กลรักวังหลวง [서현]

ลำดับตอนที่ #63 : ภาพประหลาด [100%]

ตอนที่ 63 ภาพประหลาด

     หอคโยแจเป็นตัวเรือนขนาดใหญ่ทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสที่ตั้งอยู่ใกล้กับฝ่ายราชบัณฑิตของวังหลวงมากที่สุด ประตูหน้าต่างหลายบานที่ปรากฏอยู่รอบๆ แสดงให้เห็นว่าหอคโยแจประกอบไปด้วยห้องหับมากมายนับไม่ถ้วน 

     ซอฮยอนเดินขึ้นบันไดก็เดินสวนกับขุนนางในชุดสีเขียวก็ก้มศีรษะให้ ขุนนางหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวก่อนจะเดินต่อไป ซอฮยอนขมวดคิ้ว

     ประตูโครงไม้กรุกระดาษสีขาวถูกซอฮยอนเลื่อนเปิดออกช้าๆ นางชะโงกหน้าเข้าไปมองก็พบใต้เท้าในชุดสีน้ำเงินกำลังก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะ ซอฮยอนเดินเข้าไปเงียบๆ

     "บังอาจ!" ใต้เท้าชุดสีน้ำเงินเงยหน้าขึ้น

     "เจ้าคะ?" ซอฮยอนหันมามองด้วยความตกใจ

     "นี่มันที่ไหน เจ้าไม่รู้หรือ"

     "หอคโยแจเจ้าค่ะ"

     "รู้แล้วยังกล้าเข้ามาอีกหรือ ที่นี่เป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับนางใน เจ้าไม่รู้รึ"

     ซอฮยอนชะงัก "อะไรนะเจ้าคะ"

     "นางในห้ามเข้ามาในหอคโยแจ เจ้าไม่รู้กฎหรือ"

     "แต่ข้าเห็นบัณฑิตสองคนเข้ามาเมื่อครู่นี่เจ้าคะ"

     "แล้วเขาทั้งคู่ใช่นางในที่ไหนเล่า"

     "ข้าหมายถึงว่า ที่นี่เป็นที่สาธารณะที่ใครๆ ก็เข้ามาได้ เหตุใดนางในถึงห้ามเข้าเล่าเจ่าคะ"

     "มันเป็นกฎ เจ้าไม่เข้าใจคำว่ากฎหรืออย่างไร"

     "กฎที่ไม่มีเหตุผลรองรับเพียงพอ นับเป็นกฎด้วยหรือเจ้าคะ"

     ใต้เท้าชะงักก่อนจะพินิจพิจารณาหญิงสาวอย่างถ้วนถี่

     "เจ้ายังเป็นแนอินใช่รึไม่"

     "เป็นแนอินแล้วเกี่ยวอะไรด้วยเจ้าคะ"

     ใต้เท้าชะงักอีกรอบ

     "เจ้านี่กล้านัก คงไม่รู้กฎอะไรเลยสินะ นางในก็ควรอยู่ส่วนของนางใน ที่นี่เป็นที่สำหรับผู้ชาย ไม่เหมาะไม่ควรที่จะให้นางในมาปะปน"

     "นางในมาปะปน? แล้วถ้ามีนางในคนหนึ่งอยากมาศึกษาหาความรู้ที่นี่เล่าเจ้าคะ"

     "ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องหาความรู้ใส่ตัวหรอก นั่นมันหน้าที่ของผู้ชาย"

     ซอฮยอนมองใต้เท้าอย่างโกรธๆ "ท่านมีลูกสาวไหมเจ้าคะ"

     "มีคนหนึ่ง เจ้าถามทำไม"

     "ถ้าลูกสาวท่านโตไปแล้วเจอการกีดกันแบบที่ข้าเจออยู่ตอนนี้ ท่านจะยินดีไหมเจ้าคะ"

     ใต้เท้านิ่งไป

     "ข้าเข้าใจความรู้สึกเจ้า แต่มันเป็นกฎ ฉะนั้น--"

     "ข้าออกไปไม่ได้เจ้าค่ะ"

     "อะไรนะ"

     "ข้าจำเป็นต้องมาที่นี่เจ้าค่ะ ใต้เท้ากรุณาด้วย"

     "เจ้ามีเหตุจำเป็นอันใด"

     "ข้ามาสืบเรื่ององค์หญิงดายองเจ้าค่ะ"

     "เจ้าเป็นนางในห้องสืบสวนหรือ รึว่าเป็นนางในห้องยาที่ทำงานร่วมกับสำนักหมอหลวง"

     "ไม่ใช่ทั้งคู่เจ้าค่ะ ข้าเป็นนางกำนัลห้องเขียนหนังสือ"

     ซอฮยอนยืนรอใต้เท้าตะโกนตำหนิตนเองเรื่องเป็นเพียงนางกำนัลห้องเขียนหนังสือแต่ทำไมจึงมายุ่มย่ามกับเรื่ององค์หญิง ทว่าใต้เท้าก็มิได้พูดอันใดนอกจาก...

     "เช่นนั้นก็เข้าไปได้"

     หญิงสาวอ้าปากค้าง

     "ท่าน... ท่านยอมให้ข้าเข้าไปหรือเจ้าคะ"

     "ตอนนี้ฝ่ายในกำลังปั่นป่วนด้วยเรื่องขององค์หญิง เมื่อเช้าข้าเดินผ่านตำหนักพระนางก็พบคนยืนออกันเต็มไปหมด แสดงว่ากำลังทำงานกันหนักจริงๆ และถ้าเจ้ามาเพื่อสืบความนั้น ข้าก็อนุญาตให้เข้าไปได้"

     "ใต้เท้า ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ" ซอฮยอนก้มศีรษะซ้ำไปซ้ำมา

     "แล้วหอคโยแจเกี่ยวข้องอะไรกับองค์หญิงอย่างนั้นหรือถึงจะมาสืบที่นี่"

     "คือว่า เอ่อ ใต้เท้า"

     "ข้าชื่อซองแทซู"

     "เจ้าค่ะ ใต้เท้าซอง ท่านเป็นผู้ดูแลหอคโยแจแห่งนี้แต่เพียงผู้เดียวรึไม่เจ้าคะ" ซอฮยอนถาม

     "จริงๆ ข้ามีผู้ช่วยสองคน แต่โดยส่วนใหญ่ข้าเป็นคนดูแลเองทั้งหมด"

     "แสดงว่าท่านรู้สิเจ้าคะว่าองค์หญิงดายองเสด็จมาที่นี่บ่อยๆ"

     "ใช่" ใต้เท้าซองพยักหน้า "พักหลังนี้ดายองกงจูเสด็จมาบ่อยมาก แทบทุกวันเลยทีเดียว"

     "ซึ่งเมื่อก่อนองค์หญิงไม่เคยเสด็จมาที่นี่เลยใช่รึไม่เจ้าคะ"

     "เจ้ารู้ได้อย่างไร"

     "ใต้เท้า ถ้าท่านพอรู้อะไรท่านก็ช่วยบอกข้ามาเถิดเจ้าค่ะ"

     ใต้เท้าผู้ดูแลหอคโยแจนั่งลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยว่า 

     "ความจริง ทุกครั้งที่องค์หญิงเสด็จมาจะมีอะไรแปลกๆ ทุกครั้ง"

     "แปลกอย่างไรเจ้าคะ"

     "ตามข้ามาสิ"

     ใต้เท้าซองเดินนำซอฮยอนมาถึงห้องหนึ่งของหอคโยแจซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออก บริเวณนั้นมีตู้ไม้เป็นชั้นๆ สำหรับวางหนังสืออยู่มุมหนึ่ง ตรงกลางเป็นโต๊ะที่นั่ง ดูผิวเผินห้องนี้ก็ไม่ต่างจากห้องเก็บตำราในกองงานวรรณกรรมสักเท่าใด

     "ส่วนนี้เป็นส่วนเดียวที่องค์หญิงประทับอยู่" ใต้เท้าซองพูดขึ้น

     ซอฮยอนมองไปรอบตัวก่อนจะถาม "ส่วนเดียว? หมายถึงอะไรเจ้าคะ"

     "ตั้งแต่องค์หญิงดายองเสด็จมาที่นี่ พระนางจะมาประทับอยู่ที่ห้องนี้ตลอด ไม่เคยไปห้องอื่นๆ ของหอคโยแจเลย"

     "อะไรนะเจ้าคะ"

     "แปลกใช่รึไม่ ข้าก็ว่าแปลก ห้องนี้กับห้องอื่นๆ ไม่มีอะไรแตกต่างกันด้วยซ้ำ แม้แต่ตู้ โต๊ะ เก้าอี้ ก็แทบจะจัดวางอยู่ตำแหน่งเดียวกันหมด"

     ซอฮยอนสาวเท้าเดินสำรวจห้องอื่นๆ อีกประมาณสามสี่ห้องจึงสรุปได้ว่าทุกห้องนั้นมีขนาดใกล้เคียงกันและมีรูปแบบคล้ายคลึงกันทั้งหมด 

     "จะว่าไปห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง การระบายอากาศย่อมไม่ดีเท่ากับห้องที่มีหน้าต่าง แต่องค์หญิงกลับมาประทับอยู่ห้องนี้ตลอด" ใต้เท้าซองตั้งข้อสังเกต

     "แล้วใต้เท้าเคยทูลถามองค์รึไม่เจ้าคะว่าเหตุใดถึงชอบเสด็จมาห้องนี้เป็นประจำ" ซอฮยอนถาม

     "ไม่ จะให้ข้าถามอย่างไรไหว องค์หญิงอาละวาดเช่นนั้น"

     "อาละวาด?"

     ใต้เท้าซองเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นมาพลิกเปิดดูก่อนจะส่งให้ซอฮยอน

     "ตายจริง!" หญิงสาวอุทาน 

     ภายในหนังสือเล่มหนานั้นมีรอยฉีกขาดอย่างรุนแรง กระดาษถูกดึงหลุดออกจากตัวเล่มจนมันแหว่งโหว่ดูน่าเกลียด

     "ใต้เท้า ทำไมหนังสือเล่มนี้ถึง..."

     "ไม่ใช่แค่เล่มนี้ แต่โดนหลายเล่มมาก อีกไม่กี่วันคงจะส่งตำราชุดใหม่มาทดแทน"

     "หนังสือที่ชำรุดเหล่านี้คือฝีมือองค์หญิงทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ"

     "ใช่"

     "ใต้เท้า มีเรื่องแปลกแบบนี้ทำไมไม่รายงานใต้เท้าต้นเครื่องเล่าเจ้าคะ"

     "ข้าไม่เสียเวลานำพฤติกรรมน่าเวียนหัวขององค์หญิงไปเที่ยวบอกใครต่อใครหรอกนะ"

     "แต่ใต้เท้า หลายฝ่ายเขาพยายามทุ่มหาสาเหตุเท่าใดก็ไม่เจอ ทว่าท่านกลับพบเห็นสิ่งน่าสงสัยเกี่ยวกับองค์หญิงในหอคโยแจ น่าจะรายงานใครบ้างนะเจ้าคะ"

     "ไม่ล่ะ ข้าเบื่อหน่ายพระนางเต็มทน ทำลายข้าวของในหอนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว"

     "ใต้เท้า"

     "เจ้าก็นำเรื่องนี้ไปแจ้งใต้เท้าต้นเครื่องเองสิ"

     ประตูหอคโยแจถูกเลื่อนเปิดออก นางในประจำตำหนักองค์หญิงยื่นหน้าเข้ามา

     "อะไรกัน นี่ไม่ใช่ที่พบปะของนางในนะ" ใต้เท้าซองร้องออกมาอย่างหงุดหงิด

     "ขออภัยเจ้าค่ะใต้เท้า" ซอฮยอนรีบก้มศีรษะก่อนจะเดินออกมานอกหอคโยแจพลางจูงนางในผู้นั้นให้ตามมาด้วย

     "ท่านได้มารึเปล่า" ซอฮยอนรีบถาม

     นางในยื่นกระดาษยับยู่ยี่เกือบสิบแผ่นให้หญิงสาว

     "เอาไป ที่เจ้าอยากได้ อย่าลืมทิ้งให้เรียบร้อยล่ะ"

     "ขอบคุณท่านมาก"

     ซอฮยอนพูดก่อนจะรีบรับกระดาษเหล่านั้นมาคลี่ดูด้วยความรวดเร็ว

     "น่ะ... นี่มันอะไรกันเนี่ย"

[ต่อจาก 50%]

     "สับสนใช่รึไม่ ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันดูไม่ออกหรอกว่าเป็นภาพอะไร เอาไปก็เปล่าประโยชน์ เพื่อนข้ารวมถึงข้าเองทั้งพลิก ตะแคง กลับด้าน กลับหัวก็ยังดูไม่ออกว่าองค์หญิงทรงวาดอะไร" นางในกล่าว

     ซอฮยอนคลี่กระดาษดูทีละแผ่นก็พบว่ามันเป็นอย่างที่นางในคนนี้ว่าไว้จริงๆ เพราะแต่ละแผ่นนั้นเลอะเทอะเปรอะเปื้อนดูไม่ออกว่าเป็นภาพอะไร

     "พระนางคงฟุ้งซ่านหยิบพู่กันมาเขียนเล่น คงไม่มีอะไรแอบแฝงหรอกข้าว่า" 

     "ตอนองค์หญิงวาดอะไรพวกนี้ได้ตรัสอะไรออกมาบ้างรึไม่" ซอฮยอนถาม

     "ไม่มีนะ"

     ซอฮยอนหลับตาลง

     "เช่นนั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวก่อนนะ ตอนนี้ที่ตำหนักองค์หญิงวุ่นวายมาก"

     หญิงสาวก้มศีรษะให้นางในประจำตำหนักองค์หญิงซึ่งนางก็ก้มตอบก่อนจะหันหลังเดินจากไป ส่วนซอฮยอนก็เดินกลับกองงานวรรณกรรมด้วยความสับสน ทุกอย่างที่นางพยายามสืบสาวหาความนั้นรู้สึกว่ามันคล้ายจะแอบแฝงบางอย่างอยู่ตลอด แต่ทว่ายิ่งขบคิด ยิ่งค้นลึก คำตอบก็เหมือนจะหลุดลอยไกลห่างออกไปทุกทีราวกับจะล่อให้หลง

     ซอฮยอนเดินขึ้นมาบนเรือนชางวีก่อนจะวางเศษกระดาษเหล่านั้นลงและตั้งต้นพิจารณาอีกครั้ง 

     "นางในประจำตำหนักองค์หญิงพากันดูกระดาษเหล่านี้ตั้งหลายหน ถ้าพวกนางหาไม่เจอเราก็ไม่มีทางเจอเหมือนกันนั่นแหละ" นางพูดกับตนเองอย่างปลงตก

     "ซอฮยอน! เจ้ากลับมาแล้ว" ซุนฮวาเดินเข้ามาหา "เจ้าไปไหนมาน่ะ เชวซังกุงก็ไม่สอนแต่สั่งให้พวกเราอ่านหนังสือในห้องเก็บตำรากันอย่างเดียว" นางพูดพลางมองไปรอบเรือนชางวีที่ไร้ผู้คน

     "ข้าไปสืบความเรื่ององค์หญิงมาน่ะ" ซอฮยอนตอบ

     "อะไรนะ!"

     "เบาๆ สิ จะเสียงดังไปทำไม"

     "เจ้า... เจ้าไปทำอะไรนะ"

     "ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ"  พูดจบซอฮยอนก็เล่าเรื่องที่ใต้เท้ามุนจองนัมขอร้องตนเองให้เพื่อนฟัง ซึ่งซุนฮวาก็คุมสติได้ดีพอใช้หลังจากฟังจบ

     "เรื่องเป็นเช่นนี้นี่เอง ทีแรกข้าก็ว่ามันแปลกๆ ที่เชวซังกุงดูไม่สนใจเลยว่ามีนางกำนัลคนหนึ่งหายไป ว่าแต่เจ้าเถอะ ทำไมถึงไม่บอกข้า"

     "เพราะข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องมาช่วยข้าแน่ ข้าไม่อยากรบกวนเจ้า"

     "คิดอะไรบ้าๆ เราเป็นเพื่อนกันนะอย่าลืมสิ แล้วนั่นอะไร" ซุนฮวาชี้ไปที่กองกระดาษ

     "กระดาษที่องค์หญิงเอามาวาดภาพน่ะ"

     "นี่ภาพหรือ" ซุนฮวาร้องเสียงสูง นางหยิบแต่ละแผ่นออกมาดู "องค์หญิงวาดภาพประหลาดพวกนี้แน่หรือ ราวกับตัวหนอนอย่างนั้นแหละ"

     "พูดอะไรน่ะ" ซอฮยอนพูดกลั้วหัวเราะ "ไม่เห็นเหมือนหนอนเลย พูดแบบนี้ระวังคนอื่นได้ยินนะ เดี๋ยวจะ--"

     หญิงสาวหยุดพูดกะทันหัน ตามองตรงไปที่มือของซุนฮวา

     "เจ้ามองอะไรน่ะ"

     "ซุนฮวา เจ้าวางกระดาษแผ่นนั้นลงอีกทีได้รึไม่"

     "อะไรนะ"

     "กระดาษในมือเจ้า วางไว้ทางขวาของกระดาษอันนั้นที"

     ซุนฮวาทำตาม

     "เอาแผ่นมุมโน้นมาต่อกับแผ่นนี้หน่อย" ซอฮยอนสั่งการต่อ "แล้วก็แผ่นนั้นมาไว้ทางซ้ายของแผ่นนี้"

     "เจ้าจะทำอะไรน่ะ"

     "รีบทำตามข้าบอกก่อนเร็วเข้า"

     ซอฮยอนเกลี่ยกระดาษทุกแผ่นออกมากองและแยกประกบกันทีละแผ่นราวกับจะต่อแผนที่อะไรสักอย่าง มีซุนฮวาเป็นลูกมือคอยช่วย เมื่อทุกแผ่นต่อกันหญิงสาวทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนมอง

     ซอฮยอนอ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างไปที่กองกระดาษตรงหน้าที่จัดเรียงใหม่อย่างตะลึงพรึงเพริด

     "นี่มัน... นี่มันอะไรกัน เพราะอะไร... ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้"

     "ซอฮยอน เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้าไม่เห็นมองออกเลยว่าเป็นภาพอะไร เจ้ามองออกหรือ" ซุนฮวาถาม แต่หญิงสาวไม่ตอบ นางกำลังยกมือขึ้นปิดปากและก้มลงกระดาษเหล่านั้นอีกรอบ

     "เป็นไปไม่ได้ นี่... นี่เป็นความจริงหรือ"

     "นี่เจ้า มีอะไรกันแน่น่ะ" ซุนฮวาคว้าแขนเพื่อนเขย่า

     ซอฮยอนตอนนี้เหมือนไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป นางกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างตัวคนเดียวราวกับคนเสียสติ

     "หอ... หอคโยแจ อาละวาด พระมเหสี"

     "เจ้าว่าอะไรนะ"

     ฉับพลันซอฮยอนก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะร้องออกมาด้วยเสียงดัง

     "ข้ารู้แล้ว!"

     ซุนฮวาแทบหงายหลัง

     "ข้ารู้แล้ว ข้ารู้คำตอบแล้ว"

     "ซอฮยอน ข้าตามไม่ทันเจ้าแล้วนะ"

     "ข้า... ข้าต้องไปหาองค์หญิง ไปหาเดี๋ยวนี้"

     "อะไรนะ!"

     ซอฮยอนไม่พูดพล่ามทำเพลง นางรีบหยิบบันทึกพระกิจวัตรขององค์หญิงดายองใต้โต๊ะเรียนของตนเองไว้ในมือก่อนจะเดินลงไปจากเรือนชางวีด้วยความรวดเร็ว ซุนฮวามองตามอย่างแปลกใจ

     "ซอฮยอน! เจ้าจะบอกอะไรข้าก่อนบ้างไม่ได้เลยหรือ"

     แต่นางวิ่งหายไปเสียแล้ว ทว่าคราวนี้ซุนฮวาไม่ยอมเป็นผู้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังอีกต่อไป นางค่อยๆ แอบตามเพื่อนตัวเองไปด้วยอย่างเงียบๆ

     ซอฮยอนมาถึงหน้าตำหนักของดายองกงจูก็พบผู้คนยืนออกันเต็มไปหมด ทุกคนมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวเห็นเซโจซังกุงกับใต้เท้าต้นเครื่องยืนคุยกันด้วยความเคร่งเครียดอยู่มุมหนึ่งแต่นางไม่มีเวลาจะเข้าไปทักทาย ยามนี้ความจริงที่เต้นระรัวอยู่ในอกนั้นมีความสำคัญมากกว่า

     หญิงสาวพยายามเบียดเสียดผู้คนรอบด้านอย่างยากลำบาก กว่าจะถึงบริเวณบันไดหินทางขึ้นตำหนักได้ก็แทบจะหายใจไม่ออกอยู่รอมร่อ

     ทันทีที่ก้าวขึ้นบันไดหิน ซังกุงประจำตำหนักก็โผล่พรวดเข้ามายืนขวางทางทันที

     "เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ" นางร้องถาม

     "ข้าจะเข้าเฝ้าองค์หญิงเจ้าค่ะ"

     "ไม่ได้ ตำหนักองค์หญิงถูกพระมเหสีสั่งห้ามไม่ให้คนเข้าออกอีกต่อไป และอีกไม่นานพระนางจะเสด็จมาที่นี่ คราวนี้แหละกองงานของนางในส่วนไหนจะโดนยุบก็คงได้รู้กัน"

     "พระ... พระมเหสีจะเสด็จมาที่นี่หรือเจ้าคะ" ซอฮยอนอ้าปากค้าง

     "ใช่ ฉะนั้นเจ้าจงหลีกไปเสีย"

     "นายหญิง ได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ให้ข้าเข้าไปได้รึไม่เจ้าคะ"

     "เจ้าหูหนวกรึอย่างไร ถึงไม่ได้ฟังที่ข้าพูด"

     "นายหญิง ข้ารู้สาเหตุที่องค์หญิงทรงเป็นเช่นนี้แล้วเจ้าค่ะ"

     "อะไรนะ!"

     "ข้ารู้คำตอบแล้วจริงๆ นะเจ้าคะ ได้โปรดให้ข้าเข้าไปด้วย"

     ซังกุงมองซอฮยอนหัวจรดเท้า

     "น้ำหน้าอย่างเจ้าน่ะหรือ"

     "นายหญิง ข้ารู้สาเหตุจริงๆ"

     "โกหก! เป็นแค่แนอินชั้นต่ำจะมารู้อะไร"

     "เปล่านะเจ้าคะ ข้ารู้จริงๆ"

     "หุบปาก แล้วออกไปให้พ้น"

     "นายหญิง..."

     ซังกุงผลักซอฮยอนออกไปโดยแรงอย่างรำคาญจนหญิงสาวเสียหลักพลัดตกบันไดหินไปกองอยู่กับพื้นอย่างหมดท่าพลางส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ซอฮยอนจะคิดหาวิธีหรืออุบายใดเพื่อเข้าไปในตำหนัก หรือแม้กระทั่งสิ่งที่นางค้นพบในภาพประหลาดนั้นคืออะไร โปรดติดตามได้ในตอนต่อไปครับ