คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ✞ · HEY!PAPA · ◖▯ᐟᐟ intro
“ชื่อแบคฮยอนฉี่ขวดฮับ”
“ผมปาร์คชานยอล ศิลปกรรมปีสาม อาชีพเสริมเป็นช่างภาพอิสระ โสด รวย(แต่เขือ)“
ทำงานอะไร ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว ?
“อ่า ..ปีนี้อายุยี่สิบเอ็ดแล้วครับ ผมเรียนคณะเกี่ยวกับ ศิลปะอะครับ ตอนนี้อยู่ปีสามแล้ว อาชีพเสริมเป็นช่างภาพอิสระ ถ่ายรูปไปเรื่อย เพราะค่านมกับแพมเพิร์สแพงพอๆกะค่าเหล้า “
ร่างสูงโปร่งทอดตัวนั่งเอาหลังพิงหนักสบายๆอยู่ภายในห้องสีขาวปลอด แสงไฟจากหลังฉากทำให้ดวงตาของชายหนุ่มรู้สึกระคายเคืองเล็กน้อย สองมือประสานกันไว้บนตักพลางเคาะนิ้วไปมาอย่างเคยชิน ฝ่าเท้าหนาที่สวมรองเท้าผ้าใบพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่กระดิกไปมาอย่างไร้มารยาทตามนิสัย
แล้วคุณแม่เด็กไปไหน ?
“คือผม .. ฮะๆ .. ผมยังไม่พร้อมจะพูดตอนนี้อะครับ “
เสียงทุ้มแกว่งไปเล็กน้อยอย่างจับสังเกตได้ ดวงตาคมหลุบลงต่ำ จากที่พูดชัดฉะฉานก็ดูเหมือนจะกลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไปซะอย่างนั้น
เป็นพ่อคนแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?
“ก็เหนื่อยนิดหน่อยอะครับ “
ตั้งแต่มีลูก ชีวิตคุณเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ?
“เอิ่ม .. อย่างแรกเลย ผมกลายเป็นคนมีความรับผิดชอบมากขึ้น จริงๆแล้วผมไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก แต่ทุกอย่างมันบีบบังคับให้ผมทำ ผมหัดทำอาหาร เย็บผ้า ต้องลดอายุตัวเองให้เหลือสองขวบเพื่อเป็นเพื่อนกับเค้า ผมตื่นเช้าขึ้น เหมือนเค้าทำให้ผู้ชายแข็งกระด้างอย่างผมมีความอ่อนโยนมากขึ้น”
ลูกชายซนมากไหม ?
“โหคุณ ..อย่าให้พูด บ้านนี่เละเทะเป็นรังหมา ชอบรื้อเอกสารของผมเอามาวาดรูปเล่น ระบายสี ผนังบ้านนี่เอ่อเห่อ .. อย่างกะประติมากรรมข้างผนังโบสถ์ยุคเรเนซองส์ แล้วกลางคืนชอบฉี่รดที่นอน แบบ ผมต้องซักผ้าปูที่นอนทุกวันเลยอะ แล้วเวลาเค้าปวดฉี่ แม่งไม่บอก .. ฉี่เลย บางทีไม่ได้ใส่แพมเพิร์สผมก็ต้องจับเค้าอาบน้ำใหม่ เช็ดฉี่ที่พื้นอีก กินข้าวทีนี่แม่งหกกระจาย หว่านอย่างกะพ่อมึงเป็นชาวนา กินยากมาก ไอนั่นก็ไม่กิน ไอนี่ก็ไม่กิน ผักก็ไม่กิน เรื่องงอแงเอาแต่ใจนี่ที่หนึ่งเลย ไม่ได้อะไรก็เอาละ เริ่มทำหน้างอเป็นตูด เบะปาก แล้วพอผมเริ่มจะดุ เค้าก็จะร้องไห้ ผมก็เอาละ ใจอ่อน เค้าก็รู้สึกว่าตัวเองมีพาว ทีนี้อะไรไม่ได้ดั่งใจก็ก็ร้องไห้ “
เหมือนคุณพ่อวัยกระเตาะจะเจอคำถามที่ถูกใจ แผ่นหลังกว้างเด้งจากพนักพิงขึ้นมานั่งตัวตรงในทันที ริมฝีปากอิ่มสาธยายความแสบของลูกชายให้ฟังอย่างออกรส สองมือถกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมาถึงข้อศอกก่อนจะวาดไปมาในอากาศเพื่อช่วยอธิบายไปตามที่ปากพูด
แล้วคุณยอมเค้าไหม ?
“แรกๆก็ไม่อะ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทุกที จะให้ทำไงได้วะ“
ลูกชายชอบให้คุณทำอะไรเป็นพิเศษ ?
“ชอบให้ทำอะไรเป็นพิเศษ .. อืม .. เค้าชอบเวลาผมเรออะ หรือเวลาที่ผมทำอะไรซุ่มซ่ามสักอย่าง เค้าจะหัวเราะแล้วพยายามทำตาม ชอบขี่หลัง หรือไม่ก็ให้อุ้มท่าซุปเปอร์แมน เค้าชอบให้ผมร้องเพลงหมีให้ฟังก่อนนอน ต้องร้องทุกคืนนะ คืนไหนไม่ร้องคืนนั้นพ่อตาย.. ใช่ครับ 555555 ผมนี่แหละจะตาย “
เสียงทุ้มมีสเน่ห์ระเบิดหัวเราะออกมาหลังจากได้ยินประโยคที่ว่า คุณน่ะหรอ ของผู้สัมภาษณ์ นิ้วเรียวยกขึ้นถูจมูกตัวเองเบาๆแก้เขินหลังจากที่เผลอตบฉาดแรงๆที่เข่าเวลาเจออะไรขำๆ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกจนเห็นฟันขาวครบทุกซี่ น่าอิจฉาน้องแบคฮยอนจริงๆที่มีคุณพ่ออารมณ์ดีแบบนี้
ทำไมล่ะ ?
“เพราะว่าถ้าผมไม่ตามใจเค้า เค้าก็จะแหกปากร้องไห้ออกมา พร้อมกับทุบตีผมด้วยมือเล็กๆของเค้านั่นแหละ หรือบางที เค้าอาจจะกระโดดใส่ท้องผมเวลาที่ผมนอนหลับ มันจุกมากๆเลยครับ “
แล้วมีอะไรที่เค้าไม่ชอบบ้าง ?
“เอ่อ .. ที่เค้าไม่ชอบ น่าจะเป็นแครอท แล้วก็ช้างมั้งครับ “
คุณพ่อเงียบไปเกือบนาที พยายามนึกอย่างมีสติที่สุดว่าลูกชายไม่ชอบอะไร แต่ก็ยังหาคำตอบที่ดีและเหมาะสมไม่ได้ อันที่จริงมันมีมากกว่าที่เขาตอบออกไปเยอะเลย
เวลาที่ลูกดื้อและงอแง คุณทำยังไง ?
“อืม ส่วนมากผมพยายามจะพูดกับเค้าดีๆนะ จริงๆผมไม่ใช่คนใจเย็นสักเท่าไหร่ แต่แบบ ผมพยายามแล้วจริงๆ เค้าไม่ฟังผมเลยอะ ผมต้องคอยขู่เค้าว่าถ้าดื้อ ถ้าไม่ฟัง ผมจะปล่อยช้างออกมาจากกางเกงนะ เค้าก็จะกลัวอะครับ “
ช้างไหน ?
“ช้างผมเองอะ 555555555555 ผมถกให้ดูเอาไหม ? “
ร่างสูงโปร่งลุกพรวดขึ้นจากโซฟาก่อนจะทำท่าจะถอดเข็มขัดหนังของตัวเองออก อดไม่ได้ที่จะล้อเล่นกับพิธีกรคนสวย แก้มใสแดงปลั่ง สองมือที่ฉาบด้วยเล็บยาวสีฟ้าอ่อนปัดมือเป็นพัลวันก่อนจะหัวเราะน้อยๆพร้อมกับเอามือปิดหน้าด้วยความเขิน เสียงทุ้มหัวเราะ ก่อนจะนั่งลงอย่างเดิม ในการหยอกเอินนั้นมีทีเล่นทีจริงอยู่ในน้ำเสียง
เป็นพ่อคนทั้งที่อายุยังน้อย แถมคุณแม่เค้าก็ไม่อยู่แล้วด้วย คิดว่าจะเลี้ยงเค้าไหวไหม ?
“ไหวไม่ไหวผมก็เลี้ยงเค้ามาสี่ปีแล้วนะ ไม่รู้ดิ ผมอาจจะไม่ใช่พ่อที่ดีเท่าไหร่ แต่ผมว่าผมหล่อที่สุดในบรรดาสมาคมผู้ปกครองแล้วนะ “
มีอะไรอยากจะบอกลูกชายมั้ย เผื่อวันนึงเค้าโตขึ้นแล้วจะได้ฟัง หันหน้าเข้ากล้องเลยค่ะ
“ฮัลโหล บิบี๋ นี่ปะป๊าเองนะ วันนี้ปะป๊าแต่งตัวหล่อไหม หล่อกว่าหนูอีกนะ ..“
ร่างสูงโปร่งหันหน้าเข้าหากล้องตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ สองมือจัดปกเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปเพื่อเช็คความเรียบร้อยของทรงผม ดวงตากลมโตของคุณพ่อจ้องมองไปที่กล้อง
“จนถึงตอนนั้นหนูคงโตเกินกว่าที่จะเรียกปะป๊าว่าปะป๊าแล้ว แต่ปะป๊าชอบให้เรียกว่าปะป๊านะ แล้วอีกอย่างที่ปะป๊าจะบอกคือ ปะป๊าไม่ได้ชื่อปะป๊านะ ปะป๊าชื่อชานยอล ..”
เงียบลงอีกครั้ง คุณพ่อวัยกระเตาะหลุบตาลงต่ำอย่างใช้ความคิด
“ปะป๊าอยากให้หนูเลิกร้องไห้งอแงได้แล้วนะ ปะป๊าเหนื่อย ลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้กันเข้าใจไหมครับ ..อ่า ปะป๊าอาจจะไม่ใช่ปะป๊าที่ดี ที่ปะป๊าดุ ที่ปะป๊าตีเพราะว่าอยากให้หนูเป็นเด็กดี โตมาไม่อัปปรีย์เหมือนปะป๊า และไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ปะป๊าทำไป ปะป๊าทำเพราะว่ารักหนูนะครับ “
ตอนนี้โสดรึเปล่า ?
“โสดครับ แหม่ ถามแบบนี้คือจะจีบอะดิ ฮ่าๆ “
มะ ..ไม่จีบหรอกค่ะ
“เด็ดๆแบบนี้หาที่ไหนอีกไม่ได้แล้วนะครับคุณ “
สุดท้ายแล้ว มีอะไรจะบอกกับทางพิธีกรและรายการมั้ยคะ ?
“อ่า .. คุณพิธีกรพอจะมีเบอร์ติดต่อเป็นการส่วนตัวเผื่อจะชวนไปทานข้าวมั้ยครับ ? “
อะ เอ่อ จะดีหรอคะ เอ่อ .. 090-13480xx ค่ะ
หึ
△△
ในห้องข้างๆกัน ร่างเล็กๆของเด็กชายนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมสีครีม สวมชุดเอี๊ยมขาสั้นปิดทับเสื้อยืดสีเหลืองดูน่ารัก ผมหน้าม้าตัดสั้นพอดีคิ้ว ขลับในดวงตากลมโตดูน่ารักขึ้นไปอีก ในมือถือขวดนมพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโตในอ้อมแขน สองขาเล็กป้อมแกว่งไปมาไม่ถึงพื้น มือน้อยกำแขนอ้วนๆของเจ้าตุ๊กตาหมีไว้แน่นเพื่อแก้เขินเวลาที่คุยกับคนแปลกหน้า แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มก็ยังเงยมองคู่สนทนา ปะป๊าบอกว่าคุยกับผู้ใหญ่ต้องมีมารยาท
“คุณพ่อเป็นคนยังไงคะ ? “
เอ่ยถามเด็กชายที่นั่งอยู่หน้ากล้องตัวใหญ่ มือหนึ่งจดบันทึกในสิ่งที่เด็กชายพูดพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับความน่ารักของเด็กน้อย หญิงสาวพยายามจะห้ามตัวเองเหลือเกินไม่ให้ยื่นมือไปหยิกแก้มกลมๆนุ่มนิ่มนั่นในขณะที่กล้องกำลังบันทึกวีดิโอไว้อยู่
“ปะป๊าใจดี ปะป๊าตัวใหญ่ ปะป๊ามีหูเหมือนช้างเยย “
เด็กน้อยตอบไปตามประสา สองแขนอ้าออกเป็นการแสดงให้ดูว่าคุณพ่อของเขาตัวโตแค่ไหน สองมือเล็กดึงใบหูของตัวเองไปมาพร้อมกับหัวเราะคิกคักชอบใจ
“แล้วรู้มั้ยคุณพ่อของหนูชื่ออะไรเอ่ย ? “
“ชื่อ.. ชื่อปะป๊า”
เด็กน้อยกลอกตาไปมาอย่างลังเล ริมฝีปากเล็กห่อเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ปะป๊าใช้นามสกุลเดียวกับเขา แต่ชื่อปะป๊ารึเปล่าเขาเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
“อยู่บ้านสองพ่อลูกทำอะไรกันบ้าง ? “
“แบคฮยอนเย่นเกม ดูการ์ตูนเบนเทน กี้เม้า.. ปะป๊าเลี้ยงช้างอยู่ข้างบน “
ขวดนมขวดเล็กถูกเด็กชายยกขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง ริมฝีปากนุ่มนิ่มรับเอาจุกพลาสติกเข้าไปในโพรงปากก่อนจะดูดด้วยความหิวกระหาย ยิ่งพูดก็ยิ่งหิวน้ำ
“อยากได้คุณแม่คนใหม่มั้ยครับ ? “
“ไม่”
จนกระทั่งอดหมั่นเขี้ยวเด็กชายตัวเล็กไม่ได้ หญิงสาวยื่นมือไปหยิกแก้มนิ่มๆนั้นอย่างไม่เบาแรงนัก แบคฮยอนมองตาขวาง ปัดมือนั้นออกด้วยความเจ็บ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเบาะคว่ำอย่างไม่พอใจ ซ้ำแล้วยังถูกเอ่ยถามด้วยคำถามหยาบคายที่สุดเท่าที่เด็กชายเคยได้ยินมา เสียงใสตอบห้วนไม่น่ารักเหมือนเคย มือเล็กลดระดับขวดนมลง ไม่สนใจว่าคราบน้ำนมจะเลอะปากหรือไม่ สองแขนกอดรัดเจ้าหมีแน่นก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆเพื่อมองหาปะป๊าของเขา .. พี่สาวนิสัยไม่ดี เขาเริ่มจะไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว
ฉับพลันที่หางตาเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของผู้เป็นพ่อที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้อง ร่างเล็กๆกระโดดลงจากโซฟาทันทีโดยไม่รอให้พี่สาวใจร้ายได้เอ่ยถามอะไรเขาอีก แต่แล้วก็ต้องร้องไห้จ้าออกมาเพราะร่างเล็กๆของเขาถูกสองแขนของพี่สาวโอบรวบอุ้มขึ้นบนตัก สองมือน้อยไขว่คว้าไปข้างหน้า ถีบขาไปมาพยายามให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมแขน ใบหน้าจิ้มลิ้มและดวงตากลมเริ่มแดงก่ำ เสียงใสแหกปากร้องไห้เรียกปะป๊าของเขาดังลั่นสตูดิโอ
“โอ๋ๆ บิบี๋ไม่ร้องไห้นะครับ ปะป๊ามาแล้วๆ ปะป๊าอยู่นี่แล้วครับ “
จนกระทั่งปาร์คชานยอลที่ให้สัมภาษณ์เสร็จก่อนต้องยอมแพ้เดินเข้าฉากมาอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมอก เขาเพียงแค่จะมายืนดูแบคฮยอนสัมภาษณ์รายการเท่านั้น สองแขนอุ้มร่างเล็กๆขึ้นไว้ก่อนจะจับให้ใบหน้าน่ารักซบลงบนไหล่ของเขา ออกแรงเขย่าๆน้อยๆอย่างเอาใจ ฝ่ามืออบอุ่นลูบแผ่นหลังอันสั่นเทาของลูกชายเป็นการปลอบประโลม เสื้อเชิ้ตของเขาเปียกเป็นดวงๆเพราะเจ้าตัวเล็กเอาแต่ร้องไห้โยเยไม่หยุด
“ฮือ กลับบ้าน ฮึก .. บี๋จะกลับบ้าน “
หลังจากที่เงยหน้าขึ้นจากลาดไหล่อบอุ่น เด็กชายพร่ำพูดร้องแต่จะกลับบ้านอยู่ท่าเดียว น้ำมูกน้ำตาไหลไม่หยุดจนฝ่ามืออุ่นต้องช่วยเช็ดออกให้ ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มนิ่มทั้งสองข้าง ร่างน้อยๆสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมแขนจนคนเป็นพ่อรู้สึกสงสาร
“โอเค กลับบ้าน แต่บิบี๋ต้องหยุดร้องไห้ก่อนโอเคมั้ยครับ ? “
“ฮึก”
บีบจมูกรั้นเบาๆอย่างมันเขี้ยว แต่น้ำมูกข้นใสที่ปลายจมูกเล็กกลับเลอะปลายนิ้วติดมาด้วย แต่คุณพ่อก็ไม่ได้รังเกียจแม้แต่น้อย มือหนาอีกข้างเลื่อนเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าให้ลูกชาย ก่อนจะทำหน้าตาตลกๆให้ดูเพื่อให้เจ้าตัวแสบหยุดร้อง
“คิก .. “
เพียงแค่เขาแลบลิ้นปลิ้นตาไม่กี่ครั้ง เจ้าตัวเล็กก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ มือน้อยเลื่อนไปจับใบหูของคุณพ่อด้วยความชอบใจ บิดมันไปมาเหมือนของเล่นจนปาร์คชานยอลต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย! ปะป๊าเจ็บนะ เป่าให้ปะป๊าเลย“
ชายหนุ่มเอียงตัวเล็กน้อย หันข้างให้ลูกชาย เจ้าตัวเล็กยื่นหน้าเข้าไปเป่าลมใส่ใบหูของคุณพ่อเบาๆอย่างรู้หน้าที่ บัดนี้ใบหน้าจิ้มลิ้มอมยิ้มร่าเริง เหลือเพียงคราบน้ำตาที่สองแก้มนิ้มเพียงเท่านั้น
“เป่าอย่างเดียวก็ได้น้ำลายไม่ต้อง .. ทีนี้จะกลับบ้านรึยัง ? “
“กลับแย้วฮับ! “
“โอเค บ๊ายบายพี่สาวก่อน “
“ไม่!!”
ใบน่าจิ้มลิ้มสะบัดแรง ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้างของคุณพ่ออีกครั้ง เล่นเอาคุณพ่อวัยกระเตาะต้องถอนหายใจยาว
“บ๊ายบายพี่สาวก่อน ไม่งั้นปะป๊าจะไม่อุ้มแล้วนะ “
“... “
“แบคฮยอน “
เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองจากเจ้าตัวแสบ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อลูกชายอย่างที่ไม่ค่อยได้เรียกบ่อยนัก จนกระทั่งแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นจากบ่ากว้าง รับรู้แล้วว่าถ้าถูกเรียกแบบนี้จะต้องโดนดุ มือน้อยยกขึ้นโบกมือเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะก้มลงซบคอปะป๊าอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งเอ่ยขอโทษซ้ำๆก่อนจะก้มหยิบขวดนมและตุ๊กตาหมีที่หล่นพื้นขึ้นมา พาเจ้าตัวแสบเดินออกจากสตูดิโออย่างที่เจ้าตัวต้องการ
เอ่ยลาทีมงาน ขอโทษและขอบคุณอีกครั้ง ในขณะที่เจ้าตัวเล็กยังซบเขาอยู่อย่างนั้น ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดซอกคอจนรู้สึกขนลุก มือหนาคว้ากระเป๋าหนังใบใหญ่ของตัวเองขึ้นมาสะพาย เดินผ่านหญิงสาวที่สัมภาษณ์เขาเมื่อสิบนาทีที่แล้วก่อนจะถึงบานประตู ดวงตาคมขยิบตาให้เล็กน้อย เรียกรอยยิ้มและริ้วแดงๆพร้อมกับท่าทางขวยเขินอย่างมีจริตของหล่อนได้ไม่ยาก
จนกระทั่งถึงรถ ชานยอลเดินอ้อมไปอีกฝั่งก่อนจะยัดร่างเล็กๆของเด็กชายไว้ที่เบาะหลัง หย่อนก้นเล็กๆลงที่นั่งที่ทำขึ้นสำหรับเด็กได้พอดิบพอดีพร้อมกับรัดสายเข็มขัดให้ด้วย ร่างโปร่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินอ้อมกลับมานั่งที่เบาะคนขับแล้วกดโทรศัพท์หาเบอร์ที่โทรออกประจำ
“ฮัลโหลไอ้คริส คืนนี้มึงอยู่เวรปะเนี่ย มาเอาหลานสุดที่รักมึงไปเลยนะ เย็นนี้กูมีธุระสำคัญระดับประเทศที่จะต้องไปทำ ..เคร ชั่วโมงกูเข้าไป ”
พูดธุระเท่านั้นก่อนจะกดวาง ลดระดับหน้าจอลงให้อยู่ในระดับสายตา เลื่อนขึ้นเลื่อนลงหาอีกเบอร์ที่เขาเพิ่งจะเมมไว้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนทั้งๆที่เขาเองก็ไม่รู้ชื่อด้วยซ้ำ เลยได้แต่เมมชื่อไปตามสภาพที่เห็น
Calling 090-13480xx คนสวย รวยนม ผมยาว เบ้าหน้ากำลังงาม
“เย็นนี้จอยกันนะครับ”
เหยียบคันเร่งล้อฟรีออกไปในทันที ในขณะที่เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังเริ่มจะแหกปากร้องไห้จ้าอีกครั้ง ปาร์คชานยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกดปุ่มวิทยุเปิดเพลงร็อคดังๆ กลบเสียงร้องไห้ของเด็กชายจนมิด
ถ้าคุณคิดว่าความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกมันน่ารักแดดดิ้นจนลิ้นปี่แทบจะปลิ้นออกมาแล้วล่ะก็
คุณคิดผิดมหันต์เลยล่ะ
ยินดีต้อนรับเข้าสู่ fantasy world ครับ
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
to be continue ♥
เฮือกกกก จบไปแร้วกับอินโทรกากๆของเรานะครับ
สถานีต่อไป #ficheypapa ผู้โดยสารทุกท่านโปรดให้ความร่วมมือ
แต่งฟิคไม่เหนื่อยหรอก แม่งเหนื่อยทำหน้าฟิคนิแหละ โคตรงง
วันนี้วันศุกร์ เด็กๆผู้อัปปรีย์จังไรทั้งหลายคงจะโต้รุ่งงกันเหลยใช่ไหมครับ
อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอน อ่านฟิคในที่ๆมีแสง และห่มผ้าหนาๆอย่างให้เกียรติอากาศบ้านเราด้วยนะครับ
สำหรับวันนี้พี่ต้องลาไปก่อน วัวทีหลัง ซียูเยสเทอร์เดย์ เจอปืนครับ
ความคิดเห็น