คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter3 "เวลาที่หายไป"
“คุณเป็นพี่ชายของคนไข้ใช่มั้ยครับ”คุณหมอหนุ่มหันมาถามบุคคลที่เข้ามาใหม่ด้วยรอยยิ้ม
“ใช่...”ซีวอนตอบออกไปด้วยความตะลึงที่ยังมียังมีอยู่
“ผมเป็นคุณหมอคนใหม่ที่จะมารักษาน้องชายคุณ ขอฝากตัวด้วยนะครับ”พูดจบก็โค้งตัวให้น้อยๆอย่างคนมีมารยาท
“คิบอม คิบอมใช่มั้ย นายไปไหนมาทำไมนายไม่บอกชั้น ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ไปละ”พอมองจนแน่ใจแล้วว่าเป็นคิบอมเพื่อนของตนจริงๆก็เข้ามากอดพร้อมกับถามถึงเรื่องในอดีต
“กรุณาปล่อยผมด้วยครับ ผมชื่อคิบอมจริง แต่ผมไม่เคยรู้จักคุณ”ผลักร่างสูงที่เข้ามากอดออกแล้วก็ปรับแววตาที่สั่นไหวยามที่เค้าเข้ามากอดให้เป็นปกติ
“คิบอม นายจำชั้นไม่ได้หรอ จำชั้นไม่ได้จริงๆนะหรอ”เสียงค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆพร้อมกับดวงตาที่ค่อยๆหมดหวัง ทั้งๆที่อยากจะคุยเรื่องเก่าๆมากแท้ๆ แต่คิบอมนายจำไม่ได้หรือว่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้กันแน่
“ผมไม่เคยรู้จักคุณครับ”ตอบออกไปอีกครั้งเพื่อย้ำให้ทั้งซีวอนและตัวเองนั้นแน่ใจ
“ชั้นว่านายจำชั้นได้ ชั้นอยากจะขอโทษเรื่องเมื่อ9ปีก่อน นายจะฟังชั้นหน่อยได้รึเปล่า”ซีวอนมองบอมด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด
“ผมจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเพราะว่าผมไม่เคยรู้จักคุณ ที่ผมอยู่ที่นี่เพียงเพราะต้องการรักษาน้องชายของคุณ ตามหน้าที่ของหมอคนนึงก็เท่านั้น ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ” เดินออกมาจากห้องพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่เล็ก
อยากจะขอโทษงั้นหรอ มันจะสายไปรึเปล่า นายปล่อยให้ชั้นทนเจ็บปวดกับเรื่องนั้นมานานตลอดหลายปี แล้วจะมาขอโทษกันง่ายๆแบบนี้ ทำหน้าเจ็บปวดหรอเป็นชั้นไม่ใช่หรอที่ควรจะทำสีหน้าแบบนั้นมากกว่า ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่คิบอมคนเดิมอีกต่อไปแล้ว นายต้องอยู่ต่อไปด้วยความเจ็บปวดที่มากกว่าชั้น จะได้เข้าใจว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาชั้นต้องเสียใจกับเรื่องของนายมากแค่ไหน!!
================================================================
เมื่อคยูสติเเตกวิ่งเข้าบ้านมาจากนั้นเค้าก็เริ่มไล่ไปเปิดประตูทุกบานเริ่มจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องเก็บของ จนถึงห้องครัว….
“นะ…นายเป็นใครน่ะ อยู่ดีๆก็เข้ามาในบ้านคนอื่นเค้า นี่……” เมื่อเห็นชายคนหนึ่งยืนทำอาหารอยู่ คยูก็ได้ชี้ไปที่ชายร่างบางคนนั้นเเล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นสั่นกลัว
“…บ้า….” ชายร่างบางที่ใส่ผ้ากันเปื้อนมัดผมเรียบร้อยหันไปมา เพื่อดูว่าชายคนที่ยืนชี้นิ้วด่าน้ันพูดกับใครเมื่อไม่เห็นใคร ชายร่างบางพูดใส่หน้าของคยูเบาๆด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเเละงงๆ จากนั้นก็ได้หันกลับไปทำอาหาร ปล่อยให้คยูยืนด่าต่อไป
“บ้าหรอ นายน่ะซิ อย่ามาพูดอย่างนี้กับคนจ่ายค่าเช่าบ้านได้มั้ยห๊ะ หันมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะเฮ้ย!! เมินๆ ไม่เคยมีใครเมินคนหน้าตาดีอย่างชั้นมาก่อน เเล้วนี่นายอะไรทำกับข้าวให้ตายเหอะ ทำไมอยู่ดีๆถึงเข้าบ้านคนอื่นง่ายๆ…เป็นผีซินะ ใช่ผีเเน่ๆ ไม่งั้นไม่มีทางเข้ามาได้หรอก ถ้างั้นต้องนี่เลยหมอผี อย่างเพิ่งไปไหนนะ ขอเปิดเยลโล่เพจเจ็ทก่อน…” เมื่อได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากของคนที่ไม่รู้จัก เเล้วยังมีหน้ามาอยู่ในบ้านที่ตนเช่าในราคาเเสนเเพง คยูถึงกับจี๊ดเเต่เนื่องจากทำอะไรไม่ได้มากนัก(เพราะกลัวของในบ้านเป็นรอย) เพราะอีกฝากก็ดูไม่สนใจเเล้วทำท่าเมินใส่เค้าอีก เค้าก็ได้เเต่ยืนพล่ามชายคนนั้นอยู่ตรงประตูห้องครัว จากก็สันนิฐาน(เดามั่ว)ของคยูก็คิดว่าชายคนนั้นคือผีเเน่นอน ก็เลยตั้งหน้าตั้งตาเดินไปหยิบเยลโล่เพจเจ็ทจากห้องเก็บของ เเล้วมานั่งเปิดที่โต๊ะทานข้าวในห้องครัว เพื่อที่จะโทรไปเรียกหมอผีมาจัดการเอาชายคนนั้นลงไห(?) ชายร่างบางยืนหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นการกระทำเพี้ยนจนกู่ไม่กลับของคยู
“ผีบ้าอะไรจะหน้าตาดีครบสามสิบสองขนาดนี้ เยลโล่เพจเจ็ท….ชาตินี้เปิดหาจะเจอมั้ยมีเป็นพันหน้า โบราณจริงๆคิดว่าตัวเองเกิดในยุคเพิ่งมีโทรศัพย์บ้านรึไง คนเค้าทำอาหารให้กินเเล้วยังจะบ่นมาก อ่ะ หุบปากเเล้วกินซะ ก่อนชั้นจะจับนายหักคอเเล้วฝังใต้ต้นถั่ว” ชายร่างบางได้หันมาพูดกับคยูด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย เเล้วหยิบจานอาหารให้คยู เเล้วเดินไปนั่งลงในฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเเละจ้องหน้าคยูด้วยสีหน้าเหมือนฆาตกรเเละไม่พอใจนิดๆเเต่ก็ยังพยามที่จะฉีกยิ้มให้คยู
“เออๆขอบใจ กินเลยละกัน อย่ามาจ้องดิ” คยูรับจานมาด้วยความหวาดระเเวงนิดๆกลัวว่าชายคนนั้นจะใส่ยาพิษลงไปด้วย เเต่เพราะรังสีอัมหิตที่เเผ่ซ่านออกมาจากตัวของชายคนนั้นทำให้คยูรีบกินด้วยความรวดเร็วเเละไม่กล้าเเม้เเต่เงยหน้าขึ้นมามอง บรรยากาศเงียบไปซักพัก บ้านหลังใหญ่ที่เงียบเชียบกับชายสองคนที่ไม่น่าไว้ใจทั้งคู่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยความกดดัน
“กินเข้าไปๆ ตัวอ้วนๆกลมๆ จะได้เอาไปทำอาหารอร่อยๆ” หลังจากที่เห็นคยูกินอาหารที่ตัวเองทำ ชายคนนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมาง่ายๆ เเต่ก็ยังคงพูดจาชวนขนลุกอยู่ดี
“ไม่ใช่ละ เเต่นายยังไม่ตอบเลยนะ ซู๊ดดด~ ว่าเข้ามาได้ไงเเล้วอยู่มาตั้งเเต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย” เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเค้าก็พยามที่จะเปลี่ยนเรื่องด้วยความรวดเร็ว เเละถามในเรื่องที่อยากรู้เกี่ยวกับชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเค้าในขณะนี้
“ก็…วันสองวันก่อนที่นายเข้ามาอยู่ พอดีโดนออร์เเกนหล่นทับตายอยู่หน้าบ้านเเล้วไม่มีที่ไปเลยเข้ามาสิงที่นี่ไปก่อน ไม่เชื่อเดินออกไปซิยังมีรอยเลือดอยู่เลย”
“ชัดเลย กูกินอยู่กับผี ซู๊ดดดด”
“ 5555 มันยังจะเชื่อ ล้อเล่นๆ ชั้นเป็นลูกเจ้าของบ้านเช่านี่หละ ทำหน้าตกใจเชียว 555”
ด้วยความเบื่อหน่ายในคำถาม ชายร่างบางได้ลองตอบคำถามที่คยูน่าจะอยากได้ยินมากที่สุด ด้วยท่าทางเเละสีหน้าน่าสงสารเเต่เเฝงไปด้วยความสยองอยู่ลึกๆ คยูที่ได้ยินคำตอบนั้นถึงจะกลัวเเต่อาหารที่อร่อยเลยทำให้เค้าหายกลัวไปได้นิดนึง เเละกินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหมดง่ายๆ เมื่อชายผ้ากันเปื้อนได้ยินคำตอบนั้นก็ถึงกับกลั่นหัวเราะไว้ไม่ได้ เพราะอยู่ดีๆใครล่ะจะเชื่อเรื่องพวกนี้
ตอนนี้คยูรู้เเล้วว่าชายคนที่เค้าคุยอยู่ด้วยไม่ใช่ผีก็เลยขอร้องให้ชายคนนี้ออกจากบ้านไปอย่างไร้เยื่อใยถึงเเต่ตัวเองจะกินอาหารที่ชายคนนี้ทำจนหมดก็เถอะ
“….งั้นนายช่วยกรุณากลับบ้านไปเลยอยู่เเค่ข้างๆนี้เอง ขอร้องล่ะ ชั้นต้องการความเป็นส่วนตัว”
“ไม่!” ชายร่างบางตอบอย่างรวดเร็ว
“ก็บ้านนี้ชั้นจ่ายเงินนะเว้ยยยย นายมีบ้านก็ไปอยู่ซิ ชั้นเป็นคนจ่ายค่าเช่า ค่าน้ำ ค่าไฟ ชั้นจ่ายทุกอย่าง ส่วนนายมาอยู่โดยที่ไม่ได้ช่วยชั้นจ่ายอะไรเลย”
“ก็บอกว่าไม่ก็ไม่ไง ยังไงชั้นก็ไม่มากวนนายหรอก”
“นายมีปัญหาอะไรนักหนา ทำอย่างกับพ่อเเม่ไล่นายออกจากบ้านอย่างนั้นหละ”
“…..ก็คงจะอย่างนั้นมั้ง….”
ด้วยความเครียดที่ว่ารายได้จากการเปิดร้านกาเเฟไม่ได้ดั่งหวัง ราคาค่าเช่าที่เเพงเว่อร์ กับใครคนนึงที่ไม่รู้จักมาอยู่ในบ้าน ทำให้คยูได้พูดไปโดยไม่ได้นึกถึงจิตใจอีกฝ่ายเลยเเม้เเต่น้อย
“เวรกรรม เออๆงั้นคืนนี้นอนนี่ไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกัน คืนนี้มีผับเปิดใหม่ต้องไปซักหน่อย 55 ไปด้วยกันมั้ยล่ะหรือจะให้หิ้วมาฝาก” คยูมองไปเห็นนาฬิกาใกล้จะ3ทุ่มเลยรีบเก็บของเล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุม ก่อนจะหันมาถาม
“หิ้วมาฝาก????” ชายร่างบางถึงกับทำหน้างง
“ก็พาผู้หญิงมาไง นายเนี่ยนะ งั้นไปก่อนละเดี๋ยวคนสวยๆจะโดนสอยไปซะก่อน…อาหารที่นายทำอร่อยมากเเล้วชื่อของนายล่ะ เรียกชั้นคยูเฉยๆก็ได้”
“เรียวอุค เรียกอุคเฉยๆก็ได้ ไม่เป็นไร อะไรของมันวะ เดี๋ยวได้เดี๋ยวไม่ได้ช่างมันไปนอนเเล้ว” จากนั้นๆเรียวอุคก็เดินไปนอนทั้งที่ลืมล้างจาน
ตอนนี้สั้น(ไม่)หน่อย วอนบอมอ่านแล้วเนื้อหามันดูเร็วๆเนอะ อยากจะดราม่าวอนบอมเเต่ไม่รู้จะไปไหวรึเปล่า
.
ความคิดเห็น