คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE : CONFESSION
Confession ll Episode 2
ผมไม่เข้าใจ ทำไมหลังจากวันที่อาจารย์ซูมานจัดงานเลี้ยงของบริษัทแล้ว หลังจากนั้นคริสตัลก็ไม่ได้เข้าบริษัทอีกเลย ใจหนึ่งอยากไปหาเธอที่ห้อง แต่เธอกลับห้ามไม่ให้มา แต่วันนี้ผมตัดสินใจแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว วันนี้ผมต้องไปหาเธอที่คอนโดให้ได้
มีความรู้สึกแปลกๆบางอย่างแต่ก็เดไม่ออกว่ามันหมายความว่าอะไร อีกไม่นานผมกับสมาชิกก็จะซ้อมกันเสร็จแล้ว และอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงคืนพอดี จนทำให้พนักงานบางคนที่บริษัทต้องกลับกัน สักพักมีเสียงประตูเปิดขึ้น พวกเราหันกันไปตามเสียงคนเปิด จนพบว่าเป็นไอ้ไค เพื่อนสสนิทคนที่ผมไว้ใจที่สุด มันแอบหนีงานไปไปตั้งแต่ไม่รู้กี่ทุ่ม คนป่านี้มันเพิ่งแบกสังขารตัวเองมา
ไอ้บ้านั่นเดินเข้ามาทำหน้าเรียบเฉยปกติของมัน ซึ่งมันจะแปลกสำหรับพวกเรามากๆ เพราะปกติไอ้ไคมันจะจะทำตัวสบายๆ ไม่ก็รีบเดินยิ้มมา หรือเล่นกับสมาชิกทันที จนสมาชิกคนอื่นๆ นอกจากผม มองมันเป็นสายตาเดียวเลย
“ไอฮุนมึง กูมีเรื่องจะบอก..เรื่องสำคัญมากๆของมึงกับกู” ไคเดินเข้ามาประชิด แล้วพูดกับผมเบาๆ ใบหน้าที่ดูแข็งกล้านั้น แน่นอนว่ามันพูดเรื่องจริง และเรื่องใหญ่แน่นอน
“เรื่องอะไรวะ พูดมาเลยดิ กูไม่อยากออกไปข้างนอก มันมืดหน้ากลัววะ”
“แน่ใจหรอ ว่ามึงจะทนฟังคำต่อไปนี้จากกูได้ ต่อหน้าคนอื่น”
“เออ พูดมา เบาๆก็ได้ กูไม่ขนาดนั้น”
“อืม..ตั้งใจฟังประโยคต่อไปนี้นะ”
“…”
“สาเหตุที่คริสตัลไม่มาบริษัทเพราะเธอท้อง…” ผมถึงกับตาโตเมื่อได้ยินคำว่าคริสตัลท้อง เธอ..
“ใคร? มันคือใคร” ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยล่วงเกินคริสตัลเลยสักครั้ง ผมถึงได้ถามว่ามันคือใคร ตอนนี้ผมบีบกำหมัดตนเองที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“แต่มึงอย่าพึ่งด่วนสรุปไป..ถ้ามึงจำได้วันปาร์ตี้ในคืนนั้น วันนั้นมึงแฮงค์หนักมาก มึงเลยนอนในงานเลย แล้วคริสตัลก็ไม่มีใครไปส่งที่บ้านซึ่งตอนนั้นเธอก็เมา” …ขอให้ชื่อหมอนั่นไม่ใช่ชื่อของเพื่อนผมตรงหน้า “ตอนนั้นกูเป็นคนอาสาไปส่งคริสตัล เธอก็ตกลง กูเลยไปส่งที่คอนโด แต่ตอนนั้นถ้ากูจำไม่ผิด ตัวกูก็เมาอยู่บ้าง…ต่อมากูไม่อยากจะพูดให้มึงฟังแล้วนะ แต่สั้นๆคือ คนที่ทำเธอท้อง คือ กูเอง”
.
“ไอไค…มึง!!!”
ผัวะ!
สิ้นสุดเพียงประโยคนั้น ผมซัดหมัดกลางหน้ามันอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ลืมสังเกตไปว่ายังคงมีเมมเบอร์ที่เหลือ ยังคงอยู่ในห้องอีก ถึงแม้สิ่งที่ผมต่อยไคไปอาจจะเป็นจุดสนใจให้กับทถกคน แต่แรงที่ผมชกไคไปก็ไม่ลดลงเลย ไคไม่สวนกลับผม แต่เหมือนว่ามันจะปล่อยให้ผมต่อยมันไปเรื่อยๆ
เมมเมอร์หลังจากที่เห็นผมต่อยไคไป ทุกคนก็เริ่มวิ่งออกมาห้ามผม แยกผมออกจากไค “ปล่อยผมนะ! …มึง..มึงทำแบบนั้นได้ไงว่ะ! ทำไมมึงต้องทำกับคริสตัลแบบนั้น!! ..เฮ้ยพี่ ปล่อยผมดิ ผมจะจัดการมัน ผมดิเว้ย!!” ตอนนี้ผมเหมือนคนบ้าทุกประการแล้ว ผมร้องลั่นอย่างบ้าคลั่งด้วยหัวใจที่โกรธแค้น..มันเป็นคนนึงที่ผมไว้ใจที่สุด มันเป็นคนนึงที่ผมมั่นใจว่าเราจะเป็นเพื่อนด้วยกันตลอด
“หยุดเดี๋ยวดิว่ะไอ้ฮุน!!” ชานยอลวิ่งออกมาบังไค “เรื่องมันเกิดอะไรขึ้น…พวกมึงทะเลาะกันทำไม”และอีกด้านของไคที่มีพี่ซูโฮ พี่แบคฮยอน ช่วยหามไว้..ผมลืมบอกไปว่าไม่ใช่แค่ต่อยกไค แต่ผมเตะมันด้วยต่างหาก
“ถามมันดีกว่ามั้ยพี่!! ถามมันดิ่ว่าแย่งแฟนคนอื่นเชาสนุกมั้ย ทำผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนเพื่อนอะถูกมั้ย!!!..ตอบกูมาดิไอ้เลว มึงตอบกูมา!!”ตะโกนออกไปทั้งน้ำตา ทั้งเสียใจและโกรธในเวลาเดียวกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่กลั้นไว้
“…” ไคไม่ตอบผม มมันได้แต่ยืนมองผมแบบเงียบๆ ใบหน้าของมันที่เต็มไปด้วยรอยช้ำเขียว มุมปากที่มีเลือดซิบ และส่วนคิ้วที่เหมือนจะแตกด้วย พวกเราทั้งหมดเงียบกัน เฉินและคยองซูฮยองที่พยายามห้ามผม ที่จับเมื่อกี้ก็ค่อยๆลดลง ผมให้เวลานี้สะบัดออกมาเต็มเหนี่ยว จากนั้นก็วิ่งกระโจนไปยังร่างไคทันที เดี๋ยวอีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้นที่ผมจะได้ซัดหมันใส่มันอีกครั้ง แต่ถ้าเกิดว่ามีเสียงใสเสียงหนึ่งเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับรีบวิ่งมาเอ่ยห้ามผมละ..ทุกอย่างมันก็หยุดตามที่เธอบอก
“หยุดฮุน หยุดอาละวาดเดี๋ยวนี้!!!!”
นั่นคือคริสตัลคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดตอนนี้นั่นเอง เธอวิ่งเข้ามาบังไค จนตอนนี้หน้าของเราทั้งคู่ สบตากัน..บนใบหน้าของเธอ ดูเหมือนจะมีคราบน้ำตาหลั่งออกมาไม่นานมานี้
“ทำไม..ทำไมเธอถึงปกป้องมัน” สรรพนามของผมกับคริสตัลได้เปลี่ยนไป “รู้รึเปล่าว่าฮุนรู้สึกยังไง! แต่ฮุนก็ไม่เคยโกรธตัลนะ..เพราะฮุนรู้ความส่วนหนึ่งมันก็ความผิดของฮุนด้วย ขอโทษนะ ที่วันนั้นฮุนไม่ได้ดูแลตัลเลย แถมปล่อยให้ตัลไปกับไคอีก..ขอโทษนะที่ดูแลตัลไม่ได้” ขอโทษที่ต้องหนักใจกับเรื่องแบบนี้อีกนะ..น้ำตาของผมยังคงหลั่งออกมาไม่มีหยุด แต่ตอนนี้หน้าของผมได้แต่จ้องกับพื้นห้อง เพราะไม่สามารถทนมองหน้าเธอได้แบบนานๆ
“…” เธอไม่ตอบอะไร แต่ก็มีเสียงคนก้าวฝีเท้าเดินมาทางผมซึ่งนั่นคงเป็นเธอ ผมยืนหยุดนิ่งไม่มีปฏิกริยาใดๆจนกระทั่งเธอเดินเข้ามาจับใบหน้าของผมมาประจัญกับหน้าเธอ ทให้เราได้อยู่ใกล้กันแบบจังๆ ไม่ใช่ผมฝ่ายเดียวที่ร้องไห้ เธอก็เช่นกัน เหมือนจะหนักกว่าผมด้วยละ
“ตัลยังบอกคำตอบให้รู้ไม่ได้หรอกนะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไคทำตัลท้องแล้วตัลจะรักเขา ที่มาปกป้องเพราะไม่อยากให้มันเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้..แต่ตัลคิดว่าเราคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วแน่ๆ ขอโทษที่หลายวันนี้ตัลหายไป จนทำให้ฮุนเป็นห่วงนะ..” สิ้นสุดประโยคนั้นเธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก และผมก็ทนนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้วจริงๆ ผมโผกอดเธอเข้า เหมือนกับว่าสิบปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
“ไม่..ไม่เอาได้มั้ย อยู่เหมือนเดิมแบบนี้ไม่ได้หรอ..นะ ตัล… ฮุนรับได้ นะตัล นะ..”
เธอไม่ตอบอะไร เว้นแต่เธอแค่กอดปลอบผมเบาๆจนในที่สุดเธอก็ผละออกผม “อย่าเลยดีกว่านะ…นายอย่ามาเสียอนาคตกับคนอย่างฉันเลยนะ นายยังมีอนาคตที่ดีกว่านี้เยอะ…”ผมได้แต่ยืนอึ้งอย่างเดียว จนประโยคต่อไปก็นำสติผมกลับมาอีกครั้ง “เอ่อ..นี่ก็จะตีหนึ่งแล้ว ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”เธอบอกลาผมทั้งๆที่ในตาเธอก็ยังมีหยดน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเหมือนกัน เธอเดินไปคนเดียว ช้าๆจากนั้นก็หายไปพร้อมกับเงาของเธอ
และในที่สุดไคก็รีบเดินตามคริสตัลออกไปแต่..คุณคิดว่าผมจะยกโทษให้มันได้ง่ายๆมั้ยละ?
“ก่อนมึงเดินออกจากนอกประตูนี้ไป ขอให้มึงจำคำกูไว้ให้ดีๆ หากมึงทำร้ายคริสตัล กูเอามึงตายยิ่งกว่าวันนี้แน่..ไม่ใช่แค่นั้น ‘กูก็จะมาทวงของๆกูคืนด้วย’ มึงจำไว้” ผมไม่ห้ามให้มันตามเธอไป เพราะผมรู้ว่า เธอไม่อยากอยู่กับผมแล้ว ผมต้องปล่อยเธอไปได้แล้ว..แต่ยังไง หัวใจของผม ก็ยังมีให้เหมือนเดิมและมั่นคงตลอดไป
หลังจากที่ผมบอกมันไป มันก็รีบวิ่งออกจากห้อง ไปหาเธอทันที และทันใด้นั้นเข่ามันก็เหมือนจะอ่อนแรงลง จนทำให้ร่างกายของผมทรุดติดกับพื้น จนเมมเบอร์ต่างเข้ามาช่วยผมจากนั้นผมก็อธิบายทุกๆอย่างที่ทุกคนได้เข้าใจ
“คริสตัลเดี๋ยวก่อน คริส!!!” ผมวิ่งลงบันไดตามตัวไปอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าให้ทาย การที่เธอเดินเร็วแบบนี้สาเหตุถ้าให้เดาคือเธอโกรธผม หรือไม่ก็ไม่อยากเจอใครตอนนี้ เพราะตอนนี้เธอเดินอย่างเดียว เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงผมเลย
และในที่สุดผมก็ตามเธอทัน ผมรีบวิ่งไปแซงหน้าเธอไว้ “เป็นอะไร ทำไมไม่ตอบผมเลย?” เธอยังคงไม่ตอบผม จากนั้นก็ผลักตัวของผมให้ออกจากทางเดินของเธอ
“ถ้าฉันมาไม่ทัน นายคงเป็นผีนอนตายในห้องซ้อม”เธอพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาอเรียบเฉย แต่มันก็ทำให้ผมชื่นใจขึ้นมานิดนึง เพราะเธอตอบผม
“เป็นห่วงหรอ?”
“อือ”
เห้ย! ทำไมมันเป็นงี้ เมื่อตอนนั้นเรายังคุยดีอยู่เลย
“รู้สึกเจ็บแผลอะ หาคนทำแผลให้หน่อยสิ^^” ง้อแบบเนียนๆ
“หาหมอ”
“แต่อยากให้คนแถวนี้ทำให้มากกว่าอะ*^*”
“หรอ เดี๋ยวไปบอกรปภ.ให้ทำแผลให้ก็แวกันนะ”
“เห้ย!คริส คุณเป็นอะไร โกรธหรอ? บอกสิ บางทีผมก็ไม่รู้นะว่าตลอดเวลาคุณจะรู้สึกยังไงบ้างอะ อย่าทำแบบนีเลยนะ”
“ทำไมนายไม่บอกว่าจะมาบอกเซฮุนเรื่องนี้! แล้วทำไมไม่ชวนมาทั้งๆที่ก็รู้ว่าตัวเองจะเจออะไร! แล้วรู้บ้างรึเปล่าว่าคนที่นายถามตอนนี้รู้สึกยังไงตอนที่เห็นภาพนั้นหนะ!! นายไม่ควรรับผิดคนเดียวรรู้มั้ย?”
“…^^” นั่นไงในที่สุดเธอก็ปลดปล่อยออกมาจนหมดสักที คำตอบเธอทำเอาผมยิ้มแก้มแทบแตก ผมไม่ตอบคำถามเธอสักข้อได้แต่ยิ้มให้เธออย่างเดียว
“ขอโทษ..ทีหลังจะบอกนะ แต่อันนี้ขอจริงอะ ทำแผลให้หน่อยสิ มันเจ็บอ่ะ ไอ้ฮุนเผือกนั่นซัดมาเต็มเลย”
“อือ.. แย่เนอะพวกเราทั้งสามคน เป็นเพื่อนสนิทด้วยกันทั้งสามคน พอมาทะเลาะกันแล้ว พอแตกกันมันรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก พวกเราไม่น่ามาเจอกันเลย”
“คุณนี่พูดอะไรไม่นึกถึงใจผมบ้างเลยนะ ตอนที่บอกไอฮุนว่า ไม่จำเป็นต้องรักผมอะไรนั่นอะ ทำเอาผมน้อยใจเหมือนกันนะ พอบอกว่าไม่น่ามาเจอกันนี่น่าจะงอนแบบให้คุณมาง้อเลยว่าม่ะ”
“ความจริงหรือนายว่าไม่ใช่ละ”
“ไม่ใช่!!!”ผมเถียงเธอทีจนทำให้เธอหันหน้ามาเหมือนกันว่าไม่ค่อยพอใจกับคำตอบ “ไม่รู้แหละวันนี้ติดรถไปด้วยนะ พน.หยุดผมขอลา 2 วัน”
“ฉันให้แค่ทำแผลเท่านั้น นอนไม่ได้เข้าใจตรงกันนะ - -; ”
“เชอะ!!! -3-/”
ความคิดเห็น