(SF EXO) Who's my love? ผมรักใคร.. (HunHan or ChanLu)

ข้อมูลเบื้องต้น

 

คนที่ผมรัก

หรือ

คนที่รักผม

   ผมควรเลือกใคร..?

เค้าที่ไม่เคยยื่นมือมา แต่ผมอยากเอื้อมไปจับ
เค้าที่คอยยื่นมือมาให้ผม แต่ผมไม่เคยจับ

Twitter : AngleYounga

#MyLoveHH





 

 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

เช้าที่แสนสดใส

"แฮ่ก..เพราะมึงเลยไอลู่ กูปลุกตั้งนานไม่ยอมตื่น เช้าที่แสนสดใสในวันเปิดเทอมของกูเลยต้องมานั่งเข้าแถวสายกับมึงเนี่ย"

"โห กูขอโทษ ก็เมื่อคืนมันแมตสำคัญของแมนยูเลยนะเว้ย กูจะพลาดได้ไง"

"เป็นไงล่ะ แมตสำคัญของมึงอ่ะ สุดท้ายต้องมานั่งตากแดดแบบนี้เนี่ย มึงนะมึง"

"โอ๋ๆ ขอโทษ วันหลังกูไม่ทำแล้วว อย่าโกรธกูเลยนะ~ *0*"

"เออๆ ไม่ต้องมาอ้อน ไม่ได้โกรธ ดีแล้วกูขี้เกียจเรียนคาบแรก"

"55555 พี่เค้าให้ไปเก็บขยะว่ะมึง" ผมกับไอหยอยเนี่ยเป็นเพื่อสนิทกันมา 2 ปีแล้วครับ วันที่เราเจอกันน่ะหรอ..

2 ปีก่อน

"นี้ๆ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนใช่รึเปล่า?"

"อ่าๆใช่"

"เราชื่อชานยอลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"อ่อๆ เราชื่อลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จัก ^^"

"ลู่หานหรอ อื้ม ลู่หานอยู่หอพักไหนหรอ"

"อื้ม เห็นพี่เค้าบอกว่าอยู่หอ 2 ห้อง 1305"

"จริงหรอ! ห้องเดียวกันเลยนี่น่า ถ้างั้นเราก็เป็นรูมเมทกันอ่ะดิ โห ดีเลย ไม่ได้มีเพื่อนอยู่ห้องเดียวกันนานแล้ว ยินดีต้อนรับนะคร้าบบ คุณเพื่อนใหม่"

"55555 จริงหรอ ถ้างั้นฝากตัวด้วยนะ"

"เฮ้ย!! ไอลู่ มึงจะอู้อ่อ เหม่อไร ยิ้มอยู่คนเดียว บ้าป่ะมึง"

"โอ้ยยย แล้วมึงจะมาดีดเหม่งกูทำไมเล่า เจ็บนะเว้ยย!!!!"

"ฮ่าๆ ก็มึงเหม่อ่ะ กูเรียกสติมึงอยู่ 55555 แล้วตกลงมึงเหม่อไร"

"กูอ่อ..กูก็กำลังคิดว่า..กูเป็นเพื่อนกับมึงได้ยังไง เอ๋อก็เอ๋อ บ้าก็บ้า หูกางแล้วยังขาโก่งอีก 5555"

"โหย ไอลู่ กูงอนมึง"

"โอ๋ๆ กูยังพูดไปจบเลย ถึงมึงจะบ้า จะเอ๋อ หูกาง ขาโก่ง แต่มึงก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึงเลยน้าาา 55555"

"มึง อย่าพาซึ้งเดี๋ยวกูร้อง 55555"

"ไปขึ้นเรียนกันเหอะมึง"

ผมกับไอยอลน่ะ แทบจะเหมือนฝาแฝดกันเลย พูดง่ายๆเลยคือ เห็นผมที่ไหน เห็นไอยอลที่นั่น เห็นไอยอลที่ไหนเห็นผมที่นั่น 55555 อยู่ด้วยกันตลอดเลย จนคนในโรงเรียนคิดว่าเรา 2 คนเป็นแฟนกันแถมยังมีกระแสจิ้นชานลู่อีก

เรื่องเป็นแฟนกันอ่ะ ผมพอรับได้ แต่ไอเรื่องกระแสจิ้นชานลู่อ่ะ ให้ผมเคะได้ไง ผมไม่ยอม ผมพี่หานคนแมนนะเว้ยยย!!!! สงสัยล่ะสิ ทำไมผมถึงรับเรื่องที่เป็นแฟนกันได้ ก็ผมน่ะ..แอบชอบไอเพื่อนโย่งนี้อยู่อ่ะดิ ฮึ่ย รีดเดอร์อย่าปบอกไอยอลมันนะ ผมก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน รู้อีกทีก็ชอบแล้ว 5555 แปลกมั้ยล่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ผมไม่ชอบให้มันไปยุ่งกับใครมากกว่าผม แต่มันก็ไม่เคยจริงๆอ่ะนะ จนผมเคยคิดเข้าข้างตวเองว่ามันชอบผมอยู่ป่าวว่ะ

พักกลางวัน

"หิวข้าวว่ะ ครู สอนเลยเวลา ได้ทุกคาบ ไปกันข้าวกันมึง" เป็นแบบนี้ทุกวันจริง หลังจากที่มันบ่นเสร็จมันต้องเอามือมาพาดบ่าผมทุกที

"มึงก็เลิกบ่นสักทีเหอะ ครูก็ปล่อยเวลานี้ทุกวัน มึงก็ยังบ่นทุกวัน แล้วมึรู้อะไรมั้ย"

"อะไร"

"ทำไมกูถึงไม่สูง"

"อ้าว ถามแปลกๆก็เพราะมึงเตี้ยไง กร้ากกกกก"

"- - บ้านมึงเหอะ เพราะมึงแหละชอบเอาแขนมาพาดบ่ากดความสูงกูอยู่นั้นแหละ"

"55555 แล้วมึงรู้อะไรป่ะ" มันยื่นหน้าเข้ามาทำไม เฮ้ย อย่านะเว้ย จะทำอะไร

"อ..อะไรของมึง"

"ที่มึงพูดคือข้ออ้างของคนเตี้ยโว้ยย 55555"

"ไอหยอยยย มึงหยุดเลยนะมึง กูจะฆ่ามึง มึงหยุดวิ่งเลยนะ!!!!!"

"แน่จริงก็ตามมาให้ได้สิที่รัก 555555"

"ได้ อย่าท้าๆ!!!" คอยดูผมต้องวิ่งไปฆ่ามันให้ได้

"โอ้ยยย!!! มึงนี้ อยู่ๆหยุดวิ่งแล้วไม่บอกกู เออ หยุดก็ดีแล้วจะกูฆ่ามึ.."

"สวัสดีครับ น้องลู่หาน"

"เอ่อ..สวัสดีครับ"

"น้องชานยอล กินข้าวยัง ไปกินข้าวกันเถอะ"

"เอ่อ.."

"น้องลู่ไปด้วยก็ได้นะครับ"

"เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ ไปกันเถอะ ผมว่าจะไดเอตนะครับ"

"อ่า..ก็ได้ครับ/ลู่ไปด้วยกันเหอะ"

"มึงไปกับพี่คริสเถอะ กูไปล่ะ สวัสดีครับพี่คริส" แล้วผมก็เดินหนีออกมา จะให้ผมไปนั่งเป็นส่วนเกินหรอ จะให้ผมไปนั่งดูเค้ามีความสุขกันหรอ ผมทำใจไม่ได้หรอก

ชานยอลมักจะชอบทำให้ผมใจเต้นแรงสมอ นี่แหละครับ คือสาเหตุว่าทำไมผมถึง'เคย'คิดว่าชานยอลชอบผม แต่ผลลัพธ์จริงๆมันไม่ใช่น่ะสิ พี่คริสหัวหน้าชมมบาส กำลังคบกับชานยอลอยู่น่ะสิ

ในเวลาแบบนี้คงไม่มีใครขึ้นมาอยู่ในห้องเรียนคนเดียวแน่ๆ แต่ไม่ใช่ผม ผมขึ้นมอยู่ที่หองในเวลาพักกลางวันได้ 2 วันแล้ว น่าใจหายอยู่เหมือนกันนะครับ ที่อยู่เพื่อนสนิทคนนึง ที่เคยกินข้าวด้วยกันตอนกลางวัน กลับหอพร้อมกัน เล่นด้วยกันตอนพักเที่ยง วันนี้กลับไม่เหมือนเดิม..

"เฮ้ออ ลงไปเดินเล่นข้างล่างหน่อยก็ดี.." ผมคยๆเดินลงมาข้างล่างเพื่อสูดอากาศจะว่าไปก็เริ่มปวดท้องแล้วนะเนี่ย ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยน่ะสิ

"เอ่อ..ขอโทษนะครับ ห้องธุรการไปทางไหนหรอ" ในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ข้างตึกก็มีเด็กผู้ชายคนนึงน่าจะเป็นเด็กใหม่ เดินเข้ามาถามางกับผม

"เดี๋ยวผมพาไปก็ได้ครับ ^^"

"จริงหรอครับ ขอบคุณนะครับ ผมชื่อเซฮุน"

"อ่าครับ ผมลู่หานยินดีที่ได้รู้จัก ถึงแล้วล่ะครับ ^^"

"ขอบคุณนะครับ ลู่หาน"

"ครับผม" โอ้ย ทำไมผมรู้สึกหน้ามืด คงเป็นเพราะไม่ได้กินข้าวแน่ๆ

"เอ่อ..ลู่หาน เป็นอะไรรึเปล่า"

"อ่า ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร.." ผมรู้สึว่าโลกของผมกำลังมืดลง เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือ..

"ลู่หาน!!!!!!"

ความรู้สึกแรกหลังจากที่ผมค่อยๆรู้สึกตัวคืออาการมึนบริเวณศีรษะ ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้คือเพดานสีขาว ที่นี้คือที่ไหน แล้ว..ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ผมค่อยๆดันตัวลุกขึ้น เพื่อที่จะได้รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน

"โอ้ยย!!" อาการปวดบริเวณท้องเกิดขึ้นหลังจากที่ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง

"ลู่หาน ฟื้นแล้วหรอ เป็นห่วงแทบแย่"

"..เซฮุน?" เซฮุนหรอ คนที่ผมเพิ่งเจอก่อนที่จะหมดสติไปงั้นหรอ?

"อื้ม ก็ใช่น่ะสิ"

"ฉัน..มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง?"

"ฉันอุ้มนายมาเองแหละ นายหมดสติที่หน้าห้องธุรการตอนพาฉันไปส่งใบสมัครเข้าเรียนน่ะ"

"อ่อ.."

"แล้วทำไมไม่กินข้าวหืม? เพราะนายไม่กินข้าว ถึงได้เป็นลมไปแบบนี้"

"คือ..ฉัน..ฉัน.."

"ฉัน..? ว่าไง?"

".." จะให้ฉันบอกนายว่าไม่อยากไปนั่งดูเพื่อนที่ฉัน(แอบ)รักนั่งกินข้าวกับแฟนเค้าสวีทกันหรอ เรื่องไร้สาระแบบนี้น่ะหรอ ฉันคงไม่กล้าพูดออกไปหรอก..

"ว่าไงล่ะหืม?"

"ฉัน..ไดเอทน่ะ"

"ไดเอทเนี่ยนะ?"

"อ..อื้ม"

"ฮ่าๆ ไม่ต้องไปไดเอทหรอก ตัวเล็กแค่เนี้ย เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีก"

"อะไรฉันตัวเล็กที่ไหน ช่างเหอะ แล้วนาย..ไม่ไปห้องธุรการหรอ?"

"ไปสิ ฉันกลัวนายตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นใครจะน้องไห้งอแงน่ะสิ ฮ่าๆ"

"ย๊า!! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!"ฮึ่ย อะไรของหมอนี่เนี่ย มาว่าผมเเป็นเด็กร้องไห้งอแงแบบนี้ได้ยังไง ไม่รู้จักหรอ ผมพี่หานคนแมนนะเว้ย!!!

"ฮ่าๆครับบ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก งั้นนายอยู่คนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวไปส่งเอกสารแล้วจะมาหา นี้ก็เลิกเรียนแล้ว" นั่น..ชานยอลกับพี่คริสนี่น่า..พวกเค้ากำลังจะเดินผ่านห้องพยาบาลงั้นหรอ?

"ฉันไปด้วย!!" ในขณะที่อีกคนกำลังจะก้าวออกจากห้องพยาบาล ผมก็เรียกเค้าเองไว้ก่อน ไม่งั้นชานยอลต้องมาเห็นผมแน่ๆ

"หื้ม?"เซฮุนค่อยๆหันหน้ามาด้วยความงุนงง

"ก็..ฉัน..ฉันจะได้พานายไปส่งที่หอพักที่นายต้องอยู่ถูกไง นาย..เข้าใหม่อาจจะไม่รู้ว่าหออยู่ตรงไหน..เดี๋ยวฉันพาไป"

"ฮ่าๆ เข้าใจแล้วคร้าบๆ ป่ะๆ ไปกัน ลุกไหวป่าว"

"ไหวๆ" เซฮุนค่อยๆพยุงผมออกจากห้องพยาบาล

หลังจากพักเที่ยงที่ผ่านมา ลู่หานก็ไม่ได้เข้าเรียนคาบบ่าย ลู่หานหายไปไหน นี้ก็เลิกเรียนแล้ว ลู่หานหายไปไหน?

ออดดด

หลังจากเสียงออดดัง ผมก็รีบโกยของทุกอย่างบนโต๊ะใส่กระเป๋าด้วยความรวดเร็ว เพื่อจะออกไปตามหาคนตัวเล็กที่หายไปตั้งแต่พักเที่ยง

"น้องชานยอล!"

"พี่คริส?"

"วันนี้ไปกินไอติมกันนะ เมื่อวานสัญญากันแล้วก็ไม่ได้ไป วันนี้ต้องไปเลยนะ^^"

"เอ่อ..คือ.."

"ไม่มีแต่คืออะไรทั้งนั้นนะ ไปกันเถอะ" หลังจากพี่ที่เค้าพูดจบประโยคก็ดึงข้อมือผมไปเพื่อที่
จะออกไปทันที ลู่หานจะเป็นยังไงบ้างนะ อยู่ที่ไหน? โอ้ย ผมเป็นห่วงจะบ้าตายอยู่แล้วนะ!

"น้องยอล"

".."

"ชานยอล!"

"ค..ครับ?"ผมค่อยๆหันหน้าไปทางพี่คริส

"เหม่ออะไรครับ?" นั่นลู่หานใช่มั้ย? ลู่หานเดินออกจากห้องพยาบาลใช่มั้ย? แล้วใครพยุงลู่หานออกมา!?

"ลู่หาน!?"

"หื้ม อะไรนะครับ?"

"ป..ป่าวครับ" ลู่หานออกจากห้องพยาบาลกับใคร ลู่หานเป็นอะไร? ทำไมอยู่ห้องพยาบาล?
เกิดอะไรขึ้น

XOXO ICE CREAM'

"น้องยอล เป็นอะไรหืม เหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบายใจที่ออกมากับพี่หรอ?"

"ป..ป่าวครับ ไม่ใช่อย่างงั้น ไม่มีอะไร.."

"แน่ใจนะ งั้นกินให้หมดเลย สั่งอะไรเพิ่มมั้ย?"

"ไม่แล้วครับ" ผมค่อยๆก้มหน้ากินไอติมต่อ ลู่หานจะเป็นไงบ้างนะ แล้วผู้ชายคนนั้นคือใคร!?

"มาแล้ว ลู่หาน รอนานมั้ย?"

"ไม่หรอก แล้วได้อยู่หอไหนล่ะ?"

"หอ 2 อ่ะ ห้อง 1305"

"หื้ม? ห้ะ!? ห้องอะไรนะ! 0.0"

"ฮ่า อะไรเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น? หอ 2 ห้อง 1305"

"หอ 2 !! ห้อง 1305 !! งั้นหรอ ห้องเดียวกันนี้!!"

"ฮ่าๆ จริงหรอ งั้นก็ดีเลย พรหมลิขิตชัดๆ แล้วมีใครอยู่บ้างมั้ยนอกจากนาย?"

"ก็เพื่อนอีกคนนึง แล้วนายอยู่ม.ไรอ่อ"

"ม.ปลายปี2ห้อง2"

"ห้องเดียวกันเลย ดีเลย ^^ งั้นไปเก็บของที่หอเลยดีกว่าเนอะ" เพื่อนคนใหม่ของผม อย่างงี้ผมก็ไม่ต้องกลับหอคนเดียวแล้ว

"เดี๋ยวค่อยไปดีกว่า ไปกินข้าวก่อนดีกว่า เดี๋ยวเป็นโรคกระเพราะจะแย่เอา"

"ไม่อยากกินข้าวอ่ะ"

"งั้นจะกินอะไร จะกินฉันหรอ!?55"

"ทะลึ่ง! ไอบ้า"

"ฮ่าๆงั้นอยากกินอะไรล่ะหืม?"

"อยากกินไอติม ไปกินไอติมกัน"

"ฮ่าๆ โอเคๆ"

XOXO ICE CREAM'

"ชานยอล!?"

"หื้ม อะไรนะ!?"

"ป่าวๆ ฉันไม่อยากกินแล้วไปกินที่อื่นเถอะ"

"ทำไมล่ะ บรรยากาศดีออก น่ากินด้วย"

"ไม่เอาๆ ไม่กินไปกันเถอะ" ผมรีบดึงแขนของเซฮุนออกจากร้านทันที ทำไม ผมต้องเจอเค้า
อีกแล้ว ชานยอลกับพี่คริส..ชานยอลไม่ได้เป็นห่วงเค้าเลยหรอ ที่เค้าหายไปตั้งแต่เที่ยง เฮ้ออ ลู่หาน อย่าสำคัญตัวผิดไปเลย เราก็แค่เพื่อน..

"เป็นอะไรไปล่ะ หนีใคร?"

"ไม่ได้หนี ฉันแค่ไม่อยากกินไอติมแล้ว"

"อ่าๆก็ได้แล้วอยากไปกินที่ไหนล่ะหื้ม?"

"ไปกินข้าวแกงกระหรี่ก็ได้ร้านนู้นอร่อย" ผมชี้ไปทางร้านแกงกระหรี่ที่ผมกับชานยอลไปกัน
บ่อยๆ

"อื้มๆ ไปสิ"

หลังจากที่ผมกับเซฮุนกินข้าวกันเสร็จ พวกเราก็มาที่หอเพื่อจัดของและเก็บของ ที่หอของผม เป็นหอที่ห้องนึงจะมีห้องนอนในนั้นแยกเป็น 2 ห้อง แต่ห้องน้ำมีอยู่ข้างนอกห้องเดียว แต่ตอนที่ผมย้ายเข้ามาที่นี้ ชานยอลขอให้ผมไปนอนห้องเดียวกับเค้า ทำให้อีกห้องนึงเป็นห้องว่างๆ แต่ตอนนี้กำลังจะมีเซฮุนเข้ามาอยู่ หลังจากที่มาถึงหอ พวกเราก็ช่วยกันเก็บของให้เข้าที่ก่อนจะออกมานั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น เราสนิทกันได้ด้วยความรวดเร็ว ถึงขนาดพูดคำหยาบกันแล้วด้วยแหละ 55555

หลังจากที่พี่คริสพาผมไปกินไอติมเสร็จ พี่คริสก็พาผมไปเดินเล่นจนเวลาเริ่มมืดเข้าทุกที

"เฮ้ออ" เป็นห่วงลู่หานจัง

"เป็นไรรึเปล่าน้องยอล?"

"หืม ป่าวครับๆ"

"อ่าครับ อยากไปไหนต่อมั้ย?"

"ไม่ดีกว่าครับ"

"อ่างั้นก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งหอนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ นบกวนพี่มาทั้งวันแล้ว"

"ฮ่าๆ รบกวนอะไรแฟนกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"งั้นก็ได้ครับ" ผมคริสว่าบางทีลู่หานอาจจะอยู่ที่ห้องแล้วก็ได้

"พี่ส่งแค่นี้ก็ได้ครับ ^^"

"เอางั้นก็ได้ครับ"

"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ ค่าไอติมด้วย กลับดีๆนะครับ"

"ฮ่าๆครับ ยอลด้วยนะ ฝันดีนะครับ"

"ครับ ฝันดีครับ บาย"

"พรุ่งนี้เจอกัน เดี๋ยวพี่มารับนะ"

ลู่หานจะอยู่ที่ห้องรึเปล่า? หายไปไหนมา? เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองมาตลอดทั้งวัน

ใช้เวลาเพียงแค่ประมาณ 5 นาทีเท่านั้น ร่างสูงก็มายืนอยู่หน้าห้องของร่างสูงกับรูมเมทรูมเมทตัวเล็ก โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีใครอีกคนที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้ด้วย และอาจทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป

ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูเข้าไป กลับได้ยินเสียงของคนคุยกันอย่างสนุกสนาน แน่นอนว่า 1 ในนั้นคือ รูมเมทตัวเล็กของผม แต่ใครล่ะที่กำลังคุยกับรูมเมทของผม? ลู่หานพาคนอื่นเข้ามาในห้องของพวกเรางั้นหรอ?

"ไอ้บ้า 5555 จริงอ่ะ"

"จริงดิ ไม่เชื่ออ่อ? ฮ่าๆ กูไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน"

"เออ รีบมานะ กูคิดถึง5555"

"คิดถึงกูจริงอ่ะ คิดไรกับกูไปเนี่ยกูคิดจริงนะเว้ย ฮ่าๆ ไปล่ะ"

"ไม่ได้คิดเว้ย ไปๆไอ้เน่า" สนิทกันมากเลยหรอ? เขาคือใคร? ลู่หานไปสนิทด้วยตั้งแต่เมื่อ
ไหร่ มีคำถามอยู่ในหัวของผมมากมาย แต่ตอนนี้ผมกำลังโกรธ ลู่หานพาใครเข้ามา ผมไม่ชอบ! ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

"ลู่หาน!.."

"ห้ะ!? อ้าวมึง กลับมาแล้วหรอ?"

"มึงพาใครเข้ามาใน้ห้องของพวกเราห้ะ!! แล้วไง หายไปไหนมา!? ไม่เข้าเรียน โดดเรียนไป
เที่ยวกับไอนี้อ่ะหรอ!? บอกกูมาสิ!!!!!!!" ผมไม่ชอบ ผมหวง ผมไม่ชอบให้ใครอยู่ใกล้ลู่หาน
ถึงขนาดพามาในห้อง ผมหวง ผมหวงเพราะไอลู่คือ..เพื่อนผม

เพื่อนหรอ..?

"โอ้ย! ฮึก..เจ็บ..ยอลกู..เจ็บ ฮืออ" ผมค่อยๆคลายมือจากไหล่บางของลู่หาน ลู่หานกำลังร้องไห้หรอ? ผมทำไมลู่หานร้องไห้หรอ? ผมไม่ชอบเลย น้ำตาของลู่หาน..

"ฮึก..ฮือออ" มือหนาของผมค่อยๆเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหวานของลู่หาน

"ลู่..กู..กู.."

"ฮึก..มึงเคย..ฮึก..ถามกูมั้ย กูเป็นอะไร กูหายไปไหน มึงเคยเป็นห่วงกูบ้างมั้ย แทนที่
มึง..ฮึก..จะถามกูว่า เมื่อกลางวันกูหายไปไหนมา แต่มึงไม่ถาม มึงกลับมาก็เอาแต่ด่ากู บอก
ว่ากูโดดเรียนไปเที่ยว..ไม่เป็นห่วงกูก็ไม่เป็นไร แต่ถามเหตุผลกูบ้าง..กูขอแค่นี้ได้มั้ย!!!? ฮึก ฮือออ" ผมเจ็บจัง..แต่กลับมาก็ว่าผมแบบนี้ผมเจ็บจัง..เจ็บมาก

"ลู่..กูขอโทษ"

ผมกำลังยืนมองทั้ง 2 คนทะเลาะกัน ลู่หานเป็นแฟนกับคนๆนั้นงั้นหรอ?

"ลู่หาน.."

"ฮึก..เซฮุน" ลู่หานปาดน้ำตาทันทีที่เห็นหน้าผม

"..นี่เซฮุน รูมเมทอีกคนนึงของเรา เซฮุนนี่ชานยอล เซฮุนนอนห้องเดียวกับกูแล้วกันนะ เดี๋ยว
เอาของเข้าไปในอีกห้องนึงก็ได้ เดี๋ยวกูย้ายของไปอยู่ห้องนู่นแล้วกันจะได้ไม่เหงา"

"ไอลู่ มึงโกรธกูหรอ กูขอโทษ มึงจะย้ายท.."

"มึงกลับมาเหนื่อยๆอ่ะ ไปอาบน้ำเหอะ.." ยังไม่ทันที่ชานยอลจะพูดจบ ลู่หานก็พูดแทรก
ทันทีพร้อมกับเดินเข้าไปเก็บของ

หลังจากที่ลู่หานเดินเข้าห้องไป ชานยอลก็เดินเข้าห้องตามลู่หานไป ผมกำลังสงสัยว่า 2 คนนั้นคือ เพื่อนกันจริงๆหรอ แค่เพื่อนหรอ?

"มึงไปนอนกันเหอะ กูเก็บของมาล่ะ ^^"

"อ่าๆ ไปดิๆ"

ในขณะที่ผมกำลังช่วยเก็บของ ผมก็รู้สึกได้ถึงอาการเหม่อของคนตัวเล็ก

"เป็นอะไรรึเปล่าลู่หาน"

"ห้ะ? หื้ม ไม่ได้เป็นไรหรอกน้า คิดมากน่า"

"ทะเลาะกันหรอ เพราะกูใช่ป่าว"

"ใคร ชานยอลน่ะหรอ?"

"อ่า ใช่ๆ"

"ไม่ใช่หรอก ชานยอลขี้โมโหแบบนี้อยู่แล้ว แต่จริงๆ ชานยอลน่ะ ร่าเริงมากเลยนะ"

"มึงไม่ได้เป็นแฟนกันหรอ?"

"เปล่าหรอก เพื่อนกัน.."

"ดูชานยอลจะชอบมึงนะ"

"..ม..ไม่หรอก ชานยอลมีแฟนแล้ว"

"ไม่ก็ไม่ ไปนอนกันเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า นอนดึกเดี๋ยวไม่สวยนะ ฮ่าๆ"

"ใครสวย กูออกจะหล่อ เออ ไปนอนกันกูง่วงล่ะ"

"อ่า ฝันดีนะมึง"

"ฝันดี"



50%


แรงสั่นไหวของไหล่บาง ที่ถ้ามองดูก็รู้ว่าร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้หลับไปแบบที่บอกร่างสูงเอาไว้ เขารู้ เขารู้ดีว่าอีกคนกำลังร้องไห้ แค่ดูก็รู้แล้วว่าลู่หานกับชานยอลชอบกัน แขนเรียวของร่างสูงค่อยๆหันไปกอดร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างๆเพื่อหวังที่จะปลอบ ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง เซฮุน..เซฮุนยังไม่นอนหรอ..เซฮุนต้องรู้แน่ๆว่าเค้าร้องไห้ เซฮุนจะต้องสงสัยแน่ๆทำไงดี 

"ร้องออกมาเหอะมึง เก็บไว้มันไม่ได้ดีหรอกนะ"

"ฮึก..ค..ใครร้องกูไม่ได้ร้องซะหน่อย..ม..มึงมั่วแล้ว.."

"อย่ามาหลอกกูน่า ร้องออกมาเหอะ กูไม่ว่า ไม่ต้องเล่าให้กูฟังหรอกว่าเป็นอะไร มึงก็แค่ร้องออกมา ให้มันหมดเรื่องในใจของมึงก็พอ กูอยู่ข้างๆมึงอยู่นะเว้ย ถึงกูจะเป็นเพื่อนใหม่ แต่มึงไว้ใจกูได้ หันมากอดกูก็.." ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบประโยค ร่างเล็กก็หันไปกอดร่างสูงทันที

"ฮึก.."

"บางทีน้ำตามันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะมึง แต่ถ้าร้องแล้วมันทำให้มึงสบายใจก็ร้องออกมาเถอะ" ร่างสูงค่อยๆลูบผมของคนตรงหน้าเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ พร้อมกับค่อยๆดันหัวอีกคนให้ซุกอกของตนเอง

"ฮึก..กูไม่รู้..กูไม่รู้ว่าควรทำยังไง"

"ทำสิ่งที่มึงสบายใจก็พอ สิ่งไหนที่มีความสุขก็ทำไป"

"ฮึก..ฮืออ กู..ฮึก..กู"

"อยากระบายอะไรมาก็ได้นะ กูยินดีรับฟัง" ร่างสูงกอดร่างเล็กตรงหน้าแน่นขึ้นเพื่อให้รู้ว่าเค้ายังอยู่ข้างๆ

"ฮึก.."

".."

"ฮือออ.." ร่างเล็กซุกลงกับอกร่างสูงอย่างหาที่พึ่ง ตัวเค้าเองยังไม่รู้เลยว่า เค้าควรจะพูดยังไง

"ไหนเป็นไง หายเศร้ารึยังหืม ตัวเล็ก"

"ฮึก ตัวเล็กอะไรมึง..กูโตแล้วนะเว้ย.." ร่างเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ตัวเองกำลังกอดอยู่พร้อมกับมองตาค้อน มาว่าเขาตัวเล็กได้ไง

"ฮ่าๆ แบบนี้ไม่เรียกตัวเล็กแล้วเรียกว่าไรดีหืม"

"เรียกว่าคนหล่อดิ"

"หล่อหรอหืม สวยขนาดนี้น่ะ ตัวเล็ก"

"อย่ามากวนกูนะมึง ถ้ากูไม่หล่อแล้วบนโลกนี้ใครจะหล่อ"

"กูไง อย่ามึงอ่อหล่อ ถ้าหล่อนะ บนโลกนี้ไม่มีใครขี้เหร่แล้วล่ะ ฮ่ะๆ"

"ย๊า!!! ไอ้เซฮุน มึงว่าไงนะ!!! มึงด่ากูอ่อไอ้บ้าา!! หันไปเลยกูไม่คุยกับมึงแล้ว"

"เอ้า ได้ไง กูหันไม่ได้ว่ะ คนสวยแถวนี้กอดกูซะแน่นเลย ฮ่าๆๆ"

"ห้ะ! เห้ยย!! อะไรกูไม่ได้กอดไอ้บ้า!!  เห้ยยยย!!" ร่างเล็กเมื่อพอรู้สึกตัวว่ากำลังกอดร่างสูงอยู่ จึงรีบผละออก แล้วกระโดดนั่งทับคนตัวสูงด้วยความหวั่นไส้ 

"โอ้ย ฮ่าๆ โหดว่ะไอ่กวาง ไงมาทับกูจะออนท็อปหรอคนสวย 5555"

"ย๊า!!! 0.0 มึงว่าไงนะ ไอนี้ชักลามปราม ไอ้หื่นน นี่แหน่ะๆๆๆๆ" ร่างเล็กใช้หมอนตีร่่างสูงที่ตนเองทับอยู่


เสียงหัวเราะของคน 2 คนที่อยู่ในห้อง ไม่รู้เลยว่าทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องพวกเชารู้สึกว่าหัวใจของเขาโล่งๆ เค้ากลัวว่าจะเสียลู่หานไป กลัวว่าจะมีคนแย่งความสำคัญที่ลู่หานเคยมีให้เขา เขาผิดเองที่ไม่ฟัง เขาลืมนึกไปว่าตอนเย็นเห็นลู่หาน เดินออกจากห้องพยาบาล เขากลัวว่าวันนึงลู่หานจะจากเขาไป เขาเป็นคนที่หวงเพื่อนมากยิ่งกว่าอะไรดี

โดยเฉพาะลู่หาน..

เขาไม่ต้องการให้ใครใกล้ลู่หาน ทั้งๆที่เขาไม่ได้เป็นคนที่หวงอะไรเลยสักอย่าง แต่ถ้าเป็นเรื่องลู่หาน เค้าไม่ต้องการให้ใครได้อะไรจากลู่หานเลย ยกเว้นเขา

สงสัยเค้าจะรักเพื่อนคนนี้มากเกินไป หรือความรู้สึกจริงๆแล้วที่มีต่อลู่หาน..





ไม่เคย..เป็นความรักแบบเพื่อนเลย.. 

 

coming soon
30%
อยู่ๆไรต์ก็อยากสร้างเรื่องสั้น รัก 3 เศร้าซะงั้น 555555
555555มา ติดตามกันต่อดีกว่านะค่ะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นด้วยนะ ไม่งั้นไรต์งอนไม่อัพล่ะ 55555 ><

40%

รีดเดอร์~ ตอนแรกไรต์ตั้งใจจะแต่งเป็นเรื่องสั้น แต่พอแต่งออกมามันยาวมากๆเลย ยาวมากๆไรต์เตอร์ยังจะอ่านกันอยู่มั้ยอ่า? ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะค่าาา~ ♡

50%

ไรท์เปลี่ยนใจแล้วอ่า ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะครับ กลับมาเป็นเรื่องสั้นเนี่ยแหละ แหะๆ ._.

60%

60% แล้ว5555 คือเรื่องมันไม่จบง่ายๆไงค่ะรีดทุกคน 555 เบื่อช็อตฟิคเรื่องนี้กันยัง55555 ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปนะค่าา 
:) Shalunla