คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
บวา รา Mr.Simple,Simple คือ เเด นึน เเด…. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาอันตรึงเครียดจนเส้นเลือดในสมองเเทบเเตก
“ตอนนี้ไม่ว่างอยู่ร.พ.….อะไรนะ!ไม่จ่ายอีกเเล้วกู้ไปเกือบจะครึ่งปีไม่จ่ายซักที กะอีเเค่30,000วอน รอที่นั่นก่อนเดี๋ยวเจ๊ไปเคลียร์เอง อย่าให้มันหนีไปนะ” เสียงที่รับโทรศัพท์เปลี่ยนไปในทันได้หลังจากได้ยินข่าวร้ายมาตอกย้ำ เม่ือมีปัญหาเรื่องลูกหนี้ขาประจำเข้ามาเกี่ยวข้องทำให้เธอถึงกับต้องไปเคลียร์เอง
“เเม่เบาๆหน่อยก็ได้นี่ที่ร.พ.นะ น้องยิ่งอาการทรุดหนักอยู่” ซีวอนหันไปพูดกับเเม่ที่คุยโทรศัพท์เสียงดังจนหูจะเเตก
“ก็ตาลุงท้ายซอยมันกู้ไปเป็นชาติเเล้วยังไม่คืนซักที นี่วอนไปเป็นเพื่อนเเม่หน่อยละกัน”
“อ้าวเเม่ เเล้วใครจะเฝ้าน้องล่ะถ้าน้องตื่นมาเเล้วไม่มีใครอยู่จะตกใจเอา แต่ไม่เเม่ไปเถอะเดี๋ยวผมอยู่เอง” ด้วยความที่เป็นห่วงน้องชายสุดที่รักเลยขออยู่ต่อ
“เอ่อลืมไปเลย เห็นหมอบอกว่าอาการถึงขั้นโคม่าอย่างน้อยก็3เดือน”
“พ่อไงให้พ่อมาเฝ้า พอพ่อมาเเล้วเดี๋ยวผมตามไป”
“เเม่เข้าใจนะว่าลูกเป็นห่วงน้อง เเต่พ่อเค้าก็งานรัดตัว ไหนจะต้องคุมลูกน้อง ออกไปดูความเรียบร้อยรอบๆเมือง ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า ทำกับข้าว ล้างจาน ปล่อยเงินกู้นอกระบบเเทนเเม่อีกเยอะเเยะไปหมด ไปเร็วเดี๋ยวตาลุงนั่นมันปีนหลังคาหนีอีก”
“อ่ะครับๆ” หลังจากที่ได้ฟังคำพูดนั้นวอนก็ตกลงที่จะไป เเล้วก็ก็หันกลับไปมองน้องชายที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงความเป็นห่วงจากนั้นเดินออกไปจากห้องด้วยความกังวล
หลังจากที่วอน คิมฮี เเละลูกน้องไล่จับลูกหนี้ไปถึงอ่าวก็ได้กลับถึงบ้านหลังใหญ่ที่มีต้นสนใหญ่ล้อมรอบ เเล้วยังมีบ้านเล็กๆอีกหลายหลังสำหรับลูกน้องคนสนิทโดยที่ยังไม่ได้เงินคืน
“อ้าวกลับมากันเเล้วหรอ เเล้วเรียวอุคล่ะเห็นบอกว่าจะไปทะเลด้วยกันนี่” เสียงของคุณเกิงที่ถือน้ำเเตงโมปั่นเย็นฉ่ำเดินเขามาถามหาลูกชาย หลังจากที่ทำงานบ้านเสร็จ
“คุณชั้นเหนื่อยมากอ่่ะ เอาน้ำมากินหน่อย”
“น่ะ นั่นของอุคนะ”
ด้วยความกระหาย คิมฮีที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูคว้าเเก้วน้ำเเตงโมป่ันมาดื่มจนหมดอย่างรวดเร็ว คุณเกิงที่อุส่าตร์ป่ันมาถึงกับทำอะไรไม่ถูก หลังจากที่ดื่มจนหมดเเก้ว คิมฮีก็ได้ยัดเเก้วเปล่าใส่มือคุณเกิงกลับไปอีกครั้ง
“อุคอยู่ร.พ.เดี๋ยวพอฟื้นแล้วเราจะไปรับแต่กว่าจะฟื้นก็คงต้องใช้เวลาอีกสักพัก”
“คิมฮีเธอเอาลูกชั้นไปทำอะไร จนถึงต้องเข้าร.พ. เเล้วอยู่ร.พ.ไหนเดี๋ยวชั้นจะไปดูลูก!” คุณเกิงเดินวนไปวนมาเเล้วโวยวายขึ้นมา
“นี่!คนที่ไม่ได้คลอดอย่ามาโวยวายไปหน่อยเลย ไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟังเรื่องมันซับซ้อน(?)”
“เเม่กับพ่อยังไงก็ใจเย็นๆก่อนนะครับ บ้านข้างๆเค้าคงเริ่มหนวกหูเเล้ว ยังไงผมก็กลับบ้านไปนอนก่อนนะครับ”
หลังจากที่พูดจบวอนก็เดินออกไปทั้งๆที่เจ๊กับป๋ายังไม่ได้ตอบกลับมาซักคำ
ในตอนที่คิมฮีกำลังจะหลับจู่ๆคุณเกิงก็ได้เรื่องที่ไม่น่าพูดขึ้นมา
“คิมฮีเดือนนี้เรายังไม่ได้จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าของที่พังในเมืองตอนไปทวงหนี้ ค่าภาษี เเล้วก็ค่าห้องที่อุคพักมันก็เเพงมากๆพูดตรงๆคือเงินไม่พอจ่าย”
“พูดเรื่องเงินเเล้วจะความดันจะขึ้น คุณก็มาชวนคุยตอนจะนอนดีจริงๆ เเล้วจะเอาไงล่ะ”
“เราต้องขายอะไรซักอย่าง อย่างนึงที่พอให้เราใช้ไปได้ซักระยะ”
“บ้าน…บ้านที่วอนอยู่ไง ลูกจะได้กลับมาอยู่กับเราด้วย” ในตอนที่คิมฮีพูดอยู่นั้นเธอก็ใกล้จะหลับเต็มที่เเล้ว เลยพูดออกไปส่งๆ
“เเล้ววอนจะยอมหรอ บ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่เก็บของทุกอย่างของอุคกับวอนไว้นะลูกไม่ยอมขายง่ายๆหรอก”
“ไม่ยอมก็ต้องยอม!! เอาไว้ไปถามพรุ่งนี้เช้าเถอะนะ ง่วงเเล้ว”
“อ่ะได้จ่ะ”
จนถึงขีดสุดของความง่วงเธอเลยเหวี่ยงไปเล็กน้อยเเละหลับอย่างสบายใจ โดยที่คุณเกิง ก็เหวอเล็กน้อยเเต่ก็ได้เเต่รับฟังเเล้วปฏิบัติตามจากนั้นทั้งคู่ก็หลับไปจนถึงตอนเช้า เวลาที่ทั้งครอบครัวจะมานั่งกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้า ก็เป็นประจำอยู่เเล้วที่วอนจะกลับมากินข้าวที่บ้านทุกเช้าเเบบนี้ไม่เคยขาด
“วอน ไหนๆลูกก็กลับมาบ้านทุกเช้าอยู่เเล้ว ทำไมไม่กลับมาอยู่ที่นี่ล่ะ” คุณเกิงพูดขึ้น
“ก็ที่นี่คนอยู่เยอะนี่ ยังไงผมก็จ่ายค่าอะไรเองอยู่เเล้ว พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“วอนเเม่ไม่อยากอ้อมไปนอกโลกหรือออกทะเล เเม่ตัดสินใจกับพ่อว่าจะขายบ้านหลังนั้นเเล้วเอาเงินไปจ่ายค่ารักษาให้อุค ตกลงตามนี้ไม่มีข้อโต้เเย่ง พรุ่งนี้ย้ายของกลับมาได้เลย” คิมฮีพูดรัวจนวอนเเทบจะไม่ได้ค้านหรืออะไรทั้งสิ้น
“…ขาย…ไม่ได้นะเเม่ห้ามขาย ถ้าอุคฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นบ้านหลังนั้นถูกขายไปแล้วน้องจะรู้สึกยังไง อุคเค้ารักบ้านหลังนั้นมากนะ”
“เเล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ารักษากับค่าห้องล่ะลูก”
“คือ…เราเปลี่ยนไปให้เค้าเช่าก็ได้นี่เเม่ นะ ถ้าเเม่ไม่ขายบ้านนะ เดี๋ยวผมจะช่วยเเม่ทวงหนี้ลูกหนี้เเทนเเม่ทุกคนเลยอ่ะ”
“รับข้อเสนอ เเต่ถ้าไม่ทำตามที่พูดเเม่จะส่งลูกออกทะเลไปหาปลาคอยดู”
“ครับ ถึงจะเหนื่อย(ไม่)หน่อยเเต่ก็ต้องอดทนเพื่อน้อง เพื่อน้องเฟ้ยเฮ้ยยย” ในขณะที่วอนพึมพำอยู่พ่อเเม่ทั้งสองก็เดินออกไปทำงานเเล้วปล่อยให้วอนเพ้อเจ้ออยู่คนเดียวที่โต๊ะอาหารต่อไป
หลังจากที่ติดป้ายประกาศให้เช่า3อาทิตย์ผ่านไป
“นานไปละ บ้านก็ไม่ได้ติดทะเลใครมันจะมาเช่าเนี่ย” คิมฮีที่นั่งอยู่หน้าบ้านได้ใช้กล้องส่องทางไกลส่องหาบุคคลโชคร้ายที่น่าจะมาเช่าบ้าน
“น่าเเม่รอหน่อยเดี๋ยวก็มีคนมาเช่าเองเเหละ เเต่ไม่ค่อยอยากให้มีคนมาเช่าเลย”
“คือผมจะมาเช่าบ้านข้างๆนี้อ่ะครับ”ในขณะที่เเม่ลูกกำลังเซงกันอยู่น่ันเองก็ได้มีชายร่างสูงคนหนึ่งสะพายกระเป๋าใบใหญ่มากดกริ่งหน้าบ้าน เเละนี่ไงชายผู้โชคร้ายที่จะโดนขูดรีดจากครอบครัวนี้ ช่างน่าสงสารจริงๆ
ตอนเเรกอาจจะ งงๆไปหน่อยนะ ตัวละครยังออกไม่ครบ ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะจ๊ะ^^
.
ความคิดเห็น