คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #1 พบเจอ
#2 พบเจอ
CHoi Hi School
“เรียวอุคไปกินข้าวกันเหอะ”
“อืม”
โรงอาหาร
“โห่คนเยอะว่ะอาจาร์ไม่น่าปล่อยช้าขนาดนี้เลย เรียวอุคไปซื้อข้าวกันชั้นจะกินผัดฟักทอง”
“นี่ซองมินมีวันไหนที่นายไม่กินฟักทองมั่งเนี่ยวันนี้ผัดฟักทอง วันก่อนฟักทองทอด ก่อนนี้ก็ฟักทองเชื่อม เดือนที่แล้วก็ฟักทองต้ม”
“ไม่มีสักวันเว้ยไปๆซื้อข้าวได้แล้ว...พี่คยูนี่นาชั้นไปก่อนนะเรียวอุคเจอกันบนห้องบาย”
“ให้ได้อย่างนี้สิเจอแฟนแล้วทิ้งเพื่อนเฮ้อ...”
“เรียวอุคเดี๋ยวก่อน” ระหว่างที่เรียวอุคกำลังจะเดินหัหลังไปก็มีคนมาเรียกไว้สะก่อน
“มากินข้าวด้วยกันสิซองมินนี่ก็ไม่ชวนเพื่อนเลยปล่อยให้เพื่อนเดินคนเดียวก็เหงาตายสิไปๆซื้อข้าวกันแล้วเจอกันที่โต๊ะแถว13ตัวที่7นะ”
“เออผมไม่นั่งโต๊ะเดียวกับรุ่นพี่ดีกว่าครับผมเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกห้ามปฏิเสทนะแล้วเจอกัน”
“พี่...เฮ้อมัดมือชกอีกแล้วพี่คยูนี่”
ที่โต๊ะกินข้าว
“เยซอง”
“หะ..ห๊ะ ว่าไงคยู”
“เรียวอุคหละ”
“นั่นสิฮะพี่เยซองเรียวอุคไปไหนหรอฮะ”
..........
ย้อนกลับไปเมื่อ5นาทีก่อน
“พี่คยูกับซองมินยังไม่มาอีกหรอเนี่ย เพื่อนพี่คยูก็อยู่ด้วยจะเขาไปดีมั้ยเนี่ย”
“.....”
“เข้าก็เข้าว่ะ”
“เออใช่เพื่อนพี่คยูมั้ยครับ”
“ใช่นายเพื่อนซองมินใช่มั้ย” เมื่อเยซองหันมาตอบ เรียวอุคก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าตอบเยซอง
“ใช่ครับ ...”
“นายก้มหน้าทำไม... !”
“ผมไม่ได้ก้ม...” เมื่อพูดจบเรียวอุคก็เสหน้ามองไปทางอื่น และเยซองก็ได้เห็นเรียวหน้านั้นอย่างชัดเจน
“นะ....นาย เออ เราเคยเจอกันมาก่อนรึป่าว .....”
“เท่าที่ผมจำได้ผมไม่เคยเจอหน้าพี่มาก่อนเลยนะครับ....”
“.....”
“งั้นผมขอตัว”
เมื่อเรียวอุคเดินออกไปเยซองก็ได้แต่จ้องมองแผ่นหลังนั้นที่ค่อยๆไกลไปเรื่อยๆ ในขณะที่เยซองจมอยู่กับห้วงความคิดของตนเอง
‘เราคงจำคนผิดไป เด็กบ้านั้นคงไม่มาโผล่ที่นี่หรอก’
.........
“นั่นสิฮะพี่เยซองเรียวอุคไปไหนหรอฮะ”
“เออ..เค้าเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้นี้อ่ะ”
“ไปไหนของเค้านะเรียวอุคเนี่ย ข้าวก็ไม่ยอมกิน”
“ซองมินครับผมว่าเรากินข้าวกันก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยไปหาเรียวอุคก็ได้นะ”
“อืมมม เอางั้นก็ได้ฮะพี่คยู”
“ครับ....เยซองแล้วคิบอมมันไปไหนหละ”
“มันจะไปไหนได้ล่ะถ้าไม่ไปตามตื้อน้องทงเฮคนสวยอยูอ่ะ”
“อ่อๆ ก็ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมาหาเพื้อนพ้องมันมั่งเลยที่แท้ก็ติดคนสวยนี่เอง..”
“นินทาอะไรชัน คยูฮยอน”
“นินทาเจ้าคิบอมนะสิหะ....คิบอม แว๊กกก”
“ชั้นหนะสิ คิบอม พูดมากจิงนายนี่ กินข้าวไปเลยไป”
“เออๆ สั่งอยู่ได้ไม่ใช่แม่สะหน่อย”
“กินไปเถอะ เจอกันบนห้อง”คิบอมพูดจบก็เดินจากไป
2/A RoOM
“เรียวอุคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”
“......”
“อ้าวหลับหรอนี่” เมื่อซองมินเดินเข้าไปในห้องก็พบเรียวอุคนอนราบอยูที่โต๊ะ
“.......”
“นี่ๆ เรียวอุค ตื่อนได้แล้วนะๆ”
“อืมมม”
“เรียวอุคๆ”
“อ้าวซองมินกินข้าวเสร็จแล้วหรอ”
“อืมแล้วนายทำไมไม่ไปกินข้าวหละเรียวอุคเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
อ๊อดดดดดดดดดดดดด ---
“เห้อออ เลิกเรียนสะที กลับบ้านกันเรียวอุค”
“อืม”
“เอ๊ะ..นั่นพี่คยูนิมาพอดีเลยชั้นไปก่อนนะ บายเรียวอุค”
“อืมๆ บาย”
‘ฮัลโหลพี่คิบอมอยู่ไหน’
‘อยู่บนห้อง’
‘ผมรออยู่ข้างล่างนะ’
‘อืม อีกประมาณครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวพี่จะรีบลงไปนะ’
‘ฮะ’
ระหว่างที่รอคิบอมนั้นนั้นเรียวอุคก็เดินเล่นและไปนั่งพักใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน บรรยากาศที่ร่มรื่นและเย็นสบายนั้น เรียวอุคเปิด MP3 เสียบหูฟัง ฟังเพลงนั้นเบาๆ
??? ????? ????? ???
เธอกลับมาแล้ว... ผมมีคำจะบอกว่าขอโทษ
???? ??? ? ??? ?????
สัมผัสลูบไล้อันคุ้นเคย จากฝ่ามือนั้นที่คิดถึง
? ?? ??? ??, ?? ?? ? ???,
แววตาห่วงใยที่เธอใช้มองผม เสียง ๆ นั้นที่ผมอยากได้ยิน
???? ?? ?? ????
บอกผมอย่างอ่อนโยนว่า “อย่าร้องไห้เลยนะ”
? ? ?? ??? ??? ???
แต่เมื่อผมกอดเธอไว้แนบอก เธอกลับเลือนหายไป
??? ?? ??? ???
น้ำตาก็ไหลเปื้อนหมอน
? ??? ??? ???
พอผมตื่นขึ้นมาจากนอนหลับฝัน
??? ? ???....My Love
ทุก ๆ เช้ามันก็เป็นแบบนี้... My Love
* ??? ??? ??? ???,
อยากจะนอนอยู่อย่างนี้ไปตลอดกาล
??? ??? ????...
แต่ก็ยังต้องตื่นขึ้นมา เพราะเธอ
??? ??? ??? ???,
หวังว่าจะนอนหลับโดยไม่ต้องฝันละเมอ
??? ??? ?? ?? ? ?? ??
แต่วันนี้ก็ยังหลับฝันถึงเธอเหมือนเคย
........................
น้ำตาค่อยไหลมาเป็นสาย เจ็บหรอ? แล้วเรากลับมาทำอะไรที่นี่กัน? กลับมาให้เจ็บปวดอีกทำไม?......
“ฮึก....ฮึก.....” เสียงสะอื้นค่อยเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
........
‘เรียวอุคอยู่ไหนพี่อยู่หน้าตึกแล้วนะ’
‘....ผ...ผมอยู่หลังโรงเรียน กำลังรีบออกไปฮะ’
‘เป็นอะไรรึป่ะฮึเรา’
‘ป่าวฮะ’
...............
KIM’S HOME
“นี่คิบอม เรียวอุคทำไมกลับกันเย็นจัง”
“ผมรอพี่คิบอมฮะ”
“ผมทำงานให้อาจาร์ย”
“นี่เรียวอุคคราวหลังก็กลับๆพี่ก็ได้ ไม่ต้องไปรอคิบอมหรอก”
“ครับพี่ฮีชอล..งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“อืม แล้วลงมากินข้าวด้วยนะ”
“ครับ/ฮะ”
RYEOWook ‘S Room
“เฮ้อออ” เรียวอุคถอนหายใจอย่าแรกก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียงตามแรงโน้มถ่วงของโลก พร้อมกับหยิบไดรอารี่เล็มเล็กออกมาจากลิ้นชัก ไดรอารี่ที่ไม่ได้เปิดมานานนับปีทำให้กลิ่นอายบรรยากาศเก่าๆส่งกลิ่นตลบอบอวลและภาพเก่าๆค่อยๆไหลสู่สมอง พาลให้เรียวอุคน้ำตาไหลลงอย่างง่ายดาย
ไดร์อารี่เล่มนี้ เคย.....
..... บันทึกเรื่องราวในอดีต
.... ทั้งสุข ทุกข์
.... บันทึกวันที่ดีที่สุด
.... และ
.... เจ็บปวดที่สุด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอแรกเป็นไงกันบ้างค่ะ คอยติดตามด้วยน้า ที่สำคัญอย่าลืมเม้นๆๆๆ ให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะค้าาา
ความคิดเห็น