คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน ความฝัน100%
บารามอส-อลิเซีย (ตราบสิ้นลมหายใจ)
ตอน ความฝัน
ดวงจันทร์กลมโตขนาดใหญ่ที่พยายามส่องแสงสีนวลในเวลาค่ำคืน ให้กระจ่างสว่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมา เหมือนกับว่าดวงจัทร์ที่ดูนุ่มนวลกำลังเทียบกับพระอาทิตย์ในยามเช้า
“หืมๆๆ”เสียงลมหายใจถี่ๆของหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ในชุดสีครีมที่เหนื่อยล้าอย่างมากกำลังวิ่งไปตามทางพื้นหินขาวอมเทาขัดมันวับอย่างดีในมหาราชวังอันหรูหรา
“ใครๆ ก็ได้ช่วยด้วย ๆ ช่วยเราด้วยๆ” เธอตะโกนหลายครั้งหลายหน แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ สิ่งที่ตามหลังเธอมาค่อยๆหลืบคลานเข้ามาเลื่อยๆเข้ามาทุกที
‘ประตู’ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเหลือบไปเห็นประตูบานใหญ่ เธอวิ่งไปยังที่หมายด้วยแรงที่มีอยู่ทั้งหมด หวังว่าจะมีใครสักคนอยู่ที่นั้น
“ปึก”เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก องค์หญิงแห่งบารามอสวิ่งไปตามทางของท้องพระโรง ที่บุรุษผู้ซึ่งได้ชื่อว่า ไฮคิง รวมไปถึง บิดาของนาง
“เสด็จพ่อ” เธอเดินเข้าไปเขย่าตัวบิดาที่แต่งเต็มยศกษัตริย์ จับจ้องเธอด้วยสายตาอาลับอาวอน น้ำตาของไฮคิงก็ค่อยๆไหลออกมาหนึ่งหยด แม้จะเพียงหยดเดียวแต่ก็เป็น ‘น้ำตาแห่งราชา’ ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์สูงสุดทีเดียว
“อะไรกัน เสด็จพ่อเป็นอะไรไปเพคะ” ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตมีแววตื่นตระหนกเป็นอันมาก
“อภัยให้พ่อด้วยลูกรัก” ไฮคิงเข้ามาโอบกอดธิดาเพียงพระองค์เดียวของพระองค์
“เราต้องเสียสละส่วนน้อยเพื่อประชาชนของเรา เพื่อนไม่ให้เกิดการนองเลือด”
“ลูกเข้าใจแล้วเพคะ เสด็จพ่อ ลูกมีเลือดแห่งขัดติยนารี เราต้องทำทุกอย่างเพื่อนประชาชน”เมื่อพูดจบ เธอก็เดินไปหางูยักษ์ที่กำลังเลื่อยเข้ามาในท้องพระโรง มันค่อยเอาหางมารัดร่างของเธอ ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องเพียงเธอคนเดียว แม้เหล่าทหารมากมายทำร้ายแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย อยู่ๆเจ้างูยักษ์ถึงกับชะงัก เมื่อเจ้าชายบาโรวิ่งเข้าใส่มันด้วยดาบเรียวงามหมายจะตัดหัวอันใหญ๋โตของมัน เจ้างูยักษ์ก็ตวัดหางเข้ากลางใบหน้าของเจ้าชายทันทีจนหมดสติไป เหล่าทหารยามต่างวิ่งเข้ามา แต่ก่อนที่มันจะทำร้ายใครไปมากกว่านี้
“หยุดนะ!หยุด” อลิเซียตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธแค้นเป็นอันมาก เธอค่อยๆเดินลงบันไดที่ทอดจากบัลลังค์ใหญ่ของกษัตริย์ไฮคิงลงมาหมายจะสังหารงูยักษ์ด้วยเวทย์เดียว แต่ก่อนที่จะๆได้ทำอย่างงั้นเหมือนกับเธอต้องมนตร์สะกดไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย เธอได้แต่ยืนจ้องมองงูใหญ่ที่ค่อยเอาหางมารัดรอบตัวเธออย่างช้าๆ
“ไม่....” เจ้าหญิงตะโกนก้องไปทั่วท้องพระโรง แต่ไม่มีใครที่คิดจะเข้ามาช่วยเธอเลยเมื่องูสีดำค่อยอ้าปากกว้างขึ้นหมายจะกินเธเอ ‘ทำไมๆ ไม่มีใครเข้ามาช่วยเรา’
“เฮ็กๆๆ” เสียงหอบถี่ดังขึ้นกลางห้อง
“เป็นอะไรไปอลิเซีย” หญิงสาวดวงตาสีชมพูสดใสเดินมาที่เตียงของอลิเซีย
“ไม่เป็นอะไร แค่ฝันร้ายนะโซฟี่”
“ตื้นก็ดีแล้วเลือกเสื้อให้หน่อยสิ”
“วันนี้สินะวันสุดท้ายที่จะได้อยู่โรงเรียนแล้วสินะ”
“ที่สำคัญมีศึกการประลองเวทด้วย เย้!” ดวงตาสีชมพูเปี่ยมสุขไหวระริกอยู่ในดวงตา
“อย่างงั้นเธอใสเสื้อตัวนี้ก็แล้วกันนะ” อลิเซียหยิบชุดสีชมพูคลิปลายด้วยสีทอง
“ฉันเลือกตัวนี้ให้เธอนะ ฉันอยากเห็นเธอใส”โซฟีหยิบชุดสีครีม ปุด้วยลูกไม้ที่ชายกระโปรงเบาสบาย ‘ชุดนี้มัน’
“เป็นอะไรไป อลิซ” โซฟีเห็นเพื่อนนั่งอึ่งอยู่นาน
“เปล่าจ๊ะ ไม่เป็นอะไร”
----------------------------------- Chapter end --------------------------------
ความคิดเห็น