ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    กลรักวังหลวง [서현]

    ลำดับตอนที่ #67 : พฤติกรรมที่น่าสงสัย [100%]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.67K
      135
      20 ก.ค. 62

    ตอนที่ 67 พฤติกรรมที่น่าสงสัย






         ซงฮวันเดินกลับมายังเรือนพักนางกำนัลและเตรียมตัวอาบน้ำ หลังจากจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยนางก็ใส่ชุดขาวล้วนเตรียมนอนพลางเดินถือเชิงเทียนไปตามระเบียงไม้หน้าห้องพักนางกำนัลของแต่ละคนอย่างช้าๆ และเมื่อมาถึงห้องพักนางกำนัลคนหนึ่งซงฮวันก็วางเชิงเทียนลงก่อนจะเลื่อนประตูเข้าไปช้าๆ 

         "นี่เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ" เสียงร้องด้วยความตกใจของหญิงสาวดังขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง ซงฮวันสะดุ้งถอยหลังออกมาด้วยความตกใจก่อนจะก้มลงคว้าเชิงเทียนขึ้นส่องดู

         ซุนฮวาเดินพรวดออกมาจากห้องพลางมองผู้บุกรุกอย่างจับผิด นางอยู่ในชุดสีขาวล้วนเช่นกัน

         "ซงฮวัน นี่เจ้าคิดจะมาทำอะไรในห้องข้ากับซอฮยอนรึ"

         "เอ่อ ข้า... ข้า--"

         "มาเงียบๆ ตอนกลางคืน คิดจะขโมยของรึอย่างไร!"

         "พูดบ้าๆ อย่ามากล่าวหาข้านะ"

         "เช่นนั้นก็อธิบายมาสิ เจ้าคิดจะทำอะไร" ซุนฮวาคาดคั้นเสียงเขียว

         "ข้าแค่จะมาหาเจ้า"

         "โกหก!" ซุนฮวากระแทกเสียง "ผู้ดีเขาไม่มาเงียบๆ แอบย่องมาแบบนี้หรอกนะ ผู้ดีเขาย่อมเคาะเรียกเจ้าของห้อง ที่เจ้าทำน่ะมันเรียกสันดานโจร"

         "นางนี่ เจ้าด่าข้ารึ"

         "ใช่ ก็ยืนอยู่สองคน คิดว่าข้าด่าใคร"

         "เจ้า!"

         "เจ้าคงลืมไปสินะว่าข้าไม่ใช่ซอฮยอนที่จะรังแกได้ทุกเมื่อ ข้าก็มือมีตีนเหมือนกัน"

         ซงฮวันคำนวณลู่ทางได้ทางเสีย เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่เสียเปรียบจึงรีบเปลี่ยนท่าที

         "โธ่ ซุนฮวา ข้าแต่มีข่าวจะมาบอกเจ้าเท่านั้นเอง"

         "เลิกอ้างเถอะ แล้วบอกมาเสียดีๆ ว่าเข้ามาทำอะไรในห้องข้า จะขโมยอะไร หรือว่าจะมาซ่อนอะไร"

         "อย่ามองโลกในแง่ร้ายสิ"

         "ทั้งเนื้อทั้งตัวทั้งจิตวิญญาณเจ้ามันก้าวไกลเกินคำว่าร้ายแล้วด้วยซ้ำ"

         "ข้ามาหาเจ้าเพราะหวังดีจริงๆ นะ ที่ข้าถือวิสาสะเข้าไปเงียบๆ เพราะกลัวเจ้าจะตื่นตกใจต่างหาก"

         "ที่แอบเข้ามาเงียบๆ นั่นน่าจะทำให้ข้าตกใจมากกว่าอีกนะ เอ๊ะหรือว่า..." ซุนฮวาหรี่ตา "คืนนี้เชวซังกุงไม่อยู่ ซอฮยอนก็ไปเข้าเวรห้องตำรา เจ้าเลยคิดจะมาทำอะไรชั่วๆ อีกใช่รึไม่"

         "โธ่ เจ้าช่างคิดเป็นตุเป็นตะ ข้าไม่เคยคิดเรื่องเช่นนั้นเลยนะ" 

         ซุนฮวากลอกตา

         "ข้าจะมาบอกเจ้าเรื่องซอฮยอน"

         หญิงสาวชะงักเมื่อได้ยินชื่อสหายสนิท นางหันมาจ้องซงฮวันทันที

         "ซอฮยอนทำไม"

         "เมื่อครู่ข้าผ่านไปที่ห้องเก็บตำรา เห็นนางในกลุ่มหนึ่งบุกเข้าไปด้านใน สักพักก็อุ้มคนที่อยู่ในผ้าสีขาวออกมา ข้าคิดว่านั่นคือซอฮยอน"

         "อะไรนะ!"

         "ข้าว่ามีคนลักพาตัวซอฮยอนแน่ๆ"

         "เจ้าพูดอะไรออกมา พูดจาเหลวไหลอะไรออกมา"

         "ข้าพูดความจริงนะ"

         "โกหก เจ้าสร้างเรื่องน่ะสิ"

         "เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้า แต่ข้าขอถามหน่อย เจ้าไม่คิดว่ามันแปลกหรือ ดึกป่านนี้ซอฮยอนยังไม่ออกเวร"

         ซุนฮวาคิดตาม ความจริงนางก็แอบกังวลมาตั้งแต่อาบน้ำเสร็จแล้ว จะนอนก็นอนไม่หลับ เพราะปกติซอฮยอนจะออกเวรจากห้องเก็บตำราทันเหล่านางกำนัลอาบน้ำพอดี แต่วันนี้ไม่มา อีกทั้งยังล่วงเลยเวลาไปพอสมควรจนน่าสงสัย

         "แล้วทำไมเจ้าไม่แจ้งใต้เท้ามุน" ซุนฮวาสงสัย

         "ใต้เท้ามุนไปศูนย์ศิลปะกับเชวซังกุงนี่ เจ้าลืมแล้วหรือ ความจริงตอนแรกข้าก็วิ่งหาทหารยามนะ แต่กฎที่ว่าด้วยการห้ามนางในออกมาเพ่นพ่านยามวิกาลทำให้ข้าต้องกลับมาก่อน"

         "เจ้าพูดความจริงแน่หรือ" ซุนฮวาทำเสียงคลางแคลง

         "สาบานว่าจริง ไปดูที่ห้องเก็บตำราเถิด เก้าอี้กับเชิงเทียนล้มคว่ำกระจัดกระจายไปหมด"

         "ไม่ใช่ว่าเจ้าเองที่ทำอะไรซอฮยอนแล้วมาสร้างเรื่องล่อข้าไปอีกคนนะ"

         "พูดอะไรน่ะ ไม่ใช่นะ ข้าไม่กล้าหลอกเจ้าหรอก"

         "เหอะ แผนตื้นๆ" ซุนฮวากล่าวพลางหมุนตัวเข้าไปในห้องและเลื่อนประตูปิด นางแกล้งนั่งลงรอให้ซงฮวันที่ยังยืนอยู่หน้าห้องเดินกลับไป

         หลังจากเสียงของซงฮวันหายไปชั่วครู่  ซุนฮวาก็ค่อยๆ ยืนอีกครั้งและแง้มบานประตูไม้ช้าๆ

         ซงฮวันหายไปแล้ว

         ชั่วไม่นาน หญิงสาวก็รีบจุดเทียนแต่งชุดชอโกรีก่อนจะรีบออกมาจากห้องพักและมุ่งตรงไปยังห้องเก็บตำราอย่างร้อนใจ ซงฮวันที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปก็รีบย่องเข้าไปในห้องพักของเจ้าตัวทันที 

         ซงฮวันตั้งต้นค้นข้าวของทุกอย่างช้าๆ ทุกซอกทุกมุม ทว่าเมื่อค้นไปสักพักก็รู้สึกแปลกใจ

         "ไม่มี ทำไมถึงไม่มีกันนะ" ซงฮวันหยิบป้ายหยกของซอฮยอนออกมาดู นางคิดว่าป้ายหยกที่หักครึ่งเพราะอีกส่วนนั้นถูกเก็บไว้ในห้องนี้จึงเข้ามาค้นดู แต่ก็ไม่พบ

         "ป้ายหยกหักครึ่ง อีกครึ่งหนึ่งต้องอยู่ในนี้สิ จะอยู่ที่ไหนได้อีก เอ๊ะ หรือว่านางห้อยป้ายหยกหักครึ่งอันนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ" ซงฮวันพึมพำเบาๆ อย่างสงสัย นางมองไปรอบตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ








         ซุนฮวากึ่งวิ่งกึ่งเดินมาจนถึงห้องเก็บตำรา นางชะงักอยู่ชั่วครู่เมื่อเห็นแสงไฟจากดวงเทียนในห้องสว่างวาบอยู่

         "เอ๊ะ ไหนซงฮวันบอกว่าเชิงเทียนล้มคว่ำไปแล้วไม่ใช่หรือ" นางพูดกับตัวเองก่อนจะเดินมาที่ประตูช้าๆ พร้อมกับเปิดมันออก

         ซอฮยอนกำลังนั่งจัดเรียงหนังสืออยู่ที่ตู้ หันมามองทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิด

         "อ่าว ซุนฮวา เจ้าเองหรอกหรือ" 

         ซุนฮวามองไปรอบห้อง

         "เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ"

         "ก็จัดหนังสืออย่างไรเล่า" ซอฮยอนตอบ

         "ทำไมถึงจัดนานนัก ข้าก็เป็นห่วงแทบแย่"

         "เอ่อ คือว่า คือ... คือข้าเผลอหลับน่ะ" ซอฮยอนตอบโดยไม่มองหน้าซุนฮวา

         ซุนฮวาชะงักเล็กน้อย 

         "เผลอหลับ?"

         "ใช่"

         ซุนฮวาขมวดคิ้วอยู่สักพัก จากนั้นนางก็เดินเข้ามาใกล้ๆ พลางสำรวจร่างกายเพื่อนอย่างช้าๆ

         "ทำไมกระโปรงเจ้าเปื้อนดินเช่นนั้น" ซุนฮวาถามพลางชี้ไปที่ชายกระโปรงซึ่งเต็มไปด้วยคราบดินโคลน

         "อ๋อ ข้า... ข้าหกล้มน่ะ"

         "หกล้มหรือ" ซุนฮวาร้องเสียงสูง

         "ใช่ สกปรกเหลือเกินนะ ว่าไหม"

         "เจ้าเหงื่อออกเยอะมาก รู้ตัวรึไม่"

         "จริงหรือ อากาศมันคงร้อนน่ะ"

         "ไม่ มันไม่ร้อนสักนิด"

         "จริงหรือ เช่นนั้นข้าคงป่วยกระมัง"

         "ซอฮยอน เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า"

         หญิงสาวสะดุ้ง

         "เกิด... เกิดอะไรหรือ ข้าไม่เห็นมีอะไรเลยนี่"

         "เจ้าทำตัวมีพิรุธนะ"

         "คิดมากน่า" ซอฮยอนฝืนยิ้มพลางหลบตาเพื่อน

         "เจ้ารู้รึไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ซงฮวันมาบอกข้าว่าเจ้าถูกนางในที่ไหนก็ไม่รู้ลักพาตัวไป"

         หนังสือในมือของซอฮยอนพลัดหลุดมือตกพื้น

         "จริง... จริงหรือ ซงฮวันหรือ นางคงไม่มีอะไรจะพูดกระมังเลยสร้างเรื่องขึ้นมาเล่นๆ" หญิงสาวหัวเราะเสียงแห้ง

         "ตอนแรกข้าก็คิดว่าซงฮวันโกหก แต่ไม่แน่ใจแล้วเมื่อเห็นท่าทีเจ้าดูแปลกๆ เช่นนี้" ซุนฮวากล่าว

         "ไม่มีอะไรหรอก เอาล่ะ ข้าจัดหนังสือเสร็จแล้ว เรากลับกันเถิด"

         "เดี๋ยว..."

         "อะไรหรือ"

         "สร้อยคอเจ้า มันหายไปไหนแล้ว"

         ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะยกมือขึ้นกุมรอบคอตนเอง แต่แล้วก็ใจหายวาบ สร้อยป้ายหยกของนางหายไปจริงๆ 

         "สร้อยข้า สร้อยข้าหายไป สงสัยมันคงขาดหลุดไปตอนที่ข้า--" ซอฮยอนชะงักก่อนจะเหลือบมองซุนฮวา "เอ่อ ตอนที่ข้าล้มกระมัง"

         "อย่างนั้นหรือ" ซุนฮวาพูด

         "ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยมาหาแล้วกัน" ซอฮยอนพูดพลางเดินออกจากห้องเก็บตำราไป ซุนฮวามองตาม มั่นใจว่าเพื่อนของตนต้องปิดบังอะไรอยู่อย่างแน่นอน





     [ต่อจาก 50%]






         คิมเซจียื่นป้ายหยกหักครึ่งส่งให้คิมซังกุง ซังกุงรับบัญชาชะงักเล็กน้อยก่อนจะหยิบขึ้นมาดู

         "นี่คืออะไรหรือ" นางถาม

         "ป้ายหยกของซอฮยอนเจ้าค่ะ"

         "อะไรนะ!"

         "ซงฮวันเป็นคนเอามาให้ข้าเจ้าค่ะ นางบอกได้มันมาจากซอฮยอนเมื่อคืน"

         "แล้วจะเอามาเพื่ออะไร" คิมซังกุงสงสัย

         "นายหญิง สร้อยเส้นนี้องค์ชายยิมโฮประทานให้ซอฮยอนนะเจ้าคะ มันไม่ใช่ของนางแต่แรก" เซจีกระซิบ

         "เป็นความจริงหรือ!" คิมซังกุงรีบก้มเพ่งมองป้ายหยกชิ้นนั้นอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว

         "แล้วนายหญิงเห็นรึไม่เจ้าคะ ป้ายหยกชิ้นนี้ถูกหักครึ่ง แล้วอีกครึ่งจะอยู่ไหนเล่า"

         "เจ้ากำลังจะบอกว่า..."

         "องค์ชายเป็นคนหักหยกชิ้นนี้ออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกเก็บไว้ที่องค์เอง อีกส่วนให้ไว้ที่ซอฮยอน นายหญิงเจ้าคะ คนที่หักหยกให้กันแบบนี้ไม่ได้หมายถึงคู่รักหรอกหรือ"

         คิมซังกุงหัวเราะลั่น เซจีชะงัก

         "เจ้าพูดอะไรเหลวไหลนัก"

         "นายหญิง!"

         "องค์ชายไม่มีวันคิดเช่นนั้นกับนางกำนัล พระองค์ไม่ใช่คนเขลาที่จะทำอะไรให้เกิดภัยต่อตัวเอง และถึงพระองค์จะประทานให้จริงก็อาจเป็นแค่รางวัลที่ซอฮยอนช่วยองค์หญิงดายองตามรับสั่งที่ให้ไว้"

         "แต่นายหญิงเจ้าคะ ข้าเห็นกับตาเจ้าค่ะว่าองค์ชายมอบสร้อยเส้นนี้ให้ซอฮยอน ต่อให้เป็นรางวัลก็ไม่ควรให้ป้ายหยกแบบนี้นะเจ้าคะ" 

         "เจ้าเลิกคิดเรื่องนี้เถิด มันไม่มีประโยชน์ อีกอย่างนะ..." คิมซังกุงโยนสร้อยคืนให้เซจี "ป้ายหยกประจำพระองค์ของยิมโฮแทกุนไม่ใช่แบบนี้"

         "จะ... จริงหรือเจ้าคะ"

         "ก็ใช่น่ะสิ"

         "อะไรกัน ทำไมถึงได้..." เซจีทำท่าครุ่นคิด "แต่ซงฮวันก็บอกข้าด้วยนะเจ้าคะว่าคืนก่อนซอฮยอนถูกกลุ่มนางในจับตัวไป"

         คิมซังกุงชะงัก "จับตัวหรือ ใครกัน"

         "ไม่รู้เจ้าค่ะ แต่นางก็กลับมาตอนดึกแล้วก็ไม่ตื่นเต้นตกใจกับการถูกจับไปด้วยซ้ำ ที่น่าสงสัยคือเวลามีคนถาม นางจะบ่ายเบี่ยงตลอด"

         ซังกุงรับบัญชาหรี่ตาลงชั่วครู่ แต่สักพักก็ส่ายศีรษะ

         "ช่างเถิด อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ว่าแต่เจ้าเองอ่านตำราไปมากน้อยเท่าใดแล้ว"

         "อ่านตำรา?"

         "เซจี ออซองเคียงวอนใกล้เข้ามาทุกที เจ้ายังไม่ได้เริ่มอ่านตำราเลยรึ" คิมซังกุงตกตะลึง

         "นายหญิง อีกตั้ง--" เซจีชะงักไปทันทีเมื่อเห็นคิมซังกุงทุบโต๊ะดังปัง

         "เจ้ารู้ไหมว่าออซองเคียงวอนคืออะไร มันสำคัญกว่าเซ็งกักชิหลายเท่า เพราะถ้าเจ้าสอบตก แม้แต่ข้าเองก็ช่วยไม่ได้"

         "มันก็แค่การสอบนะเจ้าคะ ข้าทำได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ"

         คิมซังกุงส่ายหัว

         "เจ้ายังไม่รู้จักออซองเคียงวอนดี สมัยข้าเป็นนางกำนัล เพื่อนข้ามากมายถูกคัดออกเพราะการสอบครั้งนี้ บางคนยังไม่ทันได้สอบก็ต้องออกไปจากวังเสียแล้ว เพราะไม่มีปัญญาทำข้อสอบได้"

         "จริงหรือเจ้าคะ"

         "ฉะนั้นอย่าได้ประมาทการสอบในครั้งนี้ เพราะมันไม่ได้คัดแค่นางกำนัลขึ้นเป็นนางในเต็มตัว แต่ยังสะท้อนถึงเส้นทางการขึ้นเป็นซังกุงในอนาคตได้อีกด้วย เข้าใจรึเปล่า"

         "เจ้าค่ะนายหญิง"

         









         "ออซองเคียงวอนเนี่ยนะให้ทดสอบถือเทียนเล่มเดียวยืนในสุสานหลวง" นางกำนัลกลุ่มหนึ่งนั่งคุยกันในเรือนพักด้วยความตื่นเต้น

         "ใช่ รุ่นพี่ข้าบอกมา"

         "มั่วแล้วเจ้าน่ะ โดนรุ่นพี่หลอกเข้าให้แล้ว ออซองเคียงวอนเป็นการสอบ ไม่ใช่ให้ไปพิสูจน์ผีนะ"

         "มันมีแบ่งเป็นข้อเขียนกับปฏิบัติ ที่ข้าพูดถึงเรื่องยืนถือเทียนคือสอบปฏิบัติต่างหาก"

         "ก็ไร้สาระอยู่ดี"

         "เจ้านี่!" คนถูกด่าว่าไร้สาระปาหมอนใส่เพื่อนจนเกิดเสียงหัวเราะดังไปทั่ว

         "แต่ที่เขาว่าความยากของการสอบนี้มันยากมาก อันนี้จริงรึเปล่า" นางกำนัลคนหนึ่งถามขึ้น

         "ยากมากสิถามได้ ข้าได้ยินว่าปีที่แล้วห้องเครื่องเจอโจทย์อาหารคาวของจีนที่สามารถรับประทานคู่กับขนมหวานของโชซอนได้"

         "ยากตรงไหน ก็แค่ทำอาหารจีนชุดหนึ่ง ขนมหวานของโชซอนชุดหนึ่งไม่ใช่หรือ"

         "ผิดแล้ว รับประทานคู่กันหมายถึงกินไปพร้อมกันได้เหมือนอาหารทะเลสดที่ทานคู่กับน้ำจิ้มน่ะ"

         "อะไรนะ! จะบ้าหรือ ของคาวจะมากินควบกันไปพร้อมกับของหวานได้อย่างไร"

         "โอ๊ย นี่ยังเบาไป" นางกำนัลที่อยู่มุมห้องพูดขึ้น ทุกคนหันไปมอง "ห้องเย็บปักเจอโจทย์ที่โหดร้ายกว่านี้เยอะ"

         "อะไรหรือ"

         "คิดค้นฉลองพระองค์ที่สามารถสวมใส่ได้ทุกฤดูกาล"

         "หา!"

         "อันนี้เรื่องจริงนะ ไปถามซังบกห้องเย็บปักได้เลย"

         "ใครจะคิดค้นได้ มีด้วยหรือชุดที่สามารถใส่ในพร้อมกันในวันที่แดดแรงกลางฤดูร้อนกับคืนที่หิมะโหมหนักในฤดูหนาว" 

         "นั่นน่ะสิ"

         "แล้วกองงานวรรณกรรมของเราจะโดนโจทย์แบบไหนกันนะ"

         "ไม่รู้หรอก แต่ข้าว่าโหดหินมากแน่ๆ เพราะเป็นการคัดคนครั้งสุดท้าย"

         "จริงสิ กองงานเราไม่เคยมีคนได้ที่หนึ่งในการสอบออซองเคียงวอนมาหลายปีแล้วใช่รึไม่"

         "ใช่ คนสุดท้ายที่ได้ก็คือเชวซังกุงนี่แหละ"

         "จริงหรือ เชวซังกุงสมัยเป็นนางในนางสอบออซองเคียงวอนได้ที่หนึ่งหรือ"

         "ใช่ แต่หลังจากนั้นกองงานเราก็ไม่มีใครได้อีกเลย เชวซังกุงจึงกวดขันพวกเราหนักนัก หวังที่จะให้คนได้ที่หนึ่งมาอยู่กับกองงานเราอีกครั้ง"

         "แล้วปกติ แผนกไหนจะได้ที่หนึ่งบ่อยหรือ"

         "นางในตำหนักใหญ่น่ะสิ"

         "เอ๊ะ นั่นเป็นส่วนงานที่คิมซังกุงดูแลอยู่ใช่รึไม่"

         "ถูกต้อง"

         "ไม่แปลกใจเลย ก็นางมีอิทธิพลมากขนาดนั้นนี่นะ สอบเซ็งกักชิก็มีแต่สกุลคิมมาตลอดมิใช่หรือที่สอบได้อันดับหนึ่ง"

         "แต่ปีนี้เซ็งกักชิที่หนึ่งคือซอฮยอนของกองงานเรานะ ไม่แน่ออซองเคียงวอนก็อาจเป็นนางอีกก็ได้"

         ประตูเรือนพักถูกเลื่อนเปิดออก ทุกคนหันไปมองก็พบซอฮยอนกำลังเดินเข้ามา

         "ซอฮยอน เจ้ามาพอดีเลย พวกข้ากำลังคุยเรื่องเจ้าอยู่พอดี" นางกำนัลคนหนึ่งร้องทัก

         ซอฮยอนยิ้มเนือยๆ ให้ ทว่าใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ซุนฮวาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมอง

         "ซอฮยอน เจ้าไปไหนมาอีกแล้วดึกๆ ดื่นๆ" ซุนฮวาถามเมื่อเพื่อนเดินเข้ามาใกล้

         หญิงสาวสะดุ้งโหยงราวกับเพิ่งเห็นซุนฮวา

         "อะ... เอ่อ ข้า... ข้าไปห้องเก็บตำรามาน่ะ"

         "เลิกโกหกเถอะ ข้าไปที่นั่นมาเมื่อครู่ไม่เจอเจ้าอยู่ที่นั่น เจ้าไปไหนมากันแน่น่ะ ตั้งแต่คืนนั้นเจ้าก็หายไปตอนดึกๆ ทุกคืนเลย กลับมาก็เหมือนคนจะหมดแรง"

         "ข้าก็แค่หาที่นั่งท่องตำราเท่านั้นเอง"

         "ในห้องพักก็ท่องได้นี่ แล้วแค่ท่องตำราไม่เห็นต้องอ่อนเพลียขนาดนี้เลยนี่นา"

         "ข้าแค่ง่วง"

         "ซอฮยอน บอกข้ามาตามตรงเถิด เจ้าไปทำอะไรที่ไหนกันแน่" ซุนฮวาถามพลางจ้องตาเพื่อนตรงๆ

         "ข้าไปอาบน้ำก่อนนะ" ซอฮยอนกล่าวราวกับไม่ได้ยินคำถามก่อนจะลุกเดินออกจากเรือนพักไป








    โปรดติดตามตอนต่อไป
         
         
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×