คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction; ReWrite Ver.
Introduction;
58 Calonne Road , Wilbledon London England
เช้าวันนี้อากาศแจ่มใส เหมาะแก่การไปซื้อของสำหรับเปิดภาคเรียนของลูกชายคนเดียวของบ้านจอง เด็กชายวัย 11ปีนั่งหน้ามุ่ยอยู่หน้ากระจก ในขณะที่แม่ของตนใช้หวีสีชมพูแปร๊ดหวีผมให้คล้ายว่าเขาเป็นตุ๊กตา , เชื่อเขาเลย! แม่น่ะชอบแต่งตัวให้เขา ตอนท้องหล่อนก็หวังไว้ซะดิบดี ว่าต้องได้ลูกสาวแสนน่ารัก เลยซื้อเสื้อผ้าสีชมพู มีปีกนางฟ้าบ้าบอ มาเก็บเอาไว้เต็มตู้ แต่คนที่ได้ใส่กลับไม่ใช่ลูกสาว แต่เป็น จอง แจฮยอนคนนี้แทน ยังไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าโตขึ้นมา เมื่อลูกของตัวเองมาเห็นอัลบั้มรูปที่คุณยายเก็บเอาไว้ แล้วเห็นรูปเด็กผู้ชายใส่ชุดนางฟ้าจะน่าขำขนาดไหน ..แจฮยอนสาบานได้ว่าถึงเป็นผู้หญิงก็จะไม่มีวันใส่ชุดบ้าบอนี่เด็ดขาด!
ครอบครัวจอง ประกอบด้วยสมาชิกทั้งหมด 3คน , นายจอง ผู้จัดการแผนกบัญชี ของบริษัทของเล่นชื่อดังแห่งหนึ่ง นายจองเป็นคนตัวสูงเก้งก้าง ถ้าคาดด้วยสายตาก็น่าจะสัก – 185 ใบหน้าเอเชียแท้ๆไม่มีอะไรผสมปนเจือ มีกระตามจมูกเล็กน้อย ผมสีดำมันวับจัดเป็นทรงเสมอ เพราะความเป็นระเบียบจัด ส่วนเสื้อผ้าที่แต่งก็เป็นแฟชั่นเห่ยๆที่พนักงานในแผนกมักจะแอบขำเสมอ เพราะมันเป็นแฟชั่นที่น่าจะฮิตมาก ถ้าย้อนไปเมื่อ10ปีก่อน , นางจอง ผู้หญิงส่วนสูงตามมาตรฐานทั่วไป ผิวขาวมากแต่ไม่ถึงขั้นซีด ใบหน้าทรงไข่ที่มีองค์ประกอบทุกอย่างสวยงาม ทั้งขนคิ้วที่เรียงกันเป็นรูป ตาสีน้ำตาลกลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้ม นางจองเป็นคนที่มีนิสัยที่ผู้หญิงจ๋ามากๆ ตามความคิดของแจฮยอนนั้น สองคนนี้เข้ากันสุดๆ! และในส่วนของแจฮยอนคงไม่ต้องอธิบายอะไร เพราะแจฮยอนก็แค่เด็กชายวัย 11 ขวบธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น ถ้าเทียบกับ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’ผู้ที่คนเป็นแม่เล่าให้ฟังบ่อยครั้ง ซึ่งแจฮยอนก็ไม่ได้อยากฟังนัก..
ครอบครัวของแจฮยอนดูเหมือนจะเป็นแค่ครอบครัวธรรมดาสามัญชนทั่วไป แต่ก็ไม่ใช่ , เพราะครอบครัวของแจฮยอนคือผู้วิเศษ ที่หมายถึงคือ – พวกเขามีเวทมนตร์ อาจจะไม่น่าเชื่อเท่าไหร่นัก แจฮยอนเองก็ไม่ได้เชื่อเรื่องบ้าบอพวกนี้จนกระทั่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว..
จดหมายจากโรงเรียนผู้วิเศษส่งมาที่บ้านของแจฮยอน , ในซองเขียนจดหมายเชิญให้ไปเรียนที่นั่น แนบมาด้วยรายชื่อสิ่งที่ต้องซื้อทั้งหมด แจฮยอนก็พอจะเข้าใจบ้างเพราะถูกแม่ของตนกรอกหูตั้งแต่เด็ก
วันนี้แจฮยอนก็ต้องไปซื้อของตามลิสต์พวกนั้น.. ที่ตรอกไดแอกอน ตามที่ศึกษาเส้นทางในหนังสือก็ไม่เคยได้ยินชื่อตรอกบ้าบอนี่ และแจฮยอนก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่า ที่นั่นจะมี – หมายถึงคางคกหรือไม้กายสิทธิ์ขายจริงๆ แต่พ่อผู้ซึ่งรู้ทุกเรื่อง (ยกเว้นเรื่องที่เกี่ยวกับปัจจุบัน) ก็บอกแจฮยอนอย่างเด็ดขาดและมั่นคงว่า ‘มันมีขาย’
เก้านาฬิกา พ่อและแจฮยอนขึ้นรถเต่าสีดำสนิทที่ค่อนข้างจะคลาสสิคออกไปจากบ้านเลขที่ 58 ตรงสู่ถนนบนทางหลวง แจฮยอนหาวนอนอยู่เป็นพักๆ เพราะอากาศที่ไม่ถ่ายเทบนรถและพ่อที่บ่นเรื่องต่างๆนาๆ ทั้งคุณนายเชอรีน เพื่อนบ้านที่มักส่งเสียงดัง เรื่องแมวจรจัดที่มักมาทำลายสวน หรือไม่เว้นแม้แต่ เรื่องถนนที่มีหลุม
“ทำไมรัฐไม่ทำงานให้ดีกว่านี้กันนะ!..ปล่อยให้ถนนมีหลุมมีบ่อได้ยังไงกัน ประชาชนเดือดร้อนมากเลย รู้มั้ยเนี่ย...”
“ใช่ครับ..” นี่แหละหน้าที่ของแจฮยอนคือการขานรับทุกสิ่งที่คุณพ่อ เพื่อสภาพอารมณ์ของเจ้าตัวเอง
อีกประมาณสิบนาที แจฮยอนได้มาถึงที่ใจกลางลอนดอน พ่อเดินนำแจฮยอนไปตามตรอกแคบๆที่มีคนอยู่มากมาย พวกเขาเดินผ่านร้านค้าต่างๆมากมาย และไม่มีที่ไหนที่บอกว่ามีของเกี่ยวกับพ่อมดแม่มดเลยสักนิด
“ไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว..” พ่อพูดแล้วหยุดกึก จัดเสื้อโค้ตของตัวเองให้เรียบร้อย “นี่คือร้านหม้อใหญ่รั่ว.. เราจะเข้าไปที่ร้านนี้กัน”
พ่อชี้ไปที่ร้านขายเหล้าและอาหารที่ดูสกปรกและมอซอมากๆ พ่อพาแจฮยอนเดินผ่าน ผู้หญิงแก่ๆแต่งตัวประหลาดที่กำลังดื่มเหล้าอยู่ ไปทางโต๊ะเล็กๆที่อยู่มุมร้าน
“สวัสดี..มินโฮ” พ่อกล่าวสวัสดีผู้ชายคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น เขาหันหน้าขึ้นมาแล้วก้มหัวให้พ่อเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ามาทางแจฮยอน แจฮยอนก้มให้พอเป็นมารยาท
“สวัสดีหนูน้อย..ผมมินโฮ , มินโฮ ชเว”
ผู้ชายตรงหน้ายิ้มหวานให้แจฮยอน ..อดชมในใจไม่ได้ว่าคนตรงหน้านี้ ดูดีสุดๆ ส่วนสูงนายแบบแต่ไม่ได้สูงเก้งก้างเหมือนพ่อของแจฮยอน , ตาสีดำสนิทดวงโต ที่ทำให้หลงใหลและเสพติดมันได้โดยไม่ยาก จมูกโด่งไล้ลงมาได้เข้ากับโครงหน้า ปากเล็กๆที่มีสีสวยอย่างเป็นธรรมชาติ ผมหน้าม้าที่ปรกลงมาเล็กน้อย , โดยรวมถือว่าหล่อมากเลยทีเดียว
“ผะ..ผมแจฮยอนครับ” แจฮยอนแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่ขาดช่วง
“ขอบใจนะมินโฮ..ที่นายมาช่วยลูกชายฉันน่ะ” พ่อนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตรงข้ามกับมินโฮ มินโฮรินเหล้าเชอร์รี่ในขวดใบใหญ่ให้พ่อ พ่อจิบมันอย่างเอร็ดอร่อย
“แหม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้เท่านั้นแหละครับ” มินโฮยิ้มแหยๆให้คนที่เป็นรุ่นพี่
จากนั้นทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยๆ แจฮยอนนั่งรอที่โต๊ะไม้ใกล้ๆ พลางคิดว่ามินโฮจะช่วยอะไรเขาได้หรือ? พ่อถึงต้องจำเป็นต้องพามาที่นี่ แล้วเรื่องไปซื้อของล่ะ.. แจฮยอนมองพ่อที่ดูเหมือนจะหน้าแดงนิดๆ เนื่องจากการเป็นคนที่คออ่อน
“นาย..เราขอนั่งด้วยนะ” เสียงหวานๆเรียกให้แจฮยอนออกจากภวังค์ของตัวเอง
“ห๊ะ?..” แจฮยอนหันไปถามเด็กผู้ชายอย่างมึนๆ เพราะไม่ได้ตั้งใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไร “นายพูดว่าอะไรนะ?”
“เราขอนั่งด้วย..ได้มั้ย?” เสียงหวานของเด็กผู้ชายตรงหน้า ทำให้แจฮยอนยิ้มบางๆออกมา
“ได้สิ!” แจฮยอนตอบเขาอย่างร่าเริง “นายชื่ออะไร?”
“แจมิน , แจมิน นา” แจมินยิ้มหวาน แต่ก็เจื่อนลงเมื่อพูดประโยคถัดมา “ฉันน่ะเลือดสีโคลนนะ..ถ้าบ้านนายเคร่งเรื่องนี้ ไม่ต้องคุยกับฉันก็ได้”
เรื่องพวกเลือดอะไรแนวนี้ แจฮยอนก็เคยได้ยินมาบ้าง ..บ้านแจฮยอน เลือดบริสุทธิ์ , แม่แจฮยอนก็เคยพูดอยู่บ่อยครั้งว่า ถ้าพวกเลือดบริสุทธิ์อย่างแจฮยอนชอบเลือดสีโคลน ก็จะกลายเป็นพวกทรยศต่อสายเลือด หรืออะไรทำนองนั้น แต่..แจฮยอนคิดว่าคงไม่เป็นอะไรหรอก..มั้ง
“ฉันแจฮยอน จอง เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์น่ะ – แต่บ้านฉันไม่ได้เคร่งเรื่องพวกนี้นะ” แจฮยอนเกาหัวแล้วยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“ขอบใจนะ แจฮยอน” แจมินยิ้มให้แจฮยอน มันน่ารักจนทำให้หัวใจของเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมของบุคคลหนึ่งดังขึ้น “รู้นะว่า ขัดจังหวะ แต่ผมต้องรีบพาไปนะครับ!”
นั่นแหละ..เพื่อนคนแรกของแจฮยอน
Talk with Yuneft ::
อันยองงับ >///< เปิดเรื่องใหม่แย้ววววว ขอให้ติดตามเรื่องนี้โด้ยน้า
ยูนีฟมั่นใจว่า พี่โดยองจะต้องจัดการคนดื้อแบบอูแจได้แน่นอน
จะเป็นยังไงก็ต้องติดตามนะค้าฟ ^3^
ทั้งนี้ขอให้เครดิต J.K. ROWLING เลยนะคะ ส่วนตัวติ่งแฮร์รี่ พอตเตอร์
คงไม่แปลกถ้าจะใช้พล็อตแบบนี้ ฮ่าๆ
Talk with Yuneft ::
รีไรท์ใหม่เนอะ เดี๋ยวจะทะยอยลง เพราะปิดเทอมแล้ว
ปรากฎว่าช่วงนี้เน็ตพังโอเวอร์มากกกกกกก!
ยังไงก็ติดตามเค้าด้วยน้าาา
Tag : #ฟิคเอชเอเอ็มแจโด
ความคิดเห็น