คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
KING HEART
EXO FICTION
intro
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“วิ้ดดดดดดดดดด ปั้ง!! “
เสียงพลุและประทัดกว่าพันดอกถูกจุดขึ้นที่ชั้นบนสุดของพระราชวัง เหล่าข้าราชบริพารและประชาชนร่วมสรรเสริญยินดีแก่พระโอรสองค์โตในราชวโรกาสศิริอายุครบ18ปีบริบูรณ์ พิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทพ่วงด้วยงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพครบถูกจัดขึ้นที่โถงใหญ่กลางท้องพระโรง สีแดง สีแห่งความยิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์ถูกประดับไว้ทั่วตั้งแต่ทางขึ้นไปถึงยอดหอคอย ภายในห้องทรง บายอน ว่าที่องค์รัชทายาทเจ้าของพิธีกำลังยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยจนเกือบถึงกลางหลังนั้นไม่ได้ทำให้เจ้าตัวรู้สึกว่ามันน่ารำคาญสักเท่าไหร่ นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมทัดใบหูสวยก่อนจะยืดตัวเต็มความสูงอย่างทรงสง่า
“ว่าที่องค์รัชทายาท ได้เวลาแล้วพะยะค่ะ “
เสียงทุ้มของชาร์ลส์ ราชองครักษ์กล่าว ในขณะที่ขยับข้อมือเคาะบานประตูไม้โอ๊คเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต ใบหน้าคมคายชะโงกเข้ามาเพียงนิด เอ่ยกับองค์รัชทายาทซึ่งบัดนี้แต่งองค์ทรงเครื่องเสียเสร็จสรรพ ร่างบอบบางขององค์ชายดูงดงามยิ่งนักเมื่อฉาบทับด้วยเครื่องแบบเต็มยศดูมีเกียรติ
“ข้ามีขา เดินไปเองได้ “
“แต่ด้วยพระวรกายของพระองค์เล็กเพียงนี้ เกรงว่าลมจะพัดปลิวไปเสียก่อนจะเริ่มพิธี “
องครักษ์หนุ่มว่าพลางยิ้มขำ แต่องค์ชายใหญ่หาสนุกด้วยไม่ ใบหน้าสวยหวานราวอิสตรีเชิดขึ้น ริมฝีปากอิ่มคว่ำลงด้วยความขัดใจ จิกดวงตาใส่ผู้มาเยือนด้วยความแค้นเคือง บังอาจยิ่งนัก ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นองครักษ์คนโปรดของพระบิดาแล้วล่ะก็ มีหวังเจ้านี่คงได้หัวหลุดจากบ่าด้วยคมดาบของเขาเป็นแน่แท้
“ระวังปากของเจ้าไว้บ้าง เผื่อสักวันชีวิตเจ้าอาจจะสิ้นด้วยน้ำมือข้า “
“ก็ถ้าตายด้วยจุมพิตจากพระองค์ ก็นับว่าเป็นพระกรุณาพะยะค่ะ ”
หาได้กลัวพระอาญาไม่ เอ่ยวาจาจาบจ้วงพระเกียรติพลางยิ้มทะเล้นเสียจนตาหยี เจ้าชายตัวเล็กจึงทำได้แค่เพียงค้อนขวับกลับไปเพียงเท่านั้น ฝ่าเท้าเล็กกระทืบย่ำลงบนพื้นด้วยความไม่พอใจ สะบัดชายเสื้อใส่อีกคนแล้วเดินชนไหล่ออกไปจากห้องในทันที
เสียงชาวประชากู่ร้องเซ็งแซ่ก้องดังไปทั่วทั้งเมือง ผู้คนต่างต้องการยลโฉมว่าที่องค์รัชทายาทด้วยตาตัวเอง ไม่มากคนนักที่จะได้เห็นความงามของเจ้าชายองค์โต เสียงกลองรัวก้องดังไปทั่ว เรียกให้หัวใจดวงน้อยสั่นตามอย่างไม่เป็นจังหวะ ฝ่าเท้าเล็กก้าวขึ้นไปบนแท่นยืนอย่างสั่นเทา แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าหวานยังคงฉายแววมุ่งมั่น
ราวกับเสียงพลุกว่าพันนัดถูกจุดพร้อมๆกัน เสียงโห่ร้องลั่นเมื่อใบหน้าสวยหวานขององค์รัชทายาทปรากฏแก่สายตาที่ระเบียงชั้นบนสุดของปราสาท บายอนยกมือขึ้นโบกน้อยๆพลางยิ้มร่า คนของเขา ..ประชาชนของเขา
“ชาร์ลส์ ขอที่ให้ข้ายืนกับพี่ข้ามั่งเซ่! “
“ขออภัยพะยะค่ะ “
ยิ้มขำแล้วถอยหลังหลบไปปล่อยให้ที่เดิมของเขาถูกครอบครองโดยพระโอรสพระองค์เล็ก เซฮันแทรกตัวเข้ามายืนในที่แคบๆได้พอดิบพอดี แท่นยืนเล็กๆถูกจับจองโดยพระราชโอรสทั้งสองอย่างหมิ่นเหม่ แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะมีความสุขเหลือเกินกับการยืนอยู่ท่ามกลางประชาชน องครักษ์หนุ่มก้าวไปยืนประกบอีกด้าน สายตาคมกวาดมองไล่ลงไปด้านล่างจนทั่ว คิ้วเรียวขมวดมุ่น เขารู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากลยังไงก็ไม่รู้สิ
“ชาร์ลส์ พระบิดาข้าล่ะ “
เจ้าชายพระองค์เล็กหันกลับมาถามคนสนิทเมื่อไม่เห็นวี่แววของผู้เป็นพ่อ อิศวินหนุ่มส่ายหน้า ริมฝีปากอิ่มถูกฟันคมขบเอาไว้อย่างชั่งใจ ชินเสียแล้วกับการถูกเมินแบบนี้ นานหลายวันแล้วที่เขาไม่ได้เห็นพระบิดาของตนออกมาจากห้องทรงงาน แต่นี่ไม่มาให้เห็นแม้กระทั่งพิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทของลูกชาย มันจะไม่มากไปหน่อยหรือ
“ในฐานะที่เรา ว่าที่องค์รัชทายาท จะขอกล่าวอะไรซักเล็กน้อย เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจกับประชาชนของเรา.. “
เพียงแค่เสียงเล็กๆเอื้อนเอ่ย ทั่วทั้งลานก็เงียบกริบ ทุกคนต่างตั้งใจฟังพระวาจาจากองค์ชายใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ ริมฝีปากบางเม้มแน่น กวาดตามองไปรอบๆผืนแผ่นดินด้านล่างที่เต็มไปด้วยประชาชนคนของเขา นึกนับถือและดีใจแทนท่านพ่อที่มีผสกนิกรที่รักและเทิดทูนพระองค์มากมายขนาดนี้
“บายะ.. “
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง หันไปก็เห็นองครักษ์ตัวดีกำลังขมวดคิ้วพลางส่ายหัวน้อยๆเป็นเชิงห้ามอยู่ในที คำเรียกที่สนิทสนมจาบจ้วงจนดูหมิ่นพระเกียรติไปเสียหน่อยนั้นไม่สามารถขัดขวางการปราศรัยขององค์ชายกับประชาชนได้ ข้อแขนเล็กสะบัดออกจากฝ่ามือหนา ส่งสายตาจิกกัดให้แล้วหันกลับไปยังฝูงชนอีกครั้ง
“เรา .. “
“ฟ้าววว ฉึก! “
และยังไม่ทันที่จะได้ตรัสอะไรมากไปกว่านั้น ลูกธนูเรียวแหลมไม่ทราบทิศถูกยิงปักเข้าที่เสาไม้ข้างๆห่างจากใบหน้าสวยไปไม่กี่นิ้ว ม่านใสเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างบอบบางเสียหลักเซไปด้านหลังจนเซฮันต้องช่วยพยุงไม่ให้ล้มไปเสียก่อน ฉับพลันม่านแพรสีแดงเลือดนกถูกกระชากปิดในทันทีด้วยฝีมือของราชองครักษ์ ธนูดอกคมถูกดึงออกพร้อมกับข้อแขนเล็กที่ถูกกระชากให้เดินไปตามทางโถงอย่างรีบร้อน
“ชาร์ลส์ เมื่อกี้นี้มันอะไร “
องค์ชายเล็กถาม พยายามก้าวตามคนตัวสูงกว่าให้ทันจนแทบจะวิ่ง นึกสงสารพี่ชายตัวเองที่ถูกลากอย่างถูลู่ถูกังไปตามพื้นพรม องครักษ์ผู้มากรอยยิ้มที่บัดนี้ดูนิ่งขรึมไม่ตอบคำ ช่างดูน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะไปดึงตัวพี่ชายออกมาได้ .. ไม่โดนอุ้มพาดบ่าก็บุญเท่าไหร่
ไม่รู้สิ ? คนหัวรั้นคงต้องโดนแบบนี้ ในเมื่อองค์ราชาอนุญาตให้เขาจัดการทุกสิ่งอย่างแล้วนี่
“โอ้ย บังอาจ! ปล่อยข้านะ! “
“ถ้าเมื่อกี้ท่านยืนถัดไปจากนี้อีกสักสามฝ่ามือก็คงจะไม่มีปากมาเถียงข้าได้อย่างนี้ “
ชาร์ลส์ว่า หันกลับไปปะทะกับดวงตาแข็งกร้าวนั้น จับข้อมืออีกคนบีบไว้แน่นแล้วออกแรงลากให้เดินไปตามทาง มืออีกข้างยังคงกำลูกธนูที่ผูกกับผ้าบางๆไว้แน่น ขาเรียวยาวยังคงก้าวฉับอย่างเร็ว.. เรื่องนี้ต้องถึงหูฝ่าบาท
“ไปทูลฝ่าบาทว่าข้าชาร์ลส์ เอนดัล ราชองครักษ์ขอเข้าเฝ้า เดี๋ยวนี้! “
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องทรงงาน ร่างสูงโปร่งหันไปบอกกับทหารยามที่หน้าห้องอย่างไม่เบานัก ก่อนจะหันมาสนใจองค์ชายเจ้าปัญหาตรงหน้า มือหนาดันคางเรียวให้เชิดขึ้น องค์ชายขัดขืน ส่งมือเล็กไปผลักอีกคนออกแต่ก็ไร้ผล ชาร์ลส์ขมวดคิ้วดุ ถือวิสาสะจับใบหน้าสวยนั้นหันซ้ายขวาสำรวจความเสียหายก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก .. ยังดีที่ไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ มิเช่นนั้นหัวเขาคงได้หลุดจากบ่าเป็นแน่
“ฝ่าบาท! “
ทันทีที่ประตูห้องทรงงานเปิดออก องครักษ์หนุ่มก็รีบปรี่เข้าไปในทันที ถึงแม้ว่าเสียงของเขาจะดังมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สามารถดึงความสนใจจากกษัตริย์ไปได้มากกว่าหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะของพระองค์เลย
“เจ้าชายถูกลอบทำร้ายที่ท้องพระโรงพะยะค่ะ! “
“เจ้าก็จัดการซิ “
เสียงทุ้มเอ่ยบอกเพียงเท่านั้น ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองคู่สนทนา นั่นยิ่งทำให้องครักษ์เลือดร้อนหงุดหงิดยิ่งขึ้นไปใหญ่ จนกระทั่งลูกธนูพร้อมสารจากผ้าลินินผืนบางถูกวางลงบนโต๊ะทรงงาน ใบหน้าคมคายจึงได้ฤกษ์เงยขึ้นจากหน้าหนังสือ
“มีสารถึงพระองค์ “
ดูเหมือนจะได้เรื่องขึ้นบ้างแล้ว พู่กันอันใหญ่ที่เพิ่งจุ่มสีหมาดๆถูกวางลงบนผ้ารอง เอื้อมพระหัตถ์ไปหยิบเจ้าลูกธนูนั้นขึ้นพิจารณา ผ้าลินินผืนบางถูกคลี่ออกช้าๆ ดวงตาคมไล่ไปอ่านทีละตัวหนังสือ
คิ้วเรียวขมวดมุ่น กษัตริย์แห่งเซนทิเวเนียชะงักไปชั่วขณะ
คาโร ..
“... “
“สั่งปิดประตูเมืองทุกทิศ ค้นบ้านทุกหลัง แปลงผักทุกแปลง จนกว่าจะได้ตัวเจ้าของลูกธนูมาให้ข้า “
“พะยะค่ะ “
___________________________________
ความคิดเห็น