ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : สู่พระราชวัง [100%]
ตอนที่ 14 สู่พระราชวัง
"ซังกุงประหลาด?" ซอฮยอนทวนคำ ยุนซังกุงพยักหน้าและเอ่ยออกมา
"นางชื่อฮงกาเชหรือก็คือฮงซังกุงนั่นเอง"
ซอฮยอนตกตะลึง เหตุใดนางถึงไม่ได้รายชื่อซังกุงคนอื่นซึ่งมีมากมายอยู่ในไห แต่กลับต้องได้ฮงซังกุงคนนี้ สวรรค์คิดจะกลั่นแกล้งนางหรือไร
"โชคร้ายของเจ้าแล้วล่ะ" หญิงสาวที่ยืนข้างซอฮยอนพูดขึ้นด้วยความเห็นอกเห็นใจ "แต่นายหญิงเจ้าคะ ในไหยังมีรายชื่อของซังกุงท่านอื่นๆ อีกรึไม่เจ้าคะ ถ้ายังเหลืออยู่ก็ให้โอกาสกับนางในการจับใหม่อีกครั้ง"
ยุนซังกุงส่ายหน้าช้าๆ
"รายชื่อหมดแล้วเพราะทำมาให้ครบกับทุกคน อีกอย่างถ้าจับได้ใครก็ต้องเป็นไปตามนั้น เปลี่ยนแปลงอะไรมิได้อีกเพราะนี่คือกฎที่ตั้งไว้แล้ว"
ซอฮยอนรู้สึกเหมือนมีหินก้อนหนึ่งร่วงลงไปในท้องและแตกตัวกระจายเป็นความรู้สึกวิตกกังวลที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นพอกพูนในกาย
ซังกุงคนสนิทของพระมเหสีจับตามองซอฮยอนแน่นิ่ง แววตานั้นกึ่งเห็นใจกึ่งสงสาร
"เจ้าน่ะ ตามข้าออกมาที"
"ข้าหรือเจ้าคะ" ซอฮยอนชี้หน้าตนเอง
"ใช่" ยุนซังกุงพูดพลางหันหลังก้าวออกไปจากเรือนหลังคากระเบื้อง ซอฮยอนเดินก้มหน้าตามไป ทุกคนในที่นั้นมองทั้งคู่ด้วยความสงสัย
ซังกุงคนสนิทของวังบี (คำเรียกพระมเหสี) เดินมาถึงใต้ร่มเงาไม้ใหญ่นอกเรือนซึ่งห่างไกลจากผู้อื่นพอสมควร ซอฮอยอนสังเกตว่านางเอามือซุกชายผ้าด้านหน้าอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเคลื่อนไหวด้วยอิริยาบถใดๆ
"เจ้าชื่ออะไร" ยุนซังกุงตั้งต้นถาม
"ปาร์คซอฮยอนเจ้าค่ะ"
"เอาล่ะซอฮยอน ฮงซังกุงที่เจ้าจับได้ถ้าพูดกันตามตรง นางเป็นคนที่ชิงชังนางกำนัลซึ่งเข้าวังมาด้วยวิธีการใช้เส้นสายอย่างที่สุด ในอดีตฮงซังกุงเป็นคนมีอำนาจมากและนางก็เป็นคนที่ต่อต้านอิทธิพลธรรมเนียมอุปถัมภ์เช่นนี้มาโดยตลอด เจ้าจงตรองดูเถิดว่าควรตัดสินใจอย่างใด" ซังกุงคนสนิทของพระมเหสีกล่าว
"นายหญิงหมายความว่า ฮงซังกุงคนนี้เกลียดนางกำนัลที่เข้ามาตอนโตด้วยการใช้เส้นสายฝากฝังหรือเจ้าคะ" ซอฮยอนสงสัย
"นั่นแหละคือสิ่งที่ข้าจะบอก ซึ่งไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีทางผ่าน นางไม่มีวันรับรองให้เจ้าไปสอบเซ็งกักชิแน่นอน ข้าเลยอยากให้เจ้าล้มเลิกความคิดเสีย ทนไปก็เสียเวลาโดยใช่เหตุเพราะฮงซังกุงคนนี้มีอคติมากนัก" ยุนซังกุงพูด
"โดยปกติซังกุงฝ่ายอบรมต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องพวกนี้ ทว่าปีนี้นางกำนัลเด็กมีเยอะจนพวกนางไม่ว่าง พระมเหสีจึงประกาศให้ซังกุงตำแหน่งไหนก็ได้มาเข้าร่วมคัดคน ไม่นึกไม่ฝันว่าฮงซังกุงจะเข้าร่วมด้วย"
ซอฮยอนก้มหน้ายืนแน่นิ่ง นางรู้มาตลอดว่าการเข้าวังไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นึกไม่ถึงว่าจะต้องมาพบเจอกำแพงอุปสรรคที่ใหญ่หลวงขนาดนี้ทั้งๆ ที่ยังมิได้ก้าวเท้าเข้าวังหลวงเลยด้วยซ้ำ
ยุนซังกุงเดินจากมาทิ้งให้ซอฮยอนคิดใคร่ครวญอยู่คนเดียว ไม่นานปาร์คฮาวอนก็วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
"ข้าได้ยินคนในเรือนบอกว่าเจ้าจับได้ฮงซังกุง เป็น... เป็นความจริงรึ"
ซอฮยอนพยักหน้า ฮาวอนยกมือกุมขมับ
"ข้าว่ากลับไปที่บ้านใต้เท้าซินก่อนเถิด เป็นเช่นนี้ไม่ไหวแน่ นางอันตรายเกินไป" ปาร์คฮาวอนกล่าวอย่างเคร่งเครียด
ซอฮยอนยังคงนิ่งเงียบ
"มาเถอะ ซอฮยอน เรากลับกันก่อน" ชายหนุ่มเร่งเร้าทว่าหญิงสาวก็ยังไม่ขยับกาย
"ข้าจะลองดูเจ้าค่ะ" นางตอบออกมา ฮาวอนชะงักพลางขมวดคิ้ว
"อะไรนะ ลองดูอะไร"
"ข้าจะเข้าทดสอบจากซังกุงอบรมครั้งนี้เจ้าค่ะ"
"เจ้าจะบ้าหรือ!" ฮาวอนร้องออกมา
"ข้าไม่กลับไปดอกเจ้าค่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว"
"มันไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เจ้าไม่มีทางฝ่าด่านซังกุงแก่นางนี้ไปได้แน่ ข้าว่าเราควรกลับไปตั้งหลักและปรึกษาใต้เท้าซินก่อนเถิด"
"ไม่เจ้าค่ะ ข้าจะลองสู้สักตั้ง ไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขอให้ได้สู้ก่อน" ซอฮยอนดึงดัน
"เหตุใดถึงดื้อนักนะ เจ้าอายุสิบหกแล้วซึ่งเป็นขอบเขตสูงสุดที่ราชสำนักฝ่ายในพึงเปิดรับสตรีบริสุทธิ์เข้ามาเป็นนางกำนัล ถ้าปีนี้ไม่ผ่านเจ้าก็จะหมดโอกาสเข้าวังชั่วชีวิต เจ้ามิรู้หรือ" ลูกชายใต้เท้าปาร์คอธิบาย
"ข้ารู้ดี แต่หากท่านจะกลับไปก็เชิญเจ้าค่ะ ข้าจะพิสูจน์ให้ฮงซังกุงคนนั้นรู้ว่าข้าสามารถเข้าวังได้โดยไม่ต้องใช้เส้นสายใดๆ"
"เจ้าพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ"
ซอฮยอนไม่ตอบก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนตามเดิม
เมื่อย่างเข้าสู่เวลาเที่ยง ทุกคนก็ต่างหาที่นั่งรับประทานอาหารกลางวันที่เตรียมมาจากบ้าน ส่วนเหล่าซังกุง นางกำนัลและมหาดเล็กต่างเดินเรียงแถวเข้าไปในวัง
ซอฮยอนกินเข้าไปได้ไม่มากก็วางตะเกียบลง
"เจ้าอิ่มแล้วหรือ" ฮาวอนถาม
"เจ้าค่ะ"
"ซอฮอน ข้าถามเจ้าจริงๆ เถิด นี่คือสิ่งที่เจ้าเลือกและตัดสินใจแล้วแน่หรือ"
"เจ้าค่ะ"
"นี่เจ้า จะไม่พูดอะไรเลยหรือ"
"จะให้ข้าพูดอะไรเล่าเจ้าคะ" ซอฮยอนพูดเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืน ฮาวอนเงยหน้าถาม
"เจ้าจะไปไหนรึ"
"ข้าไปไม่ไกลเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง"
"เดี๋ยวซังกุงก็จะมาแล้วนะ เจ้าอย่าไปไกลล่ะ" ฮาวอนตะโกนไล่หลังตามมา
หญิงสาวถอนลมหายใจพลางเดินออกมาจากเรือนหลังคากระเบื้อง สายตามองไปรอบด้านก็เห็นกำแพงหินสีขาวก่อขึ้นจากพื้นไม่สูงนัก นางเดินเข้าไปเขย่งเท้าชะเง้อคอมองเลยออกไปก็พบลานกว้างที่เต็มไปด้วยไหใบใหญ่วางเต็มไปหมดจนแน่นลาน บางไหถูกปิดฝา บางไหก็ไม่ได้ปิด ซอฮยอนเหลือบมองอีกฟากของกำแพงก็เห็นประตูเล็กๆ สำหรับเชื่อมออกไปได้จึงแอบก้าวเข้าไปเงียบๆ
ซอฮยอนเดินมาก้มดูไหต่างๆ ด้วยความสนใจใคร่รู้ นางเปิดฝาไหซึ่งอยู่ใกล้ตัวที่สุดขึ้นมา
กลิ่นเปรี้ยวฉุนจมูกลอยเข้าปะทะทันที หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเอาฝาไหปิดตามเดิม
"เจ้าทำอะไรน่ะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น
ซอฮยอนหันไปมองก็เห็นซังกุงชุดสีเขียวอ่อนเดินปรี่เข้ามา
"เอ่อ ขออภัยด้วยเจ้าค่ะนายหญิง ข้าเพียงแต่มาดู" หญิงสาวรีบพูด
"ดูหรือ ดูอะไรกัน" ซังกุงถามเสียงเข้ม
"ข้าสงสัยน่ะเจ้าค่ะว่าคือไหอะไร"
"ที่นี่คือลานสำหรับไว้เก็บรักษาเครื่องปรุงรส"
"เครื่องปรุงรส?"
"ใช่ เจ้าช่วยชิมนี่ทีสิ ข้าเพิ่งตักออกมา" ซังกุงยื่นถ้วยใส่สิ่งที่ดูคล้ายผักดองสีส้มแดงให้หญิงสาว
"เจ้าคะ?"
"ชิมให้หน่อย ข้าอยากรู้ว่าได้ที่รึยัง"
"ให้ข้าชิมรึเจ้าคะ"
"ใช่น่ะสิ ข้าไม่วางยาพิษเจ้าดอก"
ซอฮยอนค่อยๆ บรรจงแตะลิ้นชิมเครื่องปรุงรสที่อยู่ในถ้วย รสชาติเค็มแผ่ซ่านไปทั่วลิ้นทันที ทว่าไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยความหวานและกลมกล่อมในที่สุด
"รสชาติเป็นอย่างไร"
"อร่อยดีเจ้าค่ะ" ซอฮยอนตอบตามตรง
"จริงรึนี่ ข้าว่าน่าจะหมักทันนะ" ซังกุงพูดอย่างดีใจ
"ทันอะไรรึเจ้าคะ"
"งานฉลองวันคล้ายวันประสูติขององค์ชายยิมโฮอย่างไรเล่า เจ้าไม่รู้รึ"
ซอฮยอนชะงัก
"องค์ชายยิมโฮ ท่านหมายถึง เอ่อ องค์ชายที่พระชายาเพิ่งถูกปลดหรือเจ้าคะ" หญิงสาวถามเสียงโหวง
"ใช่ อดีตพระชายาฮวารยอนที่ดื่มยาพิษฆ่าตัวตายนั่นแหละ เป็นเรื่องสะเทือนขวัญในวังหลวงมาก"
ซอฮยอนนิ่งเงียบไป
"ว่าแต่เจ้าคงมาคัดเลือกเป็นนางกำนัลสินะ เจ้าได้ซังกุงคนไหนล่ะ" นางถาม
"ฮงซังกุงเจ้าค่ะ"
"อะไรนะ!" นางตะโกนลั่น
"ทำไมรึเจ้าคะ" ซอฮยอนสงสัย
"เจ้าเข้าวังไม่ได้ดอก" ซังกุงพูดเบาๆ
"ทำไมท่านถึงพูดเช่นนี้"
ซังกุงยกฝาปิดไหเครื่องปรุงรสก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวาราวกับจะกลัวว่ามีใครแอบฟัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้นางจึงยื่นหน้ามากระซิบเบาๆ
"ถ้าเจ้าหนีได้ก็จงหนีไปเสียเถิด นางเป็นคนบ้า เสี่ยงเกินไปที่จะเข้าใกล้นาง"
"คน... คนบ้ารึเจ้าคะ"
"นางเป็นยิ่งกว่านั้นเสียอีก"
"ซอฮยอน เจ้าทำอะไรอยู่ ยุนซังกุงมาแล้ว" ฮาวอนชะโงกหน้าผ่านประตูเข้ามาถาม
ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะก้มหัวให้ซังกุงที่เพิ่งพบกัน ซังกุงแตะหลังมือหญิงสาวเบาๆ และเดินจากไป
"มาเสียทีสิ" ฮาวอนเร่งเร้า
เมื่อซอฮยอนกลับเข้ามารวมแถวในเรือน ยุนซังกุงที่ยืนอยู่เบื้องหน้าทุกคนก็กล่าวออกมา
"ถ้าเจ้าทุกคนพร้อมที่จะรับการทดสอบจากซังกุงอบรมก็ถึงเวลาเข้าวัง"
ทุกคนขยับตัวและพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น
"แต่อย่าลืมว่า" ยุนซังกุงพูดต่อ ทุกคนเงียบลงอีกครั้ง
"พวกเจ้ายังมิใช่นางกำนัล ยังเป็นเพียงคนนอก แม้จะเข้ารับการอบรมในวังแต่ก็ยังไม่ได้เป็นกุงเนียว เข้าใจรึไม่"
"เจ้าค่ะ" ทุกคนก้มศีรษะรับคำ
"เอาล่ะ จากนี้คือเข้าวัง จงสำรวมกิริยามารยาทและห้ามทำตัวเสื่อมเสียเด็ดขาด"
ยุนซังกุงเดินนำผู้สมัครทุกคนออกมาจากลานหินมุ่งสู่สวนพฤกษาที่เต็มไปด้วยใบไม้สีเหลืองร่วงปูเต็มพื้นดุจพรมสีสด
ทันทีที่พ้นต้นไม้ใหญ่เหนือศีรษะ ผู้สมัครทุกคนก็ตกอยู่ในอาการตกตะลึงตัวแข็ง แม้แต่ซอฮยอนเองก็เงยหน้ามองแน่นิ่ง
กำแพงสีขาวสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ประตูโค้งกว้างสามช่องขนาดเท่ากันหันหน้ารับผู้คนที่เดินเข้าออกซึ่งเชื่อมกับบันไดหินสีขาวขัดมันวับเท่ากันทุกก้อน ทหารในชุดหลากสีตามตำแหน่งชั้นยศกรมกองเดินตรวจตราอยู่ไม่ขาด บางคนก็ยืนนิ่งราวรูปปั้น หลังคากำแพงเป็นกระเบื้องทรงกลมเทลาดเอียงคล้ายเรือประกบคู่กัน กระเบื้องทุกชิ้นตรงปลายสลักเสลาเป็นรูปมังกร ถัดลงมาเป็นป้ายไม้ขนาดใหญ่เขียนด้วยตัวอักษรจีนเป็นชื่อประตูวัง เมื่อมองเลยพ้นกำแพงก็พบกับยอดตำหนักด้านในที่สูงเด่นสวยงามสลับซับซ้อนดุจวิมานบนสรวงสวรรค์
ความเข้มขลังมลังเมลืองแผ่ออกมาจากตัววังหลวงเข้าปกคลุมทุกคนที่ยืนอยู่ราวกับจะสะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ ซอฮยอนขนลุกเกรียวขึ้นมาทันทีอย่างสัมผัสได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่แห่งนี้
พระราชวังคยองบกกุงอยู่เบื้องหน้านางแล้ว
โปรดติดตามตอนต่อไป
*แผนผังวังคยองบกกุงโดยสังเขป ซึ่งตามการคาดเดานะครับ ซอฮยอนของเรากำลังเข้ามาในวังโซนด้านหลัง ถ้าดูตามรูปก็คือบริเวณขวาสุดของแผนผังครับ
คุยกับนักอ่าน
สวัสดีครับทุกท่าน ขอบคุณทุกท่านเป็นอย่างยิ่งนะครับที่ร่วมอ่าน ร่วมเดินทางกันมาจนถึงตอนนี้ซึ่งซอฮยอนของเราได้กำลังจะเข้าวังเป็นนางกำนัลแล้ว อุปสรรคจะมากมายแค่ไหน นางต้องประสบพบเจออะไรบ้าง เราจะเอาใจช่วยนางกันครับ
และเรื่องที่ผมจะแจ้งแก่นักอ่านผู้มีพระคุณของผมก็คือต่อจากนี้นิยายเรื่องกลรักวังหลวงจะอัปบ่อยและถี่ขึ้นนะครับ กล่าวคือใน 1 วันจะอัปช่วงเช้าสำหรับ 50% แรก และช่วงค่ำยี่สิบนาฬิกาสำหรับ 50% หลัง (เวลาอัปอาจเปลี่ยนแปลงในบางวัน) รวมเป็น 100% นะครับ ซึ่งก็คืออัป 2 ครั้งต่อวัน
จึงขออภัยทุกท่านมาในที่นี้เป็นอย่างสูงหากการอัปของผมจะรบกวนหรือสร้างความรำคาญเมื่อแจ้งเตือน สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับหากคุณติดตามกลรักวังหลวงไปจนถึงจุดจบ
*ถ้าท่านใดสงสัยสิ่งใดในเรื่องก็สามารถคอมเมนต์สอบถามได้เลยนะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น