━☏ﾞEXO/SF▯◦by.HUNDREDPERX!━

ลำดับตอนที่ #5 : [SF] CHANHUN - black (END)

 

"แกร๊ก "








        โอเซฮุนไขกุญแจห้องด้วยความระมัดระวังให้เสียงเบาที่สุดเพราะกลัวอีกคนที่อยู่ในห้องจะตื่น ก่อนจะค่อยๆแทรกตัวเข้ามาในห้องเงียบๆ นี่เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว เขาไม่ต้องการจะรบกวนอีกคนมากนักหรอก .. เพราะปกติพี่ชานยอลก็มีเวลาพักผ่อนแทบจะไม่พออยู่แล้ว 









       มือเรียวคลำสะเปะสะปะหาสวิตซ์ไฟก่อนจะกดเปิดมัน หันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อถอดรองเท้าวางไว้ที่มุมห้องอย่างไม่ใส่ใจนัก รู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งร่างกาย .. อยากพักเหลือเกิน 





       เดินเข้าไปในตัวห้อง วางกระเป๋าที่แสนจะหนักอึ้งลงบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองชีทหลายแผ่น เศษขยะและอุปกรณ์เครื่องเขียนหลายสิบชิ้นวางระเกะระกะอยู่บนโต๊ะ คอมพิวเตอร์ถูกเปิดทิ้งไว้ .. โอเซฮุนถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนด้วยความเป็นห่วง 





พี่ชานยอลคงจะเผลอหลับไปอีกแล้ว..





         ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งพลางเก็บเอกสารที่วางเกะกะให้เข้าที่ สองมือรวบเอกสารและอุปกรณ์เครื่องเขียนใส่ตะกร้าใบเล็กที่อยู่มุมโต๊ะ เก็บเศษกระดาษและเปลือกลูกอมทิ้งลงถังขยะ 





พรึ่บ!!!!





และยังไม่ทันที่เขาจะได้เอี้ยวตัวไปปิดคอมพิวเตอร์ อยู่ๆไฟก็ดับ .. โอเซฮุนขยับตัวเล็กน้อย ความกลัวเล็กๆเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ มือเรียวปล่อยออกจากคีย์บอร์ดพลางลุกยืนขึ้น .. ไฟมาตกอะไรตอนนี้ 





สวบ ..




ยังไม่ทันได้ก้าวเดินไปไหน สัมผัสคุ้นเคยก็ถูกโอบล้อมรอบเอวบางจากด้านหลัง .. น่าแปลกที่เขาไม่ได้ยินเสียงอีกคนเดินมาหา





"ขอโทษนะครับที่ทำให้ตื่น "





โอเซฮุนยิ้มน้อยๆพลางพูดบอกไป ฝ่ามือขาวยกขึ้นทาบลำแขนแกร่งที่โอบล้อมเอวเขาไว้อยู่ สัมผัสจากร่างสูงทำให้เขาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย .. ถึงแม้วันนี้จะไม่อบอุ่นเท่ากับทุกวันก็เถอะ 





พี่ชานยอลตัวเย็นจัง .. ไม่สบายหรือเปล่า 





"ไม่เอานะครับพี่ ผมเหนื่อย " 




           

          พูดประท้วงเบาๆเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นร้อนบริเวณสันกราม ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากพวงแก้มใส ริมฝีปากหยักกดย้ำพลางขบเม้มเบาๆที่ผิวเนื้ออ่อนบริเวณซอกคอชวนให้จั้กจี้จนเซฮุนต้องหดคอหนี มือบางรั้งให้ตัวเองพ้นจากอ้อมกอดของคนด้านหลังพลางหันหน้าเข้าหา 









"... " 





         แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ริมฝีปากหยักก็ปิดทับริมฝีปากอิ่มที่กำลังจะอ้าปากพูดจนต้องกลืนคำพูดที่เตรียมมาเก็บลงไปเสียอย่างนั้น สองแขนแกร่งโอบรั้งเอวบางเข้าหา ดันท้ายทอยเล็กให้เงยขึ้นรับจูบพลางกดริมฝีปากเบียดชิดจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากอิ่มเป็นการหยั่งเชิง ..



ไม่แปลกใจเลยที่โอเซฮุนมักจะชอบเลียริมฝีปากตัวเองบ่อยๆ .. 






"พี่ครับ ..ไม่เอา "

cut

        คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น รู้สึกไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก เรือนร่างบอบบางพลิกไปพลิกมาอยู่หลายครั้งในอ้อมแขนแกร่ง ปลายจมูกรั้นย่นยู่เมื่อได้กลิ่นอะไรบางอย่าง สองแขนเล็กยันตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าเอากางเกงบ็อกเซอร์ที่อยู่ปลายเตียงมาใส่ ก่อนจะลุกยืนขึ้น 





"จะไปไหน " 






        เสียงทุ้มดังขึ้นในความมืดหลังจากคว้าข้อมือบางไว้แล้วรั้งให้กลับเข้ามาอยู่ในอ้่อมแขนแกร่งอีกครั้ง 




"เดี๋ยวผมมา เข้าห้องน้ำแปปนึงครับ "




"อย่าไป อยู่กับพี่ก่อนนะครับ " 



           
        สองแขนแกร่งที่กอดรัดกระชับแน่นขึ้น เสียงทุ้มที่สั่นเครือเจือกับน้ำเสียงแปร่งๆนั้นทำให้คิ้วเรียวของโอเซฮุนต้องขมวดมุ่นด้วยความสงสัย สองแขนเล็กค่อยๆจับให้อ้อมกอดนั้นคลายออกก่อนจะยืนขึ้น โน้มใบหน้าลงจุ้บริมฝีปากหยักเบาๆเป็นการเอาใจ 





"แปปเดียวครับ เดี๋ยวมา " 





"เซฮุน อย่าไป เชื่อพี่นะครับ กลับมานอนที่เดิม.. นะครับ "





"โถ่พี่ ผมนอนไม่หลับนะ อึดอัด เดี๋ยวมาครับ "





            ก้มลงหอมแก้มอีกคนเร็วๆก่อนจะค่อยๆเดินคลำทางไปที่ห้องน้ำ เลิกคิ้วน้อยๆหลังจากได้ยินเสียงน้ำไหลเอื่อย พี่ชานยอลคงเปิดน้ำทิ้งไว้แล้วลืมปิดอีกแน่ๆ ขี้ลืมจริงๆ แบบนี้จะเป็นหมอได้ยังไง 




            ฝ่ามือขาวบิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไปก่ิอนจะกดเปิดสวิซไฟ ดวงตากลมหรี่ลงจนแทบปิดเมื่อแสงไฟสว่างจ้าไม่ชินตา มือเรียวยกขึ้นขยี้ตาเบาๆก่อนจะลืมตาขึ้นเพื่อปรับโฟกัส




!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



          ฉับพลันดวงตากลมเบิกกว้าง หัวใจกระตุกวูบจนแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เรียวขาเล็กแข็งทืิ่อจนขยับก้าวไปไหนไม่ได้ ฝ่ามือขาวยกขึ้นปิดจมูกหนีกลิ่นคาวเลือด ใบหน้าสวยส่ายไปมาน้อยๆอย่างไม่เชื่อสายตา




ภาพของปาร์ค ชานยอล คนรักของเขากำลังนั่งพิงอยู่ที่อ่างอาบน้ำ 





          ดวงตาคมเหม่อลอยแต่กลับจ้องมาที่เขาเขม็ง น่าแปลกที่ม่านใสที่เคยอบอุ่นนั้นไร้แวว ร่างสูงโปร่งที่ถูกฉาบทับด้วยเครื่องแบบนักศึกษาครบทุกชิ้นยังคงนิ่งงันไร้ซึ่งลมหายใจ น้ำจากก็อกที่เปิดทิ้งไว้่ไหลล้นออกมาจนเจิ่งนองไปทั่วพื้นห้องน้ำ โอเซฮุนก้าวถอยหลังช้าๆหนีมวลน้ำที่เจือไปด้วยเลือดสีเข้มที่ไหลออกมาจากแผลที่ข้อมือหนา น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง รู้สึกปวดหนึบที่เบ้าตาและมึนงงในหัวไปหมด .. เขางงไปหมดแล้ว 






พี่ชานยอลมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ..





 ถ้าอย่างนั้น แล้วคนที่กอดเขาเมื่อกี้ล่ะใคร ? 





นี่มันเรื่องอะไรกัน  .. 







            รวบรวมสติทั้งหมดเท่าที่มีพาตัวเองวิ่งออกมาจากตรงนั้น นิ้วเรียวยกขึ้นยกเหยิกที่แก้มของตัวเองพลางตบแรงๆเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป กดเปิดสวิซไฟจนสว่างจ้าไปทั้งห้อง .. 





ไม่มี .. 





ไม่มีปาร์คชานยอลที่ควรจะนอนอยู่บนเตียง .. 







"นี่มันอะไรกัน .. " 





          เสียงที่สั่นเครือเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับริมฝีปากบางที่สั่นระริก เรียวขาเล็กไร้เรี่ยวแรงจะยืน ทิ้งตัวทรุดลงบนพื้นห้อง เงยหน้าขึ้นมองกระจกบานใหญ่ที่อยู่ห่างออกไป .. รอยคิสมาร์กที่อีกคนทำไว้ยังปรากฏให้เห็นบนแผ่นอกบาง ..




ไม่ได้ฝัน เมื่อกี้พี่ชานยอลกอดเขาจริงๆ .. 





              
            สองมือยกขึ้นปิดหน้า รู้สึกสับสนจนปวดหัวไปหมด ไหล่บางสั่นเทิ้มเพราะแรงสะอื้นไห้ .. เบลอ งงไปหมดแล้ว 





..






หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันต่อมาพาดหัวข่าวเรื่องหนึ่งค่อนข้างน่าสนใจ .. 





นักศึกษาแพทย์ปีสามเสียชีวิตปริศนาในหอพัก  ส่วนเพื่อนร่วมห้องเข้ารับการบำบัด
อ่านต่อหน้า .. 

________________________________________________