ลำดับตอนที่ #88
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #88 : นักปราชญ์ทั้งสาม [100%]
ตอนที่ 88 นักปราชญ์ทั้งสาม
ประตูเรือนจำฝ่ายในเปิดออกอย่างช้าๆ คิมเซจีเดินออกมาโดยที่มีซงฮวันคอยประคองอยู่ข้างกาย
"ข้าบอกว่าข้าไม่เป็นอะไร ไม่ต้องมาพยุงข้า" หญิงสาวสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเพื่อนหญิง
"แต่เจ้าไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วนะ"
"ก็ข้าบอกว่าข้าไม่เป็นไร!" นางร้องออกมาก่อนจะเซเล็กน้อยและทรุดลงกับพื้น
"ว้าย!"
มือแข็งแรงเข้าคว้าตัวของเซจีทันก่อนที่นางจะลงไปกองกับพื้น หญิงสาวเงยหน้ามอง
"นายหญิง!"
คิมซังกุงพยุงตัวเซจีให้ลุกขึ้นยืนตามเดิมก่อนจะมองหน้าหลานสาวตัวเองแน่นิ่ง
"นาย... นายหญิง" เซจีทำหน้าราวกับจะร้องไห้ "ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้าแพ้นางอีกแล้ว ข้า... ข้าไม่สมควรอยู่ในสกุลคิมอีก นายหญิงไล่ข้าออกจากวังเถิดเจ้าค่ะ"
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" คิมซังกุงถาม
"อะไรนะเจ้าคะ"
"ข้าถามว่าเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่... แต่นายหญิงไม่โกรธข้าหรือเจ้าคะ"
"โกรธสิ โกรธมาก ข้าต้องวิ่งเต้นมากมายเพื่อให้เจ้าพ้นโทษ สร้างเรื่องและหลักฐานเท็จว่ากระโปรงนั่นมีคนหลอกให้เจ้ามาอีกที ใต้เท้าคิมน่ะโมโหมากกว่าข้าหลายเท่านัก ฉะนั้นอย่าได้ถามว่าข้าโกรธรึไม่"
เซจีก้มหน้าลง
"แต่โกรธไปแล้วจะได้อะไร เวลาก็ไม่ได้ย้อนคืน เหตุการณ์นั้นเราก็แก้ไขไม่ได้แล้วด้วย สู้เริ่มแผนการใหม่ไม่ดีกว่าหรือ"
"นาย... นายหญิง"
"ซงฮวัน" คิมซังกุงหันไปหา "เจ้าช่วยยกอาหารอ่อนๆ และน้ำผสมเกลือมาให้เซจีที่เรือนพักข้าทีนะ"
"เจ้าค่ะนายหญิง" ซงฮวันก้มศีรษะก่อนจะเดินจากไป
คิมซังกุงพยุงร่างหลานสาวตัวเองจนมาถึงเรือนพักของตน เมื่อเซจีนั่งลงเรียบร้อนก็เดินไปหยิบชุดชอโกรีสีแดงสามตัวในตู้ข้างหลังส่งให้หญิงสาว
"ชอโกรีสีแดงสำหรับนางในชั้นต้นจง 9 พุม รับไปสิ ข้าให้ซังบกห้องเย็บปักทำให้ น่าจะพอดีกับตัวเจ้าอยู่นะ"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะนายหญิง"
"ส่วนอีกห่อก็จะเป็นกระโปรงซีมา ชุดชั้นในซกซี่มาและก็แทงกีผูกผม เออแล้วรองเท้าถุงเท้าเล่า ยังใส่ได้ใช่ไหม"
เซจีมองคิมซังกุงอย่างซาบซึ้ง
"นายหญิง... นายหญิงไม่โกรธข้าเลยหรือเจ้าคะ"
คิมซังกุงถอนหายใจ
"ข้าพูดไปแล้วนะ และก็ไม่อยากเสียเวลาแล้วด้วย"
"เจ้าค่ะนายหญิง" เซจีพูดพลางก้มลงลูบชุดชอโกรีในมือ "แล้วพิธีนาอินฉิก--"
"มีไปแล้ว แต่เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก มันไม่มีผลอะไรหากไม่ได้เข้าร่วม"
"แล้วที่หนึ่งออซองเคียงวอน..."
"ก็ตามนั้น ซอฮยอนได้ที่หนึ่ง"
มือของคิมเซจีกำแน่นโดยไม่รู้ตัว
"ทำไมนางถึงมีโชคตลอด ข้าขังนางไว้บนเขาแล้วแท้ๆ ไฉนกลับมีคนไปช่วยนางออกมาได้"
"คนช่วย?" คิมซังกุงเลิกคิ้ว "นี่เจ้ายังไม่รู้ใช่รึไม่"
"รู้อะไรเจ้าคะ"
"คนที่ช่วยซอฮยอนจากบนเขา คือยิมโฮแทกุน"
หญิงสาวอ้าปากค้าง
"อะ... อะไรนะ!"
"คนที่ไปช่วยนางคือองค์ชาย อีกทั้งยังพากลับมาวังด้วยการให้ขึ้นเกี้ยวอีกต่างหาก"
"เกี้ยวอะไรเจ้าคะ"
"องค์ชายทรงให้ซอฮยอนนั่งเกี้ยวเข้าวังมา ส่วนพระองค์เองนั้นทรงม้าเสด็จอยู่ข้างเกี้ยว"
เซจีตาเบิกค้าง "นี่มันอะไรกันเจ้าคะนายหญิง"
"เรื่องนี้ข้าต้องถามเจ้ามากกว่านะ เพราะข้าไม่ได้ไปอยู่นอกวัง เจ้าต่างหากที่ออกนอกวัง"
"ข้าก็ไม่รู้เจ้าค่ะนายหญิง ทำไมองค์ชายถึงรู้ว่าซอฮยอนถูกขังอยู่บนเขาเล่า อีกทั้งยังยกให้นางกำนัลชั้นต่ำนั่งเกี้ยวเข้ามาอีก"
"ก็น่าจะมีแค่สาเหตุเดียวนะ"
เซจีเหลือบมองหน้านายหญิงของตน
"นั่นคือความเสน่หาต่อกัน"
"ไม่ใช่แน่นอนเจ้าค่ะ!" หญิงสาวพูดขึ้นทันควัน "ต่อให้มีใจรักใคร่กันจริง องค์ชายจะมีความสามารถรู้แจ้งถึงขั้นรู้ว่าซอฮยอนถูกขังอยู่บนภูเขาได้อย่างไรเจ้าคะ"
"ก็แล้วแต่เจ้าจะคิด" คิมซังกุงเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย "แต่ด้วยสาเหตุนี้ ทำให้ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว"
"เวลาอะไรเจ้าคะ"
"ส่งเจ้าขึ้นเป็นพระชายาของยิมโฮแทกุน"
หญิงสาวชะงักไป
"ท่าน... ท่านทำได้รึเจ้าคะ"
คิมซังกุงเล่าแผนการทุกอย่างรวมถึงการเข้าเฝ้าเซจาพินให้หลานสาวตัวเองฟัง
เซจีแน่นิ่งไปเมื่อฟังนายหญิงตัวเองเล่าจบ
"ด้วยเหตุนี้ ข้าจะได้เป็นพระชายา เหมือนกับในอดีตที่ฮวารยอนเคยเป็นรึเจ้าคะ"
"ถูกต้อง และเมื่อเจ้าได้เป็นพระชายาแล้ว--"
"นายหญิง ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ" ซงฮวันร้องออกมาจากหน้าเรือนพัก
"เข้ามาได้" คิมซังกุงร้องตอบก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกับเซจีเบาๆ
"และเมื่อเจ้าได้เป็นพระชายาแล้ว จงเขี่ยซอฮยอนออกไปจากวังเสียโดยเร็ว"
[ต่อจาก 50%]
มินซังกีถือกระดาษแผ่นใหญ่อยู่ในมือก่อนจะประกาศรายชื่อนางในที่จะให้แบ่งแยกไปอบรมกับใต้เท้าในกองงานวรรณกรรม
"ซงฮวัน ใต้เท้ายาง ซุนฮวา ใต้เท้าจี อีซึล ใต้เท้าคัง ซอฮยอน ใต้เท้าแช" มินซังกีกล่าวจบก็แจกหนังสือเล่มเล็กๆ ให้คนละเล่ม "ซึมซับและขวนขวายความรู้ใส่ตัวให้มากที่สุด เพราะต่อจากนี้ไปจะไม่มีการฝึกอบรมใดๆ อีก พวกเจ้าต้องเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการทำงานจริงๆ จังๆ ของวังหลวงสักที"
นางในทุกคนก้มศีรษะคำนับและเดินแยกย้ายไปห้องทำงานของใต้เท้าแต่ละท่านที่ตนเองได้รับ
ซอฮยอนนั้นเข้าพบใต้เท้าแชตามที่นายหญิงเลือกไว้ให้ แต่ทว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน นางจึงต้องนั่งรออยู่ข้างใน
จากเช้าเป็นสาย จากสายมาเที่ยง จากเที่ยงมาบ่าย จนกระทั่งเย็น ใต้เท้าแชก็ไม่มีทีท่าว่าจะโผล่เข้ามาในห้องทำงานเลย
"ซอฮยอน" ซุนฮวาร้องทักเมื่อเห็นนางเดินขึ้นมาบนเรือนชางวี "ใต้เท้าจีสุดยอดมาก ข้าจดแทบไม่หมดแน่ะ ที่สำคัญคือเขาใจดีมาก ให้ข้าอ่านหนังสือตั้งหลายเล่ม"
"ดีใจด้วยนะ"
"แล้วใต้เท้าแชเล่า ดีรึไม่"
ซอฮยอนส่ายหน้า
"เขาโหดหรือ"
"ไม่ใช่หรอก แต่เขาไม่มาสอนข้าเลยต่างหาก"
"อะไรนะ!"
"ข้านั่งรอเขาในห้องทำงานทั้งวันแต่ไม่เห็นเขาปรากฏตัวเลย"
"แปลกจริง" ซุนฮวาเอ่ย "ใต้เท้าทุกคนต้องรู้นี่ว่ามีหน้าที่ต้องสอนนางใน เหตุใดถึงหายไปแบบนี้เล่า"
"เขาอาจจะไม่ว่างและมาสอนข้าพรุ่งนี้ก็ได้นะ" ซอฮยอนมองโลกในแง่ดี
"แต่เรามีเวลาเรียนแค่ 5 วันเองนะ ก็เท่ากับว่าเจ้าขาดเรียนไปหนึ่งวันเต็มๆ เสียเปรียบคนอื่นเยอะเลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
"ชีวิตนี้เจ้าเคยเป็นอะไรกับเขาบ้างไหมเนี่ย ยอมเสียไปหมดทุกสิ่ง ถ้าเป็นข้านะจะวิ่งไปบอกเชวซังกุงเลย-- เออ จริงสิ เจ้ารู้เรื่องนักปราชญ์ทั้งสามรึยัง"
"ใครกัน นักปราชญ์ทั้งสาม" ซอฮยอนงุนงง
"ท่านชื่อว่าใต้เท้ากึมแฮ เป็นตำนานของกองงานวรรณกรรมเชียวนะ ขนาดใต้เท้ามุนยองนัมยังต้องให้ความเคารพเลย"
"อย่างนั้นหรือ แล้วอีกสองท่านเล่า"
"สองท่าน?" ซุนฮวางุนงง
"ก็เจ้าพูดว่านักปราชญ์ทั้งสาม"
ซุนฮวาหัวเราะ
"จริงๆ มีแค่คนเดียวคือใต้เท้ากึมแฮนี่แหละ แต่ที่เขาเรียกว่านักปราชญ์ทั้งสามเพราะท่านปราดเปรื่องและแตกฉานในหลายแขนงวิชาราวกับมีนักปราชญ์สามคนอยู่ในตัวท่าน"
"โห สมกับเป็นตำนาน"
"ใช่ นางในหลายคนอยากเรียนกับใต้เท้ากึมแฮมากแต่ไม่มีโอกาส ข้าเองก็อยากนะ" ซุนฮวาพูด
"ส่วนข้าก็ต้องรอดูว่าใต้เท้าแชจะมารึเปล่าในวันพรุ่ง" ซอฮยอนยิ้มฝืนๆ
"ต้องมาสิ" ซุนฮวากล่าว "อย่างไรก็ต้องมา"
แต่คำพูดของซุนฮวาไม่ได้ช่วยให้ใต้เท้าแชมาในวันรุ่งขึ้น ซอฮยอนยังคงนั่งรออย่างเบื่อหน่ายทั้งวัน นางตัดสินใจว่าจะกลับไปแจ้งเชวซังกุงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
เมื่อแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านช่องไม้เข้ามาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอันบ่งบอกว่าเวลาเย็นได้มาถึงแล้ว หญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้และเดินไปที่ประตู แต่ทว่าบานประตูกลับถูกเลื่อนเปิดออกก่อนอย่างรวดเร็ว
องค์ชายยิมโฮเกือบจะชนเข้ากับซอฮยอนแต่ยั้งตัวเอาไว้ทัน
"องค์ชาย!"
"ซอฮยอน!"
"เจ้ามาทำอะไรที่นี่"
"แล้วพระองค์มาทำอะไรที่นี่เพคะ"
"ข้าถามเจ้าก่อนนะ"
"พระองค์ก็ตอบมาก่อนสิเพคะ"
"นี่เราจะถือศักดิ์ศรีในการตอบคำถามไปตลอดใช่รึไม่ ใครตอบก่อนถือว่าแพ้อย่างนั้นหรือ"
ซอฮยอนกลอกตาก่อนจะทูลตอบ
"หม่อมฉันมา--"
หญิงสาวหยุดพูดไปกะทันหันเมื่อเห็นบุรุษร่างท้วมในชุดขุนนางสีน้ำเงินเดินตรงเข้ามา
"เชิญองค์ชายไปเลือกหาหนังสือได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ตำราแพทย์ของหมอ-- เจ้ามาทำอะไรในห้องข้าน่ะ" เขาร้องถามเมื่อเห็นซอฮยอนยืนอยู่
"ท่านคือใต้เท้าแชรึเปล่าเจ้าคะ" ซอฮยอนรีบถาม
"ใช่ ทำไมหรือ"
"ข้าซอฮยอนเจ้าค่ะ เป็นนางในชั้นต้น"
ใต้เท้าแชตาเบิกค้างก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองราวกับจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"โธ่!" เขาร้องออกมา "ข้าลืมไปเสียสนิท"
"อะไรกันหรือ" องค์ชายตรัสถาม
"ช่วงนี้จะเป็นช่วงที่นางในของห้องเขียนหนังสือจะมาเรียนกับใต้เท้าแต่ละคนในกองงานวรรณกรรมพ่ะย่ะค่ะ ความจริงมันต้องเริ่มตั้งแต่เมื่อวานด้วยซ้ำ แต่หม่อมฉันลืมไปเสียสนิท"
"แล้วใต้เท้าติดธุระอยู่หรือเจ้าคะ" ซอฮยอนถาม
"ใช่ ทูตจากต้าหมิงกำลังจะมาโชซอนแล้ว"
"ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน" องค์ชายยิมโฮตรัส "แต่เรื่องการต้อนรับทูตที่ตำหนักแทเพียงเป็นหน้าที่ขององค์รัชทายาทไม่ก็ฮยอนจองเซจาพินที่จะสั่งการลงไปกับเจ้ากรมพิธีการมิใช่หรือ ส่วนตัวท่านเป็นใต้เท้าในกองงานวรรณกรรม มันไปเกี่ยวอะไรกับการต้อนรับทูตอย่างนั้นหรือ"
"คราวนี้ทูตที่มาจากต้าหมิงคือหวางจื่อห้าวพ่ะย่ะค่ะ เขาคนนี้มีความสนใจในการประชันกลอน มาโชซอนทีไรต้องท้าประลองกับใครสักคนตลอด ท่านเจ้ากรมจึงมาขอตัวหม่อมฉันไปตระเตรียมการต้อนรับแต่เนิ่นๆ" ใต้เท้าแชทูลตอบ
"อย่างนี้นี่เอง จริงสินะ ท่านมีความสามารถด้านกลอนเป็นเลิศ ไม่แปลกที่ท่านเจ้ากรมจะเลือกท่านไปช่วยงาน" ยิมโฮแทกุนตรัส
"แต่แม่นางผู้นี้ต้องขาดเรียนไปเสียอย่างนั้น" ใต้เท้าแชหันมาทางซอฮยอน
"เอ่อ ถ้าใต้เท้ามีธุระสำคัญขนาดนั้นก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจ" หญิงสาวรีบพูด
องค์ชายจ้องมองนางในตรงหน้า
"ซอฮยอน เจ้าตามข้ามา" จู่ๆ ยิมโฮแทกุนก็กล่าวขึ้น
"ไปไหนเพคะ"
"ตามมาเถอะ อย่าถามมาก" องค์ชายเดินลงบันไดหินไป
"องค์ชาย แล้วหนังสือที่พระองค์จะทอดพระเนตรเล่าพ่ะย่ะค่ะ" ใต้เท้าแชรีบถาม
"ไว้วันหลัง -- เอ้า ตามมาสิ" องค์ชายหันมาพูดกับหญิงสาว ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะหันไปก้มหัวให้ใต้เท้าแชและรีบเดินตามองค์ชายไป
องค์ชายยิมโฮเสด็จมาถึงห้องทรงงานประจำพระองค์ เขาก้าวหายเข้าไปด้านในอยู่ชั่วครู่ และเมื่อเดินออกมาพระพักตร์ก็ปรากฏรอยยิ้มกว้างก่อนจะผายมือให้หญิงสาวเดินเข้าไป
"เข้าไปสิ"
"องค์ชาย นี่มันห้องทรงงานนะเพคะ หม่อมฉันไม่บังควรที่จะ--"
ยิมโฮแทกุนคว้าข้อมือหญิงสาวเดินขึ้นมาบันไดหินก่อนจะเลื่อนประตูไม้ออกและดันนางเข้าไปด้านใน
"องค์ชาย!"
"เจ้าต้องเรียนนะ จะขาดเรียนได้อย่างไร ถ้าใต้เท้าแชไม่ว่างก็ให้ใต้เท้าคนอื่นสอนแทน" ยิมโฮแทกุนพูดจบก็ปิดประตูทันที ทิ้งให้ซอฮยอนยืนอยู่ข้างในคนเดียว
"อย่ามัวตกใจอยู่เลย รีบมานั่งลงเถิด" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
ซอฮยอนหันไปมองก็พบขุนนางสูงอายุท่าทางใจดีในชุดสีน้ำเงินนั่งถือพู่กันอยู่ที่โต๊ะ เขาส่งยิ้มบางๆ ให้นาง
"ข้าใต้เท้าซอกึมแฮ นักปราชญ์ทั้งสามที่พวกเจ้าเรียกขานกัน"
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น