ไม่คอหักตายก็พิการล่ะหว่า! เธอพุ่งไม้กวาดไปทางแฮรี่ที่อยู่กลางอากาศ เฮเลนเซียเดาะลิ้นเบาๆก่อนจะยืนขึ้นทรงตัวอยู่บนไม้กวาดที่เธอบังคับอยู่ พร้อมกับพุ่งไปทางเเฮรี่อย่างรวดเร็ว

พรึ่บ!!

แฮรี่ที่กำลังหลับตาแน่นเพื่อรับความเจ็บปวดแต่ว่า...ทำไมไม่เจ็บเลยล่ะ? ดวงตาสีเขียวมรกตค่อยๆเหลือบมองก่อนจะเป็นอันตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวร่างสูงกว่าตนนิดเดียวกำลังอุ้มเขาอยู่ในท่าเจ้าสาว!

"แฮรี่! ฉันว่านายต้องลดของหวานซะบางนะ มันหนัก!" เฮเลนเซียบ่นอุบอิบออกมาเบาๆแต่ก็พอให้คนในอ้อมแขนของตนได้ยินชัดเเจ๋วเลยทีเดียว พวกเขากำลังอยู่ในท่าเจ้าสาว โดยมีเฮเลนเซียรับเขาเข้ามาให้อ้อมแขนตน ทำให้เซไปบ้างเล็กน้อยก๋อนจะร่อนลงสู่พื้นอย่างสวยงาม! วิชาการบินต้องให้คะแนนเต็มกับหนูแล้วล่ะค่ะ มาดามฮูช!

เธอวางแฮรี่ลงกับพื้นทันทีเพราะหนักสุดๆ ให้ตาย เกร็งแขนจนแดงแล้วนะแถมปวดแขนอีกด้วย แฮรี่ยย์ นายต้องรับผิดชอบกับแขนของฉันเลยนะ!

ในขณะที่เธอกำลังบ่นอยู่ในใจพลางหันมามองเพื่อชายด้วยสายตาคาดโทษในระหว่างที่เพื่อนๆกำลังมุงดูพวกเธอยู่ จู่ๆก็มีเสียงของผู้แก่ๆคนหนึ่งดังขึ้นมาในโสตประสาทของเธอจนต้องหันไปมอง

ศจ.มักกอนนากัล!!

"คุณพอตเตอร์และมิสก๊อนท์ ตามฉันมาที่ห้องด้วย"

ซวยกว่านี้มีอีกมั้ยนะ...

B
E
R
L
I
N
❀