ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter2 (100%)
HyukMin Part
ตอนเย็นมินก็มายืนรอฮยอกที่หลังโรงเรียน
“ฮยอกทำไมนายมาช้าฉันมารอตั้งนานแล้วนะ”
“ก็รีบแล้วอาจารย์ปล่อยช้าอะ” ฮยอกแจพูดด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“คนอย่างนายคิดจะเข้าเรียนด้วยหรือไง”
“ฉันก็อยากเป็นคนดีบ้างอะไรบ้าง ก็เลิกเรียนแล้วก็รีบวิ่งมาเลยเนี่ยเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว นายยังจะมาบ่นอีก”
“ฉันจะพยายามเชื่อนายละกัน อ๊ะนี้ของที่นายต้องใช้”
“อะไรบ้างละเนี่ย”
"รองเท้าบู๊ท ชุดทำงาน จอบ เสียม ถังน้ำ อะไรประมาณนี้แหละนายรีบไปเตรียมตัวได้แล้ว” ซักพักฮยอกแจก็เตรียมตัวเสร็จ
“ชั้นพร้อมแล้ว ปะ ประธาน” ภาพที่ฮยอกแจเห็นคือประธานนั่งดื่มน้ำผลไม้อย่างสบายใจ
“นายดูสบายดีนะ” ชายหนุ่มที่ถือของพะรุงพะรังพูดขึ้น
“ก็แน่ละ ฉันไม่ใช่คนที่ต้องทำงานนี่”
“งั้นก็เริ่มงานเลยละกัน เริ่มจากตรงไหนก่อนดีละ”
“ตรงนี้แหละ” ท่อน้ำที่เต็มไปด้วยโคลนชั่งน่าขยะแขยงสิ้นดี
จากนั้นฮยอกแจก็เริ่มกิจกรรมลอท่ออย่างสนุกสนานจนลอกไปได้เกือบครึ่งโรงเรียน ขณะที่ประธานก็ตามอยู่ไม่ห่าง จนถึง 2 ทุ่ม
“นายจะกลับบ้านยัง พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อก็ได้”
“นายอยากกลับแล้วหรอ”ฮยอกแจพูด
“อืม อีกอย่างนี่ก็มืดแล้ว หนาวก็หนาว ยุงก็กัด นะกลับบ้านกัน” ไม่รู้เพราะควาหนาวหรือว่าอะไรทำให้ประธานมินพูดเพราะจนน่าแปลกใจ
“เออ….แล้วนายจะให้ฉันทิ้งท่อไว้ในสภาพนี้เนี่ยนะ”
“งั้นนายก็รีบๆเก็บซิ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ควันออกจากปากด้วยความหนาว
จากนั้นชายหนุ่มก็ตักโคลนไปทิ้งแล้วรีบเก็บของ ประธานนั่งหนาวอยู่ในห้องเก็บของของที่มีไฟดวงเล็กๆ หนำซ้ำยังลืมเสื้อนอกไว้บนตึกเรียน
“กลับบ้านกันคุณประธาน~~~~” เสียงฮยอกแจพูดด้วยความหนาว
………ไม่มีเสียงตอบรับจากประธาน
“นี่ ประธานตื่นซิ ถ้านายตายไปฉันจะทำยังไง ใครจะมาคอยใช้ฉันทำงาน จับฉันตอนมาสาย ตื่นสักทีซินายชวนชั้นกลับบ้านไม่ใช่รึไง” เพี้ยะ!!! ฝ่ามือของซองมินอยู่บนหน้าฮยอก
“นี่จะแช่งฉันรึไง ฉันแค่หลับนายนี่จริงๆเลยนะ” ใบหน้าที่อ่อนแรงพูดอยู่ในอ้อมแขนของฮยอกแจ
“เจ็บนะ ถ้าตื่่นแล้วก็รีบลุกได้แล้ว”ฮยอกแจพูดด้วยความโล่งใจพร้อมใช้เสื้อนอกคลุมร่างกายที่หนาวสั่นของซองมิน
“เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ ถ้านายกลับคนเดียวแล้วเป็นอะไรไปฉันจะอยู่กับใคร จะทะเลาะกับใครได้อีกละ”
“ทำไมถึง…… ไม่มีฉันก็ดีไม่ใช่หรือไงจะได้ไม่ต้องมีคนมานั้งบ่นนาย” มองหน้าฮยอกแจแล้วหันกลับไปยิ้ม
“ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ฉันพูดอะไรนายก็อย่าไปสนใจเลย” ฮยอกแถสุดตัวด้วยความเขินอาย
เดินไปได้ซักพัก “บ้านนายหลังนี้หรอ!!!!” เสียงของฮยอกพูดด้วยความตกใจ
“อืม ทำไมหรอ”
“แล้วๆๆๆๆๆๆ ทำไมบ้านนายอยู่ติดกับบ้านฉันละ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยเนี่ยนะ” ฮยอกแจตกใจ
“แต่ฉันเห็นนายบ่อยๆนะ ตอนนายออกไปซื้อของ ไปเที่ยว” ซองมินพูดโดยไม่รู้สึกอะไร
“อ่า งั้นหรอ”
“อ่ะเสื้อนาย ฉันจะเข้าบ้านแล้ว โชคดีละกันพรุ่งนี้นายเสร็จฉันแน่ ฮัท ชิ้ววว~”
“รักษาตัวด้วยละคุณประธาน….ที่รักของผม”ประโยคหลังพูดด้วยเสียงเบาๆก่อนที่ซองมินจะเข้าบ้านไป
HanChul&KangtTuek Part
เสียงจากกำแพงสูงข้างบ้านที่พ่อและแม่คุยกัน
“นี่ๆ เห็นไหมลูกของเราช่างเหมาะสมกันดีจริง” เสียงใสๆของคิม ฮีชอลพูด
“เนอะๆ ลูกของพวกเราเข้ากันได้เราก็โล่งใจ” เสียงอีทึกพูดด้วยความโล่งอก
“รีบลงกันได้แล้วละ ลูกกำลังจะเข้าบ้านแล้ว” เสียงของคังอินพูดเพราะกลัวว่าลูกจะจับได้
“มินลูกพ่อ~~~~~” เสียงของคุณพ่อผู้หวงลูกชายโหยหวนดังไปลั่นบ้าน
KyuRyeo Part
ร้านอาหารตอน6.30
“แฮ่กๆ ถึงซักทีนะเหนื่อยชะมัดเลย”อุคพูดด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“อ้าว นายเป็นเด็กฝึกงานใช่ไหม ชื่ออะไรละ”ผู้จัดการร้านถาม
“คิมเรียวอุคครับ แล้ววันนี้จะให้ผมเริ่มทำงานอะไรก่อนหรอครับ”
“งั้นเริ่มจากเป็นพนักงานเสริ์ฟไปก่อนแล้วกัน”ผู้จัดการร้านพูด
“ครับงั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
เมื่อไปถึงห้องเปลี่ยนชุดอุคก็ต้องประหลาดใจเพราะที่เห็นคือชุดเมดสั้นสีดำที่ตกแต่งด้วยโบเล็กๆสีขาว ถุงน่องยาวเลยเข่า รองเท้าสีดำเงาที่เข้ากับชุด วิกผมหน้าม้าสีดำยาวถึงกลางหลัง และผ้าลูกไม้ที่ชายกระโปรง อุคจึงรีบวิ่งไปถามผู้จัดการ
“ชุดนั้นมันของใครหรอครับ แล้วชุดผมละ”
“นายยังไม่รู้หรอว่ามีพนักงานหญิงลาออกไปฉันเลยต้องรับสมัครพนักงาน แล้วนายก็ดันมาสมัครพอดีฉันเห็นหน้านายหน้าจะแต่งหญิงน่ารักก็เลยรับไว้”
“เอ่อ เหรอครับแล้วให้คนอื่นแต่งไม่ได้หรอครับ คือมัน”
“นายก็ช่วยดูหน้าคนอื่นหน่อยได้ไหมว่าไหวหรือเปล่า”
อุคหันไปหันมาก็เจอแต่ผู้ชายกล้ามบึ้ก หน้าดำคร่ำเครียด “ผมคงไม่มีทางเลือกใช่ไหมครับ”
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวนายก็ได้เลื่อนขั้นเองแหละรอหน่อยละกัน”
เมื่ออุคเปลี่ยนเสร็จ“นายใส่ชุดนี้แล้วดูไม่ออกเลยว่าเป็นผู้ชาย เห็นน่ารักอย่างนี้เดี๋ยวต้องมีลูกค้าอยากหิ้วนายกลับบ้านแน่เลย อย่างน้อยก็ฉันคนนึงหละ”
แน่นอนว่าลูกค้าชายเข้าพรึบ!!!คงจะไม่ใช่อะไรถ้าไม่ใช่ความน่ารักของหนูอุค จนทำให้งานยุ่งกว่าปกติอุควิ่งวุนเพราะมีแต่คนเรียก พนักงานชายที่เหลือได้แต่ยืนส่งอาหาร จนถึงเวลา3ทุ่มครึ่ง
“วันแรกก็เหนื่อยขนาดนี้แล้วจะไหวไหมเนี่ยเรา”เสียงอุคพูด
ครืด~~~เสียงประตูร้านเปิดออกในช่วงที่ร้านไม่ค่อยมีคน
“วันนี้เงียบจังเลยคุณผู้จัดการ”เป็นใครไม่ได้นอกจากเจ้าของร้านโจคยูฮยอน”
“วันนี้ก็มานะครับคุณ อุ๊ฟ”ผู้จัดการร้านโดนลากไปแล้ว
ขณะนั้นคยูก็เหลือบเห็นอุคพอดี “ใครเอานายนั้นมาใส่ชุดนั้นนะน่ารักมากๆเลย เหมือนไม่ใช่นายคนบ้ายีราฟที่รู้จักกันที่โรงเรียนเลยแฮะ”คยูคิด
“ทำอะไรนะครับคุณหนู คนในร้านก็ไม่มีแล้วทำไมต้องลากผมมาด้วยละครับ”
“พนักงานคนนั้นมาเพิ่งมาทำงานที่นี่หรอ”
“ครับวันนี้วันแรกเลย เป็นคนที่แต่งหญิงแล้วน่ารักมากๆเลยนะครับ”
“นายอย่าบอกเขานะว่าฉันเป็นเจ้าของร้านโอเค”
“ทำไมหรอครับ”
“เอาน่าอย่าถามผมเลยเดี๋ยวก็รู้เองละครับ”
หลังจากที่คยูพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในร้าน “ขอสั่งอาหารหน่อยครับ”คยูพูดเสียงหวาน
“จะรับอะไรดีคะ”ยิ้มรับโดยที่ไม่ได้สังเกตว่าเป็นคยู
“เอาข้าวหน้าเนื้อละกันครับ”^_^
“ค่ะ อะอ้าว คยูนายมาได้ไงเนี่ย แล้วเรื่องคุณยีราฟละ” อุคพูดด้วยความประหลาดใจ
“ฉันเป็นลูกค้าประจำร้านนี้น่ะ วันนี้นายดูน่ารักดีนะ”
“งะ งั้นหรอ”อุคเขินจนหน้าแดง
“นายคอยก่อนละกันเดี๋ยวฉันไปเอาอาหารก่อน”
“อืม”
พออาหารมาถึงคยูก็ชวนอุคนั่งเป็นเพื่อนจนถึงเวลาปิดร้าน
“ร้านปิดแล้วครับคุณลูกค้า”ผู้จัดการในร้านพูด
“อ้าวหรอครับ งั้นอุคกลับพร้อมกันไหมเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“นายกลับก่อนเลย เดี๋ยวฉันต้องอยู่ช่วยเก็บร้านก่อน”
“อืม งั้นนายก็ระวังตัวด้วยละรีบๆเปลี่ยนชุดนะอย่ชุดนี้นานๆเดี๋ยวนายก็เป็นหวัดกันพอดี”คยูพูดแล้วเดินออกจากร้านไป
“กลับบ้านได้แล้วเรียวอุคเดี๋ยวฉันปิดร้านเอง”ผู้จัดการพูด
“งั้นกลับละนะครับ”อุครีบปั่นจักรยานกลับบ้านอย่างมีความสุข
ทางด้านคยูที่รออุคออกจากร้านแล้วขับรถตามไปดูถึงบ้านจนอุคเข้าบ้านไปจึงวางใจแล้วกลับไปนอนที่ร้าน
“บ้านนายนั่นก็อยู่ติดกับบ้านเราแต่ทำไมถึงม่เคยเห็นเลยนะ ฮ๊า~~~แต่วันนี้นานนั่นน่ารักจริง นายเป็นคนแรกทีทำให้ฉันคิดว่าเด็กเรียนไม่ได้แย่เสมอไป”
HanChul&KangTeuk Part
ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด
“นายท่านครับผมเรื่องคุณหนูมารายงานครับ”เสียงผู้จัดการร้านพูด
“งั้นหรอ รายงานสถานการณ์มาซิ”คังอินพูด
“ตอนนี้ก็กลับกันไปหมดแล้วครับคุณหนูคยูแอบขับรถตามไปส่งคุณหนูอุคที่บ้านครับ แต่ตอนอยู่ที่ร้านทั้งคู่ก็ดูสนิทสนมกันดีนะครับ เรื่องชุดก็ไม่มีปัญหาครับ ผมแอบถ่ายรูปมาทุกช็อตแล้วครับ(ผู้จัดการหรือspyเนี่ย)”
“’งั้นแค่นี้ก่อนนะขอบใจมาก”
“ครับ”
จากนั้นคุณคังก็ปีนไปที่จุดนัดพบของพวกเหล่าแม่ๆพ่อๆ
“เมื่อกี้ผู้จัดการโทรมารายงานเรื่องลูกคนเล็กทั้ง2ของเรา”
“เป็นไงบ้างชุดที่พวกเราเลือกเป็นไงบ้าง”เสียงคุณนายทึกกี้ถามอย่างมีความสุข
“ผมไม่รู้อะ แหะๆ แต่ทั้งคู่สนิทกันดีน่ารักมาก~~~”
“อุคกี้ลูกป๊า~~~~~”เสียงโหยหวนของคุณพ่อเกิงอีกแล้ว
“คุณเกิงจะร้องไห้ไปทำไม ลูกเราก็รักกันดีคุณอย่าหวงลูกไปหน่อยเลย ดูอย่างคิมฮีซิยิ้มจนหุบไม่ลงแล้ว”
“คุณจะร้องอะไรก็เชิญเลยวันนี้ฉันอารมณ์ดี จะปล่อยคุณวันนึง”
“ทุกคนแยกย้ายเข้าบ้านเถอะเดี๋ยวโดนจับได้”
คุณอาจจะคิดวาเป็นเรื่องบังเอิญแต่เปล่าเลย หึ หึ หึ ทั้งชุดทั้งสถานที่ๆอุคไปสมัครล้วนแต่เป็นแผนของ3คนนี้ทั้งนั้น โดยที่คุณพ่อเกิงนั้นไม่รู้เลยช่างน่าสงสารจริงๆ
WonBum Part
เช้าที่เงียบสงบ 2พี่น้องคิมก็ปั่นจักรยานออกมาจากบ้าน เอี๊ยกอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด เสียงจักรยานที่จวนจะพังมาจนถึงหน้าโรงเรียน
“โชคดีครับพี่”อุคพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“จ้า อุค~~~”เสียงที่เหนื่อยอ่อนจากการร้องไห้เมื่อคืน
ในขณะที่บอมนั่งอยู่ในห้องสมุดที่โรงเรียน
“คิบอม!!!!”เสียงของฮยอกแจเพื่อนรักของคิบอมพูดขึ้น
“นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ยฮยอกแจ ถ้าจะมาก็อย่าส่งเสียงดังสิ”
“ฉันเป็นห่วงนายนะ เห็นตาบวมแล้วทำหน้าซึมๆเลยมาหา”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่มีเรื่องบางเรื่องบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่เท่านั้นเอง”
“แต่สภาพนายไม่ไหวแล้วนะ นายไปล้างหน้าหน่อยดีมั้ย”
“งั้นนายช่วยเฝ้าหอสมุดแทนฉันซักแปปละกัน”
ระหว่างที่เดินไปล้างหน้าคิบอมก็เห็นโปสเตอร์สวนสนุกตอนกลางคืนบนบอร์ด เขายืนจ้องอยู่ซักพัก แล้วก็เดินไปล้างหน้า
“อ๊า~~สบายขึ้นเยอะเลย อ้าวแล้วแว่นละ แว่นอยู่ไหนอะ ถ้าไม่มีแว่นฉันก็เดินไปไหนไม่ได้เลยนะ
จากนั้นบอมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพยายามหาเบอร์ของฮยอกแจ
ตรู๊ด ตร๊ด ตรู๊ด
“ฮยอกแจนายช่วยมาที่ห้องน้ำหน่อยได้ไหม ฉันหาแว่นไม่เจอ”
คิบอมพยายามหาตรงอ่างน้ำ ข้างๆ ข้างล่าง ที่พื้น หรือแม้แต่บนหัวก็ไม่เจอ
“ใครเอาแว่นฉันไป~~~~”เสียงตะโกนของบอมทำให้คนที่อยู่แถวนั้นตกใจ
“แฮ่กๆฉันมาแล้วคิบอม เกาะแขนฉันไว้นะ”
“อะอืม ว่าแต่นายทิ้งห้องสมุดมาแล้วใครเฝ้าแทนละ”
“ก็….ฉันฝากประธานคิมไว้น่ะ”
“ห๊ะ พี่นะหรอ ตายๆฉันคงโดนพี่บ่นเรื่องที่ฉันโดดงานแน่เลย”
“เดี๋ยวนะ บอมนายมีพี่ด้วยหรอ แล้วพี่นายยังเป็นประธานนักเรียนที่คอยจับฉันอีกเนี่ยนะ”ฮยอกตกใจ แตกต่างกันสุดๆพี่น้องคู่นี้
“อืม ก็ฮยอกๆไม่เคยถามนี่”
“เอ่อ..ว่าแต่จะกลับบ้านยังไงละทีนี้”
“เดี๋ยวฉันมีคนมารับ(ทั้งๆที่ไม่อยากให้มารับก็เหอะ)”
“งั้นฉันพานายไปซื้อคอนเทคเลนส์ดีกว่า กว่าคนจะมารับนาย นายคงไปเดินชนอะไรตายก่อนพอดีนายยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย”
ทั้งสองพากันไปซื้อคอนเทคเลนส์ที่ร้านแว่นข้างๆโรงเรียน
“พี่ครับๆผมพาเพื่อนมาซื้อคอนเทคเลนส์ครับ”
“ค่ะๆ”
“ฉันว่านายเลิกใส่แว่นเหอะมันเชยอะไม่ใส่แล้วออกจะน่ารัก”
“ก็ฉันชินกับการใส่แว่นนี่น่าใส่คอนเทคเลนส์แล้วรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้”
“เออน่า เลิกใส่เหอะ พอนายใส่คอนเทคเลนส์แล้วค่อยน่ารักเหมือนพี่นายหน่อย”
“อืมๆก็ได้ๆ”
“งั้นฉันไปก่อนนะฉันต้องไปลอกท่อต่อแล้ว”
“วันนี้ก็ไม่มีเวรห้องสมุดแล้วจะทำอะไรดีละเนี่ย”
เมื่อคิบอมเดินไปยังบอร์ดที่ติดข่าวสารตางๆที่โรงเรียนทำไว้
“สวนสนุกตอนกลางคืนที่นี่น่าไปจัง คงจะสนุกน่าดูเลย เฮ้อ…..เอาไว้ชวนอุคกับพี่มินไปด้วยกันดีกว่า”
“พูดอะไรอยู่ได้คนเดียวนะนายน่ะ” เสียงที่คิบอมไม่อยากได้ยินที่สุดพูดขึ้น
“เอ่อ เปล่าครับเรากลับบ้านกันเถอะ”
เมื่อคิบอมหันมาซีวอนถึงกับอึ้งไป
“พี่ครับๆ”คิบอมเรียกซีวอนที่กำลังเหม่อ
“เออๆแล้วแว่นนายละ คงเซ่อทำหายอีกละซิ” แต่นายนี่ไม่ใส่แว่นก็หน้าตาใช้ได้นะเนี่ย
“ครับแว่นหาย”
“แล้วนายมองเห็นหรอ”
“ผมใส่คอนเทคเลนส์ไงครับ”
ซีวอนจับมือคิบอมแล้วยื่นบัตรใบเล็กๆให้
“อะไรครับพี่ซีวอน”
“บัตรสวนสนุกไง สวนสนุกตอนกลางคืนที่นายบ่นอยู่คนเดียวว่าอยากไปนั่นแหละ แม่นายฝากมาให้แล้วบอกให้ฉันไปเป็นเพื่อนนาย”
“แล้ววันนี้พี่ซีวอนว่างหรอครับ”
“เอาน่าเอาเป็นว่าวันนี้ว่าง ฉันก็อุตส่าห์จะพาไปหรือนายจะไม่ไป”
“ไปสิครับๆ” คิบอมพูดตาวาว
คิบอมลงจากรถด้วยความตื่นเต้นที่ได้มาสวนสนุก
“นายทำยังกับไม่เคยมาสวนสนุกอย่างงั้นแหละ เฮ้อ….”
“ก็ผมไม่เคยมาสวนสนุกนี่”
“งั้นนายอยากเล่นอะไรก่อนละ รถไฟเหาะ ทาวเวอร์ หรือบ้านผีสิง”
“อืม……”
“ม้าหมุนๆ ผมอยากเล่นม้าหมุน” ตาใสที่ไม่มีแว่นบดบังมองมาที่ซีวอน
“นายอายุเท่าไรแล้วเนี่ย แต่เออๆม้าหมุนก็ม้าหมุน แต่ต่อไปฉันจะเล่นรถไฟเหาะนะ”
“คร๊าบ~~~~”
ที่ม้าหมุน
“น้องครับรอบนี้เหลือม้าหมุนตัวเดียวแล้วนะครับ”
“นายจะไปเล่นก็ไปเล่นเหอะฉันรออยู่ตรงนี้แหละ”
“น้องๆมานั่งม้าหมุนตัวเดียวกับพี่มั้ย” ชายหน้าเหียกคนนึงพูดขึ้น
“เอ่อ……” คิบอมไม่กล้าพูดเพราะชายคนนั้นส่งสายตาโหดๆมาให้
“นายอย่ามายุ่งได้ไหม แฟนเค้ายืนอยู่ตรงนี้ทั้งคนไม่มีตาหรือไงวะ” ซีวอนพูดขึ้น
“เออๆ ไม่ยุ่งก็ได้” เสียงชายหน้าเหียกพูด
“พะพี่ ซีวอน”
“ทำไมหะ หรือนายจะไปนั่งกับไอ้หน้าเหียกนั่น” ซีวอนพูดด้วนความโมโห
“พี่ครับๆ งั้นพวกผม2คนนั่งม้าหมุนตัวเดียวกันแล้วกันครับ”
“พี่ครับๆ งั้นพวกผม2คนนั่งม้าหมุนตัวเดียวกันแล้วกันครับ”
หลังจากที่ขึ้นม้าหมุนวอนกนั่งกอดบอมไว้ตลอด
“พี่ซีวอนทำไมต้องกอดผมด้วยละครับ” คิบอมถามหน้าแดง
“ก็ไอ้นั่นมันมองอยู่หรือนายจะไปนั่งกับไอ้นั่น”
“ไม่เอาครับๆ”
“งั้นก็นั่งนิ่งๆแล้วให้ฉันกอดแบบนี่นั่นแหละ”
หลังจากที่ทั้ง2ลงมาจากม้าหมุนก็ไปเล่นรถไฟเหาะต่อ
“นายไหวแน่นะ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” วอนถามบอมหลังจากนั่งลงบนเก้าอี้รถไฟเหาะแล้ว”
“ผมไหวครับแค่กลัวคอนเทคจะหลุด”
“โอ๊ย นายจะเพี้ยนไปถึงไหน คอนเทคนะไม่ใช่โบว์ผูกผมจะได้กระเด็นออกไปได้ง่ายๆ”
“พี่ก็พูดได้ก็พี่ไม่ได้ใส่คอนเทคนี่”
“ใครว่าฉันไม่ใส่ละ นายไม่เคยสังเกตเองตะหาก”
“งั้นหรอครับ”
คะ คะ ครืด~~เสียงรถไฟเหาะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง หลังจากที่ลงมาจากรถไฟเหาะคิบอมก็เป็นลมไป วอนจึงรีบอุ้มบอมไปห้องพยาบาล
บอมตื่นมาเห็นมือวอนที่กุมมือของตัวเองไว้
“จริงๆแล้วพี่คิดยังไงกับผมกันแน่”
เสียงของบอมทำให้วอนตื่น “อ้าว นายตื่นแล้วหรอเดี๋ยวพี่ขอนอนพักสักพักนะ นายอยากเล่นอะไรอีกมั้ยเล่นเร็จแล้วเดี่ยวพี่พาไปกินข้าววอนพูดยิ้มๆ”
“ครับ” รอยยิ้มแห่งความสุขของบอม
อัพเสร็จเเล้วขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ค่อยได้อัพไรเตอร์การบ้านเยอะมากๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยนะคะ 1เม้นต่อ1กำลังใจนะคะ^^ ขอบคุณคะ
อัพเสร็จเเล้วขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ค่อยได้อัพไรเตอร์การบ้านเยอะมากๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆเลยนะคะ 1เม้นต่อ1กำลังใจนะคะ^^ ขอบคุณคะ
ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเมี้ยว ก็เเค่หิวคอมเม้นนนน!!!!!! 55+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น