กลรักวังหลวง [서현]

ลำดับตอนที่ #2 : โทษตาย [100%]

ตอนที่ 2 โทษตาย

     "พระชายาเพคะ" คิมซังกุงถลาลงไปหานายเหนือหัวของตนก่อนจะฉวยมือบอบบางของพระนางมากุมไว้เพื่อให้กำลังใจ

     "ทรงทำพระทัยดี ๆ ไว้ก่อนนะเพคะ ไม่มีเรื่องอันใด หาต้องวิตกไม่เพคะ องค์ชาย... องค์ชายเพียงแต่เสด็จมาหาพระองค์ตามปกติเท่านั้นเพคะ ไม่มีอะไรเพคะ" 

     "นายหญิงรีบไปรับเสด็จองค์ชายก่อนเถิดเจ้าค่ะ" นางในคนหนึ่งพูดกับคิมซังกุงอย่างร้อนรน

     คิมซังกุงรีบลุกขึ้นทำความเคารพพระชายาฮวารยอนและสอดมือเข้าไปในชายผ้าด้านหน้าของชุดพลางสูดลมหายใจเข้าออกยาวลึกอยู่ชั่วขณะก่อนจะเดินออกมานอกตำหนัก

     ขบวนที่กำลังเดินมาถึงมีความโอ่อ่ามากกว่าขบวนของหมอหลวงมาก ทั้งทหารยามคุ้มกันท้ายขบวน กลางขบวนมีซังกุงและนางในเดินก้มหน้าก้มตาอย่างสำรวม หน้าขบวนมีมหาดเล็กสองนายถือโคมไฟนำทาง แม้ในความมืดก็ยังสังเกตเห็นได้ว่าบุรุษที่เดินนำมามีสง่าราศีและท่วงท่าที่เด่นชัดต่างจากปุถุชนคนทั่วไป 

     เขาคือลียิมโฮแทกุน องค์ชายที่ประสูติจากพระเจ้าโจจงและพระมเหสีฮโยฮัน และเป็นน้องชายต่างมารดาของรัชทายาทลีซองแจ องค์ชายยิมโฮทรงสวมฉลองพระองค์คลุมสีดำสนิทกลืนกับความมืดยามราตรี

     "องค์ชายเพคะ" คิมซังกุงก้มศีรษะแสดงความเคารพให้ยิมโฮแทกุน เมื่อพระองค์ก้าวเข้ามาในบริเวณตำหนัก แสงจากดวงเทียนก็ส่องให้เห็นถึงเชื้อพระวงศ์วัยประมาณยี่สิบชันษา พระฉวีสีออกเข้มอันเป็นผลจากการฝึกทหารและออกล่าสัตว์กลางแดดจัด พระพักตร์คมคายแฝงความเย็นชานั้นขัดกับพระเนตรที่คล้ายจะทอดเสน่ห์ให้สตรีทุกผู้ คิ้วเข้มดกดำขับให้เครื่องหน้าดูงดงาม พระนาสิกโด่งเป็นสันอยู่เหนือริมพระโอษฐ์สีแดงสด

     ยิมโฮทอดพระเนตรมองตำหนักชายาของตนที่จุดเทียนโคมสว่างไสวอย่างสงสัยก่อนจะหันไปตรัสถามซังกุงคนสนิทของฮวารยอน

     "เกิดอะไรขึ้นหรือ คิมซังกุง"

     "เอ่อ คือ" 

     "ดึกดื่นป่านนี้เหตุใดถึงจุดเทียนสว่างไปทั่ว ทหารยามที่ตรวจฟืนไฟในวังมิได้มาเตือนหรืออย่างไร" องค์ชายตรัส

     "ได้โปรดเถิดเพคะองค์ชาย อย่าได้ทรงตำหนิพระชายาเลยเพคะ เป็นความไม่เอาไหนของหม่อมฉันเอง" คิมซังกุงรีบทูล

     องค์ชายเดินผ่านหน้าคิมซังกุงและเปิดประตูตำหนักเข้าไปด้านใน ทันทีที่บรรดานางในและหมอหลวงเห็นองค์ชายเสด็จก็รีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพ พระชายาฮวารยอนตกพระทัยเล็กน้อยก่อนจะพยายามรีบลุกขึ้นยืนเช่นกัน องค์ชายรีบยกพระหัตถ์ขึ้น

     "ไม่ต้องลุก พูบูอิน" ยิมโฮตรัสอย่างไม่แยแสก่อนจะไล่สายตาไปยังหมอหลวงและหมอหญิง พระชายาได้ยินพระกระแสเสียงที่ห่างเหินเย็นชาก็ถึงกับสะอึก

     "ท่านหมอใหญ่ เกิดอะไรขึ้น เหตุใดท่านถึงมาที่นี่ อีกทั้งยังพาหมอหญิงมามากมายเช่นนี้ ชายาข้าป่วยหนักรึ"

     "หามิได้พ่ะย่ะค่ะ พระชายาทรงมีพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรงดีพ่ะย่ะค่ะ หากแต่ที่มาตรวจเพราะเป็นรอบของการตรวจใหญ่ทั่วไปพ่ะย่ะค่ะ" หมอใหญ่กราบทูล

     "ดึกดื่นเช่นนี้น่ะหรือ แล้วเหตุใดต้องแอบทำ" 

     "เอ่อ นั่นเพราะ นั่นเป็นเพราะ" หมอใหญ่เกิดอาการอึกอักพูดไม่ออก

     "ยังไม่รีบพูดความจริงออกมาอีก!" มหาดเล็กประจำพระองค์ของยิมโฮแทกุนตวาดลั่นจนหลายคนสะดุ้งเฮือก

     "องค์ชายเพคะ" พระชายาฮวารยอนเอ่ยขึ้น

     "พวกเขามาตามคำสั่งหม่อมฉันเพคะ ได้โปรดอย่าทรงกริ้วพวกเขาเลยนะเพคะ"

     "เจ้าป่วยหรือ พูบูอิน" องค์ชายตรัสถามเสียงคลางแคลง ไม่ได้มีความเป็นห่วงเจือปนอยู่ในน้ำเสียงสักนิด

     "หม่อมฉันปวดท้องเพคะ ดื่มโอสถก็ไม่ทุเลาจึงต้องเรียกหมอหลวงมาดูอาการเพคะ" พระชายาตอบ

     "เจ้าน่ะหรือปวดท้อง" ยิมโฮเลิกคิ้วขึ้น

     "เพคะ"

   

     องค์ชายทอดพระเนตรมาที่พระชายาของตนราวกับจะจับพิรุธ ทว่าฮวารยอนก็นิ่งสงบพอควร 

     "คราวหน้าหากคนของข้ามีอาการป่วยหรือเกิดเหตุฉุกเฉินอย่างใด จงรีบมาบอกข้าอย่าให้ข้ารู้ทีหลังเช่นคราวนี้ หาไม่มันจะกลายเป็นเจตนาปิดบังเบื้องสูง เข้าใจรึไม่" ยิมโฮแทกุนรับสั่งเสียงดัง ทว่าประโยคสุดท้ายทรงหันมาพูดกับพระชายาฮวารยอนอย่างแฝงเลศนัย

     ไม่นานองค์ชายยิมโฮและขบวนเสด็จก็จากไป บรรดาหมอหลวงก็ทูลลากลับไปด้วยเช่นเดียวกัน คิมซังกุงไล่นางในทั้งหมดไปยืนประจำตำแหน่งหน้าตำหนักพร้อมกำชับว่าห้ามแพร่งพรายเรื่องในวันนี้ให้ใครรู้โดยเด็ดขาด นางในรับคำและไล่ดับดวงเทียนจนหมดเหลือแต่บนเชิงเทียนทองเหลืองรูปผีเสื้อข้างที่บรรทมของพระชายาฮวารยอน

     "พระองค์ไม่ทรงเชื่อข้าสักนิด พระสุรเสียงก็หาความนุ่มนวลไม่ได้ ทำไมกันคิมซังกุง ข้าทำสิ่งใดผิดไปอย่างนั้นหรือ เหตุใดพระองค์ถึงจงเกลียดจงชังข้าเช่นนี้" พระชายาร้องออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ มือซ้ายเผลอกำชายผ้าสีขาวที่สวมใส่โดยไม่รู้ตัว

     "พระชายาอย่าทรงคิดเช่นนั้นเพคะ เหตุใดไม่ทรงคิดเล่าเพคะว่าการที่องค์ชายเสด็จมาคือพระองค์ทรงห่วงว่าพระชายาอาจจะประชวรก็เป็นได้นะเพคะ" คิมซังกุงทูลในแง่ดี พระชายาฮวารยอนส่ายหน้าทันที

     "ผู้ใดก็ย่อมดูออกว่าพระองค์เสด็จมาเพื่อจับผิดข้า หาได้มีความห่วงหาอาทรใดใดไม่" 

     "โธ่ พระชายา" 

     "ตระกูลของข้าแม้เป็นขุนนางชั้นสูงมาหลายชั่วอายุคนและมีอิทธิพลในราชสำนักมานานก็จริง แต่นี่เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่สตรีในตระกูลได้รับคัดเลือกเป็นพระชายาขององค์แทกุน ตำแหน่งที่สตรีทั่วทั้งแผ่นดินโชซอนต่างหมายปอง ข้าเป็นคนแรกในตระกูลซึ่งมาถึงจุดที่สูงสุดนี้คือการเป็นเชื้อพระวงศ์ และในอนาคตก็คือตำแหน่งของพระมเหสี" ดวงตาของพระชายาเมื่อตรัสมาถึงตรงนี้นั้นวาวโรจน์อย่างคนมุ่งมาดปรารถนา

     "ข้าบากบั่น ผ่านอุปสรรคนานัปการกว่าจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้ แต่เหตุไฉนสวรรค์จึงกลั่นแกล้งข้า องค์ชายไม่โปรดปรานข้าพอเข้าใจ ซึ่งสักวันข้าต้องเอาชนะพระทัยพระองค์ให้จงได้ ทว่าฟ้าหามีเมตตา กลับดลบันดาลให้ข้าไม่สามารถมีบุตรธิดาได้ นี่มันอะไรกัน"

     พระชายาเริ่มกรรแสงออกมาอย่างเศร้าโศกเสียใจ สองมือกำที่บรรทมแน่นอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลหลั่งออกมาช้า ๆ คิมซังกุงมองนายเหนือหัวของตนอย่างสงสารจับใจ

     "พระชายาเพคะ เวลานี้อย่าเพิ่งทรงคิดมากเลยเพคะ โรคที่ไม่สามารถมีบุตรได้อาจตรวจผิดหรืออาจมีทางรักษาก็ได้ หม่อมฉันจะช่วยพระองค์อย่างสุดความสามารถ เวลานี้ทรงพักผ่อนก่อนเถิด ดึกมากแล้วหาไม่จะประชวรจริง ๆ เอาได้นะเพคะ"

      คิมซังกุงเข้าประคับประคองให้พระชายาทรงเอนหลังลงกับที่บรรทมก่อนจะหยิบบทกวีออกมาอ่านให้ฟังเพื่อให้เกิดความผ่อนคลายพระทัยก่อนบรรทม สักพักพระชายาก็ทรงเข้าสู่ห้วงนิทราแม้ใบหน้ายังคงเปื้อนหยาดน้ำตา คิมซังกุงหยุดอ่านบทกวีและดับเทียนดวงสุดท้ายในตำหนักและถอยออกไปนอกห้องบรรทมอย่างช้า ๆ

     

     อรุณรุ่งมาถึงไม่นาน พระชายาฮวารยอนก็รีบลุกจากที่บรรทมจัดการธุระส่วนตัวก่อนจะสวมใส่ชุดทังอีสีแดงสดพร้อมกระโปรงและเรียกนางในให้เข้ามาช่วยจัดพระเกศาทรงออยอ-มอรี(1)เหนือศีรษะ เหล่านางในบรรจงสวมใส่คาเชและออ-ยอมจกดูรี(2)ให้กับพระชายาอย่างระมัดระวังและปักตอลจัม(3) ไว้สามจุดของคาเชคือ ซ้าย ขวา ส่วนบนสุดเป็นตอลจัมรูปผีเสื้อ ซังกุงนางหนึ่งถวายความเคารพและเสียบพี-นยอ(4) รูปประการังไว้ตรงมวยผมด้านหลัง สุดท้ายก็คือโนรีแก(5) นำมาติดไว้ทังอีตรงหน้าอกขวา

     "ช่วยไปเตรียมตัวด้วย ข้าจะไปตำหนักองค์ชาย" พระชายารับสั่งหลังจากนางในใส่พอซอน(6) ให้พระนางเสร็จเรียบร้อย

     "เช้าตรู่อย่างนี้น่ะหรือเพคะ" นางในคนหนึ่งถามอย่างแปลกใจ

     "ถูกต้อง ข้าจะเริ่มทำหน้าที่ของพระชายาที่ดีตั้งแต่วันนี้ไป"

     "แต่พระองค์ยังไม่ได้เสวยเช้าเลยนะเพคะ" นางในอีกคนหนึ่งทูลทัดทาน

     "คิมซังกุงคงไปจัดการเครื่องเสวยของข้าที่ห้องเครื่องอยู่ ข้ากลับมาค่อยกินก็ได้" 

     หลังจากขบวนเสด็จเสร็จเรียบร้อย พระชายาในชุดทังอีงามสง่าพร้อมเครื่องประดับเลอค่าก็เดินออกมาจากตำหนัก มือสองข้างสอดไว้ในผ้าด้านหน้าอย่างสำรวม พระนางสวมใส่กดชิน(7) เป็นสิ่งสุดท้ายและเดินนำไปยังตำหนักยิมโฮแทกุนทันที

     "องค์ชายไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนักเพคะพระชายา" เชวซังกุง ซังกุงคนสนิทของยิมโฮแทกุนทูลรายงานเมื่อเห็นว่าพระชายาฮวารยอนจะเข้ามาพบองค์ชาย

     "เช่นนั้นพระองค์ประทับอยู่ที่ใด" พระชายาตรัสถาม

     "ห้องทรงพระอักษรเพคะ"

     "อะไรนะ เช้าเช่นนี้น่ะหรือ" พระชายาขมวดคิ้วอย่างแปลกพระทัย

     "เพคะ" เชวซังกุงเอ่ยรับคำ

     "เช่นนั้นก็ไปห้องทรงพระอักษร" พระชายารับสั่งกับเหล่านางในที่ติดตามมาพร้อมกับเสด็จจากไป เมื่อขบวนเสด็จหายลับออกไปจากตำหนักองค์ชาย เชวซังกุงก็หันไปพูดกับนางใน

     "เฮ้อ น่าสงสาร องค์ชายหาโปรดปรานนางไม่ แต่ก็ยังตามเอาชนะพระทัยพระองค์ให้ได้"

     "นั่นสิเจ้าคะ องค์ชายมีพระอุปนิสัยส่วนพระองค์อย่างไรคนในวังหลวงย่อมรู้กันทั้งนั้น ทำไมพระชายาองค์นี้ถึงไม่รู้กันนะ" นางในเอ่ยตอบ ทำให้นางในอีกคนแทรกขึ้นว่า

     "ใช่แล้ว องค์ชายไม่โปรดที่จะให้ใครมาคอยตามติดตามดู เห็นทีพระชายาองค์นี้คงโดนปลดในเร็ววันแน่ เพิ่งได้รับการแต่งตั้งแท้ ๆ แต่อย่างว่านะองค์ชายนอกจากจะไม่ชอบให้หญิงใดมายุ่มย่ามและก็ไม่เคยเหลียวมองหญิงใดเลย รวมถึงลูกขุนนางที่แม้จะสวยราวเทพยดาเพียงไหนก็ตาม พระชายาองค์นี้จริง ๆ ก็เป็นการยัดเยียด องค์ชายหาได้มีใจเสน่หาไม่" 

     "หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ที่นี่มันที่ไหน ให้เจ้ามาพูดจาเหลวไหลได้หรือ วังหลวงเป็นสถานที่อะไรพวกเจ้ารู้รึไม่ พูดจาเช่นนี้ระวังจะถูกลงโทษหนัก" เชวซังกุงหันไปตำหนิลูกน้องจนพวกนางรีบก้มหน้าลงกับพื้น

     "เป็นนางในมาตั้งแต่เด็ก ควรรู้ว่าอยู่ในวังหลวงสิ่งใดควรพูดสิ่งใดไม่ควรพูด พวกเจ้าไม่รู้หรือ" 

     ห้องทรงพระอักษรแต่เดิมเป็นห้องตำราเล็ก ๆ ที่พระเจ้าโจจงสร้างไว้ให้องค์ชายศึกษาหาความรู้เมื่อครั้นยังทรงพระเยาว์ ต่อมาเมื่อองค์ชายทรงพระเจริญขึ้นก็เริ่มสนพระทัยในราชกิจต่าง ๆ ของพระเจ้าโจจง จึงทรงเปลี่ยนห้องนี้ให้กลายเป็นห้องทรงพระอักษรประจำพระองค์จนข้าราชบริพารต่างพูดกันลับหลังว่ายิมโฮแทกุนทรงมีพระทัยใฝ่รู้เหมาะแก่การสืบทอดราชบัลลังก์กว่าองค์รัชทายาทลีซองแจเสียอีก

     ฮวารยอนพูบูอินเสด็จมาถึงหน้าห้องทรงพระอักษรขององค์ชายก่อนจะกวาดตามองไปบริเวณโดยรอบอย่างแปลกใจ

     "เหตุใดถึงเงียบนัก" 

     "อาจเพราะยังเป็นเวลาเช้ามากอยู่เพคะ" นางในก้มศีรษะทูล

     พระชายาเสด็จไปหน้าประตู แต่ยังไม่ทันได้ทำสิ่งใดเสียงขององค์ชายยิมโฮก็ดังออกมาจากนอกห้องอย่างชัดเจน

     "เป็นเรื่องจริงหรือ"

     "พ่ะย่ะค่ะ มีหลักฐานและพยานครบถ้วน หลายปากก็บอกตรงกัน ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับพระวินิจฉัยของพระองค์ว่าจะส่งเรื่องนี้ให้กรมอาญารึไม่" เสียงของมหาดเล็กโช มหาดเล็กประจำพระองค์แทกุนทูลตอบ พระชายาขมวดคิ้วอย่างสงสัยในบทสนทนา

     "กรมอาญาหรือ"

     "พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย แต่ตามกฎของฝ่ายในต้องแจ้งให้พระมเหสีรู้เพื่อตัดสินโทษ แนเมียงบูมีข้อห้ามว่าเรื่องต่าง ๆ ล้วนเป็นความลับห้ามแพร่งพรายให้คนนอกรู้ แต่ถ้าหากองค์ชายจะแจ้งพระมเหสี โทษก็คือตายสถานเดียวพ่ะย่ะค่ะ"

     พระชายายกมือขึ้นปิดปากอย่างตกพระทัย โทษตายอย่างนั้นหรือ โทษตายอะไรกัน มีใครทำผิดกฎของฝ่ายในหรือ

     "แล้วถ้าจะลงโทษกันเองเงียบ ๆ ได้รึไม่ ข้าไม่อยากให้เสด็จแม่ต้องทรงกริ้วด้วยเรื่องเช่นนี้"

     "ย่อมได้พ่ะย่ะค่ะ ทรงรับสั่งมาได้ว่าจะลงโทษขั้นใด" มหาดเล็กโชเอ่ย

     เสียงภายในห้องทรงพระอักษรเงียบหายไปสักพัก พระชายาฮวารยอนที่ยืนอยู่ประตูก็พยายามเงี่ยหูฟังต่ออย่างใจจดใจจ่อ 

     ท่ามกลางความเงียบ ยิมโฮแทกุนก็ตรัสว่า

     "ลงโทษตามกฎที่มีบัญญัติไว้สูงสุด"

     

     ฮวารยอนพูบูอินไม่รู้สึกองค์เลยว่าตัวเองวิ่งกลับมาถึงตำหนักของตนได้อย่างไร ทันทีที่บทสนทนาสุดท้ายขององค์ชายรับสั่งกับมหาดเล็กโชที่ให้ลงโทษขั้นสูงสุด นางก็วิ่งออกมาทันทีเพราะไม่อยากทนฟังอะไรอีกต่อไป  แม้ทั้งสองคนนั้นไม่เอ่ยชื่อผู้กระทำหรือความผิดออกมา แต่ใจลึก ๆ ของฮวารยอนรู้ดีว่าเป็นใคร

     พระชายาขังตัวเองอยู่ในตำหนักและรับสั่งให้คิมซังกุงรีบมาหาตนทันที ระหว่างที่รอฮวารยอนก็เดินไปมาภายในห้องส่วนพระองค์อย่างกระสับกระส่าย ความหวาดหวั่นท่วมท้นในพระทัยจนอยากจะหนีไปจากวังหลวงให้รู้แล้วรู้รอด รับสั่งที่ว่าลงโทษตามกฎที่บัญญัติไว้สูงสุดถ้าเป็นฝ่ายในก็คือโทษตายมิใช่หรือ

   

     องค์ชายจะฆ่าข้าเช่นนั้นหรือ ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของพระชายา น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ ความปวดร้าวเพราะถูกปรักปรำโดยทั้งที่ยังไม่ได้รับการยุติธรรมนั้นแล่นไปทั่วพระวรกาย ถึงแม้มิได้รักกันและสมรสกันเพราะการจับคู่อำนาจในวังหลวง แต่เหตุใดองค์ชายถึงชิงชังและคิดปลิดชีพตนเองเช่นนี้ พระองค์ไม่ทรงเห็นความรักความซื่อสัตย์ภักดีที่มีให้หรือไร ทว่ากลับทรยศจนความรู้สึกขาดสะบั้นลง

     มือข้างหนึ่งเผลอไปลูบชุดทังอีด้านหน้าที่เป็นตัวอักษรมงคลอย่างใจลอย ในอนาคตที่วาดหวังบริเวณนี้จะต้องปักเป็นลายหงส์และสูงสุดคือลายมังกร ทว่าเส้นทางสู่อำนาจนั้นได้ดับวูบลงเสียแล้ว

     "พระชายา หม่อมฉันคิมซังกุงขอเข้าเฝ้าเพคะ" ซังกุงคนสนิททูลอยู่หน้าตำหนัก

     "รีบเข้ามาเร็วเข้า" พระชายารับสั่ง

     คิมซังกุงยกถาดเครื่องเสวยเข้ามาภายในตำหนักก่อนจะวางไว้เบื้องหน้าพระพักตร์

     "เช้านี้หม่อมฉันให้ซังกุงสูงสุดของห้องเครื่องทำโจ๊กสมุนไพรมาถวายโดยเฉพาะเพคะ รีบเสวยในขณะที่ยังอุ่นอยู่เถิดเพคะ" 

     ความจริงพระชายาอยากพูดคุยเรื่องที่กำลังกังวลใจใหญ่หลวงในตอนนี้ ทว่าเห็นแก่ความเป็นห่วงของซังกุงคนสนิทจึงประทับลงเสวยก่อน

     "ทำจากสมุนไพรหลายชนิดและลูกสนเพคะ มีประโยชน์มาก ช่วยบำรุงเลือดลมและทำให้พระวรกายโล่งโปร่งสบายเพคะ-- พระชายา เกิดอะไรขึ้นเพคะ เหตุใดสีพระพักตร์ถึงไม่สู้ดี"

     พระชายาฮวารยอนวางช้อนลงในชามโจ๊กที่เสวยไปแล้วเกือบครึ่งชามก่อนจะตรัสว่า

     "เมื่อเช้าข้าไปหาองค์ชาย ได้ยินเรื่องน่าตกใจมาเรื่องหนึ่ง" 

     "เรื่องอะไรหรือเพคะ" คิมซังกุงถาม

     หลังจากพระชายาทรงเล่าจบ คิมซังกุงก็นิ่งงันไป ดวงตาส่อแววครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยว่า

     "พระองค์คิดว่าโทษตายที่แทกุนทรงรับสั่งลงมา หมายถึงพระองค์เองเช่นนั้นรึเพคะ"

     พระชายาพยักพระพักตร์ คิมซังกุงเบิกตากว้าง

     "ข้าควรทำอย่างไรคิมซังกุง" พระนางตรัสออกมาอย่างร้อนรน คิมซังกุงก้มหน้าลงสักพักก่อนจะเอ่ยออกมา

     "เช่นนั้นพระชายาก็รับโทษตายเสียเถิดเพคะ"

     พระชายาตกตะลึง

     "เจ้าว่าอะไรนะ"

     "หม่อมฉันบอกว่า เช่นนั้นก็โปรดรับความตายเสียเถิดเพคะ"

     "คิมซังกุง ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนี้"

     ซังกุงคนสนิทเงยหน้าขึ้นมองพระชายาตรง ๆ

     "เพราะพระชายาไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้สักนิด"

     พระชายามองซังกุงของตนอย่างไม่เชื่อสายตา

     "ทำไมเจ้าถึงได้พูดกับข้าเช่นนี้"

     "หม่อมฉันคือคนที่วางแผนทุกอย่างเพคะ"

     "วางแผนอะไรกัน เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร"

     "ที่หม่อมฉันเข้ามาเป็นซังกุงคนสนิทเพราะหม่อมฉันเสนอตัวเอง เพื่อจะมาบ่อนทำลายพระองค์ ที่พระองค์เสด็จไปนอกวังก็ไม่ใช่เพราะหม่อมฉันหรือเพคะที่เชิญชวนไปตรวจกับหมอควังคยอม จนพระองค์ทรงทำผิดที่ให้หมอข้างนอกอีกทั้งยังเป็นชายมาแตะต้องพระวรกาย"

      พระชายาอ้าปากค้างแน่นิ่งอย่างคาดไม่ถึง

     "หลังจากนั้นหม่อมฉันก็ปล่อยข่าวไปถึงองค์ชายให้พระองค์เสด็จมาเมื่อคืน สร้างความสงสัยในพระทัย จริง ๆ แล้วการให้หมอผู้ชายมาแตะต้องไม่สามารถทำให้พระองค์รับโทษตายได้หรอกเพคะ แต่หม่อมฉันได้รายงานผ่านมหาดเล็กโชไปสองเรื่อง"

     "จะ... เจ้าใส่ร้ายอะไรข้า"

     "เรื่องแรกคือการที่พระองค์ไม่สามารถมีลูกได้ เรื่องที่สองคือเรื่องคบชู้สู่ชายที่พระองค์ทรงมีกับหมอควังคยอมอย่างลับ ๆ"

     ราวกับมีฟ้าผ่ากลางพระทัยของพระชายา ฮวารยอนพูบูอินผุดลุกขึ้นด้วยความโกรธจัด

     "เจ้าพูดอะไร ข้ากับหมอควังคยอมเพิ่งเจอกันครั้งแรกแล้วก็หาได้มีความสัมพันธ์เช่นนั้นไม่ ทำไม... ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าเช่นนี้"

     "ถ้าไม่ใส่ร้ายด้วยข้อหานี้ พระองค์ก็ไม่ได้รับโทษตายสิเพคะ หม่อมฉันอยากให้พระองค์ตายยิ่งกว่าอะไรเพคะ แล้วอย่าได้ไปตามหาหมอควังคยอมเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ เพราะหม่อมฉันส่งคนไปสังหารเขาเรียบร้อยแล้วเพคะ"

     พระชายาตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ น้ำตาที่แต่แรกไหลออกมาเพราะความเศร้าโศกบัดนี้มันกลายเป็นน้ำตาแห่งความแค้น มือสองข้างกำชายกระโปรงชุดทังอีแน่นอย่างชิงชังหมดใจ

     "นังตัวดี นังสารเลว เจ้ากล้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร เพราะอะไร ทำไมถึงทรยศข้าเช่นนี้"

     "ทรยศ ?" คิมซังกุงเลิกคิ้ว "จะมากล่าวหาว่าหม่อมฉันทรยศได้อย่างไรเพคะ ในเมื่อหม่อมฉันไม่ได้เป็นคนของพระนางแต่แรกอยู่แล้ว เลิกฟูมฟายเสียทีเพคะ เวลานี้จงรับความตายที่องค์ชายรับสั่งเถิด"

     "ไม่ ! ข้าจะไม่มีวันรับความตาย ข้าจะไปเข้าเฝ้าองค์ชายให้ทรงรับรู้ถึงความบริสุทธิ์ของข้า"

     พระชายาเดินไปถึงประตูพลันก็ได้ยินคิมซังกุงกล่าวขึ้น

     "พระองค์จะไม่ยอมรับได้อย่างไรเพคะ ในเมื่อพระองค์ทรงรับความตายไปแล้ว รับสั่งจากองค์ชายโดยตรงด้วย"

     "เจ้าหมายความว่าอะไร"

     คิมซังกุงยกชามโจ๊กให้พระชายาทอดพระเนตร

     "โจ๊กชามนี้ข้าใส่ยาพิษไว้เรียบร้อยแล้วเพคะ ไม่นานพระองค์ก็จะทรงรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจติดขัด ร่างกายเป็นอัมพาตขยับไม่ได้..."

     คิมซังกุงลุกขึ้นยืนและพูดต่อจนจบ

     "พระองค์ก็จะตายในที่สุด"

     พระชายาฮวารยอนทรุดลงกับพื้นพระตำหนัก อาการปวดร้าวในอกแล่นพรวดขึ้นมาจนไม่สามารถทนทานได้ สายตาพร่าเลือนพร้อมกับอวัยวะต่าง ๆ ค่อย ๆ ชาลง สติสุดท้ายมีแต่ความแค้นในคิมซังกุงและยิมโฮแทกุน

     

     ข้าจะไม่ยอมตาย ข้าจะแก้แค้นคนเหล่านี้ให้จงได้

โปรดติดตามตอนต่อไป

เชิงอรรถ

(1) ทรงออยอ-มอรี หมายถึง ทรงผมปกติของสตรีฝ่ายใน ตั้งแต่พระมเหสีลงมาจนถึงพระสนม องค์หญิง พระชายารวมถึงนางในระดับสูง ลักษณะคือจะใช้ผมคาเชพันรอบศีรษะ

(2) ออ-ยอมจกดูรี หมายถึง เครื่องประดับศีรษะสำหรับสตรีระดับเชื้อพระวงศ์ในวังหลวง ทำด้วยผ้าแพรลักษณะคล้ายหมอนเล็กๆ รองอยู่ด้านบนของวิกผม (คาเช) เพื่อบ่งบอกสถานะ มักมีสีต่างกัน นางในชั้นข้าหลวงที่ต่ำกว่าซังกุงสูงสุดลงไปและสตรีที่มิได้อยู่ในวังจะไม่สวมใส่ออ-ยอมจกดูรี (บางตำราเรียกแคดู)

(3) ตอลจัม หมายถึง ปิ่นประดับผมแบบกลมที่ใช้กับวิกผม (คาเช) ส่วนหัวของปิ่น มีลักษณะเป็นหัวใหญ่ ๆ ประดับลวดลายสวยงามด้วยเพชรนิลจินดา ผู้ที่จะใส่ได้คือผู้หญิงในราชวงศ์เท่านั้น

(ตำแหน่งการติดตอลจัม)

(4) พี-นยอ หมายถึง ปิ่นปักผมทรงยาวของสตรี ไว้ปักมวยผมด้านหลัง ความยาว รูปทรงและวัสดุที่ใช้จะขึ้นอยู่กับสถานะและบรรดาศักดิ์ของแต่ละคน

(การเสียบพี-นยอหรือปิ่นยาวไว้ด้านหลังศีรษะ)

(5) โนรีแก หมายถึง เครื่องประดับที่ห้อยติดอยู่กับชอโกรี มีลักษณะเป็นพู่ มีป้ายฐานะและสัญลักษณ์บ่งบอกว่าผู้สวมใส่เป็นผู้ใด ลำดับชั้นยศใด (ซึ่งในตอนนี้คือโนรีแกบ่งบอกตำแหน่งพูบูอินหรือพระชายาขององค์ชาย) โนรีแกบางครั้งก็เอาไว้ห้อยเครื่องประดับ อัญมณีสีต่างๆ หินและหยก

(ตำแหน่งการห้อยโนรีแก)

(6) พอซอน หมายถึง ถุงเท้า

(7) กดชิน หมายถึง รองเท้าสำหรับสตรี มีลายดอกไม้สวยงามอยู่โดยรอบ