กลรักวังหลวง [서현]

ลำดับตอนที่ #88 : นักปราชญ์ทั้งสาม [100%]

ตอนที่ 88 นักปราชญ์ทั้งสาม

     ประตูเรือนจำฝ่ายในเปิดออกอย่างช้าๆ คิมเซจีเดินออกมาโดยที่มีซงฮวันคอยประคองอยู่ข้างกาย

     "ข้าบอกว่าข้าไม่เป็นอะไร ไม่ต้องมาพยุงข้า" หญิงสาวสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเพื่อนหญิง

     "แต่เจ้าไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วนะ" 

     "ก็ข้าบอกว่าข้าไม่เป็นไร!" นางร้องออกมาก่อนจะเซเล็กน้อยและทรุดลงกับพื้น

     "ว้าย!"

     มือแข็งแรงเข้าคว้าตัวของเซจีทันก่อนที่นางจะลงไปกองกับพื้น หญิงสาวเงยหน้ามอง

     "นายหญิง!"

     คิมซังกุงพยุงตัวเซจีให้ลุกขึ้นยืนตามเดิมก่อนจะมองหน้าหลานสาวตัวเองแน่นิ่ง

     "นาย... นายหญิง" เซจีทำหน้าราวกับจะร้องไห้ "ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้าแพ้นางอีกแล้ว ข้า... ข้าไม่สมควรอยู่ในสกุลคิมอีก นายหญิงไล่ข้าออกจากวังเถิดเจ้าค่ะ"

     "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" คิมซังกุงถาม

     "อะไรนะเจ้าคะ"

     "ข้าถามว่าเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า"

     "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่... แต่นายหญิงไม่โกรธข้าหรือเจ้าคะ"

     "โกรธสิ โกรธมาก ข้าต้องวิ่งเต้นมากมายเพื่อให้เจ้าพ้นโทษ สร้างเรื่องและหลักฐานเท็จว่ากระโปรงนั่นมีคนหลอกให้เจ้ามาอีกที ใต้เท้าคิมน่ะโมโหมากกว่าข้าหลายเท่านัก ฉะนั้นอย่าได้ถามว่าข้าโกรธรึไม่"

     เซจีก้มหน้าลง

     "แต่โกรธไปแล้วจะได้อะไร เวลาก็ไม่ได้ย้อนคืน เหตุการณ์นั้นเราก็แก้ไขไม่ได้แล้วด้วย สู้เริ่มแผนการใหม่ไม่ดีกว่าหรือ"

     "นาย... นายหญิง"

     "ซงฮวัน" คิมซังกุงหันไปหา "เจ้าช่วยยกอาหารอ่อนๆ และน้ำผสมเกลือมาให้เซจีที่เรือนพักข้าทีนะ"

     "เจ้าค่ะนายหญิง" ซงฮวันก้มศีรษะก่อนจะเดินจากไป

     คิมซังกุงพยุงร่างหลานสาวตัวเองจนมาถึงเรือนพักของตน เมื่อเซจีนั่งลงเรียบร้อนก็เดินไปหยิบชุดชอโกรีสีแดงสามตัวในตู้ข้างหลังส่งให้หญิงสาว

     "ชอโกรีสีแดงสำหรับนางในชั้นต้นจง 9 พุม รับไปสิ ข้าให้ซังบกห้องเย็บปักทำให้ น่าจะพอดีกับตัวเจ้าอยู่นะ"

     "ขอบคุณมากเจ้าค่ะนายหญิง"

     "ส่วนอีกห่อก็จะเป็นกระโปรงซีมา ชุดชั้นในซกซี่มาและก็แทงกีผูกผม เออแล้วรองเท้าถุงเท้าเล่า ยังใส่ได้ใช่ไหม"

     เซจีมองคิมซังกุงอย่างซาบซึ้ง

     "นายหญิง... นายหญิงไม่โกรธข้าเลยหรือเจ้าคะ"

     คิมซังกุงถอนหายใจ

     "ข้าพูดไปแล้วนะ และก็ไม่อยากเสียเวลาแล้วด้วย"

     "เจ้าค่ะนายหญิง" เซจีพูดพลางก้มลงลูบชุดชอโกรีในมือ "แล้วพิธีนาอินฉิก--"

     "มีไปแล้ว แต่เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก มันไม่มีผลอะไรหากไม่ได้เข้าร่วม" 

     "แล้วที่หนึ่งออซองเคียงวอน..."

     "ก็ตามนั้น ซอฮยอนได้ที่หนึ่ง"

     มือของคิมเซจีกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

     "ทำไมนางถึงมีโชคตลอด ข้าขังนางไว้บนเขาแล้วแท้ๆ ไฉนกลับมีคนไปช่วยนางออกมาได้"

     "คนช่วย?" คิมซังกุงเลิกคิ้ว "นี่เจ้ายังไม่รู้ใช่รึไม่"

     "รู้อะไรเจ้าคะ"

     

     "คนที่ช่วยซอฮยอนจากบนเขา คือยิมโฮแทกุน"

     หญิงสาวอ้าปากค้าง

     "อะ... อะไรนะ!"

     "คนที่ไปช่วยนางคือองค์ชาย อีกทั้งยังพากลับมาวังด้วยการให้ขึ้นเกี้ยวอีกต่างหาก"

     "เกี้ยวอะไรเจ้าคะ"

     "องค์ชายทรงให้ซอฮยอนนั่งเกี้ยวเข้าวังมา ส่วนพระองค์เองนั้นทรงม้าเสด็จอยู่ข้างเกี้ยว"

     เซจีตาเบิกค้าง "นี่มันอะไรกันเจ้าคะนายหญิง"

     "เรื่องนี้ข้าต้องถามเจ้ามากกว่านะ เพราะข้าไม่ได้ไปอยู่นอกวัง เจ้าต่างหากที่ออกนอกวัง"

     "ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะนายหญิง ทำไมองค์ชายถึงรู้ว่าซอฮยอนถูกขังอยู่บนเขาเล่า อีกทั้งยังยกให้นางกำนัลชั้นต่ำนั่งเกี้ยวเข้ามาอีก" 

     "ก็น่าจะมีแค่สาเหตุเดียวนะ"

     เซจีเหลือบมองหน้านายหญิงของตน

     "นั่นคือความเสน่หาต่อกัน"

     "ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ!" หญิงสาวพูดขึ้นทันควัน "ต่อให้มีใจรักใคร่กันจริง องค์ชายจะมีความสามารถรู้แจ้งถึงขั้นรู้ว่าซอฮยอนถูกขังอยู่บนภูเขาได้อย่างไรเจ้าคะ"

     "ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด" คิมซังกุงเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย "แต่ด้วยสาเหตุนี้ ทำให้ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว"

     "เวลาอะไรเจ้าคะ"

     "ส่งเจ้าขึ้นเป็นพระชายาของยิมโฮแทกุน"

     หญิงสาวชะงักไป

     "ท่าน... ท่านทำได้รึเจ้าคะ"

     คิมซังกุงเล่าแผนการทุกอย่างรวมถึงการเข้าเฝ้าเซจาพินให้หลานสาวตัวเองฟัง

     เซจีแน่นิ่งไปเมื่อฟังนายหญิงตัวเองเล่าจบ

     "ด้วยเหตุนี้ ข้าจะได้เป็นพระชายา เหมือนกับในอดีตที่ฮวารยอนเคยเป็นรึเจ้าคะ"

     "ถูกต้อง และเมื่อเจ้าได้เป็นพระชายาแล้ว--"

     "นายหญิง ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ" ซงฮวันร้องออกมาจากหน้าเรือนพัก

     "เข้ามาได้" คิมซังกุงร้องตอบก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกับเซจีเบาๆ

     "และเมื่อเจ้าได้เป็นพระชายาแล้ว จงเขี่ยซอฮยอนออกไปจากวังเสียโดยเร็ว"

     

[ต่อจาก 50%]

     มินซังกีถือกระดาษแผ่นใหญ่อยู่ในมือก่อนจะประกาศรายชื่อนางในที่จะให้แบ่งแยกไปอบรมกับใต้เท้าในกองงานวรรณกรรม

     "ซงฮวัน ใต้เท้ายาง ซุนฮวา ใต้เท้าจี อีซึล ใต้เท้าคัง ซอฮยอน ใต้เท้าแช" มินซังกีกล่าวจบก็แจกหนังสือเล่มเล็กๆ ให้คนละเล่ม "ซึมซับและขวนขวายความรู้ใส่ตัวให้มากที่สุด เพราะต่อจากนี้ไปจะไม่มีการฝึกอบรมใดๆ อีก พวกเจ้าต้องเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการทำงานจริงๆ จังๆ ของวังหลวงสักที"

     นางในทุกคนก้มศีรษะคำนับและเดินแยกย้ายไปห้องทำงานของใต้เท้าแต่ละท่านที่ตนเองได้รับ

     ซอฮยอนนั้นเข้าพบใต้เท้าแชตามที่นายหญิงเลือกไว้ให้ แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน นางจึงต้องนั่งรออยู่ข้างใน

     จากเช้าเป็นสาย จากสายมาเที่ยง จากเที่ยงมาบ่าย จนกระทั่งเย็น ใต้เท้าแชก็ไม่มีทีท่าว่าจะโผล่เข้ามาในห้องทำงานเลย

     "ซอฮยอน" ซุนฮวาร้องทักเมื่อเห็นนางเดินขึ้นมาบนเรือนชางวี "ใต้เท้าจีสุดยอดมาก ข้าจดแทบไม่หมดแน่ะ ที่สำคัญคือเขาใจดีมาก ให้ข้าอ่านหนังสือตั้งหลายเล่ม"

     "ดีใจด้วยนะ"

     "แล้วใต้เท้าแชเล่า ดีรึไม่"

     ซอฮยอนส่ายหน้า

     "เขาโหดหรือ"

     "ไม่ใช่หรอก แต่เขาไม่มาสอนข้าเลยต่างหาก"

     "อะไรนะ!"

     "ข้านั่งรอเขาในห้องทำงานทั้งวันแต่ไม่เห็นเขาปรากฏตัวเลย"

     "แปลกจริง" ซุนฮวาเอ่ย "ใต้เท้าทุกคนต้องรู้นี่ว่ามีหน้าที่ต้องสอนนางใน เหตุใดถึงหายไปแบบนี้เล่า"

     "เขาอาจจะไม่ว่างและมาสอนข้าพรุ่งนี้ก็ได้นะ" ซอฮยอนมองโลกในแง่ดี

     "แต่เรามีเวลาเรียนแค่ 5 วันเองนะ ก็เท่ากับว่าเจ้าขาดเรียนไปหนึ่งวันเต็มๆ เสียเปรียบคนอื่นเยอะเลยนะ"

     "ไม่เป็นไรหรอก"

     "ชีวิตนี้เจ้าเคยเป็นอะไรกับเขาบ้างไหมเนี่ย ยอมเสียไปหมดทุกสิ่ง ถ้าเป็นข้านะจะวิ่งไปบอกเชวซังกุงเลย-- เออ จริงสิ เจ้ารู้เรื่องนักปราชญ์ทั้งสามรึยัง"

     "ใครกัน นักปราชญ์ทั้งสาม" ซอฮยอนงุนงง

     "ท่านชื่อว่าใต้เท้ากึมแฮ เป็นตำนานของกองงานวรรณกรรมเชียวนะ ขนาดใต้เท้ามุนยองนัมยังต้องให้ความเคารพเลย"

     "อย่างนั้นหรือ แล้วอีกสองท่านเล่า"

     "สองท่าน?" ซุนฮวางุนงง

     "ก็เจ้าพูดว่านักปราชญ์ทั้งสาม"

     ซุนฮวาหัวเราะ

     "จริงๆ มีแค่คนเดียวคือใต้เท้ากึมแฮนี่แหละ แต่ที่เขาเรียกว่านักปราชญ์ทั้งสามเพราะท่านปราดเปรื่องและแตกฉานในหลายแขนงวิชาราวกับมีนักปราชญ์สามคนอยู่ในตัวท่าน"

     "โห สมกับเป็นตำนาน"

     "ใช่ นางในหลายคนอยากเรียนกับใต้เท้ากึมแฮมากแต่ไม่มีโอกาส ข้าเองก็อยากนะ" ซุนฮวาพูด

     "ส่วนข้าก็ต้องรอดูว่าใต้เท้าแชจะมารึเปล่าในวันพรุ่ง" ซอฮยอนยิ้มฝืนๆ

     "ต้องมาสิ" ซุนฮวากล่าว "อย่างไรก็ต้องมา"

   

     แต่คำพูดของซุนฮวาไม่ได้ช่วยให้ใต้เท้าแชมาในวันรุ่งขึ้น ซอฮยอนยังคงนั่งรออย่างเบื่อหน่ายทั้งวัน นางตัดสินใจว่าจะกลับไปแจ้งเชวซังกุงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

     เมื่อแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านช่องไม้เข้ามาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอันบ่งบอกว่าเวลาเย็นได้มาถึงแล้ว หญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้และเดินไปที่ประตู แต่ทว่าบานประตูกลับถูกเลื่อนเปิดออกก่อนอย่างรวดเร็ว

     องค์ชายยิมโฮเกือบจะชนเข้ากับซอฮยอนแต่ยั้งตัวเอาไว้ทัน

     "องค์ชาย!"

     "ซอฮยอน!"

     "เจ้ามาทำอะไรที่นี่"

     "แล้วพระองค์มาทำอะไรที่นี่เพคะ"

     "ข้าถามเจ้าก่อนนะ"

     "พระองค์ก็ตอบมาก่อนสิเพคะ"

     "นี่เราจะถือศักดิ์ศรีในการตอบคำถามไปตลอดใช่รึไม่ ใครตอบก่อนถือว่าแพ้อย่างนั้นหรือ"

     

     ซอฮยอนกลอกตาก่อนจะทูลตอบ

     "หม่อมฉันมา--" 

     หญิงสาวหยุดพูดไปกะทันหันเมื่อเห็นบุรุษร่างท้วมในชุดขุนนางสีน้ำเงินเดินตรงเข้ามา 

     "เชิญองค์ชายไปเลือกหาหนังสือได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ตำราแพทย์ของหมอ-- เจ้ามาทำอะไรในห้องข้าน่ะ" เขาร้องถามเมื่อเห็นซอฮยอนยืนอยู่

     "ท่านคือใต้เท้าแชรึเปล่าเจ้าคะ" ซอฮยอนรีบถาม

     "ใช่ ทำไมหรือ"

     "ข้าซอฮยอนเจ้าค่ะ เป็นนางในชั้นต้น"

     ใต้เท้าแชตาเบิกค้างก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองราวกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้

     "โธ่!" เขาร้องออกมา "ข้าลืมไปเสียสนิท"

     "อะไรกันหรือ" องค์ชายตรัสถาม

     "ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่นางในของห้องเขียนหนังสือจะมาเรียนกับใต้เท้าแต่ละคนในกองงานวรรณกรรมพ่ะย่ะค่ะ ความจริงมันต้องเริ่มตั้งแต่เมื่อวานด้วยซ้ำ แต่หม่อมฉันลืมไปเสียสนิท"

     "แล้วใต้เท้าติดธุระอยู่หรือเจ้าคะ" ซอฮยอนถาม

     "ใช่ ทูตจากต้าหมิงกำลังจะมาโชซอนแล้ว"

     "ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน" องค์ชายยิมโฮตรัส "แต่เรื่องการต้อนรับทูตที่ตำหนักแทเพียงเป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทไม่ก็ฮยอนจองเซจาพินที่จะสั่งการลงไปกับเจ้ากรมพิธีการมิใช่หรือ ส่วนตัวท่านเป็นใต้เท้าในกองงานวรรณกรรม มันไปเกี่ยวอะไรกับการต้อนรับทูตอย่างนั้นหรือ"

     "คราวนี้ทูตที่มาจากต้าหมิงคือหวางจื่อห้าวพ่ะย่ะค่ะ เขาคนนี้มีความสนใจในการประชันกลอน  มาโชซอนทีไรต้องท้าประลองกับใครสักคนตลอด ท่านเจ้ากรมจึงมาขอตัวหม่อมฉันไปตระเตรียมการต้อนรับแต่เนิ่นๆ" ใต้เท้าแชทูลตอบ

     "อย่างนี้นี่เอง จริงสินะ ท่านมีความสามารถด้านกลอนเป็นเลิศ ไม่แปลกที่ท่านเจ้ากรมจะเลือกท่านไปช่วยงาน" ยิมโฮแทกุนตรัส

     "แต่แม่นางผู้นี้ต้องขาดเรียนไปเสียอย่างนั้น" ใต้เท้าแชหันมาทางซอฮยอน

     "เอ่อ ถ้าใต้เท้ามีธุระสำคัญขนาดนั้นก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจ" หญิงสาวรีบพูด

     องค์ชายจ้องมองนางในตรงหน้า

     "ซอฮยอน เจ้าตามข้ามา" จู่ๆ ยิมโฮแทกุนก็กล่าวขึ้น

     "ไปไหนเพคะ"

     "ตามมาเถอะ อย่าถามมาก" องค์ชายเดินลงบันไดหินไป

     "องค์ชาย แล้วหนังสือที่พระองค์จะทอดพระเนตรเล่าพ่ะย่ะค่ะ" ใต้เท้าแชรีบถาม

     "ไว้วันหลัง -- เอ้า ตามมาสิ" องค์ชายหันมาพูดกับหญิงสาว ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะหันไปก้มหัวให้ใต้เท้าแชและรีบเดินตามองค์ชายไป

     องค์ชายยิมโฮเสด็จมาถึงห้องทรงงานประจำพระองค์ เขาก้าวหายเข้าไปด้านในอยู่ชั่วครู่ และเมื่อเดินออกมาพระพักตร์ก็ปรากฏรอยยิ้มกว้างก่อนจะผายมือให้หญิงสาวเดินเข้าไป

     "เข้าไปสิ"

     "องค์ชาย นี่มันห้องทรงงานนะเพคะ หม่อมฉันไม่บังควรที่จะ--"

     ยิมโฮแทกุนคว้าข้อมือหญิงสาวเดินขึ้นมาบันไดหินก่อนจะเลื่อนประตูไม้ออกและดันนางเข้าไปด้านใน 

     "องค์ชาย!"

     "เจ้าต้องเรียนนะ จะขาดเรียนได้อย่างไร ถ้าใต้เท้าแชไม่ว่างก็ให้ใต้เท้าคนอื่นสอนแทน" ยิมโฮแทกุนพูดจบก็ปิดประตูทันที ทิ้งให้ซอฮยอนยืนอยู่ข้างในคนเดียว

     "อย่ามัวตกใจอยู่เลย รีบมานั่งลงเถิด" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

     ซอฮยอนหันไปมองก็พบขุนนางสูงอายุท่าทางใจดีในชุดสีน้ำเงินนั่งถือพู่กันอยู่ที่โต๊ะ เขาส่งยิ้มบางๆ ให้นาง

     "ข้าใต้เท้าซอกึมแฮ นักปราชญ์ทั้งสามที่พวกเจ้าเรียกขานกัน"

โปรดติดตามตอนต่อไป