ลำดับตอนที่ #43
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : กองงานวรรณกรรม [100%]
ตอนที่ 43 กองงานวรรณกรรม
เสียงของแตกดังสนั่นโครมครามไปทั้งเรือนพัก บรรดานางในที่เดินผ่านถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ สักพักก็ตามมาด้วยเสียงดุด่าเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง
ภายในเรือนพักปรากฏคนสามคนนั่งอยู่ คนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะนั้นดูราวกับจะถูกครอบงำด้วยโทสะจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้ อะไรที่อยู่ใกล้มือนั้นถูกเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี
"ไหน! พูดออกมาอีกที! เจ้าว่าเจ้าสอบไม่ผ่านหรือ!" คิมซังกุงร้องตะโกนด้วยความโมโหอย่างไม่มีอะไรเจือปนพลางเหวี่ยงกำปั้นทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง ดวงตานางลุกวาวราวกับจะมีไฟพวยพุ่งออกมา
"นายหญิง เรื่องนี้มันสุดวิสัยจริงๆ ข้านึกไม่ถึงว่า--" คิมเซจีพยายามจะอธิบายแต่ก็ถูกขัดเสียงดัง
"สุดวิสัยหรือ! นี่หรือคือข้ออ้างของเจ้า!"
"นายหญิง" กัมชัลซังกุงที่นั่งอยู่ข้างๆ เซจีเอ่ยขึ้น "เหตุทั้งหมดเกิดขึ้นก็เพราะ--"
"เจ้าก็อีกคน!" คิมซังกุงหันมาตวาด "ได้ของกำนัลจากข้าไปมากมายและข้าก็ย้ำนักย้ำหนาว่าเซจีต้องชนะ แล้วนี่อะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แนอินอันดับหนึ่งก็ไม่ได้ นี่กลายเป็นว่าสอบไม่ผ่านอีก เจ้าอย่าลืมนะว่าตำแหน่งซังกุงตรวจการที่เจ้าเป็นอยู่ได้มาจากใคร ไหนจะเงินตราที่เคยอุปถัมภ์ครอบครัวเจ้าอีก"
"นายหญิง ได้โปรดฟังข้า จริงๆ แล้วเรื่องทั้งหมดที่ไม่เป็นไปตามแผนเพราะพระสนมเจ้าค่ะ" กัมชัลซังกุงรีบพูดเมื่อเห็นว่าคิมซังกุงเริ่มทวีความโกรธมากขึ้น
"พระสนม พระสนมอะไรกัน"
"พระสนมมินซูพินเจ้าค่ะ" กัมชัลซังกุงตอบ
"แล้วนางมาเกี่ยวอะไรด้วย" คิมซังกุงตวัดเสียงถาม
"ก็จู่ๆ นางก็ขอพระมเหสีมาตัดสินการสอบแทน แล้วโจทย์การทดสอบนั้นไร้สาระมาก แกล้งสร้างสถานการณ์ไฟไหม้เพื่อทดสอบนางกำนัลผู้เข้าสอบ จึงทำให้ทุกคนตกหมดเจ้าค่ะ"
"อะไรนะ! สร้างสถานการณ์ว่าไฟไหม้หรือ"
"ใช่เจ้าค่ะ ทุกคนจึงสอบตกหมด ไม่ใช่มีเพียงเซจีคนเดียวหรอกนะเจ้าคะที่ตก" กัมชัลซังกุงตอบ
"นางต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ทดสอบบ้าอะไรกัน พระมเหสีก็กระไร ปล่อยให้นางมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องของฝ่ายใน ราชสำนักมีแต่คนวิปลาสเช่นนั้นหรือ แล้วปีนี้ก็ไม่มีนางกำนัลเข้าใหม่เลยอย่างนั้นสิ" คิมซังกุงพูดขึ้น
"ความจริงมีคนผ่านนะเจ้าคะ" เซจีพูดบ้าง "แล้วนางก็พาเพื่อนสนิทของนางให้ผ่านด้วย กลายเป็นว่ามีคนผ่านสองคน"
"อะไรกัน มีคนผ่านด้วยหรือ" คิมซังกุงหันไปถามกัมชัลซังกุง
"มีเจ้าค่ะ แล้วที่สำคัญนางคนนี้ก็ได้ที่หนึ่งตอนสอบข้อเขียนอีกด้วย" ซังกุงตรวจการตอบ
"เดี๋ยวนะ" คิมซังกุงหรี่ตาครุ่นคิดพลางเหลือบมองเซจีช้าๆ "เซจี เมื่อวานที่เจ้าสอบข้อเขียนแพ้ ก็แพ้นางคนนี้อย่างนั้นหรือ"
"ใช่... ใช่เจ้าค่ะนายหญิง" เซจีตอบเสียงอ่อน
"แล้ววันนี้นางก็ผ่านการสอบปฏิบัติเพียงคนเดียวใช่รึไม่ ถ้าไม่รวมเพื่อนสนิทนางอีกคน" คิมซังกุงถามต่อ
"ใช่เจ้าค่ะ"
คิมซังกุงนิ่งเงียบไป ความโกรธอันรุนแรงแต่แรกค่อยๆ ลดลงช้าๆ เมื่อถูกความสงสัยใคร่รู้เข้ามาแทนที่
"นางชนะทั้งข้อสอบเขียนและสอบปฏิบัติ และได้เป็นแนอินอันดับหนึ่งอย่างนั้นหรือ"
"นายหญิง" กัมชัลซังกุงพูดแทรก "ท่านกำลังคิดว่านางโกงหรือมีคนช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังใช่รึไม่เจ้าคะ ถ้าเป็นเช่นนั้นข้ารับรองได้เจ้าค่ะว่านางไม่มี ถึงข้าจะไม่ค่อยชอบนางแต่ต้องยอมรับว่านางเก่งจริงๆ"
"เก่งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ" คิมซังกุงทวนคำ "นางชื่ออะไร"
"ซอฮยอนเจ้าค่ะ"
"สกุลเล่า"
"สกุลปาร์คเจ้าค่ะ"
"ปาร์คซอฮยอนหรือ" คิมซังกุงกล่าวพลางครุ่นคิด "ลูกบุญธรรมใต้เท้าปาร์คน่ะหรือ ข้าคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาไม่มีลูกสาว"
"ใช่เจ้าค่ะ นางเป็นลูกบุญธรรม ทำไมหรือเจ้าคะ" กัมชัลซังกุงสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอก" คิมซังกุงตอบ "ว่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเราจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ เซจีจะไม่ผ่านได้อย่างไร"
"แล้วเราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ ข้าเองก็ถูกเซโจซังกุงคาดโทษและจับตามองอยู่ตลอดเช่นนี้" กัมชัลซังกุงเอ่ยออกมา คิมซังกุงทำเสียงรำคาญใจก่อนจะพูดว่า
"ข้าจะไปบอกใต้เท้าคิมให้รีบแก้ไขเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไรเซจีก็ต้องได้เข้าวัง"
"บอกใต้เท้าคิมหรือ เหตุใดนายหญิงไม่ไปทูลพระมเหสีเลยเล่าเจ้า--"
คิมซิลวาเหลือบมองซังกุงตรวจการด้วยสายตาคมกริบดุจใบมีดเชือดเฉือน
"เจ้าว่าอะไรนะ"
"เอ่อ ข้า... ข้าลืมไปเจ้าค่ะนายหญิง" กัมชัลซังกุงพูดตะกุกตะกักพลางก้มศีรษะลง คิมเซจีมองทั้งคู่ด้วยความแปลกใจ
"อย่าพูดจาเช่นนี้ให้ข้าได้ยินอีกเป็นอันขาด" คิมซังกุงบอกด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นเย็นเยียบ
"เจ้าค่ะนายหญิง" ซังกุงตรวจการรีบรับคำ
"เอ่อ นายหญิงเจ้าคะ" เซจีพูดขึ้น
"มีอะไร"
"ซงฮวันเพื่อนข้า นางถูกจับขังเพราะพยายามช่วยเหลือข้า ท่านพอจะช่วยนางบ้างได้รึไม่เจ้าคะ"
คิมซังกุงมองหน้าหลานสาวตัวเอง
"คงจะทำงานพลาดแล้วถูกจับได้ใช่รึไม่ถึงเป็นเช่นนี้ ก็ได้ คราวนี้ข้าจะยอมช่วย แต่ถ้ามีคราวหน้าข้าจะไม่ช่วยอีก"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะนายหญิง"
"อะไรนะ! สอบได้ที่หนึ่ง" จางซังกุงร้องตะโกนออกมาด้วยความตกตะลึง หลังจากนางเสร็จสิ้นงานที่ห้องเครื่องปรุงเรียบร้อยก็รีบมาหาซอฮยอนที่เรือนพักนางในทันที แต่แล้วก็ต้องตกใจอย่างยิ่งเมื่อทราบข่าวว่าซอฮยอนสอบได้ที่หนึ่ง
"นายหญิง จะเสียงดังทำไมเล่าเจ้าคะ" ซอฮยอนพูด "จะตกใจอะไรปานนั้น"
"แต่... แต่เจ้าว่าได้ที่หนึ่งจริงหรือ ไม่จริงหรอก เจ้าหลอกข้าแน่ๆ" จางซังกุงไม่เชื่อ
"โธ่ ทำไมถึงไม่เชื่อเล่าเจ้าคะ" ซอฮยอนพูดยิ้มๆ
"คือเจ้าก็เก่งจริงอยู่ ข้อนี้ข้าไม่เถียง แต่จะได้ที่หนึ่งเชียวหรือ"
"นางได้ที่หนึ่งจริงๆ เจ้าค่ะ" ซุนฮวาที่นั่งอยู่ข้างๆ ซอฮยอนพูดขึ้น
"แล้วเจ้าเป็นใครกันล่ะ" จางซังกุงถาม
"ข้าซุนฮวา เป็นเพื่อนซอฮยอนเจ้าค่ะ"
"แล้วเจ้าสอบผ่านรึไม่"
"ผ่านเจ้าค่ะ เอาตามจริงก็มีแค่ซอฮยอนกับข้าเจ้าค่ะที่ผ่านการสอบเซ็งกักชิปีนี้"
"ผ่านสองคนหรือ หมายความว่าอย่างไร" จางซังกุงงุนงง
ซอฮยอนกับซุนฮวามองหน้ากันยิ้มๆ ก่อนจะผลัดกันเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ซังกุงห้องเครื่องปรุงฟัง และยิ่งจางซังกุงได้ยินเรื่องราวมากขึ้นเท่าไร ความตกตะลึงพรึงเพริดก็ปรากฏบนใบหน้านางมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
"มี... มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ"
"จริงเจ้าค่ะนายหญิง"
"ข้าไม่เคยเห็นการสอบเซ็งกักชิที่น่าเหลือเชื่อและคาดไม่ถึงเช่นนี้มาก่อน" จางซังกุงพูดเบาๆ ซอฮยอนยื่นม้วนกระดาษสีแดงอันเป็นตำแหน่งแนอินอันดับหนึ่งให้นาง
"ข้าไม่อยากจะเชื่อ" จางซังกุงกระซิบ "เจ้าเก่งจริงๆ เก่งมาก ฮงซังกุงต้องภูมิใจมากแน่ๆ"
"ฮงซังกุงคือใครหรือ" ซุนฮวางุนงง
"นางเป็นผู้มีพระคุณของข้าน่ะ" ซอฮยอนตอบ
"เอาล่ะ เห็นทีคืนนี้เราต้องฉลองกันเสียแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปห้องเครื่องเอาอาหารอร่อยมาเยอะๆ เลย ดีรึไม่" จางซังกุงเสนอ ซุนฮวาพยักหน้าเห็นด้วย
"แต่คืนนี้ข้าต้องนอนไวนะเจ้าคะนายหญิง" ซอฮยอนพูดขึ้น
"ทำไมเล่า"
"พรุ่งนี้ข้าต้องตื่นแต่เช้าและออกไปนอกวังเพื่อลามารดาน่ะเจ้าค่ะ ก่อนที่จะมาเป็นนางกำนัลในวังโดยสมบูรณ์ เพราะหลังจากนั้นข้าจะออกจากวังไม่ได้อีก"
"เช่นนั้นหรือ ให้ข้าไปเป็นเพื่อนไหม" ซุนฮวาถาม
"ไม่เป็นไรหรอก ข้าแวะหลายที่ด้วย" ซอฮยอนตอบพลางนึกถึงสุสานน้ำตา สุสานที่ฝังพี่สาวต่างมารดาของตน...
ณ ตำหนักยิมโฮแทกุน มหาดเล็กโชคังอินรีบรุดเดินเข้ามาเข้าเฝ้าองค์ชายด้วยความเร่งรีบ
"องค์ชาย" มหาดเล็กโชถวายความเคารพ "หม่อมฉันได้ยินทหารยามบอกว่าพรุ่งนี้พระองค์จะเสด็จไปนอกวังหรือพ่ะย่ะค่ะ"
"ใช่"
"เหตุใดจู่ๆ ถึงอยากเสด็จไปนอกวังเล่าพ่ะย่ะค่ะ"
"ข้าไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นหรอกนะ"
"แล้ว..."
"ถึงเวลาที่ข้าจะไปเยี่ยมสุสานของฮวารยอนเสียที"
[ต่อจาก 50%]
ฮเยวอนกำลังยืนควบคุมดูแลแม่ครัวทั้งหลายที่ทำอาหารกันอยู่อย่างเข้มงวด นางชี้นิ้วสั่งและลงมือทำเองถ้าไม่พอใจกับผลงานบางจานที่ออกมา
"รมกลิ่นยังไม่ถึงขั้นเลยนะ เอาไปทำใหม่"
"นายหญิง แค่กลิ่นเองนะเจ้าคะ"
"นั่นแหละ ไปทำใหม่ให้หมด ที่นี่คือโรงเตี๊ยมของข้าก็ต้องทำให้ดีสิ อะไรที่ผิดพลาดข้าจะไม่ยอมให้ออกไปถึงมือลูกค้าแน่นอน"
บ่าวเดินยกอาหารออกไปด้านหลังห้องพลางบ่นกระปอดกระแปดมาตลอดทาง
"ฮูหยินเอกก็ไม่ใช่ เป็นแค่อนุทำมาสั่งเจ้ากี้เจ้าการ"
"นั่นสิ แล้วความจริงโรงเตี๊ยมนี่ใต้เท้าซินก็ยกให้นางต่างหาก" บ่าวอีกคนพูดสนับสนุนเพื่อน
"ข้าล่ะแปลกใจนัก ตอนแรกใต้เท้าซินเกลียดนางหนักหนา จู่ๆ เหตุใดถึงยกโรงเตี๊ยมชั้นเลิศให้เช่นนี้ ดูทีรึ ข้าได้ยินว่าจะรับนางเข้าไปเป็นฮูหยินในบ้านสกุลซินเสียด้วยซ้ำ"
"ก็เห็นเขาเล่าต่อกันกันมาว่านางยอมให้ลูกสาวตัวเองเข้าวังเป็นนางในแลกเปลี่ยนกับโรงเตี๊ยมและสถานะฮูหยินเอก"
"จะบ้าหรือ มาจากชนชั้นไพร่จะเป็นฮูหยินชั้นเอกได้อย่างไร"
"เอ่อ"
"เจ้าว่าไหมล่ะ"
"เอ่อ คือ"
"เป็นอะไร"
"เอ่อ ใต้... ใต้เท้า"
บ่าวอีกคนหันไปมองข้างหลัง
"ว้าย! ใต้เท้าซิน"
ขุนนางชั้นเอกเดินเข้ามาพลางส่งสายตามองไปรอบด้าน
"ขออภัย ข้าเห็นด้านหน้าโรงเตี๊ยมมีลูกค้าเยอะเหลือเกินจึงถือวิสาสะเข้ามาด้านหลังแทน พวกเจ้าเห็นฮเยวอนบ้างรึไม่"
"เอ่อ อยู่ในครัวเจ้าค่ะ"
ใต้เท้าพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
"โอ๊ย ใจหายใจคว่ำ นึกว่าเขาจะโกรธเสียแล้ว" บ่าวรีบเอามือกุมอก
"นั่นสิ" บ่าวอีกคนพูด "แต่ที่เขาลือมานี่ดูท่าจะไม่จริงนะ"
"ไม่จริงอย่างไรหรือ"
"ก็เรื่องที่ว่าใต้เท้าซินเกลียดอนุภรรยาคนนี้มากมายอย่างไรเล่า คงจะไม่จริงแล้วกระมัง มาหากันถึงที่ขนาดนี้"
"นั่นสินะ"
ภายในห้องครัว ฮเยวอนรีบก้มศีรษะให้ใต้เท้าซินทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามา
"ใต้เท้า มาหาข้าถึงที่นี่มีอะไรหรือเจ้าคะ"
"เหตุใดเจ้าต้องลงมือทำอาหารเอง" ใต้เท้าไม่ตอบแต่เลี่ยงถามคำถามอื่นแทน
"ข้าไม่ไว้ใจแม่ครัวบางคนน่ะเจ้าค่ะ"
"แล้วเจ้าสบายดีหรือไม่"
"สบายดีเจ้าค่ะ"
"แล้ว--"
"ใต้เท้า" ฮเยวอนจ้องหน้าใต้เท้าซินตรงๆ "มีอะไรกันแน่เจ้าคะ"
ขุนนางชั้นเอกถอนหายใจ
"เจ้าคืนดีกับซอฮยอนรึยัง ได้ยินว่าเจ้าหลบหน้าไม่พูดจากับนางตั้งแต่วันที่เข้าวัง"
ฮเยวอนตัวแข็ง นางหันหลังไปพลิกแป้งทอดในกระทะต่อ
"เหตุใดจึงพูดถึงนางกันเจ้าคะ ข้าไม่อยากได้ยินชื่อนางอีก"
"นางจะมาหาเจ้าพรุ่งนี้"
ไม้พายในมือฮเยวอนหลุดมือตกลงบนพื้นอย่างแรง
เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง นางวังรับใช้มาแจ้งว่าภายในครึ่งวันเช้าคนที่สอบเซ็งกักชิผ่านต้องไปรายงานตัวกับซังกุงก่อนแล้วถึงค่อยออกจากวังไปลาบิดามารดา ซอฮยอนจึงได้ทำการอำลาจางซังกุงในเรือนพัก นางคำนับซังกุงห้องปรุงรสแบบเต็มถึงสามครั้ง
"พอแล้วซอฮยอน จะมาคำนับข้าอะไรถึงสามครั้งสามคราเช่นนี้" จางซังกุงพูดเขินๆ
"ท่านมีพระคุณกับข้าไม่ต่างจากฮงซังกุง และจากนี้เราคงจะเจอกันได้ยากขึ้น ข้าจึงค่อนข้างใจหายน่ะเจ้าค่ะ"
"โธ่ ห้องปรุงรสอยู่ในห้องเครื่องนี่เอง เจ้าจะมาหาข้าตอนไหนก็ได้ อย่าเศร้าไปเลย จงตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเถิด"
"เจ้าค่ะนายหญิง"
"เอ่อ ซอฮยอน"
"เจ้าคะ?"
"ความแค้นในใจของเจ้าน่ะ" จางซังกุงพูดเบาๆ ซอฮยอนชะงัก "ถ้าทำลายมันลงได้ก็ทำลายเสีย ซึ่งเจ้าคงจะคิดในใจว่าท่านไม่ได้มีความแค้นในอกเช่นข้าจะพูดจาให้สวยหรูอย่างใดก็ได้ แต่ซอฮยอน พกพาความแค้นเข้าวังหลวงมันไม่ใช่เรื่องดีเลย มันอันตรายมาก ไฟแค้นไม่เคยสร้างความปรานีให้แก่ผู้ใดแม้ตัวผู้ก่อไฟเอง ฝากไว้ให้เจ้าคิดนะ"
ซอฮยอนไม่ได้ตอบ นางเพียงก้มศีรษะให้จางซังกุงและเดินออกมาจากเรือนพักช้าๆ ก่อนจะพบซุนฮวายืนถือห่อผ้ารออยู่
"รีบไปกันเถิด ใกล้เวลารายงานตัวแล้ว"
ทั้งคู่รีบเดินเข้าไปที่ลานหินหน้าฝ่ายในอันเป็นสนามที่เคยสอบปฏิบัตินั่นเอง ซังกุงคนหนึ่งกำลังยืนถือสมุดรายชื่ออยู่หน้าประตูทางเข้าฝ่ายใน
"ปาร์คซอฮยอนใช่รึไม่" ซังกุงพูดยิ้มๆ เมื่อทั้งคู่เดินใกล้เข้ามา "คนดังแห่งการสอบเซ็งกักชิปีนี้"
"เจ้าค่ะ"
"คะแนนสูงสุดมาเป็นอันดับหนึ่ง อืม สามารถเข้าได้ทุกห้องเลย เจ้าจะเข้าห้องอะไรหรือ"
"ห้องเขียนหนังสือเจ้าค่ะ" ซอฮยอนตอบ
"เรียบร้อย" ซังกุงกล่าวพลางยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ซอฮยอน "ห้องเขียนหนังสือและจดบันทึก สังกัดกองงานวรรณกรรม เดินเข้าไปแล้วเลี้ยวขวา ตัวหลังคาเป็นสีเขียวเข้ม"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะนายหญิง"
"แล้วเจ้าล่ะ"
"ซุนฮวาเจ้าค่ะ"
"สอบได้ที่สอง จะเข้าห้องไหนหรือ"
"ห้องเขียนหนังสือเหมือนกันเจ้าค่ะ"
"แหมๆ ตามติดกันไปทุกที่ราวคู่รัก ไปที่ไหนก็ตามไปหมด ถ้าหากวันไหนมีคนใดคนหนึ่งตายขึ้นมา อีกคนจะฆ่าตัวตายตามด้วยรึเปล่าหนอ" เสียงแหลมเย้ยหยันคุ้นหูลอยตามลมมา
"ซงฮวัน!" ซุนฮวาร้องออกมา "เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"
"จะตกใจอะไรหนักหนา รู้ไหมข้ากับเซจีก็ผ่านการสอบเซ็งกักชิแล้ว มีการเปลี่ยนแปลงคำสั่งกะทันหันโดยซังกุงรับบัญชาเลยทีเดียว" ซงฮวันกล่าวพลางส่งสายตามุ่งร้ายมาให้ซอฮยอน
"สอบผ่านอะไรกัน ไหนพระสนมมีรับสั่งว่าผ่านแค่สองคนนี่" ซุนฮวางุนงง
"ใครจะสนพระสนมกัน นั่นไม่ใช่อำนาจที่แท้จริงของแนเมียงบูเสียหน่อย ใช่ไหมเซจี" ซงฮวันหันไปถามคิมเซจีที่เพิ่งเดินตามมาถึง "และข้าจะสมัครเข้าห้องเขียนหนังสือสังกัดกองงานวรรณกรรมเหมือนพวกเจ้าด้วย"
"อะไรนะ!"
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น