Because of my son (KYURYEO WONBOM HYUKMIN FT.HC KT )

ลำดับตอนที่ #3 : chapter1 (100%)

HyukMin Part

ยามเช้า ณ SMhighschool

"หึ หึ หึ คราวนี้เเหละนายเสร็จฉันเเน่" เสียงร้ายๆของประธานนักเรียนพูดอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อจับนักเรียนมาสายไปทำโทษ เเละเเน่นอนคนเหยื่อที่เค้ารอคือฮยอกเเจ
 
ในขณะเดียวกันฮยอกเเจก็รีบวิ่งสุดฝีเท้าไปโรงเรียน

"ถ้าวันนี้สายอีกคงโดนประธานคิมจอมโหดสั่งให้ตัดต้นไม้ทั้งโรงเรียนเเน่ พี่นะพี่ไปหลีหญิงจนตื่นสาย ทำให้น้องสายไปด้วยเลยหน้าที่ตัวเองเเท้ๆ"

"นายมาสายนะฮยอกเเจ" เสียงสยองออกมาจากข้างๆประตูโรงเรียน

"อะไรเนี่ยมันเพิ่งจะ7.59เองนะ"

"เเต่นาฬิกาฉันมัน8.01หรือนายมีอะไรจะเถียง"

"ซวยละตรู จะโดนอะไรบ้างวะเนี่ย" กุ๊กไก่คิดในใจ

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปห้องปกครอง

"นายอยากโดนทำโทษเเบบไหนละ" สายตาจิกกัดมองมาที่ฮยอกเเจ

"ก็เเล้วเเต่คุณประธานจะบัญชามาครับ" พร้อมกับสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนเเล้วยังดูมีความสุขอีกต่างหาก

"งั้นหรอ...."

ในห้องนั้นมีกล่องใบเล็กๆ มินเปิดฝาเเล้วยื่นให้ฮยอกเเจข้างในเต็มไปด้วยกระดาษม้วนยาวสั้นไม่เท่ากัน

"อะไรของนายเนี่ย" ฮยอกเเจถามด้วยความสงสัย

"บทลงโทษไง ฉันเขียนเองทั้งหมดเลยนะเนี่ย" พูดเเล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

"เเล้วที่นายเขียนลงไปมีอะไรบ้าง"

 

ก็อย่างเช่น ขัดห้องน้ำ ตัดต้นไม้ ลอกท่อรอบโรงเรียน ทำความสะอาดสวนสัตว์หลังโรงเรียน ลุกนั่ง3000ก็ประมาณนี้แหละ

 

แต่ละอย่าง เหอะๆ มีแต่งานใช้แรงงานทั้งนั้นเลยนี่หว่า

 

รีบๆจับเร็วๆเข้า ฉันจะไปเรียนแล้ว พูดขึ้นด้วยเสียงไม่พอใจสักเท่าไร

 

นาทีชีวิตของฮยอกแจก็ได้เกิด ขึ้นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีมันดูยาวนานเหมือนหลายชั่วโมง พรึบ!! กระดาษที่อยู่ในมือนั้นคือ

 

ลอกท่อ! โอ้แม่เจ้าช่วยฮยอกแจด้วยงานนี้มันบ้าไปแล้วชัดๆ

 

โอ้นายนี่โชคดีจริงๆ งานนี้เนี่ยเหนื่อยสุดๆ โสโครกสุดๆ ถ้าโชคร้ายฝนคงตกกระหน่ำจนน่าอนาถ

 

เออๆถ้าพูดมาขนาดนี้แล้ว จะให้เริ่มงานวันไหนละ

 

วันนี้

 

แล้วนายละ

 

ฉันก็ต้องไปคุมนายสิ ขืนนายโดดไปไม่ทำงานแล้วฉันจะทำยังไงละ

 

ก็ดีเหมือนกัน หึ หึ ฉันจะได้อยู่กับนายนานๆ นายเสร็จแน่ซองมิน555

 

KyuRyeo Part

 

"พี่คิบอมเร็วๆสิฮะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอกเราปั่นจักรยานไปนะพี่รีบๆสิ พี่นี่ช้าตลอดอะ"

 

"จ้าๆเสร็จแล้วๆ เมื่อคืนอ่านหนังสือดึกไปหน่อย พี่มินเป็นประธานนักเรียนไปสายคงไม่เป็นไรมั้ง"

 

"โหยพี่ก็พูดได้ดิ ผมต้องทำไรตั้งเยอะแยะ ทั้งให้อาหารคุณหมาป่า สอนการบ้านเพื่อนในห้อง พี่คิบอมอย่าถามมากเหอะรีบๆไป" 

หลังจากนั้น2พี่น้องก็ออกจากบ้านไป

 

"ไปโรงเรียนดีๆนะลูก" คุณพ่อฮันมาส่งลูกชายหน้าบ้าน ทั้งๆที่ตัวเองอยากไปส่งแต่ลูกชายกลับจะไปเอง

 

"อุคกี้เหนื่อยมั้ย" คิบอมถามแล้วเช็ดเหงื่อให้เรียวอุค

 

"ไม่เหนื่อยหรอกฮะผมแข็งแรงจะตาย แย่งอาหารคุณยีราฟกินทุกวันเลยแข็งแรง555 ใครจะไปอ่อนแอเหมือนพี่คิบอมละฮะ"

 

"พี่อ่อนแอตรงไหนออกจะแข็งแรง" คิบอมพูดด้วยความภาคภูมิใจ

 

"แข็งแรงที่ไหนละครับ ผมเคยให้พี่ปั่นเองพี่ก็พาผมล้ม นี่อะนะคนแข็งแรง"

 

"ก็....เอ่อ" ถึงกับเถียงไม่ออก

 

ไม่นานนักน้องเล็กก็ปั่นจักรยานที่พ่วงด้วยพี่ชายจนมาถึงโรงเรียน

"พี่ครับถึงแล้ว อ้าวเมื่อกี้ยังคุยกันอยู่เลยหลับซะแล้ว พี่ตื่นซักทีจะนอนไปถึงไหน" หันหน้าไปมองพี่ชายที่อยู่ด้านหลัง

 

"ถึงแล้วหรอ~~พี่ยังนอนไม่เต็มที่เลย" พี่ชายที่เหนื่อยล้าพูดตอนกำลังนอนซบหลังน้องชาย(บอมคะไปเหนื่อยอะไรมาได้ข่าวว่าอุคเป็นคนปั่น)

 

"ลงได้แล้วฮะพี่ เดี๋ยวผมต้องปั่นไปหลังโรงเรียนอีก"

 

"ลงแล้วๆ งั้นเจอกันที่บ้านนะอุคกี้" พูดด้วยเสียงงัวเงียแล้วขึ้นตึกไป

 

"งั้นโชคดีนะครับพี่" น้องชายพูดแล้วรีบปั่นจักรยานหายวับไป

 

ตกเย็น

 

"คุณยีราฟ~~ วันนี้ต้องกินวิตามินด้วยนะครับ"

 

พอดีกับตอนที่คยูฮยอนเปิดประตูเข้ามา "เอ้า อ้ามมมม"

 

"ทำอะไรของนายน่ะ นายใช่ไหมที่ฉันต้องมาทำงานด้วย ดูน่าเบื่อจะตายไปทำงานให้อาหารยีราฟแบบนี้ แล้วนายยังมาทำหน้าตามีความสุขขนาดนั้นอีก ฉันละรับไม่ได้"

 

"บ่นอะไรอยู่ได้นะนาย โจคยูฮยอนใช่มั้ยตอนนี้นายอยู่ในฐานะลูกน้องฉันนะ ไอ้ซื่อบื้อ ไอ้เด็กห้อง13 ฉันคงต้องเหนื่อยไปตลอดถ้าได้คนขี้บ่นอย่างนายมาช่วย"

 

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาหรอก พวกอาจารย์ให้ฉันมาแล้วมันก็เป็นอะไรที่ฉันขัดไม่ได้ซะด้วยสิ"

 

"งั้นหรอกเหรอ ถ้างั้นก็ไปเปลี่ยนชุดซะ" ชุดเอี๊ยมสีม่วงอ่อน รองเท้ายางที่สูงซะจนจะถึงเข่าพูด

 

"ชุดอย่างนายนะเหรอ แล้วจุกบนหัวนั้นมันอารายยยย!!!" พูดด้วยความเครียดแล้วจิกผมตัวเอง

 

"ชุดนายอยู่ในห้องนั้น รีบไปเปลี่ยนเร็วส่วนจุกเนี่ยฉันพอใจที่จะทำมีปัญหาอะไรมั้ยละ"

 

ด้วยความที่ไม่ค่อยพอใจ คยูจึงรีบเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องพอถึงก็ต้องตกใจหรือดีใจดีละ มีชุดเอี๊ยมสีเขียวอ่อนแขวนอยู่ คยูรีบเปลี่ยนชุดด้วยความรวดเร็วแล้ววิ่งออกไปช่วยให้อาหารยีราฟ

“มาละ” เสียงเรียกที่ดูจะเบื่อหน่ายกับการที่ต้องมาอยู่ที่นี่

 

“นายก็ดูเหมาะกับสีเขียวดีนะ” พูดเหมือนกับลืมเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อกี้

 

“งั้นหรอ แล้วจะให้ฉันช่วยอะไรบ้างละ” พูดแล้วก้มหน้าลงไปยิ้มให้กับเรียวอุค

 

“งั้นเราไปเอาบันไดกันมั้ย เพราะฉันเห็นนายเขย่งอยู่ดูแล้วลำบากจริงๆ”

 

“บันไดหรอ ชั้นไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย” คนใส่เอี๊ยมสีม่วงอ่อนพูดด้วยความประหลาดใจ

 

“ฉันละไม่เข้าใจนายจริงๆ อยู่ห้อง1ซะเปล่าเรื่องแค่นี้ก็ต้องให้ชั้นบอก”

 

“เอาน่าช่างฉันเถอะ รีบไปเอาบันไดมาดีกว่า”

 

การยกบันไดเป็นไปด้วยความเรียบร้อย? ถ้าไม่ติดเรื่องที่ให้ความรู้สึกเหมือนอุคกินแรงคยูนิดๆ

 

“นายขึ้นไปละกันเดี๋ยวฉับจับให้” คนใส่ชุดสีเขียวอ่อนพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่ม

 

“อืมๆได้ๆงั้นจับดีๆนะ ฉันกลัวตก”

 

“ฉันไม่ทำนายตกหรอกน่า”

 

“คุณยีราฟสบายขึ้นไหมละ ไม่ต้องก้มลงมาแล้ว” ตอนที่คุณยีราฟเอนคอลงมาก็ชนเข้ากับอุคพอดีทำให้อุคหล่นลงมา 

 

“ฉันรับเองๆ ไม่ต้องเป็นห่วง” เสียงของคยูพูดอย่างกังวล

 

      อุคหล่นลงมาในอ้อมกอดของคยูฮยอน ทำให้ทั้ง2คนตกอยู่ในภวังค์ของกันและกัน ไม่มีใครละสายตาออกจากกันได้

 

      ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาตั้งเตือนเวลาไปทำงานดังขึ้นทั้งสองคนจึงได้สติ

 

“ปลอดภัยและนะ” เสียงคยูพูดด้วยความเป็นห่วง

 

“เฮ้อ รอดไปที” มองนาฬิกาแล้วพูดว่า

 

“ฉันจะสายแล้ว นายช่วยดูคุณยีราฟต่อแทนผมด้วยนะ” พูดจบก็เปลี่ยนชุดแล้วปั่นจักรยานด้วยตวามเร็วสูงออกไป

 

“หึ หึ นายนั่นก็น่ารักดีนิ ที่นี่ชักเริ่มน่าอยู่แล้วสิ”

 

Heechul&Kibum Part 

ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด “คิบอมวันนี้ม๊าไปรับไม่ได้นะลูก ม๊าติดประชุมที่ห้าง”

 

“งั้นหรอครับม๊า…...” เสียงหงอยๆของลูกชายพูด

 

“แต่ม๊าให้พี่ซีวอนไปรับแล้วนะ ประมาณ6โมง”

 

“เหอะๆๆ ผมควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย”

 

จู่ๆเสียงของฮันเกิงก็ดังเล็ดลอดเข้ามาในโทรศัพท์

“ป๊าอยากไปรับลูกแต่ป๊าไม่สามารถ~~~แม่เค้ากักขังพ่อไว้”

เสียงโหยหวนของคุณพ่อทำให้ลูกชายกังวล

 

“ป๊ะป๋า~~~” เสียงที่เป็นห่วงพ่อของลูกชาย

 

“นี่คุณเงียบไปเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะลูกพ่อเค้าสบายดี”

 

“คะ ..ครับ” เสียงเบาๆพูด

 

“งั้นแค่นี้นะจ๊ะลูกชายที่รัก”

 

“ครับม๊า~~”

 

WonBum Part

 

“โอ๊ย หอสมุดนี้มันจะใหญ่ไปไหนเนี่ย!” เสียงของคุณชายพูด

 

คิบอมกำลังเก็บหนังสือชุดสุดท้ายด้วยความรีบเร่ง เพราะรู้ว่าพี่ซีวอนกับลังจะมาถึงแล้ว

 

“อีกแค่ไม่กี่เล่มเท่านั้นก็จะได้กลับบ้านแล้ว”

 

ในหอสมุดอันเงียบงันที่เหลือเพียงชายหนุ่มทั้งสองที่ยังอยู่ในหอสมุด

 

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ของคิบอมดังขึ้น

 

“สวัสดีครับ นั่นคิบอมใช่ไหม” เสียงนุ่มๆพูดขึ้น

 

“สวัสดีครับ คิบอมครับ ใครครับ”

 

“ฉันซีวอน นายอยู่ไหนเนี่ย!!!!! จะกลับบ้านหรือยัง ฉันชักจะเบื่อที่ต้องมารอนายแล้ว" เสียงของคุณชายเปลี่ยนไปทันทีที่รู้ว่าเป็นคิบอม

 

“ครับๆกำลังจะไป พี่ซีวอนไปรอที่หน้าหอสมุดเลยครับ” พูดจบคิบอมก็รีบเก็บหนังสือแล้วไปที่หน้าประตู

 

“ช้าจริงๆเลย นายมัวแต่ทำอะไรอยู่ชั้นละไม่เข้าใจจริงๆ  ว่านอกจากผลการเรียนนายจะมีอะไรดีอีก เฮ้อ”

 

ทั้งๆที่คิบอมรีบวิ่งมาเเล้วแท้ๆแต่กลับต้องมาฟังคนที่ต้องแต่งงานด้วยพูดอย่างนี้มันทำให้เขาเสียความรู้สึกมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากคำว่า

“ครับ”

 

ในรถที่เงียบจนได้ยินเสียงแอร์

 

“บรรณารักษ์ห้องสมุดจะเป็นแบบนายทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย”เสียงที่พูดด้วยความเย็นชาพูดกับคิบอม

 

คิบอมก้มหน้าด้วยความร้สึกผิด และความรู้สึกเหนื่อยจนใบหน้าแดงก่ำทำให้น้ำตาเริ่มไหล ส่วนรุ่นพี่ที่นั่งข้างๆก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

 

“นายจะร้องไห้ทำไมเนี่ย!!! นายอยากให้ฉันสติแตกรึไง แค่มารับนายฉนก็เครียดพออยู่แล้ว เลิกร้องสักทีเถอะ"

 

คำพูดนั้นทำให้คิบอมร้องหนักกว่าเดิมแต่ก็ตอบกลับไปว่า

“แล้วจะทำยังไงละ ผมผิดอะไรนักหนาถึงได้พูดกับผมแบบนี้ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมม๊าถึงให้ผมแต่งงานกับพี่!!”

 

“นายสำคัญตัวผิดไปรึเปล่า ฉันสิต้องเป็นคนพูดประโยคนั้น ฉันหาคนที่ดีกว่านายได้เยอะไป ฉันยอมแต่งงานกับนายก็ดีเท่าไรแล้ว หะ!!!คิม คิบอม ฉันจะทำให้นายรู้สึกทรมานที่ต้องมาใช้ชีวิตกับฉัน”

 

คิบอมเงียบแล้วไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้เวลาอันเลวร้ายผ่านไปเหมือนตายทั้งเป็น ส่วนซีวอนก็ขับรถด้วยความเร็วสูงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้ากันนานมากไปกว่านี้

 

เมื่อถึงบ้านคิบอมก็ลงจากรถแล้วไม่พูดอะไร

 

“พรุ่งนี้ กี่โมง” รุ่นพี่ที่นั่งอยู่ในรถพูดขึ้น

 

“……….” คิบอมก็ไม่ได้พูดอะไร

 

“ฉันถามนายอยู่ไม่ได้ยินรึไง” พูดด้วยความไม่พอใจ

 

“พี่ไม่ต้องมารับหรอกครับผมมีปัญญากลับเองได้”

 

“ไม่ต้องพูดมาก!! ฉันบอกว่าจะไปรับซิ ไม่ไปรับฉันก็โดนแม่ว่าอีกนะสิ”

 

“ก็เวลาเดิมเนี่ยแหละผมไม่มาช้าหรอกพรุ่งนี้ผมมีเพื่อนช่วยงาน” พูดเสร็จก็เดินเข้าบ้านไป

อัพครบเเล้วนะคะ