โอมเพี้ยง สะกดใจยายจอมป่วน

ลำดับตอนที่ #2 : ทะเล

หลังจากที่ผมจัดการกับกองหนังสือโป๊ (ดูไม่อายเลยเนอะ) และก็ยัยตัวป่วนแล้ว ผมไม่สงสัยเลยว่า ทำไมดวงตาบ้องแบ๊วจึงเหมาะที่จะอยู่กับเธอมากกว่าผม เพราะว่า ยัยนั่นน่ะ ขี้สงสัยที่สุดในโลก

“นาย จะไปไหน”

“นายชื่ออะไร”

“นายคิดว่าฉันจะทำไงต่อไปดี”

คำถามสามคำถาม ถามมาอย่างไม่มีถ้าว่าจะหยุดเพียงแต่ผมทำมือห้ามเธอไว้ก่อน

“โอเค ทีละข้อ ข้อแรก วันนี้วันเปิดเทอมวันแรกของฉัน ข้อสอง ฉันชื่อยู ข้อสามฉันคิดว่า เธอควรอยู่นิ่งๆ หรือหากว่าเธอมีที่ไปแล้วก็จงไปซะ โซระ” ผมพูดและรีบวิ่งเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำให้เร็วที่สุดเกือบจะเรียกว่า วิ่งผ่านน้ำเลยล่ะ และที่ต้องช็อกกว่านั้นคือ ในระหว่างที่ผมกำลังจะหยิบชุดนร. อยู่ดีๆก็มีมือข้างนึงสะกิดผม ยัยโซระนี่เอง

“อะไรอีกล่ะ ฉันรีบนะ ไม่มีเวลามานั่งเล่นกลกับเธอหรอก ถอยไป” ตอนนี้ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วสิ ยัยนี่มีปัญหาเยอะจังแฮะ

“ฉันอยากไปโรงเรียนกับนาย” โซระพูด โอ้โน !! ขืนเอายัยนี่ไปมีหวัง เพื่อนผมได้ไม่ต้องเรียนสิ สวยเกินก็งี้แหละ ผิดเองนะ ยัยบ้า แต่ถ้าจะให้ผมเป็นแฟนกับยัยนี่ ไม่มีทาง ยัยตัวปัญหา

“เอ่อ ไม่ได้ รร.ฉัน มีกฎห้ามคนนอกเข้า” ผมพูดแค่นี้ ที่จริงผมโกหกแหละ และผมก็เห็นโซระก้มหน้าลงไป ท่าทางยัยนี่เหมือนจะเหงามานานแสนนาน

“โซระ เป็นอะไรรึเปล่า” ผมเปลี่ยนจากคำว่ายัยนั่น หรือ คำว่าเธอ มาเป็นเรียกชื่อของเธอแทน

“โอ๊ะโอ ~ **!! นายทำโซระร้องไห้น่ะ” ไม่ใช่เสียงของโซระ แต่เป็นเสียงของไอ้แมวผีฮาคุตะหาก ผมคุกเข่าไปมองโซระ เธอร้องไห้แฮะ และที่น่าแปลกคือ น้ำตาเธอเป็นสีขาวแต่ไม่ใส มันเป็นไข่มุก นี่เธอเป็นแม่มดหรือนางเงือกเนี่ย พวกคุณคงคิดล่ะสิว่า ผมเห็นแบบนี้น่าจะเก็บไปขาย คิดเหรอว่าผมไม่คิด แต่เมื่อมันจะหล่นถึงพื้นมันจะจางหายไปเองตะหากล่ะ

“โซระ อยากไปรร.เหรอ” ผมถามพร้อมกับนั่งมองเธอ เธอไม่แสดงอาการอย่างใดเลย นอกจากมองผม

“เอาไงดีล่ะ เอางี้นะ รร.ฉันเลิกประมาณบ่าย3 นี่ก็เที่ยงครึ่งแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมง ฉันจะกลับมา แต่ในระหว่างนั้น ฉันขอให้เธออย่าได้ออกไปไหน เด็ดขาด ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยู่แต่ในบ้านนะ และก็หลีกเลี่ยงที่จะใช้สิ่งที่เธอเรียกมันว่า เวทมนตร์ ฉันไม่อยากให้คนแถวนี้รู้ว่า นอกจากฉันที่อยู่บ้านคนเดียวแล้ว ยังมีเธออีกคน ไม่งั้น ฉันแย่แน่ๆ” ผมพยายามอธิบายให้เธอฟัง โซระพยักหน้ารับคำ ที่จริงยัยนี่เวลาโหมดจะเศร้าก็เอาผมใจเสียเลยนะ เวลาโหมดปกติก็ซนซะลิงเรียกพี่

“รีบกลับนะ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว” สิ่งที่ผมได้ยินก่อนที่จะปิดประตูออกจากห้อง เสียงของโซระ

...............................

“ว่าไง ไอ้ยู วันแรกก็เข้าบ่ายเลยนะ พวกแฟนคลับมึงลงมติว่า มึงไม่สบาย ตอนนี้ห้องคหกรรมเต็มไปด้วย แฟนคลับมึงล้วนๆ และยัยพวกนี้ บอกว่าวันนี้จะไปเยี่ยมมึง ส่วนแกนนำคนคิดไม่ต้องสงสัย ยัยลิลลี่คนเดิม เจ้าประจำ โชคดีนะ เพื่อนรัก 55555+ ”  กรรม !! นรกแล้ว ถ้ายัยพวกนี้บุกไปถึงบ้านผม โซระคงเป็นจุดสนใจแน่นอนโดยเฉพาะลิลลี่ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยบอกว่า เกลียดลิลลี่ แต่นั่นไม่ได้แสดงว่า ผมชอบเธอ แม้แต่น้อย เธอเป็นเพื่อนที่ผมรู้จักมาตั้งแต่สมัยม.ต้น เป็นผู้หญิงร่าเริง สดใส แต่ร้ายลึกจะตาย เมื่อก่อนผมเคยบอกรักเธอไป แต่เธอสิ ปฏิเสธผมอย่างไม่ใยดี เฮอะ! แล้วแย่กว่านั้นคือ ควงเพื่อนผมมาเย้ยผม และบอกว่า อย่างผมหางตาเธอก็ไม่มอง ผมก็เป็นพวกเจ็บแล้วจำสิ แล้วพอผ่านมาครึ่งปี เธอก็เลิกกับไอ้เพื่อนของผมคนนั้นโดยให้เหตุผลว่า เพิ่งรู้ใจตัวเองว่ารักผม โถ!! ใครจะเชื่อเธอ ยัยดอกไม้ลิลลี่ คุณผุ้อ่านอาจจะคิดว่า ที่ผมบอกว่าขรึมน่ะ มันขรึมตรงไหน ก็ขรึมในบรรดากลุ่ม7คนของผมแหละครับ แล้วไอ้ที่ผมปากจัดน่ะ คงได้อิทธิพลมาจาก ไอ้ปอน เพื่อนสนิทที่สุดของผม เพลล์บอยที่สุด น่ารักที่สุด เรื่องความน่ารักผมยอมแพ้ แต่เรื่องความหล่อ ไม่มีวัน ผมชนะขาดลอย 555+ ไอ้ปอนเป็นเพื่อนที่ผมรู้จักตั้งแต่อนุบาล พ่อแม่ของเราก็รู้จักกัน ปอนมีน้องสาวชื่อ ปอ พ่อแม่ของเราอยากจะให้ผมกับปอชอบกัน เหตุผลคือ น้องปอจะได้ไม่ต้องไปแลผู้ชายคนไหน ส่วนผมไม่ต้องแลสาวใดอีกเช่นเคย เพราะยังไงจะมีใครรู้ใจผมเท่าบ้านไอ้ปอนล่ะ เราแทบจะเหมือนครอบครัวเดียวกัน น้องปอตอนเด็กผมกับไอ้ปอนก็ดูแล รู้ว่าน้องปอชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เวลาน้องปอทะเลาะกับปอน ผมก็จะอยู่ข้างน้องปอเสมอ เพราะว่า ถ้าวันไหนผมไปอยู่ข้างไอ้ปอน วันนั้นน้องปอจะไม่กินข้าว โดยให้เหตุผลว่า “พี่ยูไม่รัก” - -* ทำให้ทุกคนเข้าใจว่า ผมกับน้องปอชอบกันแต่เด็ก แต่เรื่องแผนจับคู่คงเป็นไปได้ยาก เพราะเหมือนน้องปอจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และตัวเธอเองก็โตแล้วด้วย แถมยังน่ารักอีกตะหาก ทำให้หนุ่มๆแทบจะเดินตามจีบเธอไม่เว้นแต่ละวัน เธออยู่ รร.เดียวกับผม ตอนนี้ผม ม.6 เธอ ม.5 น้องปอได้รับตำแหน่งดาว รร. มาตลอด ไม่แปลกที่หนุ่มๆใน รร.ผมจะหลงใหลเธอ ก็สวยซะ เป็นเหตุให้พ่อของน้องปอขับรถมารับไอ้ปอนกับน้องปอทุกทีที่กระดิ่ง รร. ดัง ส่วนผมน่ะเหรอ ตำแหน่งไหนคงไม่พ้น เดือน รร. หรอกนะ ด้วยบุคลิกภาพที่ขรึมด้วยแหละ ถึงทำให้สาวๆกรี๊ด นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ผมคิดไปได้ยังไง แม่มดน้อยโดเรมี หึ้ย !! ส่วนไอ้ปอนได้รับตำแหน่งขวัญใจ รร. ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันมีตั้งแต่เมื่อไหร่ ?? ขวัญใจโรงเรียนกับดาวโรงเรียนมีรถมารับ ส่วนผมขาจรครับ เดินตลอดทาง พ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมเริ่มขึ้นม.ปลาย แม่ต้องไปดูแลบริษัทที่อเมริกา น้องของผมก็เลยตามไปด้วย รันทด ทิ้งคนหล่ออย่างผมไว้คนเดียว ฮึ้ย !!

“วันนี้ พวกมึงช่วยห้ามไม่ให้ยัยพวกนั้นไปบ้านกูหน่อยสิ บอกไปก็ได้ว่า กูป่วยมาก กูไม่สบายมาก อะไรก็ได้ไม่ให้พวกนั้นไปบ้านกู” ทางเดียวที่จะหยุดได้คือ ขอร้องไอ้เพื่อนทั้งหก

“งั้น กูบอกว่า เมิงเป็นเอดส์นะ 555+” ไอ้ปัน นิ่ง เงียบ แต่แรง เอ่ยขึ้น

-*-  << หน้าของคนทั้งกลุ่ม ปัน มึงเงียบเถอะ กูขอล่ะ

“แล้วแต่ว่ะ งั้นไปเรียนก่อนนะเว้ย เจอกันๆ” ผมบอกแค่นี้แล้วก็รีบผละไปที่ห้องเรียนทันที

บรรยากาศในห้องเรียน มัน มัน มัน โคตรน่าเบื่อ อาจารย์นั่งบรรยายเกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนข้อมูลการค้าทางอิเล็กทรอนิกส์  โอ้ !! น่าเบื่อดีแท้ ผมจึงตัดสินใจ หลับไงล่ะ หลับ หลับเท่านั้น ที่ทำให้เราสุขได้ในตอนนี้

“ยู ไม่สบายเหรอ” เสียงหวานๆนี่ใครกันนะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ง่ะ ! ลิลลี่ ลืมไปว่ายัยนี่อยู่ห้องเดียวกับผม โถ่

เอาคำที่ฉันชมคืนมาเถอะ จะอ้วกน่ะ

“อ๋อ สบายดี ลี่ล่ะ ปิดเทอมเป็นไงบ้าง” ผมถามไปตามมารยาทไม่คิดว่า ยัยนี่อยากจะบอกเล่าเรื่องราวให้ผมฟังซะขนาดนี้ เธอลงทุนไปลากเก้าอี้มา ไม่สิ เธอแทบจะตวาดใส่หัวหน้าห้องห้องผมว่า เอาเก้าอี้มาให้เธอซะ

ผ่านไป10นาที ลิลลี่ยังคงเล่าเรื่องต่อไปอย่างเมามันส์ อีก5นาทีหมดเวลา นี่ผมมาเรียนแค่สองคาบเองเหรอวันนี้ ผมจะมาทำไมนะ

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!

ทันทีที่เสียงออดดังผมก็รีบสปริงตัวขึ้นออกจากเก้าอี้ ทำให้ลิลลี่ถึงกับตกใจ นี่ยังเล่าไม่จบอีกเหรอเนี่ย ?

“ลี่ ไว้เจอกัน วันนี้ไม่ต้องมาหาฉัน ฉันเป็นเอดส์ บาย” กรรม !! พูดไรไม่คิด ฉันเป็นเอดส์ คิดมาได้ไงวะ ไอ้ปัน มึงนะมึง ทำให้กูคิดติดหัว

“แต่ลี่ ทำขนมไว้ให้ยูแล้วนะ” ตื้อเข้าไปเถอะ

“ไว้พรุ่งนี้ เด๋วฉันมากิน โอเค๊ ? บาย” ผมพูดพร้อมรีบวิ่งออกไปจากห้อง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะรีบทำไม คงเป็นเพราะห่วงว่า โซระจะซนไม่เข้าท่า ห่วงว่าสิ่งก่อสร้างที่ผมเรียกมันว่าบ้าน จะยังมีสภาพคงเดิมอยู่มั๊ย มันคงไม่ลอยได้ใช่มั๊ย แค่คิดก็สยองแล้ว

ณ หน้าบ้านของผม

บ้านมันเงียบเชียบ โซระยังอยู่รึเปล่า หรือเธอจะมีที่อยู่ใหม่ สงสัยเธอคงมีที่ไปแล้วมั้ง

“โว้ยยยย นี่มันอะไรเนี่ย”

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าแทบช็อก ยัยโซระ เธอทำบ้าอะไร เธอทำอะไรกับห้องนอนของฉัน

“เฮ้ ยู ฉันว่าห้องนอนนายมันเงียบเกินไปน่ะ เลยอยากให้มันครึกครื้น ไง วู้ๆๆๆๆ” ผมแทบบ้า ตอนนี้เธอเสกให้ห้องผมเป็นเหมือน เกาะฮาวาย ชายหาดซึ่งผมมั่นใจว่า มันเคยเป็นห้องน้ำของผม ตอนนี้มันกลายเป็นชายหาดที่มีปูลมเดิน และเรือใบ มันคงมาจากโมเดลเรือที่ผมต่อเอง สาบานสิ ว่าเมื่อเช้ายัยนี่ร้องไห้ T-T ตอนนี้ผมนี่แหละจะร้องไห้

“โห ประทับใจจนน้ำตาไหล ฉันดีใจที่นายชอบนะ 555+” โซระพูดพลางทำท่าเหมือนจะเสกหมอนข้างผมอีกครั้ง หลังจากที่มันกลายเป็นบานาน่าโบ๊ทไปแล้วครั้งนึง

“โซระ ยัยบ้า พอซะที”  ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด เธอตกใจจนแทบจะเขวี้ยงไม้วิเศษของเธอมาทางผม

“ที่จริง นายไม่ได้ชอบมันเลยเหรอ” เธอถามขึ้น แน่สิ !! มนุษย์ธรรมดาที่ไหนจะรู้สึกสนุกสนานกับการที่ต้องมาเห็นห้องนอนตัวเองกลายเป็นเกาะฮาวายล่ะ

“เธอคิดว่า ฉันพอใจกับการที่ห้องนอนฉัน กลายเป็นฮาวายงั้นสิ เธอทำอะไรไป ทำให้มันเหมือนเดิมด้วย แล้วลงมาคุยกับฉันข้างล่าง หลังจากที่ทำให้ห้องนอนฉันคืนมาเหมือนเดิม เข้าใจนะ ฉัน รอ เธอ อยู่” ผมเน้นประโยคหลังให้เธอได้ยินให้ชัดถ้อยชัดคำ เผื่อว่ามันจะทำให้เธอรู้สึกผิด แต่อีก10นาทีต่อมา ผมรู้แล้วว่า ผมคิดผิด โซระไม่ได้ลงมา ผมรอต่อไป20นาที ยังไม่มีวี่แววของคนผิด ผมจึงขึ้นไปตามยัยตัวแสบมาเอง

“นี่ ฉันบอกว่าให้เธอ ...” ช็อก ครับผม โซระไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นแต่ในทางกลับกัน เธอทำให้มันเกิดคลื่น

“ยู มานี่สิ” ยัยนี่ไม่สังเกตเลยรึไงนะว่าผมโกรธเธออยู่ แต่ผมคงโวยวายใส่เธอไม่ลงหรอก ตอนนี้หน้าเธอแทบจะเรียกว่ายิ้มแฉ่ง มีความสุขอะไรนักหนาวะ แค่ทะเล

“นี่ นี่ นี่ฉันเอาแบบมาจากหนังสือเล่มนี้ เค้าบอกว่าทะเลต้องมีคลื่น นี่รู้มั๊ยยู ฉันทำมันให้นาย นายจะได้หายโกรธฉันไง ดีมั๊ยเอ่ย 555+”  โซระยังคงพูดจ้อต่อไป เพียงแต่ผมฟังได้แค่นี้ ก็นึกแผนการล้างแค้น เธอทำให้ผมโมโหได้ งั้นผมก็จะแกล้งเธอให้เธอโมโห

“อ๋อ เหรอออ แต่เดี๋ยวนะโซระ ตอนนี้ห้องฉันมีทะเล มีคลื่น แต่มันขาดอะไรสักอย่างนะ ฉันว่า…” ผมพูดพร้อมกับลากโซระมาที่ที่เธอสร้างไว้ มันเป็นท่าเรือที่ยื่นไว้ให้เดินไป ผมลากโซระมาทางนี้ และอุ้มเธอ

“เฮ้ย นายจะทำอะไร นายยู” โซระดิ้นอยู่บนอกของผม 555+ เธอคิดเหรอ แรงแมวๆอย่างเธอ จะสู้ฉันได้

“ก็มีทะเล มีคลื่น แต่มันขาดไปอย่างนึง” ผมมองหน้าโซระอีกครั้ง เธอทำหน้าสงสัยมากๆ จนผมอยากจะรีบบอกเธอไปว่า

“ก็ขาดคนตกทะเลไง” ตู้มมมมมมมมมม !! ผมโยนโซระลงทะเลไปแล้ว ยัยแม่มดเอ้ย วุ่นวายดีนัก โดนแกล้งกลับแล้วไง

“กรี๊ดดดดดด นายมันร้ายกาจ นายจอมวางแผน”

“เธอ มันก็ยัยตัวแสบ...เค็มโว้ยยยย”   ประโยคแรกผมพุดกับโซระ แต่ประโยคหลังเนี่ยที่ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงเกลือป่นปรุงทิพย์ ผมยอมกินมัน ดีกว่าที่จะกินน้ำทะเลที่ยัยโซระสาดมา เค็มชิบหายเลยว่ะ