กลรักวังหลวง [서현]

ลำดับตอนที่ #20 : การแข่งขัน [100%]

                     ตอนที่ 20 การแข่งขัน

     ประตูไม้ถูกเลื่อนเปิดออกช้าๆ ฮงซังกุงก้าวเข้ามาในห้องของตน สายตามองไปยังที่นอนซึ่งปูพร้อมหมอนไว้อย่างเรียบร้อยก่อนจะเหลือบเห็นร่างของหญิงสาวนอนตะแคงอยู่

     ซอฮยอนกำลังหลับสนิท หน้าอกสะท้อนขึ้นลงสม่ำเสมอ นางไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าฮงซังกุงเดินเข้ามาในเรือนพัก แสดงว่ากำลังจมสู่ห้วงลึกของนิทรา ซังกุงอาวุโสค่อยๆ ก้มมองหน้าของหญิงสาวพลางคิดในใจว่านางคงเหนื่อยมากถึงขนาดนอนหลับไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำหรือแม้แต่ปูที่นอน

     ฮงซังกุงเดินไปหยิบหมอนในตู้ริมผนังออกมาใบหนึ่ง นางย่องเดินกลับมายกศีรษะของซอฮยอนขึ้นช้าๆ และสอดหมอนเข้าไป

     ซอฮยอนลืมตาโพลงขึ้น นางดันตัวลุกพรวดพราดกะทันหันด้วยความตกใจ 

     "นายหญิง!"

     ฮงซังกุงรีบทำสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชาตามแบบฉบับและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่หน้าโต๊ะของตน

     ซอฮยอนหันมามองหมอนอย่างงุนงง นางจำไม่ได้ว่าถือวิสาสะหยิบหมอนออกมาหนุนตอนไหนจึงรีบก้มศีรษะให้ซังกุงอาวุโสทันที

     "นายหญิงเจ้าคะ ข้าขออภัย ข้ามิได้จะหลับในห้องของท่านเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน"

     ฮงซังกุงไม่พูดอะไร นางก้มลงทำท่าจะค้นหนังสือใต้โต๊ะออกมาอ่านทว่าก็ชะงัก สายตาเหลือบมองชุดฮวาลยอสีเขียวเข้มของตนที่วางอยู่บนโต๊ะพลางขมวดคิ้ว นางเอื้อมมือมาหยิบชุดขึ้นมาดูช้าๆ

     นิ้วของกาเชลูบไล้ไปตามเนื้อผ้าจนมาถึงบริเวณที่นางจำได้ว่าเคยขาด ฮงซังกุงเพ่งมองจุดนั้นอย่างช้าๆ ก็พบว่ามันถูกเย็บใหม่อย่างดีจนแทบจะไม่มีตำหนิเหลืออยู่เลย

     ซังกุงอาวุโสเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว

     "นี่เจ้าเป็นคนเย็บหรือ"

     ซอฮยอนก้มหน้าอย่างคนกลัวความผิดที่แตะต้องของของนายหญิงโดยไม่ได้รับอนุญาต

     "ทำไมเวลาถามถึงไม่ตอบ" ฮงซังกุงพูดเสียงห้วน

     "ข้า... ข้าทำเองเจ้าค่ะนายหญิง" หญิวสาวตอบเสียงอ่อน

     "เจ้าเรียนการเย็บปักมาจากที่ใด"

     "อะไรนะเจ้าคะ" ซอฮยอนถามอย่างไม่เชื่อหู นางคิดว่านายหญิงจะดุนางเสียอีก

     "เจ้านี่เป็นอะไร เหตุใดถึงต้องให้ข้าถามซ้ำอยู่เรื่อย ข้าถามว่าเจ้าเรียนการเย็บปักมาจากที่ใด" 

     "เอ่อ... ข้าไม่เคยเรียนเจ้าค่ะ แม่ข้าสอนไว้น่ะเจ้าค่ะ" ซอฮยอนตอบ

     ฮงซังกุงทำสีหน้าประหลาดใจ

     "แม่เจ้าเป็นคนสอนรึนี่ สอนให้เจ้าเย็บได้เรียบร้อยขนาดนี้เชียวหรือ" นางกล่าวพลางก้มมองเนื้อผ้าอีกรอบ "เย็บได้แทบไม่เห็นรอยขาดเดิม ข้าน่ะไม่มีฝีมือด้านนี้สักนิด ตอนเจ้าเย็บคงเห็นแล้วสินะว่ารอยเย็บเดิมนั้นแย่แค่ไหน"

     "นายหญิง"

     "อะไรรึ"

     "ข้าอยากขอโทษท่านเรื่องหอมเจียวในอาหารของมินซังกุงเจ้าค่ะ"

     ฮงซังกุงมองหน้าหญิงสาวแน่นิ่ง 

     "เจ้าขอโทษเพราะกลัวถูกหักแต้ม หรือเพราะเจ้าสำนึกจริงๆ"

     ซอฮยอนก้มหน้าลง

     "ข้ากลัวถูกหักแต้มเจ้าค่ะ" นางตอบตามตรง สักพักซอฮยอนก็ลุกขึ้นเดินช้าๆ ไปที่ประตู

     "แล้วนั่นจะไปไหนรึ" ฮงซังกุงถาม

     "ไปนอนที่อื่นเจ้าค่ะ นายหญิงคงยังโกรธข้าอยู่มากนัก"

     "นอนที่นี่แหละ"

     "อะไรนะเจ้าคะ

     "ไม่ต้องลำบากไปนอนที่อื่นแล้ว นอนที่นี่แหละ"

     ซอฮยอนรีบทรุดลงหน้าโต๊ะนาง

     "ท่านพูดจริงหรือเจ้าคะ"

     "ทำไมต้องให้พูดซ้ำอยู่เรื่อยนะ"

     ซอฮยอนยิ้มแก้มปริก่อนจะคำนับให้ซังกุงอาวุโสซ้ำไปมาด้วยความดีใจ

     "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ท่าน... ท่านหายโกรธข้าแล้วหรือเจ้าคะ" นางละล่ำละลักถาม

     ฮงซังกุงมองค้อนหญิงสาวทีหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด

     "พรุ่งนี้เช้าข้าจะสอนธรรมเนียมปฏิบัติในวังกับเจ้า แล้วพอตกเย็นเจ้าก็ไปรวมที่ลานด้านหน้าเรือนพักกับผู้สมัครคนอื่นๆ"

     "รวมที่ลานตอนเย็นหรือเจ้าคะ" ซอฮยอนสงสัย

     "ถูกต้อง เมื่อครู่เหล่าซังกุงซึ่งทำหน้าที่อบรมผู้สมัครทุกคนได้ประชุมตกลงกันให้พรุ่งนี้มีการแข่งขัน ใครชนะจะได้แต้มยี่สิบแต้มทันที และผู้ควบคุมการแข่งขันคือข้าเอง"

     "การแข่งขันหรือเจ้าคะ การแข่งขันอะไร ประเภทไหนหรือเจ้าคะ" หญิงสาวรีบถาม แต้มนางนั้นถูกหักไปเยอะมากและยังไม่เพิ่มขึ้นมาเลย ซึ่งถ้ายังไม่รีบทำแต้มภายในสี่วันตามคำสั่งของยุนซังกุงซึ่งก็ผ่านมาแล้วหนึ่งวัน นางจะหมดโอกาสเข้าวังอีกตลอดชีวิตในฐานะนางใน

     "อย่าถามมาก เมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง และอย่าคิดว่าข้าเป็นซังกุงอบรมประจำตัวเจ้าแล้วจะเข้าข้างเจ้าในการแข่งขัน แต่จะยิ่งเคี่ยวหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ" ฮงซังพูด ซอฮยอนยิ้มอย่างยินดี

     "เจ้ายิ้มอะไร"

     "ข้าดีใจที่ได้นอนห้องนี้กับท่าน"

     ฮงซังกุงมองค้อนอีกรอบ "รีบนอนเถิด ถ้าพูดมากข้าจะให้ไปนอนบนต้นอึนแฮงนามุหน้าห้องข้า เร็ว ดับเทียนเสีย"

     ซอฮยอนรับคำเสียงใสและโบกมือพัดไฟเทียนให้ดับ ก่อนจะลุกออกมาจากห้องเพื่อไปอาบน้ำ

     เมื่อเดินห่างจากเรือนพักมาได้ไม่ไกล จางซังกุงก็รีบปรี่ออกมานางทันที

     "นายหญิง! มาไม่ให้ซุ่มเสียง ข้าตกใจนะเจ้าคะ"

     "ซอฮยอน เจ้ารู้ข่าวรึยัง" นางรีบถาม หญิงสาวขมวดคิ้ว

     "ข่าวอะไรเจ้าคะ"

     "กฎใหม่เรื่องซังกุงอบรมผู้สมัครที่เข้ามาเป็นนางกำนัลอย่างไรเล่า มันอาจ... อาจจะถูกยกเลิก"

     

          [ต่อจาก 50%]

     "ยกเลิกรึเจ้าคะ ท่านหมายถึงอะไรกัน"

     "มีข่าวลือหนาหูว่าขุนนางหลายคนไม่พอใจที่ลูกหลานของตนต้องมาเข้ารับการอบรมเช่นนี้ จึงพากันกราบทูลพระมเหสีขอให้ยกเลิกกฎ" จางซังกุงบอกเล่า

     "แล้วพระมเหสีทรงตัดสินใจอย่างไรเจ้าคะ" ซอฮยอนถามอย่างรวดเร็ว

     "พระนางยังมิได้ทรงมีรับทรงสั่งใดๆ ลงมาเลย แต่เขาว่ากันว่าอาจถูกยกเลิก"

     "แล้วถ้าถูกยกเลิกจริงจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ" ซอฮยอนซักต่อ

     "ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่น่าจะรู้เรื่องราวทั้งหมดตอนพรุ่งนี้เย็น เจ้าก็คิดหาทางหนีทีไล่ให้ดีเถิดว่าจะหาทางเข้าวังอย่างไร" จางซังกุงพูดจบก็ขอตัวไปเข้าเวรที่ห้องเครื่องปรุงต่อ

     ซอฮยอนถอนหายใจช้าๆ นึกวิตกกังวลว่าตนเองจะต้องพบเจออุปสรรคอันใดอีกในวันพรุ่งนี้หนอ

     

     อุปสรรคมาเยือนเสียตั้งแต่ยังไม่สว่าง หญิงสาวถูกฮงซังกุงปลุกให้ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อให้ออกมาเดินรับอากาศในช่วงย่ำรุ่ง นางเกือบจะสั่งให้ซอฮยอนวิ่งขึ้นไปบนเขาด้วยซ้ำ เมื่อเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเตรียมอาหารและซักผ้ารวมถึงทำความสะอาดเรือนพัก คราวนี้ซอฮยอนทำอย่างดีเยี่ยมไม่พลาดเหมือนคราวมินซังกุง 

     "เจ้าใส่น้ำส้มสายชูลงไปดับกลิ่นคาวหรือ" ฮงซังกุงถามพลางก้มลงสูดดมอาหารของตน

     "เจ้าค่ะ ข้ารู้มาว่าท่านไม่ชอบกลิ่นคาวของเนื้อวัวในน้ำแกง"

     ฮงซังกุงยิ้มก่อนจะก้มลงรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

    หลังจากนั้นก็เป็นเวลาอบรมเรื่องธรรมเนียมในวัง ฮงซังกุงหยิบไม้เรียวออกมาและเริ่มทำการสอนทันที ขั้นแรกคือบุคลิกของนางวัง ฮงซังกุงสั่งให้ซอฮยอนยืนขึ้นจัดท่าตรงก้มหน้าเล็กน้อย มือกุมเรียบร้อยค้างไว้นานสองนาน สลับกับการเดินเหินอย่างสงบสำรวมโดยมีหนังสือสามเล่มเทินไว้บนศีรษะ

     "นางในคือผู้หญิงของพระราชา เป็นสตรีในราชสำนักที่มียศมีตำแหน่ง ผู้ใดจะล่วงเกินมิได้ กิริยามารยาทต้องเรียบร้อยห้ามรุ่มร่ามเด็ดขาด มือเท้าต้องสัมพันธ์กัน แม้เพียงสายตาก็ห้ามทอดมองชายใดเพราะเจ้าเป็นสมบัติของฝ่าบาทเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น"

     

     "ร่างกายต้องสะอาดบริสุทธิ์ เล็บมือเล็บเท้าต้องตัดให้เกลี้ยงเกลา ผมเผ้าต้องจัดทรงไว้เสมอห้ามปล่อยร่วงลงมาแม้แต่ปอยเดียว กลิ่นปากกลิ่นตัวต้องขจัดออกเสียให้สิ้น"

     เมื่อซอฮยอนเดินบ่อยๆ หรือยืนนานๆ ก็รู้สึกเมื่อยขบจนเผลอขยับตัว และทันทีที่นางขยับฮงซังกุงก็จะให้นางถกกระโปรงขึ้น ร่นถุงเท้ายาวสีขาวลงและใช้ไม้เรียวฟาดน่องสามครั้งเสมอ

     "นายหญิง ก็ข้าเมื่อยนี่เจ้าคะ" ซอฮยอนร่ำร้องพลางลูบรอยถูกฟาดที่ขาซึ่งไม่รู้โดนไปกี่รอบแล้ว

     "หัดอดทนเสียบ้าง แค่นี้ยังทำมิได้ เจ้าจะอยู่ในวังอย่างไร" ฮงซังกุงดุพลางฟาดไม้เรียวลงกับพื้นดังขวับๆ

     "แต่นายหญิง ข้าปวดขาเจ้าค่ะ ขอพักก่อนได้รึไม่" ซอฮยอนอ้อนวอน

     "ปวดขารึ นี่เจ้ารู้รึไม่ นางกำนัลที่ประจำอยู่ตำหนักใหญ่ต้องยืนท่าเดิมโดยไม่ขยับเป็นเวลากี่ชั่วยาม บางคนยืนทั้งวันก็มี"

     "ยะ... ยืนโดยไม่ขยับตัวทั้งวันหรือเจ้าคะ" ซอฮยอนถามด้วยความตกตะลึง

     "ถูกต้อง เช่นนั้นจงตั้งใจให้ดี เร็ว ลุกขึ้น" 

     หลังจากนั้นก็เป็นการสอนมารยาทในราชสำนักไม่ว่าจะเป็น การเข้าออกห้องของนางในที่มีตำแหน่งสูงกว่าตน การเรียกชื่อนายหญิงระดับต่างๆ ตำแหน่งหน้าที่ของนางใน ระดับชั้นยศและสีชุด การวางตัวต่อหน้าผู้ใหญ่ การรับประทานอาหารและน้ำชาต่อหน้าผู้ใหญ่ การเข้า-ออกพระราชฐานชั้นใน สถานที่ในวังที่ไม่ควรไปหรือห้ามเข้าไป การนั่งประจำตำแหน่ง การคำนับแบบทั่วไปและแบบเต็ม คำเรียกเชื้อพระวงศ์และหลักปฏิบัติการเข้าเฝ้าในแต่ละตำหนัก ตลอดจนถึงการวางตัวต่อหน้าขุนนางและทหารทั้งปวง

     ซอฮยอนจดทุกสิ่งลงสมุดบันทึกของตน ด้วยความที่นางเป็นคนชอบเขียนจึงมักพกสมุดติดตัวเสมอเพื่อจะได้ใส่เรื่องที่เพิ่งเรียนรู้ลงไป หญิงสาวรู้สึกว่าสิ่งที่ฮงซังกุงสอนตนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในตำรา ไม่สามารถค้นหาได้จากหนังสือเล่มใดๆ แต่ทว่ามาจากประสบการณ์จริงที่นางพบเจอมาตลอดชีวิตและถ่ายทอดออกมาได้อย่างทรงคุณค่าที่สุด ซอฮยอนจึงตั้งใจจดทุกคำทุกตัวอักษร

     "และเมื่อวันหนึ่งเจ้าได้ไต่เต้าเป็นนางในเต็มตัวหรือขึ้นถึงระดับซัง เจ้าก็จักมียศแล้วนางกำนัลรุ่นใหม่จะกลายเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาซึ่งต้องก้มหัวคำนับเจ้า เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็ต้องรู้จักการวางตัวที่ดีต่อหน้าลูกน้องเช่นกัน ใช่ว่ายศสูงจะทำอะไรก็ได้ต่อคนยศต่ำกว่า ต้องรู้จักใช้ทั้งพระเดชและพระคุณ เข้าใจรึไม่"

     "เจ้าค่ะนายหญิง" ซอฮยอนรับคำ

     เมื่อตกเย็นซอฮยอนก็เดินออกมารวมที่ลานหินกว้างหน้าเรือนพักของบรรดาซังกุง ไม่นานผู้สมัครคนอื่นค่อยๆ พากันก้าวออกมายืนกันเต็มลานพลางพูดคุยถึงซังกุงอบรมของตนกันอย่างออกรส

     "โอ๊ย ซังกุงข้านะดีกับข้ามาก ข้าสบายจนแทบไม่ต้องทำอะไรเลย" ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้น

     "จริงรึ ข้าได้ยินว่าเจ้าแอบให้เครื่องประดับหยกนางแลกกับสามสิบแต้มมิใช่หรือ" เพื่อนนางพูดขัดคอขึ้น

     "ตายจริง เงียบเลยนะนางตัวดี" ผู้หญิงคนแรกยกมือปิดปากเพื่อนที่กำลังหัวเราะ "ว่าแต่การแข่งขันคราวนี้จะเป็นอะไรนะ ขอให้เป็นการแข่งเย็บปัก สนลูกสน หรือทำอาหารก็ได้นะข้าถนัด"

     "รู้ได้อย่างไร ข้าว่าน่าจะสอบข้อเขียนมากกว่า หรือไม่ก็ประชันความงาม" ผู้หญิงคนนั้นพูดพลางทำท่าชายตาไปมา

     "หน้าเจ้าสวยก็ต่อเมื่อมีเครื่องประทินเท่านั้นแหละ เอ๊ะเจ้า คือคนที่อบรมกับซังกุงประหลาดใช่รึไม่" นางเหลือบมามองซอฮยอนก่อนจะเอ่ยถาม

     "ใช่ ข้าคือคนที่อบรมกับฮงซังกุง" ซอฮยอนตอบ

     "ตายจริง ยังอยู่อีกรึนี่ เจ้าทนอยู่ได้อย่างไร เป็นข้านะจะวิ่งไปฟ้องพระมเหสีเลยถ้านางมาเป็นคนอบรมข้า"

     "น้ำหน้าอย่างเจ้าน่ะหรือจะไปฟ้องพระมเหสี แค่เดินเข้าไปในเขตของฝ่ายในจะมีปัญญารึไม่" เพื่อนนางขัดขึ้นอีก

     "นี่ เจ้าก็ขัดคอข้าทุกทีเลยนะ ว่าแต่ว่าเจ้าน่ะ ฮงซังกุงเป็นอย่างไร นางบ้าสมคำร่ำลือรึไม่"

     ซอฮยอนส่ายหน้า

     "ไม่ใช่ดอก"

     "ไม่ใช่? หมายความว่านางปกติดีรึ"

     "ทุกคนเงียบ!" เสียงของซังกุงในชุดสีเขียวอ่อนดังขึ้น

     "เข้าแถวให้เป็นระเบียบ ฮงซังกุงมาถึงแล้ว ทุกคนคำนับให้นางด้วย"

     ผู้สมัครทุกคนรีบวิ่งมาเข้าแถวด้วยความรวดเร็วและหยุดพูดคุยกันอย่างฉับพลัน

     ฮงซังกุงเดินออกมาหน้าแถว ยืนกวาดสายตามองทุกคน

     "ข้าคือฮงซังกุง ผู้ควบคุมการแข่งขันคราวนี้ ซึ่งอย่างที่พวกเจ้ารู้ ใครชนะจะได้ยี่สิบแต้มทันที ฉะนั้นจงตั้งใจให้ดี"

     ผู้สมัครเงียบกริบรอฟังหัวข้อการแข่งขันของนาง

     "ทุกคนหันหลังไปมองด้านหลัง" ซังกุงอาวุโสสั่ง ทุกคนทำตามก็หันไปเจอสนามหญ้ารกร้างหลังลานหิน

     "การแข่งขันครั้งนี้คือ..." ฮงซังกุงกล่าวเสียงดัง

     "ถอนหญ้า"

โปรดติดตามตอนต่อไป