โครงการรักแลกเปลี่ยนหัวใจของสาวสวยใสกะเจ้าชายจอมแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : Heart Exchange : Chapter 1

Heart Exchange โครงการรักแลกเปลี่ยนหัวใจของสาวสวยใสกะเจ้าชายจอมแสบ

               “อะไรนะคะ ! จะให้หนูไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนงั้นเหรอ”

                ฉันตะโกนสุดเสียงเมื่อได้ยินคำสั่งสายฟ้าฟาดของอาจารย์ใหญ่

                “ใช่จ้ะ^^จากการที่อาจารย์ทั้งโรงเรียนประชุมกันแล้วผลปรากฏว่าต้องเป็นทานากะ ซาซากิคนนี้เท่านั้น”

                “ทำไมล่ะคะ -_-”

                “ก็หนูทั้งน่ารัก เรียนเก่ง แล้วยังมีจิตใจดีช่วยเหลือเพื่อนใหม่อีก อย่างนี้จะให้อาจารย์ไม่เลือกหนูได้ยังไงล่ะจ้ะ ^^”

                ถ้าฉันรู้ว่าการที่ทำแบบนั้นลงไปแล้วผลมันจะเป็นแบบนี้ ฉันไม่ทำดีกว่า ฮือๆ T_T

                “นี่จ่ะ ซาซากิ ให้คุณพ่อหนูเซ็นรับรองด้วยนะจ้ะ”

                หืม ^^ ? เซ็นรับรองงั้นเหรอ

                “ถ้าพ่อหนูไม่ให้ไปล่ะคะ”

                “อาจารย์จะทำไงได้ล่ะจ้ะ ก็ต้องหาคนอื่นน่ะสิ TOT”

                เหมือนสวรรค์จะไม่ได้จงใจแกล้งฉันสักเท่าไร

                หึๆ อาจารย์ใหญ่คะ ^^ เตรียมตัวหานักเรียนแลกเปลี่ยนคนใหม่ได้เลย

 

                “อะไรนะคะ ! พ่อให้หนูไปงั้นเหรอ”

                “ใช่แล้วลูก^^อาจารย์เขาเลือกหนูมาทั้งที จะให้พ่อขัดได้ยังไง”

                ฮือๆ ความหวังสุดท้ายของฉัน TOT

                หมดกัน -_-a

                “แต่พ่อยังไม่รู้เลยนะคะ ว่าโรงเรียนนี้มันอยู่ที่ไหน พ่อจะส่งหนูไปได้ยังไง>O<”

                “พูดอะไรน่ะซาซากิ = =? พ่อจะไม่รู้ได้ไงว่าโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์อยู่ที่ไหน”

                พ่อกำลังจะบอกฉันว่าพ่อรู้จักโรงเรียนนี้งั้นเหรอ ?

                “ในเมื่อพ่อเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนั้น!!”

                หาาาาาาาาาา ว่าไงนะ ! พ่อเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์งั้นเหรอ !

 

                วันต่อมา…

                ฉันถือใบอนุญาตจากผู้ปกครองเดินไปยังห้องอาจารย์ใหญ่ แต่ระหว่างทางฉันก็เจอโนริแฟนเก่าของเพื่อนสนิทคนเก่าของฉันพอดี

                “อ่าวว ^^ ซาซากิจะไปไหนเหรอ”

                โนริทัก

                “ห้องอาจารย์ใหญ่น่ะ ^^”

                โนริทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ก็คนที่เข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่มีแต่พ่อมดแม่มดไม่ดีทั้งนั้น ส่วนฉันนี่ก็เป็นนักเรียนดีเด่นมาสามร้อยปีซ้อนเลยทีเดียว จึงทำให้ไม่มีทางเลยที่ฉันจะเข้าไปในห้องอาจารย์ใหญ่ในกรณีแบบนั้น

                “ฉันได้รับเลือกให้ไปเป็นนักเรียนดีเด่นน่ะ เลยต้องเอาใบอนุญาติไปให้^^”

                “อืมๆ^^งั้นเราไปก่อนละกัน เดี๋ยวซาซากิจะไปหาอาจารย์ใหญ่ไม่ทัน”

                ปิ๊งง !

                แล้วสมองอันชาญฉลาดของฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ !

                “ I AM PRETTY AND SO DO YOU

                LET’S TURN HIM TO MY FATHER ,HIROKU “

                โนริ(ในร่างของพ่อ)หันมามองหน้าฉันด้วยความงง

                ก่อนที่ฉันจะได้อธิบายอะไรให้โนริฟังนั้น ฉันก็บอกแผนการของฉันให้เขาฟังก่อนว่าฉันต้องการให้เขาทำอะไร ^-^

 

                “ซาซากิ^^ ครูกำลังรอหนูอยู่พอดีเลย แล้วนั่นใครล่ะนั่น”

                อาจารย์ใหญ่ถาม

                “นี่คุณพ่อหนูเองค่ะ^^ศจ.ทานากะ ฮิโรกุ”

                “สวัสดีชิวะค่ะท่านศาสตราจารย์^^เป็นเกียรติมากที่ได้พบท่านตัวจริงแบบนี้ ดิฉันอาซากุระ ไคริ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนเวทมนต์โซดากุค่ะ”

                อาจารย์ใหญ่แนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการสุดๆ ก็พ่อฉันน่ะไม่ใช่พ่อมดธรรมดาๆน่ะสิ แต่เป็นพ่อมดที่ทางกระทรวงยกย่องให้เป็น ‘พ่อมดที่ฉลาดที่สุดประจำปี 3245’

                “เอ่อ…ยินดีที่ได้รู้จักครับ อาจารย์…เอ้ย !! คุณไคริ”

                “ที่พ่อหนูมาวันนี้ก็เพราะมีเรื่องสำคัญจะมาบอกอาจารย์น่ะค่ะ^^”

                “มีอะไรเหรอคะท่าน^-^”

                “อาจารย์คงเข้าใจนะครับ ผมมีลูกสาวอยู่คนเดียว ผมก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา ผมเลยต้องขออนุญาตไม่อนุญาตให้ซาซากิเข้าร่วมโครงการนี้นะครับ^^”

                โนริเล่นละครแบบแนบเนียนที่สุด ไม่เสียแรงที่ฉันเลือกเพื่อนที่บ้านฐานะดีหน่อยจะได้รู้วิธีพูดกับผู้ใหญ่

                “แต่ท่านเป็นคน…อ๋อ ^^เข้าใจล่ะ”

                “ท่านคะ คือดิฉันมีคำถามนิดหน่อยน่ะค่ะ ถ้าลูกครึ่งแม่มดแวมไพร์แต่งงานกับแวมไพร์เลือดเข้มข้นแล้วมีลูกด้วยกัน แล้วลูกของลูกครึ่งแม่มดแวมไพร์กับแวมไพร์ตนนี้ก็มีลูกกับลูกครึ่งหมาป่าแม่มด อยากถามว่าลูกของลูกครึ่งแวมไพร์แม่มดจะมีสิทธิ์เป็นสายพันธ์อะไรได้บ้างอย่างละกี่เปอร์เซ็นต์คะ -_-” 

                O_O คำถามนี้มีแต่พ่อฉันตัวจริงๆเท่านั้นแหละที่ตอบได้ เอาไงดีๆ

                “คุณไคริครับ ผมไม่มีเวลามาเล่นกันคุณหรอกนะครับ ผมมีการมีงานทำ เอาเป็นว่าผมเปลี่ยนใจ ผมอนุญาตให้ซาซากิไปก็แล้วกันครับ ^^ ผมไปละครับ”

                อ้าว-_-ทิ้งกันเลยนะไอ้โนริ

                “เอาเป็นว่าพ่อหนูตกลงแล้ว อาจารย์จะได้ติดต่อทางโรงเรียนนั้นไว้ให้นะจ้ะ”

                ไอ้โนรินะไอ้โนริ ถ้าเจออีกนะจะเล่นให้ตายเลย

                “ค่ะ TOT”

                ฉันเดินออกมาจากห้องอาจารย์ใหญ่ด้วยอารมณ์บ่จอยสุดๆ ฉันไม่อยากไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเลยนี่นา ต้องจากทั้งเพื่อน พ่อ แม่ แถมฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนั้นสักอย่างแล้วจะให้ฉันไปอยู่ได้ยังไงกันล่ะ

                “ซาบริน่า ! โนริ !”

                ฉันตวาดใส่ซาบริน่ากับโนริที่กำลังยืนเถียงกันอยู่

                “ซาซากิ !”

                แล้วสองคนนั้นก็เรียกชื่อฉันพร้อมกันอีก

                สมแล้วที่เคยเป็นแฟนกัน-_-ใจตรงกันจริงๆเลย

                “นายพูดตามฉันทำไมอ่ะ”

                “ใครพูดตามเธอไม่ทราบ -_- อย่ามาซี้ซั้ว”

                “นายนั่นแหละอย่ามาซี้ซั้ว”

                “หยุดได้แล้ววววววว !”

                “ทำไมพวกเธอสองคนไม่เป็นเหมือนคนเลิกกันทั่วๆไปนะ= =”

                ฉันบ่น ก็ส่วนใหญ่คนเลิกกันธรรมดาๆมันต้องไม่คุยกันสิแต่นี่มันยังมีหน้ามาเถียงกันอีก คู่นี้มันแปลกจริงๆ

                “ไหนๆเธอก็มาแล้วนะซาซากิ^^บอกซาบริน่าด้วยตัวเองเลยละกัน”

                เออใช่ -_- ไหนๆซาบริน่าก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันมาตั้งนานก็ต้องบอกเรื่องนี้อยู่แล้ว

                “อ๋อ เรื่องเธอสองคนน่ะเหรอ ฉันรู้เรื่องแล้วล่ะ^^”

                ฮะ ? เรื่องฉันกับโนริเรื่องอะไรเหรอ (ตัวเองก็ยังไม่รู้เลย)

                “เธอรู้เรื่องอะไรมาเหรอ ?”

                ฉันถาม

                “ก็เรื่องที่เธอกับโนริเป็นแฟนกันไง^^ยินดีด้วยนะ ฉันนึกว่าศัตรูของฉันคือโมริเอะซะอีก จริงๆแล้วใกล้กว่าที่คิดไว้มาก ฉันไม่นึกเลยว่าจะเป็นเธอซาซากิ”

                หา O_oว่าไงนะ ฉันกับโนริเนี่ยนะเป็นแฟนกัน ได้ข่าวมาจากไหนล่ะเนี่ย

                “ฉันพูดผิดตรงไหนรึเปล่า^^”

                “ผิดทั้งหมดเลยซาบริน่า”

                โนริพูด

                “เธอคิดว่าฉันกับซาซากิชอบกันงั้นเหรอ”

                “เธอเป็นแฟนเก่าฉันจริงรึเปล่าเนี่ย-_-”

                โนริเริ่มจะหัวเสีย

                “ใช่สิ ^^ ฉันมันก็แค่แฟนเก่า ไม่เหมือนซาซากิที่เป็นแฟนจริงๆของนาย”

                มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะแก=_=โนริแกช่วยทำอะไรสักอย่างเหอะ

                แล้วก็เหมือนกับว่าโนริได้ยินที่ฉันคิด เขาวิ่งตามซาบริน่าที่วิ่งหายไป อะไรกันวะคู่นี้ -_-a

                หลังจากที่ปล่อยฉันให้ยืนเก้ๆกังๆอยู่นาน10กว่านาที ในที่สุดโนริกับซาบริน่าก็เดินกลับมา ทำไมไม่ปล่อยฉันให้ยืนเหงือกแห้งอยู่ตรงนี้เลยล่ะยะ -_-               

                “เธอจะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน”

                ถูกต้อง - -

                “เป็นเวลาหนึ่งร้อยปี”

                ก็ถูกอีก- -

                “ในอาณาจักรหมาป่า”

                ยิ่งพูดก็ยิ่งถูก - -

                “กลับมาก็ไม่ได้”

                ยังไงก็ยังถูก - -

                “ให้ตายเถอะ -_-แล้วทำไมเพิ่งมาบอกฉัน”

                “ก็ฉันพยายามให้โนริช่วยเมื่อเช้านี้แต่อาจารย์ใหญ่จับได้TOT”

                “แล้วเธอจะไปเมื่อไรล่ะ”

                “ก็พรุ่งนี้อ่ะ T^T”

                “พรุ่งนี้ ! ให้ตายสิ !”

                “ซาบริน่า ^^ ฉันอยากบอกเธอว่า ฮึกๆ เธอ ฮือๆ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเสมอT^^T”

                ไม่รู้ทำไมน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมา แต่ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ

                “ซาซากิ ฉันก็คิดแบบเดียวกัน ^^”

                “ฉันขอโทษที่เห็นโมริเอะดีกว่าเธอ^^ฉันน่าจะฟังเธอพูด”

                “ไม่เป็นไรๆ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ^^”

                “จ้ะ^^”

                เรามาเป็นเพื่อนกันตอนที่ฉันกำลังจะไปเนี่ยนะ ดีจริงๆ = =

 

                และแล้ววันที่ฉันจะต้องไปก็มาถึง-_-หรือจะใเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าวันตายของฉันก็ได้ เมื่อคืนพ่อโทรบอกญาติๆให้มาส่งฉันยังกะฉันจะแต่งงานอย่างนั้นแหละ แต่ก็ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่านะ เหมือนกับว่าพ่ออยากจะให้ฉันไปไอ้โครงการแลกเปลี่ยนนี้มากๆเลย

                “กลับมาเร็วๆนะลูกTOTแม่เป็นห่วง”

                “ก็เขาบอกอยู่ว่าไปร้อยปีกลับมาไม่ได้-_-คุณนี่ยังไง”

                “ก็ฉันคิดถึงลูกนี่คะ”

                แล้วฉันก็เห็นซาบริน่าและครอบครัวเดินมา ฉันก็วิ่งเข้าไปหาในทันที

                “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ^^”

                ฉันพูดกับซาบริน่า

                “ยังไงก็ขอให้ลูกเดินทางปลอดภัยนะ^-^ถ้าไม่อยากกลับก็บอกพ่อได้”

                เหมือนพ่อจะผลักไสหนูเหลือเกินนะคะ -_-

                “ฉันไปละนะทุกคน ^^”

                แล้วฉันก็ขึ้นเขียงอย่างเป็นทางการแล้วค่ะ !

 

                ในที่สุดฉันก็มาถึงอาณาจักรหมาป่าอย่างเต็มตัวแล้วค่ะ^O^จะว่าไปที่นี่ก็สวยพอๆกับเมืองแม่มดเลยนะเนี่ย ว่าแต่ไอ้โรงเรียนเซนต์มอนส์เตอร์มันอยู่ตรงไหนของอาณาจักรนี้กันล่ะเนี่ย

                “q!@$%^&*?A+-*/*&^%$#@! ทานากะ ซาซากิ R!@+_#$-*0”

                เอ่อ...ฉันฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลยนอกจากคำว่า ‘ทานากะ ซาซากิ’ -_-

                “?_?”

                ฉันทำหน้างงใส่ผู้ชายคนนั้นไป

                “คุณคือทานากะ ซาซากิรึเปล่าครับ -_-?”

                “ชะ...ใช่ค่ะ”

                “งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”

                ผู้ชายคนนั้นผายมือมาทางรถคันใหญ่ๆยาวๆสีดำที่จอดอยู่

                “เราจะพาคุณไปโรงเรียนเซนต์มอนเตอร์เองครับ”